Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 16/03
Οι δυσλειτουργίες της δημόσιας διοίκησης είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας μας. Παραδοσιακά αυτό αντιμετωπίζεται από τον νομοθέτη με λάθος τρόπους, όπως η ποινικοποίηση διοικητικών κατ’ ουσία παραβάσεων με την φρούδα ελπίδα ότι τούτο θα καλύψει την ανεπαρκή συχνότητα των διοικητικών ελέγχων, ή αλλεπάλληλες παρατάσεις προθεσμιών διενέργειας ελέγχων. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα είναι οι συνεχείς παρατάσεις του χρόνου παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του κράτους κατά των πολιτών με τους νόμους 3513/2005, 3697/2008, 3790/2009 και 3842/2010, με τον ισχυρισμό ότι υπάρχει συσσώρευση μεγάλου αριθμού εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων.
Η πρόσφατη απόφαση 675/2017 του Β’ τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι οι συνεχείς παρατάσεις είναι αντίθετες στην απορρέουσα από το Σύνταγμα αρχή του κράτους δικαίου και της ασφάλειας δικαίου, ενώ η παραγραφή πρέπει να έχει συνολικά εύλογη χρονική διάρκεια, εναρμονισμένη προς την αρχή της αναλογικότητας. Ακόμη αναφέρεται ότι όλα αυτά συντελούνται λίγο πριν από την λήξη είτε της αρχικής παραγραφής, είτε της προηγούμενης παρατάσεως αυτής, με συνέπεια να διαφαίνεται αδυναμία οποιασδήποτε πρόβλεψης για τον χρόνο λήξεως της παραγραφής.
Αν και η απόφαση παραπέμπει για τελική κρίση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, πρέπει να τονισθεί ότι επί της ουσίας είναι απολύτως εύστοχη. Ο νομοθέτης πρέπει να σταματήσει τις «ευρεσιτεχνίες» που συγκαλύπτουν τις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης και να μεταρρυθμίσει την τελευταία εκ βάθρων, ώστε να γίνει άξια να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών. Ο διοικητικός μηχανισμός πρέπει να γίνει πιο επαγγελματικός, να οργανωθεί σε πιο αξιοκρατική βάση και να αναδιαρθρωθεί έτσι ώστε όλο το προσωπικό του να εργάζεται για να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες και όχι να τοποθετείται σε «νεκρές» υπηρεσίες ή θέσεις.
Χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μια δημόσια διοίκηση απαλλαγμένη από την κηδεμονία της πολιτικής εξουσίας, ακομμάτιστη και στεγανοποιημένη από τη νοσηρότητα του πελατειακού συστήματος. Χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει σεβασμός στο κράτος δικαίου, αντικειμενικότητα στην εφαρμογή του διοικητικού έργου, ταύτιση της δημόσιας υπηρεσίας με το δημόσιο συμφέρον και όχι εισχώρηση της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας στο καθαρά διοικητικό έργο. Και χρειαζόμαστε ένα πιο καθαρό και σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο χωρίς τον πληθωρισμό από ερμηνευτικές εγκυκλίους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα σε αναμονή, γιατί όλα αυτά αποτελούν φραγμό στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Οι δυσλειτουργίες της δημόσιας διοίκησης είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας μας. Παραδοσιακά αυτό αντιμετωπίζεται από τον νομοθέτη με λάθος τρόπους, όπως η ποινικοποίηση διοικητικών κατ’ ουσία παραβάσεων με την φρούδα ελπίδα ότι τούτο θα καλύψει την ανεπαρκή συχνότητα των διοικητικών ελέγχων, ή αλλεπάλληλες παρατάσεις προθεσμιών διενέργειας ελέγχων. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα είναι οι συνεχείς παρατάσεις του χρόνου παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του κράτους κατά των πολιτών με τους νόμους 3513/2005, 3697/2008, 3790/2009 και 3842/2010, με τον ισχυρισμό ότι υπάρχει συσσώρευση μεγάλου αριθμού εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων.
Η πρόσφατη απόφαση 675/2017 του Β’ τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι οι συνεχείς παρατάσεις είναι αντίθετες στην απορρέουσα από το Σύνταγμα αρχή του κράτους δικαίου και της ασφάλειας δικαίου, ενώ η παραγραφή πρέπει να έχει συνολικά εύλογη χρονική διάρκεια, εναρμονισμένη προς την αρχή της αναλογικότητας. Ακόμη αναφέρεται ότι όλα αυτά συντελούνται λίγο πριν από την λήξη είτε της αρχικής παραγραφής, είτε της προηγούμενης παρατάσεως αυτής, με συνέπεια να διαφαίνεται αδυναμία οποιασδήποτε πρόβλεψης για τον χρόνο λήξεως της παραγραφής.
Αν και η απόφαση παραπέμπει για τελική κρίση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, πρέπει να τονισθεί ότι επί της ουσίας είναι απολύτως εύστοχη. Ο νομοθέτης πρέπει να σταματήσει τις «ευρεσιτεχνίες» που συγκαλύπτουν τις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης και να μεταρρυθμίσει την τελευταία εκ βάθρων, ώστε να γίνει άξια να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών. Ο διοικητικός μηχανισμός πρέπει να γίνει πιο επαγγελματικός, να οργανωθεί σε πιο αξιοκρατική βάση και να αναδιαρθρωθεί έτσι ώστε όλο το προσωπικό του να εργάζεται για να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες και όχι να τοποθετείται σε «νεκρές» υπηρεσίες ή θέσεις.
Χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μια δημόσια διοίκηση απαλλαγμένη από την κηδεμονία της πολιτικής εξουσίας, ακομμάτιστη και στεγανοποιημένη από τη νοσηρότητα του πελατειακού συστήματος. Χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει σεβασμός στο κράτος δικαίου, αντικειμενικότητα στην εφαρμογή του διοικητικού έργου, ταύτιση της δημόσιας υπηρεσίας με το δημόσιο συμφέρον και όχι εισχώρηση της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας στο καθαρά διοικητικό έργο. Και χρειαζόμαστε ένα πιο καθαρό και σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο χωρίς τον πληθωρισμό από ερμηνευτικές εγκυκλίους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα σε αναμονή, γιατί όλα αυτά αποτελούν φραγμό στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου