Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 26/11
Η έκθεση των ευρωβουλευτών Ferreira και Teurer σχετικά με τις αποφάσεις συγκαλυμμένων φοροαπαλλαγών και άλλα μέτρα παρόμοιου χαρακτήρα, που ψηφίστηκε χθες στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκαλύπτει τον παραλογισμό της οικοδόμησης ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ χωρίς να υπάρχει ενιαίο φορολογικό καθεστώς.
Με τον τρόπο που είναι δομημένη η ενιαία αγορά σήμερα και λόγω της έλλειψης κοινών φορολογικών κανόνων, δημιουργείται διακρατικός ανταγωνισμός για την προσέλκυση επιχειρήσεων με κίνητρο χαμηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις με αποτέλεσμα τη στρέβλωση του ανταγωνισμού. Μάλιστα, η ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνέχεια του σκανδάλου LuxLeaks κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λήψη φορολογικών μέτρων για τη μείωση των συνολικών φορολογικών υποχρεώσεων ορισμένων εταιρειών προκειμένου να αυξηθεί τεχνητά η εθνική φορολογική βάση εις βάρος άλλων χωρών αποτελεί διαδεδομένη πρακτική στις ευρωπαϊκές χώρες.
Εξάλλου, οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις επωφελούνται στην πράξη από ευνοϊκότερους συντελεστές σε σχέση με όσα προβλέπονται στη νομοθεσία, μέσα από τη χρήση «επιθετικού φορολογικού σχεδιασμού» με τη βοήθεια στρατιών από εξειδικευμένους νομικούς και λογιστές. Αυτό, σε συνδυασμό με τη χρήση της εγγενούς δυνατότητάς τους για υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις στις ενδοομιλικές συναλλαγές τους οδηγεί στην εκμετάλλευση των εθνικών προτιμησιακών καθεστώτων προς αποφυγή καταβολής φόρων με νομιμοφάνεια.
Τα στοιχεία που παρέχονται από τις μελέτες καταδεικνύουν ότι η φοροαποφυγή των μεγάλων πολυεθνικών στοιχίζει από 160 έως 190 δισ. ευρώ ετησίως στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (δηλαδή στην Ελλάδα, ανάλογα με το μέγεθός της, περίπου 3 έως 4 δισ. ευρώ). Αίσθηση προκαλεί και η αδράνεια της τρόικας στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία δεν επιχείρησε να περιορίσει τα προτιμησιακά φορολογικά καθεστώτα για τις πολυεθνικές, με αποτέλεσμα να προκαλείται μεγάλη απώλεια κρατικών εσόδων και η επιβάρυνση να μετακυλίεται στους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι πολιτικές λιτότητας, που μείωσαν τον αριθμό των έμπειρων εφοριακών υπαλλήλων και έτσι περιέστειλαν την ικανότητα της διοίκησης για διερεύνηση φορολογικών εγκλημάτων, αποτέλεσαν έναν ακόμα επιβαρυντικό παράγοντα στα ήδη ανεπαρκή φορολογικά συστήματα, με άμεσο αντίκτυπο στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Ολα αυτά καταλήγουν σε σχεδόν μηδενικούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές για το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι άνθρωποι που έχουν πληγεί περισσότερο από τη χρηματοπιστωτική κρίση καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος. Χρειαζόμαστε ομοιόμορφους φορολογικούς κανόνες και εφαρμογή τους στην πράξη αν θέλουμε μια Ευρώπη που να προάγει την ευημερία των λαών της, όπως εξαγγέλλει το άρθρο 3 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Η έκθεση των ευρωβουλευτών Ferreira και Teurer σχετικά με τις αποφάσεις συγκαλυμμένων φοροαπαλλαγών και άλλα μέτρα παρόμοιου χαρακτήρα, που ψηφίστηκε χθες στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκαλύπτει τον παραλογισμό της οικοδόμησης ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ χωρίς να υπάρχει ενιαίο φορολογικό καθεστώς.
Με τον τρόπο που είναι δομημένη η ενιαία αγορά σήμερα και λόγω της έλλειψης κοινών φορολογικών κανόνων, δημιουργείται διακρατικός ανταγωνισμός για την προσέλκυση επιχειρήσεων με κίνητρο χαμηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις με αποτέλεσμα τη στρέβλωση του ανταγωνισμού. Μάλιστα, η ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνέχεια του σκανδάλου LuxLeaks κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λήψη φορολογικών μέτρων για τη μείωση των συνολικών φορολογικών υποχρεώσεων ορισμένων εταιρειών προκειμένου να αυξηθεί τεχνητά η εθνική φορολογική βάση εις βάρος άλλων χωρών αποτελεί διαδεδομένη πρακτική στις ευρωπαϊκές χώρες.
Εξάλλου, οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις επωφελούνται στην πράξη από ευνοϊκότερους συντελεστές σε σχέση με όσα προβλέπονται στη νομοθεσία, μέσα από τη χρήση «επιθετικού φορολογικού σχεδιασμού» με τη βοήθεια στρατιών από εξειδικευμένους νομικούς και λογιστές. Αυτό, σε συνδυασμό με τη χρήση της εγγενούς δυνατότητάς τους για υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις στις ενδοομιλικές συναλλαγές τους οδηγεί στην εκμετάλλευση των εθνικών προτιμησιακών καθεστώτων προς αποφυγή καταβολής φόρων με νομιμοφάνεια.
Τα στοιχεία που παρέχονται από τις μελέτες καταδεικνύουν ότι η φοροαποφυγή των μεγάλων πολυεθνικών στοιχίζει από 160 έως 190 δισ. ευρώ ετησίως στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (δηλαδή στην Ελλάδα, ανάλογα με το μέγεθός της, περίπου 3 έως 4 δισ. ευρώ). Αίσθηση προκαλεί και η αδράνεια της τρόικας στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία δεν επιχείρησε να περιορίσει τα προτιμησιακά φορολογικά καθεστώτα για τις πολυεθνικές, με αποτέλεσμα να προκαλείται μεγάλη απώλεια κρατικών εσόδων και η επιβάρυνση να μετακυλίεται στους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι πολιτικές λιτότητας, που μείωσαν τον αριθμό των έμπειρων εφοριακών υπαλλήλων και έτσι περιέστειλαν την ικανότητα της διοίκησης για διερεύνηση φορολογικών εγκλημάτων, αποτέλεσαν έναν ακόμα επιβαρυντικό παράγοντα στα ήδη ανεπαρκή φορολογικά συστήματα, με άμεσο αντίκτυπο στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Ολα αυτά καταλήγουν σε σχεδόν μηδενικούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές για το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι άνθρωποι που έχουν πληγεί περισσότερο από τη χρηματοπιστωτική κρίση καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος. Χρειαζόμαστε ομοιόμορφους φορολογικούς κανόνες και εφαρμογή τους στην πράξη αν θέλουμε μια Ευρώπη που να προάγει την ευημερία των λαών της, όπως εξαγγέλλει το άρθρο 3 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου