Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Ψευδεπίγραφη η ανάληψη ευθύνης από τον Πρωθυπουργό


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ThePresident.gr


Η πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης έναντι της Βουλής και μέσω αυτής και έναντι του εντολέα της, δηλαδή του λαού αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η αρχή αυτή εξαγγέλλεται πανηγυρικά στο άρθρο 85 του Συντάγματος και υλοποιείται κυρίως με τις διατάξεις του άρθρου 84 περί δυνατότητας της Βουλής να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης οποτεδήποτε εκφράσει την δυσπιστία της προς εκείνη. Στην πράξη βέβαια η αποτελεσματικότητα των διαδικασιών αυτών περιορίζεται όσο πιο ομοιογενής, ισχυρή και πειθαρχημένη είναι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει την εκάστοτε κυβέρνηση. 

Έστω πάντως και αν παραμένει ένα απλό θεωρητικό ενδεχόμενο, η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι κατ’ εξοχήν συνυφασμένη με την απαλλαγή της κυβέρνησης από τα καθήκοντά της, μέσω του καταλογισμού τέτοιας ευθύνης από την Βουλή με την υπερψήφιση πρότασης δυσπιστίας ή μέσω της οικειοθελούς ανάληψής της από τον εκάστοτε πρωθυπουργό δια της υποβολής παραιτήσεως. Με μια ευρύτερη έννοια μπορεί να γίνεται λόγος γενικότερα για τον κοινοβουλευτικό διάλογο ως διαδικασία πραγμάτωσης της κυβερνητικής ευθύνης, δεδομένου ότι μέσα από αυτόν εκφράζεται θεσμικά η κριτική της αντιπολίτευσης ή η τυχόν αυτοκριτική της κυβέρνησης για τα πεπραγμένα της. Τούτο μπορεί να έχει συνέπειες όχι τόσο για την υπόσταση της κυβέρνησης όσο για τη νομιμοποίησή της, ενόψει και των επόμενων κάθε φορά Βουλευτικών εκλογών.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η ύπαρξη ενός σκεπτικού σχετικά με τις κυβερνητικές πράξεις ή παραλείψεις, όπως αυτό που εκτίθεται στο κείμενο μιας πρότασης δυσπιστίας ή αναπτύσσεται σε αγορεύσεις στο Κοινοβούλιο. Αν λείπει κάθε τέτοιο σκεπτικό και κάθε λόγος αυτοκριτικής και εάν η εξαγγελία περί ανάληψης πολιτικής ευθύνης για συγκεκριμένο γεγονός γίνεται από τον πρωθυπουργό όχι στα πλαίσια κάποιας μορφής διαλόγου αλλά ως μονόλογος στις τηλεοπτικές κάμερες, χωρίς να συνοδεύεται και από καμιά προοπτική παραίτησης, τότε η εξαγγελία αυτή είναι ψευδεπίγραφη. Κατ’ ουσίαν δεν πρόκειται για παραδοχή ευθύνης, αλλά για παροχή κάλυψης στους υφισταμένους του (υπουργούς, γραμματείς κλπ ), με την επιφύλαξη ότι ο ίδιος θα τους κρίνει και ενδεχομένως θα τους απομακρύνει όταν ευδοκήσει. 

Με άλλες λέξεις υποκρύπτεται εδώ μια εκδήλωση αλαζονείας από τον ηγεμόνα της κυβέρνησης και του κόμματος, ο οποίος αξιώνει να λειτουργεί ως μόνος κριτής ορατών τε πάντων και αοράτων. Και υπογραμμίζει εμφατικά την αξίωσή του αυτή απαγορεύοντας σε όλους τους υποτακτικούς του να εμφανίζονται σε τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδουν πληροφορίες (σωστές ή λάθος) για τις προθέσεις του να απομακρύνει στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Με όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύει ότι είναι πολύ πιο παλιός από το παλιό και ότι, σε αντίθεση προς τις εξαγγελίες του, το πραγματικό του πολιτικό σχέδιο για τη χώρα είναι βαθιά αντιδραστικό. Ο νεότερος πρωθυπουργός του 20ου και 21ου αιώνα μοιάζει ολοένα και περισσότερο με πολιτική επανέκδοση του νεότερου πρωθυπουργού του 19ου αιώνα, του αρχιερέα της ρουσφετολογίας Επαμεινώνδα Δεληγεώργη. Πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόταν άλλος.

Τρίτη 24 Ιουλίου 2018

Υπόλογη η Τουρκία για την κράτηση των «δύο»


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Η Καθημερινή»


Η συνεχιζόμενη επί περίπου πέντε μήνες κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αδριανούπολης χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία, σε συνδυασμό με τη σύνδεση του ζητήματος εκ μέρους της ανώτατης τουρκικής πολιτικής ηγεσίας με αυτό των 8 Τούρκων αξιωματικών, συνθέτει μια κατάσταση που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Προσφορότερη, η οδός της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) λόγω παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων που κατοχυρώνει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), συμβαλλόμενα μέρη της οποίας είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. 

Ειδικότερα, η αντιμετώπιση των κρατούμενων Ελλήνων στρατιωτικών συνιστά πρόδηλη παραβίαση του δικαιώματος σε «δίκαιη δίκη» που κατοχυρώνει το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Βασικό άλλωστε στοιχείο του δικαιώματος αυτού είναι η ενημέρωση του κατηγορουμένου για τη φύση και τους λόγους της εις βάρος του κατηγορίας. Η «δίκαιη δίκη» των δύο συμπατριωτών μας τίθεται εν αμφιβόλω και εξαιτίας της έλλειψης μιας πραγματικής και αποτελεσματικής προσφυγής, πέραν της ατελέσφορης, όπως αποδεικνύεται, διαδικασίας της αίτησης αποφυλάκισης. Η έλλειψη εναλλακτικής δυνατότητας στο πλαίσιο του τουρκικού συστήματος απονομής έννομης προστασίας συνιστά παράβαση και του άρθρου 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, το οποίο, προσθετικά του δικαιώματος στη «δίκαιη δίκη», καθιερώνει το δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προσφυγής.

Σε κάθε περίπτωση, η διάρκεια της κράτησης υπό τις γνωστές συνθήκες της μη απαγγελίας κατηγορίας και της προσχηματικής απόρριψης των αιτήσεων αποφυλάκισης θεωρείται ότι ξεπερνά το κατώφλι του «ευλόγου χρόνου», γεγονός που συνεπάγεται παραβίαση και του άρθρου 5 της Σύμβασης. Η διάταξη αυτή κατοχυρώνει το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια, που επίσης πλήττονται βάναυσα.

Τέλος, η στάση της Τουρκίας στο θέμα αυτό και ειδικά οι δηλώσεις του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος συνδέει το θεμελιώδες δικαίωμα των Ελλήνων στρατιωτικών στη «δίκαιη δίκη» με την επιστροφή των 8 Τούρκων αξιωματικών στην Τουρκία –την έκδοση των οποίων έχει απαγορεύσει η ελληνική Δικαιοσύνη–, στοιχειοθετεί παραβίαση και του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης περί απαγόρευσης της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Μέσα από αυτήν την πρακτική, εκπεφρασμένη και στην ίδια τη ρητορική του Τούρκου προέδρου, φαίνεται να μεταχειρίζεται τους δύο κατηγορουμένους, δύο φορείς ανθρώπινων δικαιωμάτων, ως μέσο προς επίτευξη σκοπού. Πρόκειται, δηλαδή, για την επιτομή της έννοιας «εξευτελισμός» μέσω της πλήρους εργαλειοποίησης των δύο στρατιωτικών.

Ενόψει τούτων, επιβάλλεται η αξιοποίηση των μηχανισμών που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Κρίσιμη στην προκειμένη περίπτωση είναι η αξιοποίηση της «διακρατικής προσφυγής», που προβλέπεται στο άρθρο 33 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, διά της οποίας η Ελλάδα μπορεί να καταγγείλει ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων των Ανθρώπων την Τουρκία, ως έτερο συμβαλλόμενο κράτος μέρος, για παραβιάσεις των προαναφερθέντων θεμελιωδών δικαιωμάτων. Σε περίπτωση διαπίστωσης της παραβίασης από το ΕΔΔΑ, το υπαίτιο κράτος οφείλει να συμμορφωθεί προς την απόφαση (άρθρο 46 της ΕΣΔΑ), τερματίζοντας την παραβίαση και αποκαθιστώντας την προτέρα κατάσταση, δηλαδή απελευθερώνοντας τους δύο στρατιωτικούς. Η έως σήμερα αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης, με τη μη υποβολή προσφυγής, καθίσταται ολοένα και περισσότερο αδικαιολόγητη.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Η ελληνική περιπέτεια θα συνεχιστεί την επόμενη δεκαετία αν δεν επιτύχουμε ισχυρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς



Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη ThessNews 14/07


1. Η κυβέρνηση μιλά για καθαρή έξοδο. Θα είναι καθαρή; Μήπως θα έπρεπε να επιλέξουμε την πιστοληπτική γραμμή;
Η «καθαρή έξοδος» είναι μύθος. Για να είναι πραγματική η έξοδος από τα μνημόνια, δηλ. από τον διακρατικό δανεισμό, θα έπρεπε να συνοδεύεται από επάνοδο στις κεφαλαιαγορές, προκειμένου να καλύπτονται πια από εκεί οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αφού τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά σε υπερβολικά υψηλές αποδόσεις, πέριξ του 4%, τη στιγμή π.χ. που για τη γειτονική μας Βουλγαρία (για τα ομόλογά της σε ευρώ) βρίσκονται μόλις στο 1,5% (δηλ. οι αγορές την εμπιστεύονται πολύ περισσότερο από την Ελλάδα). Εξάλλου κανένας οίκος αξιολόγησης δεν έχει αξιολογήσει τα ελληνικά ομόλογα σε πιστωτική βαθμίδα, δηλ. κανείς τους δεν θεωρεί ακόμη την Ελλάδα αξιόχρεη χώρα. Για να αλλάξουν τα δεδομένα αυτά χρειάζεται σοβαρή προσπάθεια και όχι κούφιοι πανηγυρισμοί. Όσο για την προληπτική γραμμή στήριξης, αυτή θα ήταν πιο ωφέλιμη από τη λύση του «μαξιλαριού» των 24 δις επιπλέον δανεισμού από τον ESM που επιλέχθηκε για λόγους πολιτικών εντυπώσεων. Και τούτο διότι η προληπτική γραμμή θα έδινε τη δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με βάση τους εσωτερικούς της κανόνες, να προσφέρει φθηνότερη ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες. Δυστυχώς όμως και σ’ αυτό το θέμα, όπως και σε πολλά άλλα, η κυβέρνηση κινήθηκε με βασικό της κριτήριο την ψηφοθηρία και όχι το μέλλον της χώρας.

2. Ο Αλ. Τσίπρας μιλά για το τέλος των Μνημονίων. Το πέτυχε; Ή έχουμε αλλαγή μόνο όρων;
Η επιτήρηση ανά τρίμηνο παραμένει έως το 2022. Η βασική αλλαγή είναι ότι, εφόσον περνάμε τους ελέγχους, αντί για δανεικά, θα λαμβάνουμε επιστροφές κερδών από τις πράξεις των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών επί ελληνικών ομολόγων, συνολικού ύψους περίπου 5 δις στην τετραετία αυτή. Σημειωτέον ότι η επιστροφή ήταν συμφωνημένη από το 2012 και αναιρέθηκε για μια διετία και πλέον λόγω της Βαρουφακειάδας του πρώτου εξαμήνου του 2015.

3. Σας εξεπληξαν τα λόγια του Μοσχοβισί που κατσάδιασε όσους μιλούν για νέο Μνημόνιο;
Ο κύριος Μοσκοβισί έχει τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες, αφού θέλει να πιστωθεί τη δήθεν επιτυχία των προγραμμάτων που εφαρμόσθηκαν, με αποτέλεσμα (υποτίθεται) να μη χρειάζεται νέο. Αν όμως ίσχυε αυτό, τότε γιατί ο ESM μας δανείζει προληπτικά 24 δις ευρώ, ώστε να μη χρειασθούμε δανεικά από τις κεφαλαιαγορές έως την άνοιξη του 2020; Η προφανής απάντηση είναι ότι τούτο γίνεται επειδή πολύ απλά οι κεφαλαιαγορές δεν είναι διατεθειμένες να μας δανείσουν με λογικό και μακροπρόθεσμα βιώσιμο επιτόκιο.

4. Πιστεύετε ότι η περιπέτεια της Ελλάδας τελειώνει τον Αύγουστο;
Όχι. Η ελληνική περιπέτεια θα συνεχισθεί με νέα επεισόδια και υποτροπές μέσα στην επόμενη δεκαετία, εκτός εάν η Ελλάδα καταφέρει να περάσει σε ισχυρή αναπτυξιακή τροχιά διαρκείας. Για να γίνει όμως αυτό χρειαζόμαστε διόρθωση σε βάθος των παθογενειών που καθιστούν το κράτος εμπόδιο στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την οικονομική ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε απλούστερους και λιγότερους νόμους, πιο αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η οποία να αξιολογείται τακτικά από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών (δηλ. τους πολίτες), και πιο γρήγορους ρυθμούς απονομής της δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με περισσότερη δικαστική ανεξαρτησία. Στα χρόνια των μνημονίων έγιναν επιφανειακές μόνο αλλαγές, κοπτορραπτικής εμπνεύσεως (κόψε μισθούς και συντάξεις, ράψε φόρους), οι οποίες οδήγησαν στην εξισορρόπηση των δημόσιων οικονομικών και σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά όχι στη δημιουργία αναπτυξιακής δυναμικής για την εθνική οικονομία. Γι’ αυτό άλλωστε το ΑΕΠ, ύστερα από μια πτώση της τάξης του 25% μεταξύ του 2008 και του 2013, παραμένει έκτοτε κολλημένο στα ίδια λίγο – πολύ χαμηλά επίπεδα. Χαρακτηριστικό του πόσο κακή διαχείριση γίνεται των δυνατοτήτων που έχει η χώρα είναι το γεγονός ότι τα αδέρφια μας οι Κύπριοι, ο ίδιος λαός δηλαδή, παράγουν ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ περίπου 30% ανώτερο από το ελληνικό, προφανώς επειδή εκεί για ιστορικούς λόγους το κράτος είναι καλύτερα οργανωμένο από ότι το ελληνικό.

5. Η Συμφωνία των Πρεσπών λύνει ή διαιωνίζει το πρόβλημα με τους γείτονες;
Το πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί με γραπτές συμφωνίες, διότι δεν προέρχεται από κάποια τέτοια συμφωνία του παρελθόντος, αλλά από τον αλυτρωτισμό των εθνικιστών και κυρίως του VMRO, που είναι το ισχυρότερο κόμμα στα Σκόπια ακόμη και σήμερα. Αν δεν αλλάξει νοοτροπία η κοινή γνώμη στο γειτονικό μας κρατίδιο θα έχουμε διαρκώς νέα επεισόδια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

6. Η θητεία σας τελειώνει το Μάιο. Ήταν μία θητεία που δικαίωσε τις προσδοκίες σας; Τελικά, το Ευρώ κοινοβούλιο αξίζει τα κονδύλια του;
Σε ότι με αφορά ανέπτυξα πολύ μεγάλη κοινοβουλευτική δραστηριότητα (εκθέσεις, ερωτήσεις, γνωμοδοτήσεις, ομιλίες κ.λ.π.), με επίκεντρο την προάσπιση των κοινωνικών ιδίως δικαιωμάτων, όπως άλλωστε είχα υποσχεθεί όταν υπέβαλα υποψηφιότητα. Από αυτή την άποψη αισθάνομαι δικαιωμένος. Κατά τα άλλα όμως το Ευρωκοινοβούλιο στοιχίζει στους Ευρωπαίους περισσότερα χρήματα από όσα θα δικαιολογούσαν οι πραγματικές αρμοδιότητές του, οι οποίες εξακολουθούν να είναι περιορισμένες συγκριτικά με εκείνες των εθνικών κοινοβουλίων στο εσωτερικό κάθε κράτους – μέλους.

7. Ποια ήταν η στιγμή στη θητεία σας που αισθανθήκατε υπερήφανος για το αξίωμα σας; Υπήρξε στιγμή που ντραπήκατε;
Αισθάνθηκα υπερήφανος με την έγκριση από το Ευρωκοινοβούλιο κατά πλειοψηφία της έκθεσής μου για την εφαρμογή (ή μη) του ενωσιακού δικαίου, όπου διαπιστώνεται ότι σε συγκεκριμένα τουλάχιστον σημεία τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας έθιγαν κοινωνικά δικαιώματα κατοχυρωμένα στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αισθάνθηκα ντροπή για την αξιοθρήνητη παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιούλιο του 2015.

8. Και τώρα τι; Νέα θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο ή ελληνική πολίτικη σκηνή; Μήπως η ευρωπαϊκή σας εμπειρία θα ήταν πολύτιμη στο Δήμο Θεσσαλονίκης ή την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας;
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, ούτε έχω πολιτικές φιλοδοξίες. Όσες είχα τις ικανοποίησα πριν από χρόνια σε τομείς εκτός πολιτικής. Υπέβαλα υποψηφιότητα για πρώτη φορά στα 53 μου χρόνια, το καλοκαίρι του 2014, όχι για να εξασφαλίσω κάτι για τον εαυτό μου, που έτσι ή αλλιώς δεν το χρειαζόμουν, αλλά για να βοηθήσω, στο μέτρο των μικρών μου δυνάμεων, τον τόπο. Δυστυχώς το κόμμα στο οποίο εντάχθηκα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2013 και παρέμεινα έως το 2017, εκφράζοντας στο μεταξύ τις έντονες κατά καιρούς διαφωνίες μου, με διέψευσε πλήρως. Τη στιγμή αυτή δεν υπάρχει προοπτική νέας υποψηφιότητάς μου για οποιοδήποτε αιρετό αξίωμα. Αν το ξαναεπιχειρήσω κάποια στιγμή θα είναι μόνο εφόσον εκτιμήσω ότι μπορώ να συμβάλω σε μια σοβαρή συλλογική προσπάθεια να αλλάξουμε σελίδα για την πατρίδα μας και να αποκτήσει ένα μέλλον σ’ αυτήν ο ελληνισμός. Δυστυχώς σήμερα, με την υπογεννητικότητα, την πτωχοποίηση, τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, την υπερχρέωση και το αναπτυξιακό τέλμα όπου έχουμε περιέλθει, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.

9. Τελικά, ήταν τυχαίο που εσείς και άλλοι δύο ευρωβουλευτές που εκλεγήκατε με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τελειώνετε τη θητεία σας μαζί του;
Έχουν ήδη αποχωρήσει οι μισοί ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα με τους μισούς περίπου από τους ψηφοφόρους της εποχής 2014-15. Το ένα συνδέεται προφανώς με το άλλο. Σε ό,τι με αφορά εκτιμώ ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των 150.724 συμπολιτών μας που με τίμησαν με σταυρό προτίμησής τον Μάιο του 2014 δεν θα ξαναψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ αν γινόταν τώρα εκλογές. Είναι δυστυχώς φανερό ότι ο κ. Τσίπρας έχει δημιουργήσει γύρω του ένα σύστημα εξουσίας το οποίο είναι πιο παλιό από το παλιό σύστημα (ΠΑΣΟΚ ΝΔ) που ο ίδιος καταγγέλλει σε κάθε ευκαιρία. Οι πρακτικές του σε αντίθεση με τις εξαγγελίες του μας παραπέμπουν στους χειρότερους φαυλοκράτες του 19ου αιώνα όπως ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης ή ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης.

Ιστορίες κυβερνητικής προχειρότητας


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr 14.07

Μια ακόμα ιστορία κυβερνητικής προχειρότητας είδαμε τις τελευταίες ημέρες στην υπόθεση του ΦΠΑ στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τη διατήρηση του μειωμένου συντελεστή σε αυτά για το δεύτερο εξάμηνο του 2018, κατά παράβαση όσων είχε συμφωνήσει με τους δανειστές, και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών δεν επέτρεψε την εκταμίευση της τελευταίας δόσης των 15 δις ευρώ του τρίτου μνημονίου. Τελικά θα υποχρεωθούμε, προκειμένου να πάρουμε την δόση μας, σε περικοπές 28 εκατ. ευρώ από τον αμυντικό προϋπολογισμό ως ισοδύναμο.

Το πιο εξοργιστικό είναι ότι προηγουμένως η κυβέρνηση Τσίπρα είχε δείξει καλή θέληση σε ένα ζήτημα εξαιρετικά ευαίσθητο για την κυβέρνηση της Γερμανίας, αποδεχόμενη την επανεισδοχή από την Γερμανία στην Ελλάδα προσφύγων και μεταναστών (σε αντίθεση με την ιταλική κυβέρνηση που την αρνήθηκε κατηγορηματικά).

Εάν στη θέση του Αλέξη Τσίπρα υπήρχε ένας ικανότερος διαπραγματευτής, θα μπορούσε να διασφαλίσει εκ των προτέρων ανταλλάγματα από γερμανικής πλευράς, είτε οικονομικής είτε άλλης μορφής. Έτσι όπως το χειρίστηκε ο σημερινός πρωθυπουργός, κατέληξε να παράσχει στήριξη χωρίς αντάλλαγμα στην ίδια εκείνη Καγκελάριο, την οποία παλαιότερα είχε υποσχεθεί ότι θα υποχρέωνε σε άτακτη φυγή (Μέρκελ go back).

Εξάλλου όλα αυτά αποτελούν παροδικές κινήσεις ψηφοθηρικού χαρακτήρα χωρίς καμιά προοπτική και σχεδιασμό για το μέλλον, ειδικά μάλιστα στον εθνικά κρίσιμο χώρο του Ανατολικού Αιγαίου. Η αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ εκεί θα επιφέρει μια ανακούφιση επί εξάμηνο, ενώ κατά τα άλλα η φοροεπιδρομή συνεχίζεται σε όλη τη χώρα και σκοτώνει την ανάπτυξη.

Χαρακτηριστικό είναι ότι δίπλα μας, στη μεταμνημονιακή Κύπρο, η ανάπτυξη σωρευτικά για την τριετία 2015-2017 ανήλθε σε 9,3% έναντι 0,9% της Ελλάδας και οι τελευταίες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι για παραπέρα 3,6% το 2018 στη μεγαλόνησο, έναντι 1,9% σε εμάς.

Μια από τις προϋποθέσεις για να αλλάξουμε σελίδα είναι να αποκτήσουμε ισχυρή κυβέρνηση με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αδύναμη, αφού διαθέτει οριακή και μάλιστα ετοιμόρροπη (λόγω Σκοπίων) κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πολύ περιορισμένο (με βάση τις δημοσκοπήσεις αλλά και τους συσχετισμούς στον συνδικαλισμό κλπ) λαϊκό έρεισμα, ενώ ο αναπτυξιακός της σχεδιασμός βρίσκεται σε επίπεδο Καρανίκα. Από την έκβαση των επικείμενων εθνικών εκλογών θα εξαρτηθούν πολλά για το μέλλον της χώρας.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στο Ευρωκοινοβούλιο στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων




Dear colleagues,


European Union stands at a critical stage regarding the evolution of the european project. Τhe increasing migration pressure in the Mediterranean, in combination with a declining protection of fundamental rights are significant challenges for the European Union and the Member States. These challenges need to find cooperative solutions to effectively strengthen the basic principles and values of the EU, as well as to demonstrate solidarity and to support Justice, integrityand cohesion in the EU. A well-functioning European area of Freedom, Security and Justice is a prerequisite for fighting criminality and corruption and for ensuring to a large extent security and a proper implementation of fundamental rights within the EU. As a result, the level of financial resources provided for this area by the EU budget for the coming future shall be fully budgeted. The Commission shall establish a permanent and sustainable mechanism for financing migration and security actions and to rely on flexibility mechanisms for financing unforeseen crises.

In this view, the increase of about 6.7% of commitment appropriation for Heading III (Security & Citizenship) from 3.49 billion euros in 2018 to 3.73 billion euros in 2019 is a step in the right direction.Τhesame applies for the increase of commitment appropriationsfrom 10 billion euros in 2018 to 11.38 billion euros in 2019 (+13.1%) as well as of payment appropriations (17,0%) for heading IV (Global Europe). Also the proposed full use for 2019 of the unallocated margin under heading IV, as well asthe allocation of more than1 billion euros from the Global margin for commitments in order to reinforce Humanitarian Aid and the European Neighbourhood Instrument (ENI) shall be considered positively.

Moreover, the significant increase of Asylum, Migration and Integration Fund (AMIF) commitment appropriation by 401.7 million euros (+56%) in order to finance the new Dublin legislation and an envelope of 175 million euros requested for Greece following the end of the Emergency Humanitarian Support instrument on 1 January 2019, should be regarded as a positive development. It shall be noted that 1.45 billion euros are budgeted in the EU budget to finance the “Facility for Refugees in Turkey II” and that 560 million euros are budgeted for addressing the Syrian Crisis.

Ιn view of the ongoing deterioration regarding fundamental rights and freedoms, rule of law and judicial independence in Turkey, EU institutionsshall effectively monitor the proper allocation and implementation of the aforementioned money flows.In this respect, the reduction of the commitment appropriations for Turkey regarding the Instrument for Pre-Accession assistance by253 million euros compared to the initial indicative strategy paper is welcomed.

Moreover, the level of funding of European Asylum Support Office (EASO) which matches its initial request to the Commission shall be welcomed.The same applies for the significant increase (16%) of the administrative expenditure to cover the new responsibilities for the Secretariat of the European Data Protection Board (EDPS), as well as its additional needs in relation with the new data protection rules in the EU institutions and for the monitoring and ensuring compliance with the data protection rules of ex-third pillar agencies.

However, it shall be mentioned that unfortunately this is not the case for European Agency for the operational management of large-scale IT systems in the area of freedom, security and justice (eu-LISA). This shall be rectified, as 2019 will be an extremely challenging year for eu-LISA given the substantial increase of its tasks and budget allocated. Therefore, it is expected that eu-LISA will need in 2019 an adequate reinforcement of its resources to deliver according to its new mandate.

On the other hand, the establishment of a budget of 4.9 million euros for the European Public Prosecutor’s Office (EPPO) shall be regarded positiviely. The new EU prosecutor will be able to act quickly across borders without the need for lengthy judicial cooperation proceedings. Such intervention is needed to effectively fight against illegal profits that organised criminal gangs make every year by circumventing national and European rules. This should lead to more successful prosecutions and more efficient recovery of defrauded money.

It is therefore regrettable that Eurojust is the only Justice and Home Affairs agency facing budgetary and postcuts in 2019, involving a counter-productive reduction of commitment appropriations for the Justice Program by -2.5 million euros (-5.4%). Concerns are also being aroused, because the current Commission proposal for the funding of Eurojust in the next 2021-2027 Multi-Annual Financial Framework (MFF) seems to be insufficient, as it corresponds to a cut of 15% on an annual basis compared to 2018.

In this context, itshall be stressed that such a reduction is untenable given the operational growth and the political priorities in security and justice within the EU. Itshouldn’t be ignored that security threats have intensified and diversified in Europe over recent years. They have come in the form of increasing terrorist attacks, new types of organised crime, as well as a rise in cybercrime. Eurojust, as the EU body guaranteeing coordination and cooperation of investigative and judicial authorities, has to play a significant role in the fight against serious cross-border crime and terrorism. As a result, the budget ofEurojust for 2019 shall be increased or at least remain at the same level than in 2018 (€38.6 million). MoreoverEurojust shall be provided with a total of 217 posts for 2019.

Furthermore, it is also regrettable that the budget of Fundamental Rights Agency (FRA) in 2019 is not increased. This raises concernsas FRAis expected to be confronted to new tasks and responsibilities in 2019 as fundamental rights are under an ongoing pressure and threat across Europe and all over the world. The appropriate funding of adequate oversight mechanisms in the area of Justice and Home Affairs is therefore of great importance.

In conclusion, it shall be kept in mind, that the proper implementation of the budget especially in the crucial sector of Civil Liberties, Justice and Home Affairs can decisivelycontribute to strengthen the unity of the European project and enhance the enforcement of fundamental principles of the EU, such as protection of human rights, solidarity, joint cooperation and democracy.



Thank you for your attention!

 


Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Ο Κώστας Χρυσόγονος στον ραδιοσταθμό «Πρακτορείο 104.9 FM»

Η πρόσκληση του ΝΑΤΟ προς τα Σκόπια μπορεί να αποδειχθεί βεβιασμένη και επικίνδυνη για το μέλλον


Η σημερινή σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία αφενός μεν κορυφώνεται η τουρκική προκλητικότητα σε βάρος της χώρας μας, με τη συνεχιζόμενη κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών και σειρά άλλων προκλητικών ενεργειών, αλλά ταυτόχρονα δίδεται και πρόσκληση στα Σκόπια για είσοδο στη συμμαχία, μετά τη πρόσφατη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ.
Η ουσία είναι ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει μηχανισμούς, οι οποίοι να εγγυώνται την πρόληψη και αποτροπή συγκρούσεων μεταξύ των μελών του. Δεν έχει μηχανισμούς διαιτησίας, οι οποίοι θα μπορούσαν να διευθετήσουν , με τρόπο αμοιβαία αποδεκτό και στη βάση κανόνων δικαίου, τις τυχόν διαφορές, πραγματικές ή μονομερείς μεταξύ κρατών - μελών και άρα χρειάζεται συμπλήρωση στη θεσμική του αρχιτεκτονική.
Υπό τις προϋποθέσεις αυτές, η πρόσκληση προς τα Σκόπια για να συμμετάσχουν, μπορεί να αποδειχθεί βεβιασμένη και επικίνδυνη για το μέλλον, διότι όπως οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν μπορούν να επιλυθούν ή έστω να καταστούν αντικείμενο διαχείρισης στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, το ίδιο μπορεί να συμβεί αύριο ή μεθαύριο για τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων.
Χρειαζόμαστε μια διαφορετική αρχιτεκτονική, η οποία θα διαφυλάξει την ειρήνη στη περιοχή μας και η οποία θα διαφυλάξει τα νόμιμα κεκτημένα δικαιώματα της χώρας μας, με βάση τις διεθνείς συνθήκες και κυρίως με βάση την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, ότι το μέλλον των λαών της Βαλκανικής δεν βρίσκεται σε αντιπαραθέσεις και αλυτρωτισμούς, αλλά βρίσκεται στη συνεργασία, μέσα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Μόνο με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη της χώρας θα καταστεί βιώσιμο το ασφαλιστικό της σύστημα


Οι συμφωνημένες με τους δανειστές και ψηφισμένες από τη Βουλή των Ελλήνων οδυνηρές νέες περικοπές συντάξεων, από την 1η Ιανουαρίου 2019, είναι το νέο γήπεδο στο οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να παίξει και πάλι τα μικροπολιτικά της παιχνίδια. Μας μιλάνε τώρα για αντίμετρα, τα οποία θα επιχειρήσουν να λάβουν, προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο για τους συνταξιούχους και τις οικογένειές τους, που συνεπάγονται οι περικοπές αυτές.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο και ότι εάν συνεχίσουμε σε αυτή την καταστροφική πορεία, οι μειώσεις συντάξεων θα έρχονται η μια μετά την άλλη, έστω σε ένα βάθος χρόνου. Το ζητούμενο για να μπορέσουμε να σταματήσουμε τον κατήφορο είναι να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία, να μπορέσει να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, οι θέσεις αυτές να είναι νόμιμες, να είναι θέσεις που θα συνεπάγονται την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών και έτσι να αποκτήσουν υγιείς πόρους τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια μη βιώσιμη σχέση ενεργών εργαζόμενων προς συνταξιούχους, όπου περίπου επτά εργαζόμενοι πρέπει να πληρώνουν με τις εισφορές τους τις συντάξεις πέντε συνταξιούχων. Είναι μια εξίσωση, η οποία εκ των πραγμάτων δεν βγαίνει. Θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον δυο και περισσότερους εργαζόμενους ανά συνταξιούχο, για να μπορούν από τις ασφαλιστικές εισφορές να καταβάλλονται στοιχειωδώς αξιοπρεπείς και βιώσιμες μακροπρόθεσμα συντάξεις.

Άρα λοιπόν το μεγάλο στοίχημα είναι να μπει η χώρα σε ισχυρή και βιώσιμη τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Η χώρα μπορεί να το κάνει αυτό. Η Ελλάδα έχει περιθώρια να παράγει πολύ περισσότερα από ότι παράγει σήμερα. Αρκεί να μεταρρυθμιστεί το κράτος με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταστεί αρωγός στην οικονομική ανάπτυξη και όχι εμπόδιο, όπως είναι σήμερα. Οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες υποτίθεται πως έγιναν στα οκτώ χρόνια των μνημονίων συνίστανται βασικά σε κοπτοραπτική. Κόψε μισθούς και συντάξεις, ράψε φόρους. Δεν έγιναν οι βαθιές αλλαγές στην δομή και λειτουργία του κράτους, οι οποίες θα επέτρεπαν στην οικονομία να αναπτύξει στην πληρότητά του το δυναμικό της.

Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, τα οποία δυστυχώς δεν τα κάνουμε, λόγω του πολύ μεγάλου όγκου νομοθετικών ρυθμίσεων, ο οποίο υπάρχει και ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί ως αντικίνητρο για επενδύσεις, διότι το νομοθετικό πλαίσιο είναι ασαφές και πολύπλοκο, λόγω της γραφειοκρατίας η οποία παραλύει κάθε επενδυτική προσπάθεια και λόγω των πολύ αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Σε αυτά τα μέτωπα, καθώς και στην επέκταση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του δημοσίου πρέπει να υπάρξουν βαθιές τομές, οι οποίες επαναλαμβάνω θα καταστήσουν το κράτος αρωγό στην οικονομική ανάπτυξη, διαφορετικά παίζουμε απλώς με τον χρόνο και παίζουμε με τον πόνο των ανθρώπων.

Η κυβέρνηση δυστυχώς δεν έχει λύσεις για τα προβλήματα αυτά, δεν έχει αναπτυξιακό σχέδιο και έτσι επιχειρεί απλώς μια φτηνή ψηφοθηρία, η οποία μπορεί να ξεγελάσει κάποιους αλλά έχει γίνει αντιληπτή από τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού. Χρειαζόμαστε μια νέα νοοτροπία, από νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα δώσουν πραγματικές λύσεις στο πρόβλημα της χώρας και όχι μπαλώματα που θα διαρκέσουν λίγους μήνες και στη συνέχεια θα αποκαλυφθεί η μη βιωσιμότητά τους στο χρόνο.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την οδυνηρή απόφαση του Eurogroup για το ελληνικό χρέος


Οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων μετά την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη εικόνα της ελληνικής οικονομίας προκειμένου να δημιουργήσουν μια επίφαση επιτυχίας των μνημονιακών συνταγών της τελευταίας οκταετίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι, ενώ το ελληνικό κράτος έχει σταματήσει εδώ και καιρό να παράγει ελλείμματα, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν παραμένει ακόμα σε επίπεδα κάτω από εκείνα του 2013 σε απόλυτους αριθμούς. Η ανυπαρξία ανάπτυξης συνεπάγεται αδυναμία βελτίωσης της σχέσης δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ της χώρας, με αποτέλεσμα να μην επιλύεται το πρόβλημα της υπερχρέωσης, παρά μόνο να μετατίθεται για το μέλλον με αλλεπάλληλες παρατάσεις. Εάν οι δανειστές θέλουν να ορθοποδήσει η Ελλάδα, πρέπει να μειώσουν τις μακροπρόθεσμες απαιτήσεις τους για πρωτογενή πλεονάσματα σε επίπεδο όχι ανώτερο το 1% του ΑΕΠ ετησίως, έτσι ώστε να σταματήσει η υπερφορολόγηση που σκοτώνει την ανάπτυξη.