Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τις νέες προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 30/11/2016


Τη θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως προς τις νέες δηλώσεις του Προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε με γραπτή του ερώτηση ο Κώστας Χρυσόγονος. Ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως ο Τούρκος Πρόεδρος αμφισβήτησε την εδαφική ακεραιότητα και την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας ισχυριζόμενος ότι αποτελεί «αγένεια» να εμφανίζεται ολόκληρη η Κύπρος στη σημαία της «ελληνοκυπριακής διοίκησης νότιας Κύπρου». Παράλληλα υπογράμμισε πως οι δηλώσεις αυτές αποτελούν τη συνέχεια προηγούμενων ανάλογων τοποθετήσεων με τις οποίες επιχειρήθηκε αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Επεσήμανε μάλιστα πως οι αρχές του απαραβίαστου των συνόρων και του σεβασμού στις διεθνείς συνθήκες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς δικαίου και κάλεσε την Επιτροπή να αναγνωρίσει ότι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου αποτελεί μέρος των θεμελιωδών αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και να σχολιάσει αν η ιδιότητα του υποψήφιου προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση κράτους συνάδει με την αμφισβήτηση των συνόρων άλλων μελών της Ένωσης.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης :

Σε χθεσινές (29.11.2016) δηλώσεις του ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αμφισβήτησε την εδαφική ακεραιότητα και την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ισχυριζόμενος ότι αποτελεί «αγένεια» να εμφανίζεται ολόκληρη η Κύπρος στη σημαία της «ελληνοκυπριακής διοίκησης νότιας Κύπρου», όπως την χαρακτήρισε [1]. Οι δηλώσεις αυτές αποτελούν τη συνέχεια προηγούμενων δηλώσεων του ιδίου, με τις οποίες αμφισβήτησε τα σύνορα της ίδιας της Τουρκίας, όπως αυτά χαράχθηκαν από τη Συνθήκη της Λωζάννης, υποστηρίζοντας ότι 780.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι πολύ λίγα για τους Τούρκους [2]. Δεδομένου ότι οι αρχές του απαραβίαστου των συνόρων και του σεβασμού στις διεθνείς συνθήκες (Pacta sunt servanda) αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς δικαίου, ερωτάται η Επιτροπή:
1. Αποτελεί ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου μέρος των θεμελιωδών αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ιδίως του κράτους δικαίου, όπως αυτές διακηρύσσονται στο άρθρο 2 της ιδρυτικής Συνθήκης;
2. Συνάδει η ιδιότητα υποψήφιου για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση κράτους, σύμφωνα με το άρθρο 49 της Συνθήκης, με την αμφισβήτηση των συνόρων είτε του ίδιου είτε άλλου κράτους, ήδη μέλους της Ένωσης;

________________________________________

Ο Κώστας Χρυσόγονος στον ραδιοσταθμό «Πρακτορείο 104.9 FM»

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την προστασία των εργαζομένων από την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 29/11/2016


Την πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με την προστασία των εργαζομένων από την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες σχολίασε ο Κώστας Χρυσόγονος. Με ομιλία του κατά τη διάρκεια των εργασιών της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Ευρωβουλευτής παρουσίασε την άποψή του τονίζοντας πως τα κρούσματα καρκίνου που σχετίζονται με τον χώρο εργασίας αποτελούν τη μεγαλύτερη ατομική απειλή βάσει στοιχείων που καταγράφονται στον ανεπτυγμένο κόσμο. Παράλληλα αναφέρθηκε στις πολλαπλές συνέπειες που έχει η ασθένεια τόσο για τους εργαζομένους, όσο και για τις οικογένειές τους αλλά και για τους εργοδότες, υπογραμμίζοντας τις απώλειες σε συναισθηματικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Παράλληλα επεσήμανε πως - μεταξύ άλλων - στόχος της πρότασης είναι η βελτίωση της προστασίας υγείας των εργαζομένων, ενώ αναφέρθηκε στην επιδίωξη να υπάρξουν περιορισμοί για συγκεκριμένες χημικές ουσίες που για τρίτους οργανισμούς και κράτη θεωρούνται καρκινογόνες, κάτι που θα εξασφαλίσει την επιβίωση χιλιάδων πολιτών στο μέλλον. Κατέληξε λέγοντας πως οι περιστάσεις απαιτούν ουσιαστικά τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος πρόληψης ενάντια στον καρκίνο, ενώ υπογράμμισε πως η διεθνής συνεργασία θα μπορούσε να συμβάλλει σημαντικά στην προώθηση ενός φιλόδοξου προγράμματος για την εκμηδένιση των κρουσμάτων καρκίνου που σχετίζονται με την εργασία.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=SkmPN5yt7Qw


Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:

Ο καρκίνος στον χώρο εργασίας είναι η μεγαλύτερη ατομική απειλή, όταν κοιτάζοντας τον αριθμό των θανάτων στον αναπτυγμένο κόσμο παρατηρούμε πως σοβαρές μα ιάσιμες ασθένειες γίνονται γρήγορα ο πιο επικίνδυνος δολοφόνος στον τόπο εργασίας στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ειδικά στην ΕΕ, υπολογίζεται ότι πάνω από 100.000 θάνατοι κάθε χρόνο είναι αποτέλεσμα καρκίνου των επαγγελματιών. Πρόσφατα συνολικά στοιχεία δείχνουν ότι πάνω από 600.000 κρούσματα θανατηφόρου καρκίνου σχετίζονται με την εργασία κάθε χρόνο. Είναι γεγονός ότι ο καρκίνος είναι η κύρια αιτία των θανάτων που σχετίζονται με την εργασία στην ΕΕ και αντιπροσωπεύουν το 53% των ετήσιων επαγγελματικών θανάτων. Περίπου 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι της ΕΕ εκτίθενται σε καρκινογόνους παράγοντες κατά την εργασία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, ο καρκίνος έχει αντίκτυπο όχι μόνο σε μια σημαντική απώλεια όσον αφορά την ποιότητα της ζωής, αλλά και στο άμεσο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης και έμμεση απώλεια των σημερινών και των μελλοντικών κερδών. Οι επιπτώσεις της ασθένειας στο σύνολο της οικονομίας είναι έντονες, με τη μείωση της προσφοράς εργασίας και της παραγωγικότητας, αλλά και την αύξηση της επιβάρυνσης των δημόσιων οικονομικών μέσω δημοσίων δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη που μπορούσαν να αποφευχθούν. Τέλος, ο καρκίνος κατά την εργασία συνεπάγεται κόστος αντικατάστασης του προσωπικού των επιχειρήσεων, την απώλεια παραγωγικότητας και την ανάγκη να πληρωθούν υψηλότεροι μισθοί για να αντισταθμιστεί ο κίνδυνος.

Η παρούσα πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της τροποποιητικής οδηγίας 2004/37 / ΕΚ σχετικά με την προστασία των εργαζομένων από τους κινδύνους που συνδέονται με την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες κατά την εργασία, η οποία υποστηρίζεται από μια αξιολόγηση των επιπτώσεων, επιδιώκει να διασφαλίσει ένα υψηλό επίπεδο προστασίας της υγείας των εργαζομένων και της ασφάλειας στην ΕΕ, μέσω της εισαγωγής στο επίπεδο των καλύτερων προτύπων της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, οι βασικοί στόχοι της πρότασης είναι:

α) η βελτίωση της προστασίας της υγείας των εργαζομένων με τη μείωση της επαγγελματικής έκθεσης σε χημικούς παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν καρκίνο ή μεταλλάξεις.
β) να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη σαφήνεια και να δημιουργήσουμε καλύτερους όρους ανταγωνισμού για τους οικονομικούς φορείς.
γ) να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα του πλαισίου της ΕΕ για την προστασία των εργαζομένων, βάσει των διαθέσιμων επιστημονικών στοιχείων.

Οι στόχοι αυτοί είναι συνεπείς με το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή, σε δίκαιες και πρόσφορες συνθήκες εργασίας οι οποίες σέβονται την υγεία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, όπως ορίζεται στα άρθρα 2 και 31, αντίστοιχα, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η παρούσα πρόταση επιδιώκει να φέρει στο πεδίο εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας ορισμένες χημικές ουσίες που αναγνωρίζονται ως καρκινογόνα στοιχεία για τον άνθρωπο σε χώρες εκτός της ΕΕ ή από διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο, αλλά δεν έχουν ακόμη ταξινομηθεί σύμφωνα με το σημερινό σύστημα της ΕΕ. Συγκεκριμένα, προτείνει να αναθεωρήσουμε ή να εισαγάγουμε σε επίπεδο ΕΕ οριακές τιμές επαγγελματικής έκθεσης για 13 χημικές ουσίες - συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων της σκόνης ξύλου, του μονομερούς βινυλοχλωρίδιου εισπνεόμενης σκόνης κρυσταλλικού πυριτίου, της υδραζίνης, των πυρίμαχων κεραμικών ινών κ.α. - με βάση τα πιο πρόσφατα επιστημονικά στοιχεία, εναρμονίζοντας έτσι πολύ διαφορετικές εθνικές οριακές τιμές, όπου υπάρχουν.

Αυτό εκτιμάται ότι θα εξοικονομήσει περίπου 100.000 ζωές ως το 2069 και ένα συνολικό όφελος ποσοτικά τουλάχιστον μεταξύ 34 και 89 δις ευρώ. Ως εκ τούτου, υποστηρίζω σθεναρά την προαναφερθείσα πρόταση, αν και με ορισμένες τροποποιήσεις, οι οποίες αποσκοπούν κυρίως στην ανάγκη για μια προληπτική προσέγγιση όσον αφορά την εφαρμογή της παρούσας πρότασης. Οι οριακές τιμές αυτών των χημικών παραγόντων θα πρέπει κατά συνέπεια να αναθεωρούνται τακτικά υπό το φως των πιο πρόσφατων επιστημονικών και τεχνικών πληροφοριών και δεδομένων, καθώς και υπό το φως των πρόσφατων βελτιώσεων στις τεχνικές μέτρησης, τα μέτρα διαχείρισης του κινδύνου και άλλους σχετικούς παράγοντες.

Η αρχή της προφύλαξης μπορεί να οριστεί πως προορίζεται να εφαρμοστεί προκειμένου να εξασφαλίζεται υψηλό επίπεδο προστασίας της υγείας, της ασφάλειας των καταναλωτών και του περιβάλλοντος σε όλους τους τομείς της δραστηριότητας της Ένωσης, ως γενική αρχή του δικαίου της ΕΕ. Εάν θα εφαρμόσει την αρχή της προφύλαξης ή όχι, είναι μια απόφαση που λαμβάνεται εάν οι επιστημονικές πληροφορίες είναι ανεπαρκείς, ασαφείς ή αβέβαιες και όπου υπάρχουν ενδείξεις ότι οι πιθανές επιπτώσεις στο περιβάλλον, σε ανθρώπους, σε ζώα ή σε φυτά μπορεί να είναι δυνητικά επικίνδυνη και δεν συνάδει με το επιλεγέν επίπεδο προστασίας. Η αρχή αυτή είναι επομένως ιδιαίτερα σημαντική όταν υπάρχουν αβεβαιότητες ως προς τον αντίκτυπο που έχουν μίγματα ιδιαίτερα τοξικών παραγόντων στην υγεία των εργαζομένων.

Οι ανωτέρω περιστάσεις απαιτούν ουσιαστικά τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος πρόληψης ενάντια στον καρκίνο ή άλλων συναφών προβλημάτων υγείας, που λαμβάνει υπόψη πολλούς παράγοντες και τις πιο πρόσφατες βελτιώσεις στις τεχνικές μέτρησης, τα μέτρα διαχείρισης του κινδύνου και άλλους σχετικούς παράγοντες. Πρέπει να επισημανθεί ότι απαιτούνται περισσότερες προσπάθειες προκειμένου να προστατευθούν αποτελεσματικά οι εργαζόμενοι από τους κινδύνους που συνδέονται με καρκινογόνους παράγοντες κατά την εργασία, καθώς εξακολουθούν να υπάρχουν διάφορες ουσίες που δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο της πρότασης, οι οποίοι μπορούν δυνητικά να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των εργαζομένων. Όλες οι ουσίες που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο των καρκίνων που σχετίζονται με επαγγελματική δραστηριότητα, πρέπει να καλύπτονται από τη νομοθεσία της ΕΕ, προκειμένου να διασφαλιστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα στη ζωή, την υγεία και την εργασία για όλους τους εμπλεκόμενους πολίτες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κράτη μέλη, αλλά και η διεθνής κοινότητα πρέπει να προσπαθήσει σκληρά για την επίτευξη αυτού του στόχου. Η διεθνής συνεργασία θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην προώθηση ενός φιλόδοξου προγράμματος για την εκμηδένιση των κρουσμάτων καρκίνου που σχετίζονται με την εργασία. Η συνεργασία μεταξύ του ΠΟΥ, της ΔΟΕ και άλλων ιδρυμάτων είναι, επομένως, ζωτικής σημασίας. Ένα αποτελεσματικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα που υποστηρίζεται από μια καλά οργανωμένη εκστρατεία ευαισθητοποίησης θα μπορούσε να ξεκινήσει από την εξάλειψη αυτών των κρουσμάτων. Τέλος, έμφαση θα πρέπει να δοθεί στην έναρξη υποκατάστασης καρκινογόνων, μεταλλαξιογόνων και τοξικών ουσιών, όπου αυτό είναι εφικτό.

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την αντιμετώπιση της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων και τον περιορισμό χρηματοδότησης της τρομοκρατίας


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 29/11/2016


Τις θέσεις του ως προς τη βελτίωση και τροποποίηση των υπάρχοντων οδηγιών σχετικά με την πρόληψη χρησιμοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος για νομιμοποίηση παράνομων εσόδων ή χρηματοδότησης της τρομοκρατίας προέβαλε ο Κώστας Χρυσόγονος. Με ομιλία του κατά τη διάρκεια των εργασιών της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως έχουν εντοπιστεί δυσλειτουργίες στην παρακολούθηση ύποπτων συναλλαγών με τρίτες χώρες υψηλού κινδύνου, ενώ πολλές εκ των συναλλαγών αυτών πραγματοποιούνται με εικονικά νομίσματα και δεν είναι εφικτό να επιτευχθεί ταυτοποίηση των εμπλεκομένων. Παράλληλα υπογράμμισε πως τα υπάρχοντα μέσα για τον περιορισμό του ξεπλύματος χρημάτων και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας δεν επαρκούν, ενώ υπάρχουν έντονοι περιορισμοί σε υπηρεσίες που ασχολούνται με χρηματοοικονομικές πληροφορίες. Υπογράμμισε πως βάσει των δεδομένων αυτών, είναι σημαντικό να βρεθεί ισορροπία μεταξύ της θέσπισης επαρκών ελέγχων και προστασίας της ιδιωτικής ζωής αλλά και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εμπλεκομένων. Κατέληξε αναφέροντας πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρέπει να λειτουργεί ως μέσω εξαγνισμού χρημάτων προερχόμενων από παράνομες δραστηριότητες, ενώ είναι απαραίτητη η περαιτέρω συνεργασία των οργάνων της ΕΕ ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το εξαιρετικά σημαντικό αυτό θέμα.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=AXk6hOf-yfQ


Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:

Η παρούσα πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την τροποποίηση της οδηγίας 2015/849 και για την τροποποίηση της οδηγίας 2009/101 σχετικά με την πρόληψη χρησιμοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος για τους σκοπούς της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων ή χρηματοδότησης της τρομοκρατίας στοχεύει στη βελτίωση της νομοθεσίας της ΕΕ σχετικά με τους δημοσιονομικούς ελέγχους και τη διαφάνεια, προκειμένου να προωθηθεί η καταπολέμηση του ξεπλύματος χρήματος και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας.

Όσον αφορά το θέμα αυτό πέντε κύρια προβλήματα έχουν ήδη εντοπιστεί:

1. Οι ύποπτες συναλλαγές που αφορούν τις τρίτες χώρες υψηλού κινδύνου δεν παρακολουθούνται αποτελεσματικά λόγω ασαφών και ασυντόνιστων απαιτήσεων δέουσας επιμέλειας.
2. Οι ύποπτες συναλλαγές που γίνονται μέσω εικονικών νομισμάτων δεν παρακολουθούνται επαρκώς από τις αρχές, οι οποίες δεν είναι σε θέση να προχωρήσουν σε ταυτοποίηση των εμπλεκόμενων προσώπων.
3. Τα τρέχοντα μέτρα για τον περιορισμό του ξεπλύματος χρημάτων ή και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας που συνδέονται με ανώνυμα προπληρωμένα μέσα δεν επαρκούν.
4. Συχνά υπηρεσίες χρηματοοικονομικών πληροφοριών έχουν περιορισμούς στην έγκαιρη πρόσβαση και ανταλλαγή των πληροφοριών αυτών.
5. Παράλληλα υπηρεσίες χρηματοοικονομικών πληροφοριών στερούνται πρόσβασης ή έχουν καθυστερήσεις στην πρόσβαση σε δεδομένα σχετικά με την ταυτότητα των κατόχων τραπεζικών λογαριασμών.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι σημαντικό να βρεθεί η σωστή ισορροπία μεταξύ της θέσπισης ελέγχων ώστε να αντιμετωπιστούν τα προαναφερθέντα προβλήματα, αλλά και στην επαρκή προστασία της ιδιωτικής ζωής και τα θεμελιώδη δικαιώματα των εμπλεκόμενων προσώπων. Οι σαφείς κανόνες που απαιτούνται, μπορούν να ενισχύσουν αποτελεσματικά την επαγρύπνηση εκ μέρους των τραπεζών, νομικών υπηρεσιών, λογιστών και όλων των άλλων επαγγελματικών ενδιαφερομένων.

Στο πλαίσιο αυτό και σύμφωνα με την πρόταση οι υπηρεσίες της Επιτροπής Χρηματοοικονομικών Πληροφοριών θα είναι σε θέση να συνδέσουν τις διευθύνσεις εικονικών νομισμάτων με την ταυτότητα του ιδιοκτήτη των εικονικών νομισμάτων. Το όριο για πληρωμές με τη χρήση ανώνυμων προπληρωμένων καρτών χωρίς τη διενέργεια συστηματικών ελέγχων λόγω επιμέλειας θα πρέπει να μειωθεί στα 150 ευρώ και οι απαλλαγές από ελέγχους δέουσας επιμέλειας για τις online πληρωμές πρέπει να περιοριστούν. Αν και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη πως οι περιορισμοί αυτοί δεν πρέπει να είναι τόσο αυστηροί ώστε οι κάρτες αυτές να καταστούν πρακτικώς άχρηστες. Επιπλέον κεντρικά μητρώα των κατόχων τραπεζικών λογαριασμών θα πρέπει να συσταθούν στα κράτη μέλη.

Τέλος, πρέπει να εισαχθούν αυξημένες υποχρεώσεις ως προς τη δήλωση και παροχή πρόσβασης σε πληροφορίες σχετικά με την πραγματική κυριότητα των εταιρικών δομών, τραστ, και παρόμοιων συμφωνιών, καθώς και κοινά μοντέλα για την αντιμετώπιση των οικονομικών συναλλαγών από και προς τρίτες χώρες υψηλού κινδύνου.

Συμπερασματικά οι βασικές γραμμές της πρότασης της Επιτροπής θα πρέπει να τύχουν υποστήριξης, με ορισμένες τροπολογίες ωστόσο, που θα αποσκοπούν στην ενίσχυση της μάχης κατά του ξεπλύματος χρήματος και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας αλλά και στη διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Για την προστασία της οικονομίας σε περιόδους κρίσης, δεν πρέπει να υπάρχουν νομικά κενά και «παραθυράκια» για το οργανωμένο έγκλημα. Το τρέχον χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρέπει να λειτουργεί ως καθαριστήριο για τα χρήματα της μαφίας, ή για τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ πρέπει να έχουν ομαλή συνεργασία με τα κράτη μέλη και να εντείνουν τις προσπάθειές τους ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την καταπολέμηση της εμπορίας άγριων ζωικών ειδών


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στρασβούργο, 24/11/2016


Τη σημασία της καταπολέμησης της εμπορίας άγριων ζωικών ειδών ανέδειξε ο Κώστας Χρυσόγονος με ομιλία του κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως η εμπορία άγριων ζωικών ειδών αποτελεί ειδεχθές έγκλημα σε βάρος της βιοποικιλότητας, ενώ υπογράμμισε τον κίνδυνο ερημοποίησης του πλανήτη, στον οποίο συντελεί το οργανωμένο λαθρεμπόριο άγριας ζωής που αποτιμάται σε 20 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Παράλληλα επεσήμανε την ανάγκη ενίσχυσης της συνεργασίας ανάμεσα στα κράτη, αλλά και τη χρησιμότητα επιβολής αποτελεσματικότερων μέτρων προστασίας της άγριας ζωής. Έκλεισε την ομιλία του αναφέροντας πως το σχέδιο δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταπολέμηση της παράνομης εμπορίας άγριων ειδών αποτελεί απλώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, γενικότερα όμως η ανθρωπότητα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μέρος της φύσης κι όχι ιδιοκτήτης της και να συμπεριφερθεί ανάλογα.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://youtu.be/G4iJzoAS1Ak


Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:

Η παράνομη εμπορία των λεγόμενων «άγριων», δηλαδή στην πραγματικότητα ανυπότακτων στον άνθρωπο, ζωικών ειδών αποτελεί ειδεχθές έγκλημα σε βάρος της βιοποικιλότητας. Το οργανωμένο λαθρεμπόριο άγριας ζωής, που αποτιμάται σε 20 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, συντελεί στην προϊούσα ερημοποίηση του πλανήτη μας και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπισθεί με τον πιο αυστηρό τρόπο. Χρειάζεται ενίσχυση της συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες προέλευσης, διαμετακόμισης και προορισμού. Καλούμαστε να υποστηρίξουμε μια προσπάθεια που αφορά την πανίδα σε παγκόσμια κλίμακα, εξασφαλίζοντας την επιβίωση σημαντικών ειδών μέσω της επιβολής αποτελεσματικότερων μέτρων προστασίας της άγριας ζωής. Το σχέδιο δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταπολέμηση της παράνομης εμπορίας άγριων ειδών αποτελεί απλώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Γενικότερα όμως η ανθρωπότητα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μέρος της φύσης και όχι ιδιοκτήτης της και να συμπεριφερθεί ανάλογα.

Ο λαϊκισμός του Σόιμπλε


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 24/11


Η Ελλάδα αποτελεί ένα από τα «αγαπημένα» θέματα του σημερινού υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας. Πρόσφατα δήλωσε ότι οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους και ότι «απολαμβάνουν πολύ υψηλότερες κοινωνικές και συνταξιοδοτικές παροχές σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της χώρας, ακόμα και σε σχέση με τη Γερμανία». Οι παραπάνω δηλώσεις είναι συκοφαντικές. Μία χώρα ζει πάνω από τις δυνατότητες της όταν έχει υψηλό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή χρηματοδοτεί υπέρμετρη κατανάλωση μέσω μεταφορών κεφαλαίων από τρίτες χώρες.

Η Ελλάδα ωστόσο δεν εμπίπτει εδώ, αφού το έτος 2016 έχει πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους, έπειτα από τις τελευταίες περικοπές ο μέσος όρος μηνιαίας σύνταξης είναι περίπου 665 ευρώ, δηλαδή λίγο πάνω από το κατώτατο όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, το οποίο εκτιμάται στα 580 ευρώ μηνιαίως από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας. Με άλλες λέξεις ο κ. Σόιμπλε αγνοεί τις σκληρές θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τα τελευταία 7 χρόνια επιβολής στη χώρα σκληρών μέτρων λιτότητας. Ως εκ τούτου η παρουσίαση της Ελλάδας ως μίας σπάταλης χώρας είναι μία ουτοπική εικόνα, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Παράλληλα, ο κ. Σόιμπλε απορρίπτει την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, υποστηρίζοντας ότι τούτο θα απέβαινε σε βάρος (!) της χώρας, επειδή θα χανόταν η ώθηση για μεταρρυθμίσεις. Η στάση του αυτή έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση του Eurogroup της 25ης Μαΐου 2016, που μάλιστα συνυπογράφηκε και από τον ίδιο.

Εκείνη προβλέπει τη λήψη βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του υπέρμετρου βάρους του δημοσίου χρέους της Ελλάδας (που υπερβαίνει το 175% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος). Με άλλα λόγια οι υπουργοί Οικονομικών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης έχουν ήδη αναγνωρίσει ότι μία ελάφρυνση του χρέους αποτελεί προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας. Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, όπως ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε έχει δηλώσει επανειλημμένα. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο κ. Σόιμπλε είχε διαπιστώσει ότι ο «δημαγωγικός λαϊκισμός» αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και «σε άλλες περιοχές της Δύσης». Ωστόσο, ακριβώς οι δηλώσεις του σχετικά με την Ελλάδα μπορούν να χαρακτηριστούν ως δημαγωγικός λαϊκισμός. Πρόκειται για έναν επιθετικό, εξαιρετικά επικίνδυνο λαϊκισμό, που οδηγεί στη δαιμονοποίηση ενός ευρωπαϊκού λαού, καθώς με την παράθεση αβάσιμων διαπιστώσεων επιχειρεί να εμφανίσει την Ελλάδα στη γερμανική κοινή γνώμη ως μία χώρα ασύδοτα σπάταλη και ανίκανη να αλλάξει. Τούτο δεν συνιστά καλή υπηρεσία για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ο Κώστας Χρυσόγονος στο ΑΡΤ

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στρασβούργο, 23/11/2016


Την πρόταση οδηγίας σχετικά με την πρόσβαση των φορολογικών αρχών σε πληροφορίες για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες σχολίασε ο Κώστας Χρυσόγονος. Με ομιλία του κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως, καθώς η Ευρώπη κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια βαθιά οικονομική κρίση, έχει γίνει πλέον αντιληπτή η σημασία καταπολέμησης της διαφθοράς και της αδιαφάνειας. Παράλληλα ανέφερε πως ιδιαίτερα χάρη στην τεχνολογική πρόοδο, είναι λογικό να συζητούμε προτάσεις αυξημένης πρόσβασης στις επιχειρούμενες συναλλαγές με στόχο την παρεμπόδιση αξιόποινων πράξεων. Ταυτόχρονα όμως επεσήμανε τη σημασία του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών, με την επίτευξη ισορροπίας ανάμεσα στα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και την προστασία προσωπικών δεδομένων και ιδιωτικού βίου.

Παρακολουθείστε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=JYEwQpw_iIk


Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:

Η πρόταση οδηγίας για την πρόσβαση των φορολογικών αρχών σε πληροφορίες για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Καθώς διανύσαμε αρκετά χρόνια στη δίνη της οικονομικής κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της καλούμαστε να βάλουμε ένα τέλος στον φαύλο κύκλο της διαφθοράς και της αδιαφάνειας. Έχοντας πλέον αντιληφθεί τις αυξημένες δυνατότητες που υπάρχουν χάρη στην τεχνολογική πρόοδο, είναι λογικό να συζητούμε προτάσεις αυξημένης πρόσβασης στις επιχειρούμενες συναλλαγές με στόχο την παρεμπόδιση αξιόποινων πράξεων. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως δικαιούμαστε να αδιαφορούμε για ζητήματα παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί στις προτάσεις μας και να διασφαλίσουμε τον σεβασμό των δικαιωμάτων αυτών, επιτυγχάνοντας την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και την προστασία των προσωπικών δεδομένων και του ιδιωτικού βίου.

Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τα παιδιά που βρίσκονται αντιμέτωπα με τη φτώχεια


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στρασβούργο, 22/11/2016


Τον κίνδυνο της φτώχειας που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια παιδιά στην Ευρώπη προέβαλε με γραπτή ερώτησή του ο Κώστας Χρυσόγονος. Απευθυνόμενος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο Ευρωβουλευτής χρησιμοποίησε στοιχεία της Eurostat, βάσει των οποίων προκύπτει πως κατά το 2015 περίπου 25 εκατομμύρια παιδιά βρισκόταν αντιμέτωπο με τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ υπογράμμισε πως στην Ελλάδα καταγράφηκε αύξηση 9,1% κατά την περίοδο 2010-2015 με αποτέλεσμα το 37,8% των παιδιών να ζει σήμερα υπό τον κίνδυνο της φτώχειας. Παράλληλα κάλεσε την Επιτροπή να σχεδιάσει δράσεις ώστε να υποστηρίξει τα παιδιά αλλά και να αντιδράσει στις όλο και πιο έντονες αποκλίσεις που παρατηρούνται ανάμεσα στα κράτη μέλη του ευρωπαϊκού βορρά και του νότου.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:

Ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Δικαιώματα του Παιδιού, στις 20 Νοεμβρίου, έντονο προβληματισμό προκαλούν τα στοιχεία που καταγράφονται σχετικά με τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν παιδιά σε ολόκληρη την Ευρώπη, σύμφωνα με τη Eurostat. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία υπογραμμίζει πως κατά το 2015 περίπου 25 εκατομμύρια παιδιά -αντιπροσωπεύοντας το 27% των παιδιών της Ευρώπης- βρισκόταν αντιμέτωπο με τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση [1]. Παράλληλα οι παρατηρούμενες αποκλίσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη δυσχεραίνουν τη θέση των παιδιών στον ευρωπαϊκό νότο, όπου σε πολλές περιπτώσεις το αντίστοιχο ποσοστό ξεπερνά το 30%. Ειδικά στην Ελλάδα καταγράφηκε αύξηση 9,1% κατά την περίοδο 2010-2015 με αποτέλεσμα το 37.8% των παιδιών να βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπο με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Ερωτάται η Επιτροπή:
Α) Ποιες δράσεις σχεδιάζει ώστε να υποστηρίξει τα παιδιά που βρίσκονται αντιμέτωπα με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό;
Β) Καθώς οι παρατηρούμενες αποκλίσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη του ευρωπαϊκού βορρά με τον νότο γίνονται συνεχώς και πιο έντονες σε όλο και περισσότερους τομείς, πως σχεδιάζει να αντιδράσει;

________________________________________

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Παρέμβαση του Κώστα Χρυσόγονου για τις συκοφαντικές δηλώσεις Σόιμπλε


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στρασβούργο, 22/11/2016


Τις πρόσφατες συκοφαντικές δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στηλίτευσε με παρέμβασή του ο Κώστας Χρυσόγονος. Μιλώντας κατά τη διάρκεια των εργασιών της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, ο Ευρωβουλευτής χαρακτήρισε ψευδή την κατηγορία οτι οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ τόνισε πως το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήδη έχει καταστεί πλεονασματικό κατά περισσότερο από 1 δις ευρώ, ως αποτέλεσμα τεράστιων θυσιών του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια. Υπογράμμισε μάλιστα πως εξίσου ψευδής είναι και ο ισχυρισμός οτι οι συντάξεις στην Ελλάδα παραμένουν υψηλές, όταν η μέση νέα σύνταξη βρίσκεται πια στα επίπεδα των 660 ευρώ, οριακά πάνω από το ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Έκλεισε την παρέμβασή του τονίζοντας πως με τα λεγόμενά του ο κ. Σόιμπλε δημαγωγεί και υπονομεύει την ευρωπαϊκή ιδέα.

Παρακολουθείστε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://youtu.be/Q6nzyxTNy4A


Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:

Την περασμένη εβδομάδα σε συνέδριο στη Φρανκφούρτη ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας εξαπέλυσε συκοφαντική επίθεση κατά της Ελλάδας. Ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους, ενώ το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν σχεδόν ισοσκελισμένο από το 2015 και ήδη έχει καταστεί πλεονασματικό κατά περισσότερο από 1 δις ευρώ για το 2016. Το πλεόνασμα αυτό έχει επιτευχθεί με τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού στα τελευταία επτά χρόνια, τις οποίες δεν δικαιούται να αγνοεί ο κύριος Σόϊμπλε. Εξίσου ψευδής είναι ο ισχυρισμός του ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα εξακολουθούν να είναι υψηλές, όταν η μέση νέα σύνταξη βρίσκεται πια στα επίπεδα των 660 περίπου ευρώ, δηλ. οριακά μόνο πάνω από το ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης με βάση τα σημερινά επίπεδα τιμών. Με όλα αυτά ο κ. Σόϊμπλε δημαγωγεί και υπονομεύει την ευρωπαϊκή ιδέα.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ο Κώστας Χρυσόγονος στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84

Βαρβαρότητα και ανοησία


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα Realnews 20/11


Μια ακόμη επίσκεψη Προέδρου των Η.Π.Α. στην Αθήνα συνοδεύτηκε από βίαια επεισόδια, ρίψεις εμπρηστικών μηχανισμών, τραυματισμούς, συλλήψεις κλπ., όπως είχε συμβεί και στην επίσκεψη Κλίντον το 1999. Πρόκειται για γεγονότα όχι μόνο εντελώς αδικαιολόγητα αλλά και άκρως επιζήμια για τη χώρα. Είναι εντελώς αδικαιολόγητα, επειδή η κυβέρνηση Ομπάμα την τελευταία οκταετία παρενέβη κατ’ επανάληψη στους Ευρωπαίους εταίρους μας, με διακριτικό ή λιγότερο διακριτικό τρόπο (έφθασε μέχρι του σημείου να αποστείλει τον τότε Υπουργό Οικονομικών των Η.Π.Α. Τίμοθυ Γκάϊτνερ σε σύνοδο της Ευρωομάδας!), και μετρίασε τις τιμωρητικές τους προθέσεις απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν το έπραξε από φιλελληνισμό, αλλά επειδή έτσι αποτιμούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Η.Π.Α. Κατ’ αποτέλεσμα πάντως απέτρεψε ακόμη χειρότερες εξελίξεις για μας.

Οι ίδιες βιαιότητες είναι και άκρως επιζήμιες επειδή πέρα από τα γνωστά ζητήματα του χρέους, της λιτότητας, των Ελληνοτουρκικών κλπ., στα οποία ούτως ή άλλως ένας απερχόμενος σε δύο μήνες Πρόεδρος των Η.Π.Α. δεν θα μπορούσε να ασκήσει καθοριστική επίδραση (όταν μάλιστα η νέα κυβέρνηση της υπερδύναμης θα έχει τελείως διαφορετική προέλευση), μια τέτοια επίσκεψη προσελκύει πάντως καθεαυτή τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας. Συνεπώς η παρουσία Ομπάμα στην Αθήνα ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για δωρεάν διαφήμιση του πιο δυναμικού κλάδου της εθνικής μας οικονομία, δηλ. του τουρισμού. Την ευκαιρία αυτή κάναμε όμως ό,τι μπορούσαμε για να την σπαταλήσουμε, αμαυρώνοντας την εικόνα της πρωτεύουσας με εμπρηστικές βόμβες.

Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι ότι η βία δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά αντίθετα τα επιδεινώνει. Η διαμαρτυρία με συλλαλητήρια, πορείες κλπ. αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα καθενός, αρκεί να είναι άοπλη και να μη συνοδεύεται από διάπραξη ποινικών αδικημάτων σε βάρος προσώπων και/ή περιουσιών. Οι βιαιότητες δεν συνιστούν «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», όπως έλεγαν κάποιοι στο παρελθόν, αλλά βαρβαρότητα και ανοησία.

Όσο για το παλιό σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για τις βίαιες αντιδράσεις στην επίσκεψη του προέδρου των Η.Π.Α., εκείνο ούτε αριστερό ούτε προοδευτικό ήταν ποτέ. Αντίθετα επρόκειτο για ρατσιστικό ιδεολόγημα, αφού στοχοποιούσε συλλήβδην τους «Αμερικάνους», δηλ. έναν ολόκληρο λαό, αποδίδοντας του δολοφονικά χαρακτηριστικό και καλλιεργώντας ουσιαστικά το μίσος εναντίον του. Εννοιολογικά το συγκεκριμένο σύνθημα προσεγγίζει στη δαιμονοποίηση των Εβραίων από τον Αδόλφο Χίτλερ, στο περιβόητο πόνημα του «Ο Αγών μου». Πρέπει να αλλάξουμε σελίδα και να αποδείξουμε ότι ωριμάζουμε ως κοινωνία.

Η Β. Ελλάδα… υποεκπροσωπείται στη σημερινή κυβέρνηση


Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη δημοσιογράφο Μελίνα Καραπαναγιωτίδου στην εφημερίδα Karfitsa 19/11


• Με το πολιτικό θάρρος που σας διακρίνει - βλ τηλεοπτικές άδειες - ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο λάθος της σημερινής κυβέρνησης;

Ήταν λάθος η επιλογή Βαρουφάκη για το Υπουργείο Οικονομικών και η υπέρμετρη παράταση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές ως το καλοκαίρι του 2015, με αποτέλεσμα την αναγκαστική εισβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων και την απώλεια περίπου 20 δις ευρώ από τη δημόσια περιουσία (όση ήταν στις αρχές του 2015 η αξία της συμμετοχής του κράτους στο κεφάλαιο των τεσσάρων «συστημικών» τραπεζών, η οποία εξανεμίσθηκε).

• Η Θεσσαλονίκη - με ή χωρίς... πρόγραμμα (ΣΥΡΙΖΑ) - έχει έργα, παρέμβαση και κυρίως πολιτικό προσωπικό που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των καιρών και των μνημονίων;

Έχουν γίνει ακριβά έργα βιτρίνας, όπως π.χ. το Μέγαρο Μουσικής όπου γίνονται πολύ λίγες μουσικές εκδηλώσεις (και αλλοιώνει ως μη όφειλε και την ακτογραμμή), ενώ άλλα έχουν ναυαγήσει στο Θερμαϊκό (η υποθαλάσσια αρτηρία, για την οποία ξοδεύτηκαν μάταια 70 εκατομμύρια ευρώ χωρίς να λογοδοτήσει κανείς) και άλλα καθυστερούν για χρόνια (μετρό). Από την άλλη πλευρά δεν έχουν γίνει παρεμβάσεις χαμηλού κόστους, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν θετικό οικονομικό αντίκρυσμα για την πόλη. Είναι π.χ. απαράδεκτο τα βυζαντινά τείχη να βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση στη Θεσσαλονίκη από ό,τι εκείνα της Κωνσταντινούπολης ή το Βυζαντινό Μουσείο να στερείται ουσιαστικά εκθεμάτων. Θα μπορούσε να γίνει μια συμφωνία με τις Μονές του Αγίου Όρους ώστε να εκτίθενται εκ περιτροπής κειμήλια τους, με κάποια αύξηση ενδεχομένως του εισιτηρίου του Μουσείου και απόδοση του υπερβάλλοντος στη μοναστική κοινότητα. Επίσης θα έπρεπε να αναβαθμιστεί το Μουσείο με αίθουσες προβολών όπου να υπάρχουν τρισδιάστατες απεικονίσεις της αρχιτεκτονικής και της ζωής της πόλης στα μεσαιωνικά χρόνια κλπ. Όλα αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αύξηση της τουριστικής κίνησης. Ακόμη πιο εμφανής είναι η ανάγκη δημιουργίας ενός σοβαρού Μουσείου για τον Εβραϊσμό της Θεσσαλονίκης, η οποία από το 1492 ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η πόλη με τον μεγαλύτερο εβραϊκό πληθυσμό σε όλο τον κόσμο. Ο χώρος π.χ. του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, από όπου ξεκίνησαν τα τραίνα του θανάτου για το Άουσβιτς, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για τον σκοπό αυτόν και τούτο θα αύξανε κατακόρυφα τον τουρισμό από το Ισραήλ προς την πόλη μας. Γενικότερα χρειαζόμαστε έργα που θα φέρουν στην πόλη χρήματα από το εξωτερικό και νέες θέσεις εργασίας και όχι εσωστρέφεια.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας θέλει να ξεχάσει το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και τους βορειοελλαδίτες πολιτικούς (βλ Τζάκρη, Μπόλαρη κ.α) Απο...ΠΑΣΟΚοποιείται το κόμμα σας;

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είχε παραμέτρους που δεν εξαρτώνται από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, όπως π.χ. η καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων και καπνικών ειδών και η περιστολή της μεγάλης φοροδιαφυγής, από τα οποία ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε υποσχεθεί ότι θα βρεθούν 3 δις ευρώ σε ετήσια βάση. Αυτά μπορούν και πρέπει να γίνουν. Όσο για τη Βόρεια Ελλάδα, είναι φανερό ότι υποεκπροσωπείται στην κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό, αλλά βέβαια η σύνθεση της κυβέρνησης συνιστά αποκλειστική αρμοδιότητα του πρωθυπουργού. Σε ό,τι αφορά εξάλλου την πολιτική προέλευση των κυβερνητικών στελεχών, δεν θα έπρεπε εκείνη να αποτελεί κριτήριο επιλογής παρά μόνο η απόδοσή τους στον τομέα της αρμοδιότητάς τους. Επαναλαμβάνω όμως ότι όλα αυτά τα κρίνει ο πρωθυπουργός, ο οποίος βέβαια θα κριθεί με τη σειρά του από τον ελληνικό λαό όταν έρθει η ώρα των εκλογών.

• Θα διεκδικούσατε τη δημαρχία - με την υποστήριξη ΣΥΡΙΖΑ εννοείται - Θεσσαλονίκης;

Δυστυχώς οι κρίσιμες αποφάσεις για τη Θεσσαλονίκη δεν λαμβάνονται ούτε στο Δημαρχείο της πόλης ούτε στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά στην Αθήνα. Και βέβαια τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως η πτωχοποίηση, η ανεργία κλπ., είναι κοινά για όλη την Ελλάδα. Σε ό,τι με αφορά, δεν έχω προσωπικές φιλοδοξίες και όσες είχα τις έχω εκπληρώσει από χρόνια σε πεδία εκτός πολιτικής. Το μόνο που επιδιώκω είναι να είμαι χρήσιμος για τον τόπο και να συμβάλω, στο μέτρο των δυνάμεών μου, να υπάρξει κάποιο μέλλον για τα παιδιά μας σ’ αυτή τη χώρα.

• Το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό έργο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας θα γίνει μέσα στις νέες προθεσμίες του;

Ελπίζω ναι, αλλά και πάλι η συνολική διάρκεια θα αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ για το έργο αυτού του (σχετικά μικρού) μεγέθους. Αποδεικνύεται και εδώ η αδυναμία ρεαλιστικού σχεδιασμού, η οποία αποτελεί μια από τις κύριες «αρρώστιες» του ελληνικού πολιτικού συστήματος γενικά.

• Έργα στην πόλη, ανεργία στους κατοίκους της... Σε τι πρέπει να επενδύσουμε ΑΜΕΣΑ;

Μαγικές λύσεις που θα μείωναν δραστικά την ανεργία από τη μια στιγμή στην άλλη σε μια πόλη δεν υπάρχουν. Το τεράστιο εθνικό πρόβλημα της ανεργίας μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο σε πανελλαδική βάση, με μακρόχρονο προγραμματισμό. Χρειαζόμαστε μια εθνική στρατηγική ανάπτυξης, η οποία πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικού διαλόγου και συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου» και να εφαρμοσθεί σε βάθος δύο ή τριών δεκαετιών ανεξάρτητα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων, με έμφαση στους τομείς εκείνους όπου η χώρα μας διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και συνεπώς μπορούν να λειτουργήσουν ως «ατμομηχανή» για την οικονομία μας συνολικά. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε σοβαρές, μακροπρόθεσμες επενδύσεις, αντί για τα αρπακτικά hedge funds που αποσκοπούν στο περιστασιακό γρήγορο κέρδος. Πρέπει να δημιουργηθούν μαζικά νέες θέσεις εργασίας ώστε να συγκρατηθεί η φυγή των νέων στο εξωτερικό, που απειλεί να εξελιχθεί σε υπαρξιακό πρόβλημα για τον ελληνισμό.

• Το ταξίδι Ομπάμα στην Αθήνα γιατί έγινε τώρα; Τι ακριβώς "παίζεται" στην περιοχή;

Ίσως ο ίδιος απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ να θέλησε να ολοκληρώσει τη θητεία του με μια επίσκεψη στο αρχαίο λίκνο της δημοκρατίας, για λόγους σχετικούς με την προσωπική του πολιτική φυσιογνωμία. Σε κάθε περίπτωση ήταν μια ευπρόσδεκτη δωρεάν διαφήμιση για το τουριστικό μας «προϊόν», η οποία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν δεν την αμαύρωναν οι γνωστοί-άγνωστοι με τις βόμβες «μολότωφ».

• Στα χρόνια της κρίσης σε τι αλλάξαμε πολίτες και πολιτικοί; Τι μάθατε εσείς σε προσωπικό επίπεδο; Νιώθετε από τους τυχερούς αφού εργάζεσθε εκτός Ελλάδας και με καλύτερες αποδοχές; Αν αυριο σας ρωτήσουν οι φοιτητές σας τι προσφέρατε στον τόπο, από τις Βρυξέλλες και από το ΣΥΡΙΖΑ, τι θα απαντήσετε;

Έχω την αίσθηση πως, έστω αργά και αδιόρατα, όλοι αλλάζουμε και –κάπως- ωριμάζουμε. Σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να σας πω ότι οι «καλύτερες αποδοχές» που αναφέρετε δεν ισχύουν για μένα, αφού (όπως θα φανεί όταν δημοσιοποιηθούν οι δηλώσεις «πόθεν έσχες») η φορολογική μου δήλωση του έτους 2013 ήταν υψηλότερη από εκείνες των επόμενων ετών μετά την εκλογή μου, καθώς μειώθηκε πολύ η απασχόλησή μου στη δικηγορία. Όσο για το τι προσφέρω στον τόπο, δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τον εαυτό μου και περιμένω την κρίση των συμπολιτών μας. Επιτρέψτε μου πάντως να αναφέρω πως, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Ευρωκοινοβουλίου (www.mepranking.eu), είμαι σήμερα ο 11ος πιο δραστήριος από τους συνολικά 751 ευρωβουλευτές και πρώτος με διαφορά μεταξύ των εικοσιενός Ελλήνων ευρωβουλευτών (ο επόμενος βρίσκεται στην 22η θέση και ο τελευταίος στην 719η). Άρα αποδεικνύεται αντικειμενικά πως, αν μη τι άλλο, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Ανεπαρκείς οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της μείωσης μισθών στην Ελλάδα


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 15/11/2016


Ανεπαρκείς αποδεικνύονται οι προσπάθειες που καταβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την αντιμετώπιση της μείωσης των μισθών στην Ελλάδα, βάσει των δεδομένων που παρέθεσε η Επίτροπος Thyssen μετά από σχετική ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου. Χρησιμοποιώντας στοιχεία που είχε ήδη παρουσιάσει η διοικήτρια του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού, ο Ευρωβουλευτής τόνισε τη μείωση κατά 28% που υπέστη ο μέσος μισθός των εργαζομένων στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2009-2014, αναφερόμενος επίσης στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως ένα γεγονός που κατέστησε απροστάτευτους τους εργαζόμενους. Στην απάντησή της η αρμόδια Επίτροπος υπογράμμισε πως η αποκέντρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων είχε στόχο τη διευκόλυνση προσαρμογής των μισθών και την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που προκλήθηκαν στους εργαζόμενους. Παράλληλα αρκέστηκε να αναφερθεί στην προσδοκώμενη ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας ενώ υπογράμμισε πως στόχος του προγράμματος παραμένει η μελλοντική βελτίωση του ελληνικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:

Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε η διοικήτρια του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού, ο μέσος μισθός των εργαζομένων στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2009 - 2014 μειώθηκε κατά 28%, ενώ ο κατώτατος μισθός κατά 19,5%, την ώρα που στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης οχι μόνο υπήρξε πάγωμα του κατώτατου μισθού, αλλά πλέον αντίστοιχοι δείκτες έχουν αυξητική τάση [1]. Στο αρνητικό αυτό φαινόμενο θεωρείται πως συμβάλλει και η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να χειρίζονται με ιδιαίτερο τρόπο τις συμβάσεις των εργαζομένων, οι οποίοι αισθάνονται απροστάτευτοι. Παράλληλα, κύριο αποτέλεσμα του φαινομένου αυτού αποτελεί η βίαιη πτωχοποίηση σημαντικού ποσοστού των πολιτών -αφού και ο σημερινός κατώτατος μισθός δεν εξασφαλίζει προστασία από τη φτώχεια- αλλά και η σύνθλιψη της μεσαίας τάξης.

Ερωτάται η Επιτροπή :
1. Θεωρεί ικανοποιητικό το παρόν επίπεδο μισθών στην Ελλάδα ή μήπως προτίθεται να πιέσει για περαιτέρω μείωσή του;
2. Ποια είναι τα σχέδιά της για την υποστήριξη των Ελλήνων πολιτών που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ακόμη και σε βασικές ανάγκες εξ αιτίας της κατακόρυφης πτώσης των μισθών;


Απάντηση της κ. Thyssen
εξ ονόματος της Επιτροπής (14.11.2016)

Οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα προώθησαν την αποκέντρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ώστε να διευκολυνθεί η προσαρμογή των μισθών με στόχο να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα και να περιοριστεί το εύρος της απώλειας θέσεων εργασίας. Η μείωση του κατώτατου μισθού που πραγματοποιήθηκε το 2012 αποτέλεσε ένα μέτρο για την αντιμετώπιση της οξείας κρίσης ύστερα από σοβαρή πτώση του ελληνικού ΑΕΠ και έντονη αύξηση της ανεργίας.

Σύμφωνα με τις τρέχουσες προοπτικές, αναμένεται σταδιακή ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας, δημιουργία θέσεων εργασίας και σταδιακή μείωση της ανεργίας. Το ποσοστό ανεργίας αναμένεται να μειωθεί από 27,5 % το 2013 σε 23,6 % το 2017. Οι τάσεις αυτές αναμένεται να συνδεθούν με μέτρια ανάκαμψη του εισοδήματος εξαρτημένης εργασίας [2].

Η Επιτροπή προάγει ενεργά τον κοινωνικό διάλογο και την ενίσχυση μιας κοινωνικής εταιρικής σχέσης στην ΕΕ και, ιδιαίτερα, στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο της δεύτερης επανεξέτασης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να επανεξετάσει το πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων με στόχο την προώθηση της βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης, και την υποστήριξη του κοινωνικού διαλόγου.

Ένας από τους στόχους του προγράμματος είναι η βελτίωση του σχεδιασμού του ελληνικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, ώστε να αναπτυχθεί ένα γνήσιο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας για την υποστήριξη των πλέον ευάλωτων. Το δίχτυ αυτό περιλαμβάνει τη θέσπιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος το 2017, το οποίο θα προσφέρει στήριξη του βασικού εισοδήματος και θα συμπληρώνεται από ενεργητικά μέτρα της αγοράς εργασίας και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κοινωνικών υπηρεσιών. Το σύστημα αυτό αναμένεται να συμβάλει σημαντικά στη μείωση της ακραίας φτώχειας, συμπεριλαμβανομένης της φτώχειας των εργαζομένων.

Επιπλέον, τον Ιούλιο του 2015 η Επιτροπή παρουσίασε ένα πρόγραμμα για την απασχόληση και την ανάπτυξη στην Ελλάδα [3]. Περίπου 35 δισ. ευρώ από κονδύλια της ΕΕ διατίθενται για επενδύσεις στον ελληνικό λαό και τις ελληνικές επιχειρήσεις έως το 2020.

________________________________________
[2] Οι πλέον πρόσφατες οικονομικές προοπτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα διατίθενται στη διεύθυνση: http://ec.europa.eu/economy_finance/eu/countries/greece_el.htm
[3] Το σχετικό κείμενο μπορεί να αναζητηθεί στην ακόλουθη διεύθυνση: http://europa.eu/rapid/press-release_IP-15-5373_el.htm

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Γενικόλογη αντίδραση της Ύπατης Εκπροσώπου σε ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τις επιθέσεις της Τουρκίας κατά Κούρδων σε εδάφη της Συρίας


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 10/11/2016


Με μια γενικόλογη απάντηση αντέδρασε η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τις τουρκικές επιθέσεις κατά Κούρδων σε εδάφη της Συρίας που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Αναφερόμενος στις επιθέσεις που εξαπέλυσαν τουρκικά στρατεύματα σε εδάφη της Συρίας, ο Ευρωβουλευτής είχε τονίσει τα πλήγματα που δέχθηκαν άμαχοι πολίτες αλλά και Κούρδοι μαχητές, με την Τουρκία να ισχυρίζεται πως επρόκειτο για τρομοκράτες. Παράλληλα είχε αναφερθεί στην προσπάθεια της Τουρκίας να εκμεταλλευτεί την κατάσταση προωθώντας τα συμφέροντά της με πρόφαση την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και είχε ζητήσει τη θέση της Ύπατης Εκπροσώπου. Στην απάντησή της η Αντιπρόεδρος Mogherini έσπευσε να τονίσει πως η Τουρκία αποτελεί σημαντικό εταίρο στη συνεργασία κατά της τρομοκρατίας και πως η κατάσταση στη Συρία και το Ιράκ απαιτεί στενότερη συνεργασία και διάλογο σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ΕΕ-Τουρκίας, φροντίζοντας να αποφύγει οποιαδήποτε αναφορά στην επιθετική στρατηγική που ακολουθεί η Τουρκία.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:

Η πρόσφατη επίθεση που εξαπέλυσαν τουρκικά στρατεύματα σε εδάφη της Συρίας, με πρόφαση την εκδίωξη τζιχαντιστών, είχε ως αποτέλεσμα «παράπλευρα» πλήγματα εις βάρος αμάχων αλλά και κούρδων μαχητών. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, υπήρξαν δεκάδες νεκροί εξ αιτίας βομβαρδισμών [1], ενώ η τουρκική πλευρά ισχυρίζεται πως επρόκειτο για τρομοκράτες κουρδικής προέλευσης [2].

Παρότι το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών έχει αντιληφθεί τη σημασία του πολέμου ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, η Τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση προωθώντας δικά της συμφέροντα κινούμενη ενάντια σε Κούρδους της Συρίας και προφασιζόμενη την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», με αποτέλεσμα μάλλον να ενισχύεται το Ισλαμικό Κράτος.

Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος :
• Ποια είναι η θέση της ως προς την στρατηγική που φαίνεται πως ακολουθεί η Τουρκία;
• Καθώς οι Κούρδοι συνιστούν στην πράξη τον πιο αξιόμαχο αντίπαλο ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, πως θα προστατευθούν από νέες τουρκικές επιθέσεις εναντίον τους;


Απάντηση της Αντιπροέδρου κας Mogherini
εξ ονόματος της Επιτροπής (10.11.2016)

Η Τουρκία αποτελεί σημαντικό εταίρο στη συνεργασία κατά της τρομοκρατίας, όπως αναγνωρίζεται από τα συμπεράσματα του Συμβουλίου στις 9 Φεβρουαρίου 2015. Τόσο η Τουρκία όσο και η ΕΕ είναι επίσης μέλη της Παγκόσμιας Συμμαχίας. Η ΕΕ είναι προσηλωμένη στη στήριξη της Παγκόσμιας Συμμαχίας και των προσπαθειών που καταβάλλει για την αντιμετώπιση του ISIL/Da’esh και στη διεύρυνση της πολυμερούς προσέγγισής της προκειμένου να ενταθούν οι προσπάθειες για την εξουδετέρωση και τελικά την κατανίκηση του ISIL/Da’esh, την εξάρθρωση των δικτύων του και την αναχαίτιση των φιλοδοξιών του σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η κατάσταση στη Συρία και το Ιράκ απαιτεί στενότερη συνεργασία και διάλογο σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ΕΕ-Τουρκίας. Η ΕΕ εξακολουθεί να ενθαρρύνει την Τουρκία, ως υποψήφια προς ένταξη χώρα, να αναπτύξει την εξωτερική της πολιτική σε στενή συνεργασία με την ΕΕ, καθώς και να ευθυγραμμιστεί σταδιακά με τις πολιτικές δηλώσεις, αποφάσεις και συμφωνίες. Κατά τον πολιτικό διάλογο υψηλού επιπέδου στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 υπό την καθοδήγηση της ΥΕ/ΑΠ [3] και του αρμόδιου Επιτρόπου για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας και τις Διαπραγματεύσεις για την Διεύρυνση, συμφωνήθηκε ότι η ΕΕ και η Τουρκία θα πρέπει να συνεργαστούν για να προσπαθήσουν να διευκολύνουν την εξεύρεση λύσης για τη συριακή σύγκρουση. Η ΥΕ/ΑΠ διατηρεί έκτοτε στενή επαφή με τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας σχετικά με το εν λόγω θέμα.

Η ΕΕ εξακολουθεί να δίνει πολιτικό έρεισμα για τις διεθνείς προσπάθειες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στη συριακή σύγκρουση, και διεξάγει προδραστικό διάλογο με τους περιφερειακούς και διεθνείς εταίρους. Η ΥΕ/ΑΠ συμμετέχει ενεργά και εκπροσωπεί την ΕΕ στη διεθνή ομάδα στήριξης της Συρίας (ISSG)· υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια αναφοράς για την έναρξη πολιτικής διαδικασίας υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Η ΕΕ υλοποιεί επίσης την «περιφερειακή στρατηγική της ΕΕ για τη Συρία και το Ιράκ καθώς επίσης και για την απειλή που συνιστά η οργάνωση Da'esh». Το Συμβούλιο, από κοινού με τον Ύπατο Εκπρόσωπο και την Επιτροπή, επανεξετάζει διαρκώς την κατάσταση επί τόπου.

________________________________________
[3] Ύπατος Εκπρόσωπος/Αντιπρόεδρος

Εθνική στρατηγική για την ανάπτυξη


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 10/11

Τις τελευταίες εβδομάδες έγινε επανειλημμένα λόγος για την πιθανότητα ενός τέταρτου Μνημονίου για την Ελλάδα, μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, το 2018. Η συζήτηση αυτή όμως δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι το πολιτικό κόστος του διακρατικού δανεισμού προς την Ελλάδα βαίνει αυξανόμενο για τις κυβερνήσεις των κρατών-δανειστών (π.χ. το 2012 ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας είχε ρητά υποσχεθεί ότι ο δεύτερος διακρατικός δανεισμός που χορηγήθηκε τότε στην Ελλάδα θα ήταν ο τελευταίος, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 2015 να υποστεί χαρακτηρισμούς τύπου «Πινόκιο»).

Τούτο, σε συνδυασμό με την προκαλούμενη από άλλες αιτίες διόγκωση των ευρωφοβικών ρευμάτων σε αρκετά από τα κράτη αυτά, αφήνει να εννοηθεί ότι τέταρτο Μνημόνιο, συνοδευόμενο εννοείται από νέο διακρατικό δανεισμό, είτε δεν πρόκειται να υπάρξει είτε, αν υπάρξει, θα είναι το Μνημόνιο της δραχμής, με συνακόλουθη ακόμη μία πιο βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου μας. Είναι άρα αναγκαίο να ανακτήσει σταδιακά το ελληνικό κράτος την πιστοληπτική του ικανότητα έναντι των κεφαλαιαγορών, έτσι ώστε να αναχρηματοδοτήσει από αυτές μετά το 2018 τουλάχιστον εκείνο το μέρος του δημόσιου χρέους που δεν οφείλεται στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και στον ελεγχόμενο από αυτά ΕΜΣ, αλλά σε τρίτους (ΔΝΤ, ΕΚΤ, άλλες κεντρικές τράπεζες και ιδιώτες). Πρόκειται για περίπου το ένα τρίτο του συνολικού χρέους και η τυχόν αδυναμία μας να το αναχρηματοδοτήσουμε (αποπληρωμή μέσω πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων είναι ούτως ή άλλως ανέφικτη) θα μας οδηγούσε είτε σε άτακτη χρεοκοπία και ασύντακτο Grexit είτε, στην «καλύτερη» περίπτωση, στο Μνημόνιο της δραχμής, όπως εκτέθηκε.

Η πρόοδος όμως προς την κατεύθυνση της ανάκτησης της πιστοληπτικής ικανότητας είναι αργή, αφού οι σημερινές τιμές και οι αποδόσεις των δεκαετών ελληνικών κρατικών ομολόγων βρίσκονται περίπου στα ίδια επίπεδα στα οποία είχαν βρεθεί στις αρχές του 2014. Πρέπει λοιπόν να πέσουν οι τόνοι της (οξύτατης) πολιτικής αντιπαράθεσης και να γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των πολιτικών κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», με στόχο όχι βέβαια μια ουτοπική «οικουμενική» συγκυβέρνηση, αλλά την εκπόνηση μιας βιώσιμης εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, αφού η είσοδος της ελληνικής οικονομίας σε αναπτυξιακή τροχιά είναι προϋπόθεση για να επανέλθουμε στις κεφαλαιαγορές. Κύριο χαρακτηριστικό της πρέπει να είναι η στοχευμένη τόνωση κλάδων όπου η Ελλάδα έχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και μπορούν να λειτουργήσουν ως «ατμομηχανή» για το σύνολο της οικονομίας, εφόσον οι υποψήφιοι επενδυτές θα έχουν τη βεβαιότητα ότι οι κυβερνητικές αλλαγές σε βάθος μίας ή δύο δεκαετιών, δεν πρόκειται να συνεπάγονται δυσάρεστες εκπλήξεις γι' αυτούς. Το μέλλον του τόπου απαιτεί υπερβάσεις.

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την προώθηση της διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 10/11/2016


Την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως προς την εφαρμογή της οδηγίας 2008/52 για θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις σχολίασε ο Κώστας Χρυσόγονος. Με ομιλία του στο πλαίσιο των εργασιών της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως η οδηγία αυτή επιδιώκει να προάγει τον φιλικό διακανονισμό των διαφορών, ενθαρρύνοντας την προσφυγή στη διαμεσολάβηση. Σημείωσε πως η διαδικασία αυτή αποφέρει οικονομικότερη και ταχύτερη επίλυση διαφορών, γεγονός το οποίο την καθιστά ένα χρήσιμο εργαλείο για τους πολίτες. Παράλληλα τόνισε πως με βάση την επικαιροποιημένη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γενικής Διεύθυνσης Δικαιοσύνης και Προστασίας των Καταναλωτών προκύπτει πως η εφαρμογή της οδηγίας για τη διαμεσολάβηση είχε σημαντικό αντίκτυπο στη νομοθεσία πολλών κρατών μελών, δημιουργώντας προστιθέμενη αξία για την ΕΕ μέσω της ευαισθητοποίησης των εθνικών νομοθετών σχετικά με τα πλεονεκτήματα της. Κλείνοντας την ομιλία του αναφέρθηκε στις δυσκολίες που παρατηρούνται στη λειτουργία των εθνικών συστημάτων διαμεσολάβησης οι οποίες σχετίζονται κυρίως με τις νομικές παραδόσεις που επικρατούν σε πολλά κράτη μέλη, αλλά κι ένα συχνά χαμηλό επίπεδο της λειτουργίας των μηχανισμών ποιοτικών ελέγχων. Γι’ αυτούς τους λόγους στάθηκε στην ανάγκη προώθησης της διαμεσολάβησης με στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών και την παροχή κινήτρων για τη συστηματικότερη χρήση, άρα και την ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της διαδικασίας αυτής.

Παρακολουθείστε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=Tl1ZwYIK0n0

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για την προστασία των εργαζομένων από κινδύνους που συνδέονται με την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 09/11/2016


Την ανάγκη προστασίας των εργαζομένων από την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες τόνισε ο Κώστας Χρυσόγονος με ομιλία του κατά τη διάρκεια των εργασιών της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες. Ο Ευρωβουλευτής υπογράμμισε πως ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτων που σχετίζονται με την εργασία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τόνισε πως η πρόταση οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την προστασία των εργαζομένων από την έκθεση σε καρκινογόνους παράγοντες αποσκοπεί στο να φέρει περιορισμούς σε μια σειρά από χημικές ουσίες, όπως η σκόνη σκληρού ξύλου, το μονομερές βινυλοχλωρίδιο εισπνεόμενης σκόνης κρυσταλλικού πυριτίου, την υδραζίνη, τις πυρίμαχες κεραμικές ίνες κ.α. Υπογράμμισε μάλιστα πως ουσίες όπως αυτές αναγνωρίζονται ως καρκινογόνες για τον άνθρωπο σε χώρες εκτός της ΕΕ και από διεθνείς οργανισμούς, όπως το διεθνές Κέντρο Έρευνας για τον Καρκίνο (IARC), αλλά δεν έχουν ακόμη ταξινομηθεί στο πλαίσιο του ισχύοντος συστήματος της ΕΕ. Κλείνοντας την ομιλία του τόνισε πως υποστηρίζει σθεναρά την πρόταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, αλλά και μια σειρά τροπολογιών που τονίζουν την ανάγκη προληπτικής προσέγγισης. Αυτό, ανέφερε, απαιτεί κατ' ουσίαν τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού προτύπου πρόληψης του καρκίνου που θα λαμβάνει υπόψη τους πολλαπλούς παράγοντες οι οποίοι αλληλεπιδρούν οδηγώντας στην ανάπτυξη της ασθένειας. Έτσι θα πρέπει να αποφασιστεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης η βελτίωση των προτύπων υγείας ώστε να διασφαλίσουμε την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως η ζωή, η υγεία και η εργασία.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=0YsZ2xjjQvA

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποβαθμίζει τις συνέπειες των εκατέρωθεν κυρώσεων με τη Ρωσία


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 08/11/2016


Την άρνηση της Επιτροπής να παραδεχθεί τις συνέπειες των εκατέρωθεν κυρώσεων ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Ρωσία προκάλεσε με ερώτησή του ο Κώστας Χρυσόγονος. Ο Ευρωβουλευτής είχε σταθεί στους περιορισμούς οι οποίοι βάσει στοιχείων οδήγησαν σε μείωση των εμπορικών συναλλαγών ύψους 180 δισεκατομμυρίων δολαρίων τη τελευταία τριετία χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα σε πολιτικό ή στρατιωτικό επίπεδο, ενώ παράλληλα είχε τονίσει τις αρνητικές συνέπειες εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών ζητώντας την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Στην απάντησή της η Αντιπρόεδρος Mogherini στάθηκε στα μέτρα που πάρθηκαν προς οικονομική στήριξη των αγορών γαλακτοκομικών προϊόντων, φρούτων και λαχανικών αλλά και στα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξη των παραγωγών. Παράλληλα τόνισε πως περίπου μία διετία μετά τη θέση σε ισχύ της ρωσικής απαγόρευσης, οι εξαγωγείς γεωργικών προϊόντων της ΕΕ βρήκαν εναλλακτικές αγορές, ενώ επικαλέστηκε την αύξηση των ελληνικών γεωργικών εξαγωγών, χωρίς όμως να εστιάζει στις μεγάλες απώλειες που προκλήθηκαν από τη μείωση των εξαγωγών προς τη Ρωσία.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:

Η απόφαση της Ρωσικής Κυβέρνησης να παρατείνει το εμπάργκο στην εισαγωγή τροφίμων από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το τέλος του 2017, σε αντίποινα για τις αντίστοιχες κυρώσεις που είχε επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυξάνει την ανησυχία σχετικά με τον αντίκτυπο των πολιτικών επιλογών σε οικονομικό επίπεδο [1]. Οι εκατέρωθεν περιορισμοί υπολογίζεται πως επέφεραν μείωση των εμπορικών συναλλαγών, συνολικού ύψους άνω των 180 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο τα τελευταία τρία έτη. Αντιθέτως, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο δεν υπήρξε καμία ουσιαστική εξέλιξη που να δικαιολογεί το οικονομικό κόστος. Ιδιαίτερο πλήγμα μάλιστα δέχονται οι Έλληνες παραγωγοί, αγρότες και κτηνοτρόφοι, καθώς η Ρωσία αποτελούσε τον κύριο προορισμό των σχετικών εξαγωγών.

Ερωτάται η Επιτροπή :
• Ποια είναι η αντίδρασή της απέναντι σε όσους τονίζουν την ανάγκη επανεξέτασης των κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας;
• Σε ποιες ενέργειες σκοπεύει να προβεί ώστε να υποστηρίξει τους Ευρωπαίους πολίτες που καταστρέφονται οικονομικά λόγω των κυρώσεων αυτών;


Απάντηση της Αντιπροέδρου κας Mogherini
εξ ονόματος της Επιτροπής (8.11.2016)

Η ΕΕ έχει θεσπίσει περιοριστικά μέτρα ως απάντηση στις ενέργειες της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην ανατολική Ουκρανία. Η ΕΕ έχει συνδέσει τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων, τα οποία επανεξετάζει διαρκώς, με την πλήρη εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ. Τον Ιούλιο του 2016 το Συμβούλιο συμφώνησε να παρατείνει τα μέτρα για έξι μήνες, έως τις 31 Ιανουαρίου 2017. Η ανανέωση των μέτρων αυτών απαιτεί την ομόφωνη συμφωνία και των 28 κρατών μελών της ΕΕ.

Κατά τα τελευταία δύο έτη, η ΕΕ παρακολουθεί σε συνεχή βάση τις εξελίξεις στην αγορά γεωργικών προϊόντων, αντιδρώντας άμεσα κατά περίπτωση. Κατά τα οικονομικά έτη 2015 και 2016, διατέθηκε πάνω από 1 δισ. EUR προς στήριξη των μέτρων που αποσκοπούν στη σταθεροποίηση των αγορών γαλακτοκομικών προϊόντων, φρούτων και λαχανικών. Επίσης, τον Ιούλιο του 2016, η Επιτροπή ενέκρινε μέτρα, όπως η δέσμη μέτρων στήριξης ύψους 500 εκατ. EUR για τους ευρωπαίους γεωργούς που εξήγγειλε ο Επίτροπος Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης. Επιπλέον, στο πλαίσιο του τρέχοντος προγράμματος απλούστευσης, η Επιτροπή έχει προτείνει βελτιώσεις σχετικά με το εργαλείο σταθεροποίησης εισοδήματος το οποίο είναι διαθέσιμο μέσω της πολιτικής αγροτικής ανάπτυξης, ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες των γεωργών που αντιμετωπίζουν σημαντική απώλεια εισοδήματος.

Κατά τη διάρκεια δωδεκάμηνης περιόδου, μεταξύ Ιουλίου 2015 και Ιουνίου 2016, περίπου μία διετία μετά τη θέση σε ισχύ της ρωσικής απαγόρευσης, οι εξαγωγείς γεωργικών προϊόντων της ΕΕ βρήκαν εναλλακτικές αγορές, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαγωγές κατά 2 % έτος προς έτος, και να υπερβούν τα 129 δισεκατομμύρια EUR. Oι ελληνικές εξαγωγές ανήλθαν συνολικά σε 5,3 δισ. EUR κατά την ίδια περίοδο. Το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει αύξηση 4 % έτος προς έτος, κυρίως χάρη στις εξαγωγές προς άλλα κράτη μέλη της ΕΕ.

________________________________________

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Η σημασία και η αξία της εσωκομματικής δημοκρατίας



Η πραγμάτωση της πολιτικής ελευθερίας-συμμετοχής υπό τα πληθυσμιακά και κοινωνικά δεδομένα του σύγχρονου συνταγματικού κράτους προϋποθέτει κατά κανόνα τη συνένωση των υποκειμένων της σε ομάδες, οι οποίες διαθέτουν χρονική διάρκεια, οργανωτική υποδομή και συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα. Οι ενώσεις αυτές, δηλαδή τα πολιτικά κόμματα , εκφράζουν στο πολιτικό επίπεδο τον πλουραλισμό, δηλ. την πολλαπλότητα ιδεών και συμφερόντων που χαρακτηρίζει τους κοινωνικούς σχηματισμούς με κυρίαρχο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ταυτόχρονα καλούνται να συναιρέσουν και να συνθέσουν την πολλαπλότητα αυτή, έτσι ώστε το καθένα από αυτά να διαμορφώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα, ή, με άλλες λέξεις, μια συνολική πρόταση για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας και να την υποβάλει στο εκλογικό σώμα, προκειμένου το τελευταίο να επιλέξει. Τα πολιτικά κόμματα αποτελούν επομένως τον αναγκαίο διαμεσολαβητή μεταξύ κοινωνίας και κράτους και τον πιο σημαντικό ιμάντα για τη θέση σε κίνηση των μηχανισμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, καθώς είναι σήμερα πια αδιανόητη η διενέργεια π.χ. βουλευτικών εκλογών χωρίς αυτά.

Όπως καταδεικνύει όμως η ιστορική εμπειρία, κάθε κομματικός οργανισμός αναπτύσσει εγγενείς ολιγαρχικές τάσεις. Οι κομματικοί «στρατοί», παρόμοια με τους πραγματικούς στρατούς, χρειάζονται την ιεραρχία και την πειθαρχία προκειμένου να είναι αποτελεσματικοί στο πεδίο της εκλογικής «μάχης». Γενικότερα άλλωστε, όχι μόνο στα πολιτικά κόμματα αλλά σε κάθε είδους κοινωνικούς οργανισμούς, ολιγομελή συλλογικά σώματα είναι συνήθως πιο αποτελεσματικά στη λήψη αποφάσεων και στη διασφάλιση της εφαρμογής τους από ό,τι πολυμελή και έτσι η πραγματική εξουσία στο εσωτερικό τους τείνει να διαρρέει, κατά κάποιον τρόπο, από τα πολυμελή προς τα ολιγομελή, όπως έχει διαπιστώσει ο Mancur Olson (έτσι π.χ. σε μεγάλες πολυμετοχικές επιχειρήσεις από τη νομικά κυρίαρχη γενική συνέλευση των μετόχων προς το διοικητικό συμβούλιο, σε κοινοβούλια από την ολομέλεια προς τις επιτροπές κ.ο.κ.). Η ολιγαρχική νομοτέλεια μπορεί, σε ό,τι αφορά τα πολιτικά κόμματα, να αντιμετωπισθεί ως ένα σημείο με θεσμικές διασφαλίσεις της εσωκομματικής δημοκρατίας, αλλά όχι και να εξαφανισθεί τελείως. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σε κράτη στα οποία έχει καθιερωθεί ρητή συνταγματική υποχρέωση των κομμάτων, η εσωτερική τους οργάνωση να ανταποκρίνεται στις δημοκρατικές αρχές (όπως ιδίως στη Γερμανία, άρθρο 21 παρ. 1 του Θεμελιώδη Νόμου), η εφαρμογή της είναι ατελής και αμφισβητούμενη.

Το πρόβλημα εξάλλου επιδεινώνεται επειδή η γένεση ενός βιώσιμου πολιτικού κόμματος έχει ως προαπαιτούμενο τη συγκέντρωση πολιτικού «κεφαλαίου» (δηλ. την ύπαρξη στόχων αποδεκτών από σημαντική μερίδα του λαού και μόνο από αυτή) και την καταβολή οργανωτικής προσπάθειας σε τέτοια κλίμακα, ώστε αυτή να καθίσταται σπάνια εφικτή. Νέα κόμματα εξουσίας προκύπτουν συνήθως σε έκτακτες ιστορικές περιστάσεις, μετά από ρήξεις στην πολιτική και συνταγματική συνέχεια, όπως όταν έχει καταρρεύσει ένα πολιτικό καθεστώς, ή μείζονες κοινωνικές μεταβολές, όπως η εκβιομηχάνιση και η εμφάνιση μιας πολυπληθούς εργατικής τάξης, ή μεγάλες οικονομικές κρίσεις. Ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές άλλωστε, από τη δημιουργία του κόμματος ως την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών εκ μέρους του ενδέχεται να μεσολαβεί η πάροδος αρκετών δεκαετιών.

Κατά συνέπεια η πραγματική λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τείνει να υποβαθμισθεί σε μια εναλλαγή κομματικών ολιγαρχιών στην εξουσία. Η εναλλαγή είναι χρήσιμη για την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά δεν οδηγεί απαραίτητα σε ριζικές αλλαγές στην ασκούμενη πολιτική, μεταξύ άλλων επειδή οι ολιγαρχίες αυτές επαγγελματοποιούνται και συνεπώς αποκτούν κοινά κοινωνικά χαρακτηριστικά, μετασχηματιζόμενες σε μια νέου είδους πολιτική «αριστοκρατία». Η ελπίδα που εκφράζει ο Norberto Bobbio ότι «το μειονέκτημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε σύγκριση με την άμεση... που συνίσταται στην τάση σχηματισμού των μικρών ολιγαρχιών που αποτελούν τα πολιτικά ή εκτελεστικά γραφεία των κομμάτων... μπορεί να απαλειφθεί με την ύπαρξη μιας πλειάδας ολιγαρχιών σε ανταγωνισμό μεταξύ τους» αποδεικνύεται συχνά στην πράξη φρούδα. Όπως στις διαφόρων ειδών οικονομικές αγορές η διαμόρφωση επιχειρηματικών ολιγοπωλίων οδηγεί στη μεγιστοποίηση των κερδών τους και τη στυγνή, ενίοτε, εκμετάλλευση του καταναλωτικού κοινού, έτσι και στην πολιτική-εκλογική «αγορά» η ύπαρξη ενός λίγο-πολύ κλειστού κομματικού ολιγοπωλίου έχει ως αποτέλεσμα να ασκείται πολιτική εκμετάλλευση σε βάρος των πολιτών-ψηφοφόρων. Τα προγράμματα των κομμάτων αφενός εμφανίζουν σταδιακά αυξανόμενες ομοιότητες και αφετέρου αποκτούν τη μορφή ευχολογίου διατυπωμένου με εσκεμμένη αοριστία, ώστε να χωρούν να στεγάσουν το ευρύτερο δυνατό φάσμα προσδοκιών των ψηφοφόρων. Η επιλογή μεταξύ αντικρουόμενων κοινωνικών συμφερόντων, εάν δεν είναι προδιαγεγραμμένη με βάση αποφάσεις υπερεθνικών αρχών, λαμβάνει χώρα μετά τις εκλογές και σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους. Σε αντίθεση μάλιστα με τα επιχειρηματικά ολιγοπώλια, τα οποία καταπολεμούνται από την έννομη τάξη με διάφορα μέσα (νομοθεσίες για την προστασία του ελεύθερου ανταγωνισμού κ.λπ.), τα κομματικά ολιγοπώλια τείνουν να θωρακίζουν θεσμικά τον εαυτό τους. Τέτοια θωράκιση συνιστά π.χ. η πρόβλεψη κρατικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων και/ή κατανομής του τηλεοπτικού προεκλογικού χρόνου ανάλογα με τα ποσοστά των κομμάτων σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Φαλκιδεύεται έτσι η πολιτική ισότητα, αφού τα μέλη της νέας «αριστοκρατίας» δηλαδή της «πολιτικής τάξης», μονοπωλούν κατ’ ουσία τη συμμετοχή στον δημόσιο βίο, περιθωριοποιώντας τους πολίτες. Φαλκιδεύεται περαιτέρω και η πολιτική ελευθερία, δεδομένου ότι τα μέλη και πολύ περισσότερο τα στελέχη των κομμάτων οφείλουν να αυτολογοκρίνονται διαρκώς, προκειμένου να μην εκφύγουν από τα όρια της «κομματικής πειθαρχίας».

Όλα αυτά καταλήγουν στο ότι η «πολιτική τάξη» (δηλαδή η ιδιαίτερη κοινωνική κατηγορία την οποία συγκροτούν οι επαγγελματίες πολιτικοί) τείνει να αποχωρισθεί από την κοινωνία και άρα αδυνατεί να την αντιπροσωπεύσει κατά αυθεντικό τρόπο. Η διαφοροποίηση των αντιπροσωπευομένων από τους αντιπροσώπους τους είναι εμφανής ακόμη και διά γυμνού οφθαλμού, αν παρατηρήσει κανείς τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των τελευταίων, αφού στα κοινοβούλια υπεραντιπροσωπεύονται γενικά οι άνδρες, οι μεγαλύτερες ηλικίες και οι πιο εύπορες μερίδες του πληθυσμού.

Οι διαφοροποιήσεις αυτές ανάγονται τελικά στην ίδια τη φύση της εκλογής και μάλιστα από έναν μεγάλο αριθμό (σε τάξη μεγέθους πολλών χιλιάδων έως εκατομμυρίων) ψηφοφόρων. Όπως παρατηρούσε με εξαιρετική οξυδέρκεια ο Αριστοτέλης «δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν» Εκείνοι οι οποίοι επιδιώκουν και επιτυγχάνουν τη συμμετοχή τους σ’ ένα αιρετό συλλογικό «αντιπροσωπευτικό» σώμα συνήθως διαθέτουν ελεύθερο χρόνο για να αφιερώσουν στην εκλογή τους, καθώς και (ίδιους ή προερχόμενους από τρίτους) οικονομικούς πόρους, αναγνωρισιμότητα και κοινωνικές διασυνδέσεις. Έτσι οι αιρετοί «αντιπρόσωποι» κατά κανόνα προέρχονται από τις συγκριτικά περισσότερο ευημερούσες μερίδες ή τάξεις μιας κοινωνίας και άρα, ανεξάρτητα από τη ρητορική που αναπτύσσουν, τα πραγματικά συμφέροντά τους τείνουν να βρίσκονται εγγύτερα σ’ εκείνες παρά στον «μέσο» κοινωνικό άνθρωπο ή στην κοινωνία ως σύνολο.

Εναλλακτικά, και ίσως ακόμη χειρότερα, ορισμένα τουλάχιστον από τα μέλη του «αντιπροσωπευτικού» σώματος ενδέχεται να μην προέρχονται κατά κυριολεξία από την κοινωνία, αλλά να είναι «προϊόντα» των κομματικών μηχανισμών, δηλαδή πρόσωπα που δεν άσκησαν στην πραγματικότητα κανένα επάγγελμα ή άλλη κοινωνική δραστηριότητα, εκτός από εκείνη του επαγγελματία της πολιτικής. Τέτοιοι είναι όσοι από νεαρή ηλικία εντάχθηκαν σ’ ένα κόμμα ως αμειβόμενα στελέχη του κατ’ αποκλειστική απασχόληση και εξασφαλίζουν στη συνέχεια την εκλογή τους χάρη στην υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού. Συγκρίσιμο είναι και το φαινόμενο των γόνων προβεβλημένων πολιτικών προσωπικοτήτων, οι οποίοι οφείλουν την ανάδειξή τους σε αιρετά αξιώματα στα συγκροτημένα από τους ανιόντες συγγενείς τους πελατειακά δίκτυα. Ακόμη, ανάλογα και με τις προβλέψεις του εκλογικού συστήματος, ένας αριθμός βουλευτών, γερουσιαστών κ.λπ. μπορεί να μην εκλέγονται καν σε προσωπικό επίπεδο, αλλά να διορίζονται de facto από την κομματική ηγεσία.

Τέτοια φαινόμενα άλλωστε αποτελούν απλώς επιμέρους εκδηλώσεις της εγγενούς γενικότερης κλίσης των ανθρώπινων πολιτικών θεσμών για αποθέσμιση και ανάπτυξη, πάνω στο έδαφος τους, πελατειακών σχέσεων. Τα στοιχεία της πατρωνείας-πελατείας, με έπαθλο είτε δημόσια αξιώματα είτε ποικίλες προσωπικές «εξυπηρετήσεις», αφενός, και της επιδίωξης ουσιαστικών πολιτικών στόχων, αφετέρου, συνυπάρχουν στα πολιτικά κόμματα, σε διαφορετική δοσολογία στο καθένα. Ενώ όμως το πολιτικό στοιχείο υπόκειται σε διαρκείς και έντονες αυξομειώσεις, ανάλογα με την ένταση του πολιτικού διακυβεύματος στη συγκεκριμένη κοινωνία (ανάλογα δηλ. με το αν και κατά πόσο υφίστανται de facto σ’ αυτή πολιτικά διλήμματα ορατά και σημαντικά για όλους, ή έστω για τους περισσότερους), το πελατειακό είναι σχετικά πιο σταθερό. Αυτό εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, μέσω και της προσπάθειας των κατόχων θέσεων εξουσίας, ακόμη και επιλεγμένων με θεσμικό τρόπο και απρόσωπα κριτήρια, να τις μεταβιβάσουν κάποια στιγμή σε συγγενείς ή φίλους τους. Κατά συνέπεια υφίσταται μια εγγενής τάση των συλλογικών «αντιπροσωπευτικών» σωμάτων, να αποστασιοποιούνται από την πραγματική ταυτότητα και τους προσανατολισμούς των αντίστοιχων εκλογικών σωμάτων. Η τάση αυτή υφίσταται καθεαυτή και πέρα από τις τυχόν θεσμικές ή και εξωθεσμικές παρεμβάσεις που κατατείνουν εσκεμμένα στην επίτευξη πολιτικής διαφοροποίησης μεταξύ εκλογικού και «αντιπροσωπευτικού» σώματος. Στην καλύτερη περίπτωση η διαφοροποίηση σημαίνει ότι το τελευταίο αποδίδει μια στρεβλωμένη εικόνα για τον εντολέα του (δηλαδή τον λαό), ενώ στη χειρότερη (εάν τα πολιτικά κόμματα στερούνται εσωτερικής δημοκρατικής δομής και λειτουργίας, ή εάν οι εκλογές διεξάγονται υπό καθεστώς βίας και νοθείας) η διαφοροποίηση μπορεί να φθάνει σε σημείο διάστασης. Η πολιτική αντιπροσώπευση τείνει τότε να καταστεί αντιπροσώπευση της εξουσίας έναντι της κοινωνίας. Η πολιτική τάξη και οι συλλογικές οργανώσεις της, δηλ. τα κόμματα, ενσωματώνονται στο κράτος και μεταλλάσσονται σε «μακρά χείρα» του τελευταίου για τον έλεγχο της κοινωνίας. Η πολιτική ελευθερία κινδυνεύει έτσι να μετατραπεί σε καθαρά θεωρητικό μέγεθος, χάνοντας την πρακτική της αποτελεσματικότητα, και η πολιτική ισότητα να αναιρεθεί.

Αυτό το περιοριστικό πραγματικό πλαίσιο μπορεί να διευρυνθεί πάντως ως ένα σημείο, όπως προαναφέρθηκε, μέσα από την πρόβλεψη δημοκρατικών διαδικασιών στο εσωτερικό των κομμάτων. Το πρώτο ερώτημα εδώ είναι βέβαια ποιοι και πόσοι συμμετέχουν στις διαδικασίες αυτές. Καταστατικές ρυθμίσεις που καθιστούν το κόμμα μια ολιγομελή κλειστή λέσχη, θέτοντας την εγγραφή νέων μελών στις κομματικές οργανώσεις υπό την προϋπόθεση της συναίνεσης των υφισταμένων μελών, δεν ανταποκρίνονται στο πρόταγμα της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τούτο ισχύει κατά μείζονα λόγο όταν πρόκειται για κυβερνών κόμμα, αφού τότε αναπόφευκτα ένα σημαντικό ποσοστό των μελών και μάλιστα εκείνων τα οποία έχουν συγκριτικά μεγαλύτερη εσωκομματική επιρροή καλούνται να αναλάβουν διάφορες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι αντί το κόμμα να ελέγχει την κυβέρνηση, να περιέρχεται το ίδιο υπό τον έλεγχό της. Ένα παράδειγμα είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 1996, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, εκλεγμένος με οριακή πλειοψηφία στη θέση αυτή από την κοινοβουλευτική ομάδα σύμφωνα με το άρθρο 38 του Συντάγματος μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου αναδείχτηκε πρόεδρος του κόμματος λαμβάνοντας το 55 % των ψήφων στο συνέδριο του έτους εκείνου. Και τούτο παρά το γεγονός ότι έως και λίγους πριν ήταν ένας σχεδόν μοναχικός αντιρρησίας απέναντι στην ευρεία «προεδρική» (παπανδρεϊκή) πλειοψηφία. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του σημερινού ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με 30.000 ή, κατ’ άλλη εκτίμηση, 22.000 μέλη να έχουν συμμετάσχει στις διαδικασίες για πρόσφατο συνέδριο του κόμματος, ενώ στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είχε συγκεντρώσει 1.926.000 ψήφους. Έτσι όμως η εσωκομματική «δημοκρατία» από δικαίωμα των πολλών, όπως θα έπρεπε να είναι για να ανταποκρίνεται στο όνομα της, καταντά προνόμιο των λίγων, ή μάλλον των ελάχιστων (σχέση μελών προς ψηφοφόρους στα επίπεδα του 1:88!), με αποτέλεσμα οι διαδικασίες να μην είναι πια αντιπροσωπευτικές σε σχέση με την κοινωνία. Το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο απέναντι σ’ αυτό το «σύνδρομο της λέσχης» θα ήταν οι ανοικτές ψηφοφορίες, όπου δικαιούνται να προσέλθει και να συμμετάσχει όποιος δηλώνει ότι ασπάζεται τις ιδεολογικές αρχές του κόμματος και εγγράφεται ως μέλος ταυτόχρονα με τη διεξαγωγή ψηφοφορίας ή αμέσως πριν από αυτή.

Δεύτερο κρίσιμο ζήτημα είναι σε τι αφορούν οι ψηφοφορίες. Αν το καταστατικό του κόμματος κατοχυρώνει μόνο ψηφοφορίες για την ανάδειξη προσώπων σε κομματικά αξιώματα και κατά τα άλλα δεν υφίστανται εγγυήσεις διεξαγωγής ψηφοφοριών για ουσιαστικές πολιτικές επιλογές, ή αν οι εγγυήσεις αυτές είναι ρευστές και αόριστες και δεν τηρούνται στην πράξη, τότε δεν πρόκειται για εσωκομματική δημοκρατία αλλά για αιρετή μοναρχία. Τέτοιες είναι σήμερα οι περιπτώσεις της «Νέας Δημοκρατίας» και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. , δηλ. κομμάτων στα οποία εκλέγεται από τη βάση με ευρεία συμμετοχή (περίπου 400.000 ή σχέση μελών – ψηφοφόρων 1:4 στην πρώτη, περίπου 55.000 ή σε σχέση μελών-ψηφοφόρων 1:6 στο δεύτερο) μόνο ο αρχηγός, ενώ τα κορυφαία συλλογικά όργανα αναδεικνύονται με άλλες πολύ πιο κλειστές διαδικασίες. Το αποτέλεσμα αυτής της άνισης νομιμοποίησης είναι τα συλλογικά όργανα να εκφυλίζονται σε συνάξεις χειροκροτητών και οι κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις να λαμβάνονται προσωπικά και ανέλεγκτα από τον αρχηγό/αιρετό μονάρχη. Πιο κοντά στο πρόταγμα της εσωκομματικής δημοκρατίας βρίσκεται, από την άποψη αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι τόσο ο πρόεδρος όσο και η κεντρική επιτροπή του εκλέγονται από το συνέδριο του κόμματος ανά τριετία. Επειδή όμως στο συνέδριο αυτό εκπροσωπείται μόνο ένας μικρός, όπως προαναφέρθηκε, αριθμός κομματικών μελών, ο πρόεδρος του κόμματος και ταυτόχρονα πρωθυπουργός, περιβεβλημένος με την αίγλη του νικητή των βουλευτικών εκλογών και την ισχύ του επικεφαλής της κυβέρνησης μπορεί πρακτικά να λαμβάνει ο ίδιος τις πιο κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις, χωρίς καν να συγκαλεί τα συλλογικά όργανα. Έτσι π.χ. η καίρια απόφαση για τον περιορισμό του αριθμού των τηλεοπτικών αδειών πανελλαδικής εμβέλειας στις τέσσερεις (αντί των έως τότε οκτώ) λήφθηκε και ανακοινώθηκε δημόσια χωρίς καμία προηγούμενη συζήτηση στην κεντρική επιτροπή ή στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, που κλήθηκε εκ των υστέρων να τη νομιμοποιήσει ψηφίζοντας τον σχετικό νόμο. Το αντίδοτο απέναντι στις αρχηγοκεντρικές παθογένειες αυτές θα μπορούσε να αναζητηθεί την άμεση εκλογή από τη βάση, όπως προαναφέρθηκε, τόσο του προέδρου όσο όμως και του κορυφαίου συλλογικού οργάνου (σε μια τάξη μεγέθους τριψήφιου αριθμού μελών) του κόμματος και στην αυτοδίκαιη σύγκληση του τελευταίου ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Τρίτο, θεμελιώδη σημασία έχουν οι διαστάσεις της «κομματικής πειθαρχίας», στην οποία υπάγονται γενικά τα μέλη του κόμματος και ειδικά όσα από αυτά είναι εκλεγμένα (μέσα από κομματικά ψηφοδέλτια) σε συλλογικά αντιπροσωπευτικά όργανα του κράτους ή της αυτοδιοίκησης (Βουλή, περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια κλπ.). Προφανώς κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα ως συλλογικός πολιτικός οργανισμός εάν τα μέλη π.χ. της κοινοβουλευτικής του ομάδας ψηφίζουν διαρκώς κατά βούληση, αγνοώντας τις σχετικές υποδείξεις των κομματικών οργάνων. Από την άλλη πλευρά, εάν οι υποδείξεις αυτές («γραμμή») αφορούν το σύνολο των ψηφοφοριών και είναι δεσμευτικές, με την απειλή διαγραφής ή άλλων κυρώσεων, τότε τίθεται εκποδών η «ελεύθερη εντολή» του βουλευτή και η κοινοβουλευτική ομάδα αρχίζει να μοιάζει με στρατιωτική μονάδα. Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηριχθεί ότι στην έννοια της εσωκομματικής δημοκρατίας περιλαμβάνεται και η αναγνώριση ενός περιθωρίου για τους βουλευτές ή άλλους αιρετούς να ψηφίζουν κατά συνείδηση σε ορισμένα τουλάχιστον θέματα και πάντως η εκ των προτέρων ενημέρωση τους ότι τίθεται ζήτημα «κομματικής πειθαρχίας» στη μια ή την άλλη ψηφοφορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυθαιρεσίας ήταν η διαγραφή έξι βουλευτών της «Νέας Δημοκρατίας» το 1998, μεταξύ τους και του πρόσφατα ηττημένου στην εκλογή αρχηγού κόμματος Γ. Σουφλιά, επειδή δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή σε ψηφοφορία στη Βουλή, χωρίς όμως να τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ετίθετο θέμα πειθαρχίας. Με άλλες λέξεις, ο νεοεκλεγμένος τότε πρόεδρος της Ν.Δ. Κ. Καραμανλής παγίδευσε τον ενοχλητικό διεκδικητή της ηγεσίας για να απαλλαγεί από την παρουσία του. Εξάλλου κατά κυριολεξία «κομματική» πειθαρχία , δηλ. συμμόρφωση στις αποφάσεις ή υποδείξεις ενός συλλογικού πολιτικού οργανισμού, υπάρχει μόνο όταν αυτές έχουν προέλθει μέσα από στοιχειωδώς συλλογικές διαδικασίες. Αν η συλλογικότητα είναι ανύπαρκτη, όπως συνήθως συμβαίνει στα πλείστα ελληνικά κόμματα, και η «γραμμή» συνιστά το προϊόν της ατομικής βούλησης του αρχηγού/αιρετού μονάρχη, τότε δεν πρόκειται για κομματική πειθαρχία αλλά για τη «σιωπή των αμνών».

Τέταρτο δείκτη μέτρησης της δημοκρατικής ποιότητας ενός κόμματος συνιστά η κατοχύρωση της ελευθερίας έκφρασης των μελών και ιδιαίτερα όσων διαφωνούν με την κομματική «γραμμή», όπως αυτή καθορίζεται από την ηγεσία. Και εδώ είναι προφανές ότι η ελευθερία αυτή δεν μπορεί να είναι απεριόριστη, ότι δηλ. τα μέλη ενός συλλογικού πολιτικού οργανισμού οφείλουν να επιδεικνύουν ένα μέτρο αυτοσυγκράτησης όταν διαφοροποιούνται δημόσια, καθώς και ότι η κριτική τους οφείλει να είναι εποικοδομητική, δηλ. να συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις περί του πρακτέου, και όχι αποδομητική, δηλ. στείρα άρνηση. Δεν είναι όμως κατά κυριολεξία δημοκρατικός ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» που διέπει τα κόμματα λενινιστικού τύπου, όπως αυτός προδιαγράφηκε ως οργανωτική αρχή στις αποφάσεις του 10ου συνεδρίου του κόμματος των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ το 1921. Η πλήρης υποταγή των κατώτερων κομματικών οργάνων στα ανώτερα και η απόλυτη απαγόρευση έκφρασης των μειοψηφιών προς τα έξω, όπως και της δημιουργίας εσωκομματικών τάσεων, μεταφράζονται σε εσωκομματικό απολυταρχισμό και μπορούν να καταλήξουν, εάν ο ηγέτης αποδειχθεί πολιτικά μακρόβιος, σε προσωπολατρία σταλινικού τύπου. Στην πράξη τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δηλ. το ΠΑ.ΣΟΚ. και η «Νέα Δημοκρατία», ακολουθούσαν κατά διαστήματα πρακτικές πολύ κοντά στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», έστω και χωρίς αυτός να αποτελεί διακηρυγμένη καταστατική αρχή. Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα ήταν η διαγραφή του βουλευτή Λ. Γρηγοράκου από το ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί η μνημειώδης δήλωση της προέδρου του κόμματος Φ. Γεννηματά ότι το κόμμα απέχει μια «άβυσσο» από τη Νέα Δημοκρατία και ο ατυχής βουλευτής διαγράφηκε επειδή τόλμησε να επισημάνει δημόσια το αυτονόητο, ότι δηλ. εφόσον τα δύο αυτά κόμματα συγκυβερνούσαν έως πριν λίγους μήνες η μεταξύ τους απόσταση δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλη.

Πέμπτο καίριο ζήτημα εσωκομματικής δημοκρατίας συνιστά και η θεσμοποίηση ή μη της πειθαρχικής διαδικασίας στα κόμματα. Τούτο σημαίνει ότι οι διαγραφές ή άλλες κυρώσεις πρέπει να μπορούν να επιβάλλουν μόνο από συλλογικά όργανα συγκροτημένα εκ των προτέρων (και όχι ad hoc και ad hominem), ύστερα από κλήση του κατηγορουμένου σε απολογία και με βάση ευανάγνωστες σχετικές διατάξεις του καταστατικού του κόμματος. Αντίθετα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες η πειθαρχική λειτουργία στα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή έχει καταστεί προσωποπαγής και αυθαίρετη, με την συστηματική παρερμηνεία της διάταξης του 16 παρ. 5 του Κανονισμού της Βουλής, η οποία προβλέπει ότι μεταβολές στη σύνθεση μιας κοινοβουλευτικής ομάδας γνωστοποιούνται με τη δήλωση του προέδρου της προς τον Πρόεδρο της Βουλής. Οι αρχηγοί διαφόρων κομμάτων επωφελούνται της διάταξης αυτής για να διαγράφουν βουλευτές χωρίς καμία προηγούμενη διαδικασία, λειτουργώντας ως εισαγγελείς, δικαστές και δήμιοι ταυτόχρονα και ενισχύοντας έτσι τον εσωκομματικό απολυταρχισμό.

Θα ήθελα ωστόσο στο σημείο αυτό να καταγράψω τη διαφωνία μου απέναντι στο ενδεχόμενο να επιβάλει το κράτος την εσωκομματική δημοκρατίας επεμβαίνοντας στα εσωτερικά των κομμάτων. Και τούτο διότι οι αντιλήψεις για την δημοκρατία μπορούν εύλογα να διαφέρουν μεταξύ των διάφορων κομμάτων ανάλογα με την ιδεολογική αφετηρία, το κοινωνικό του υπόβαθρο κ.λπ. Το να προσπαθήσει κανείς να επιβάλλει ομοιομορφία σ’ αυτό το ζήτημα, ενδεχομένως και με την απειλή απαγόρευσης κομμάτων, θα ισοδυναμούσε με εξουσιαστικό περιορισμό του πολιτικού πλουραλισμού, με τελικό αποτέλεσμα λιγότερη και όχι περισσότερη δημοκρατία. Οι δύο φαινομενικά αντίθετες αυτές αρχές – εσωκομματική δημοκρατία και μη επέμβαση του κράτους στα εσωτερικά των κομμάτων – πρέπει μάλλον ν’ αντιμετωπισθούν ως παραπληρωματικές . Σύμφωνα με την αρχή της μη επέμβασης τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να θεωρηθούν ως κύριοι αποδέκτες της συνταγματικής επιταγής για εσωκομματική δημοκρατία. Από την άλλη πλευρά όμως δεν υφίσταται εμπόδιο για να θεωρηθεί η επιταγή αυτή δεσμευτική για τον κοινό νομοθέτη. Σε όσο βαθμό απαιτείται λοιπόν η ρυθμιστική παρέμβαση του τελευταίου, αυτός πρέπει να απέχει από τη θέσπιση των διατάξεων που μπορούν να ενισχύσουν υπέρμετρα τις ηγεσίες των κομμάτων απέναντι στις κοινοβουλευτικές ομάδες ή τα μέλη τους. Έτσι π.χ. θα πρέπει να θεωρηθεί ότι το σύστημα της λίστας για την ανάδειξη των βουλευτών είναι δημοκρατικά και συνταγματικά ανεκτό μόνο εφόσον έχει προηγηθεί ανοιχτή στο κοινό εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης και τοποθέτηση των υποψηφίων στη λίστα (open primary) και ότι διαφορετικά είναι επιτακτική για τον εκλογικό νομοθέτη η πρόβλεψη ψήφου προτίμησης.

Καταλήγοντας επιτρέψτε μου να υπερθεματίσω απέναντι στη θέση των διοργανωτών της σημερινής εκδήλωσης ότι «η εσωκομματική δημοκρατία μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση των λειτουργιών των πολιτικών κομμάτων». Από τη δική μου οπτική γωνία θα έλεγα ότι όχι απλώς μπορεί να συμβάλλει, αλλά ότι σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα της δημοκρατίας σε μία χώρα είναι ευθέως ανάλογη με τον βαθμό ύπαρξης εσωκομματικής δημοκρατίας, τουλάχιστον στα κόμματα που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του πολιτικού συστήματος στη χώρα αυτή. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχθεί ότι ένα κόμμα χωρίς εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς σαφείς πολιτικές και ιδεολογικές αρχές δεν αξίζει καν να ονομάζεται κόμμα, αφού θα πρόκειται για πελατειακή πυραμίδα. Αρμόδιοι όμως να κρίνουν τα κόμματα σε μια δημοκρατία στοιχειωδώς αντάξια του ονόματος της δεν είναι οι δικαστές αλλά οι ψηφοφόροι. Και βέβαια η δημοκρατία, αν την αντιληφθούμε ως σύνθεση πολιτικής ελευθερίας και πολιτικής ισότητας κατά τον Αριστοτέλη και όχι απλά ως ελεύθερο εκλογικό ανταγωνισμό κατά τον Schumpeter, δεν είναι ποτέ μια παγιωμένη κατάσταση, αλλά παραμένει πάντα ένα ιδεώδες, προς το οποίο μπορούν απλώς να συγκλίνουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρώπινες κοινωνίες.