Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015
Ανεμπόδιστη πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα Ευρωπαίων οδηγών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες - 30/11/2015
Το ζήτημα της αυθαίρετης πρόσβασης σε προσωπικά δεδομένα Ευρωπαίων οδηγών ανέδειξε ο Ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος. Σε ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ευρωβουλευτής στάθηκε στην έλλειψη κανόνων που επιτρέπει σε κατασκευαστές οχημάτων αλλά και εταιρίες επικοινωνίας στην Ευρώπη να συλλέγουν προσωπικά δεδομένα για λόγους ασφαλείας ή στατιστικών αναγκών, παρά τη θέληση των καταναλωτών.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης :
Οι τεχνολογικές εξελίξεις δίνουν συνεχώς νέες δυνατότητες στους Ευρωπαίους πολίτες, ενώ η ολοένα και ευρύτερη χρήση του διαδικτύου σε πολλές περιπτώσεις διευκολύνει την καθημερινότητα τους. Ταυτόχρονα όμως, η έλλειψη κανόνων και περιορισμών θέτει σε κίνδυνο τα προσωπικά δεδομένα χιλιάδων ατόμων[1]. Το τελευταίο διάστημα εντείνονται οι ανησυχίες σχετικά με τις παράπλευρες ενέργειες που λαμβάνουν χώρα κατά το χρόνο πρόσβασης ενός οχήματος στο διαδίκτυο[2]. Σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (Fédération Internationale de l’Automobile - FIA), οι κατασκευαστές των οχημάτων σε συνεργασία με τις εταιρίες επικοινωνιών, συλλέγουν στοιχεία για συμπεριφορές και προορισμούς των οδηγών, με τη πρόφαση λόγων ασφαλείας ή στατιστικών αναγκών[3]. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τη δυνατότητα σύναψης συμφωνιών με εταιρείες επικοινωνιών για την παροχή στοιχείων χωρίς ή παρά τη θέληση των καταναλωτών, τότε καθίσταται προφανής η προσβολή των ατομικών τους ελευθεριών.
Ερωτάται η Επιτροπή :
(1) Είναι ενήμερη για τις προσβάσεις που έχουν εταιρίες στα προσωπικά δεδομένα ευρωπαίων οδηγών;
(2) Καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία μεταρρύθμισης των κανόνων προστασίας των προσωπικών δεδομένων στην ΕΕ, έχει ληφθεί η απαραίτητη μέριμνα ώστε να περιοριστούν οι κίνδυνοι που πηγάζουν από τέτοιου είδους συμφωνίες ανάμεσα σε αυτοκινητοβιομηχανίες και εταιρείες επικοινωνίας;
________________________________________
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015
Φοροαπαλλαγές πολυεθνικών
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 26/11
Η έκθεση των ευρωβουλευτών Ferreira και Teurer σχετικά με τις αποφάσεις συγκαλυμμένων φοροαπαλλαγών και άλλα μέτρα παρόμοιου χαρακτήρα, που ψηφίστηκε χθες στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκαλύπτει τον παραλογισμό της οικοδόμησης ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ χωρίς να υπάρχει ενιαίο φορολογικό καθεστώς.
Με τον τρόπο που είναι δομημένη η ενιαία αγορά σήμερα και λόγω της έλλειψης κοινών φορολογικών κανόνων, δημιουργείται διακρατικός ανταγωνισμός για την προσέλκυση επιχειρήσεων με κίνητρο χαμηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις με αποτέλεσμα τη στρέβλωση του ανταγωνισμού. Μάλιστα, η ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνέχεια του σκανδάλου LuxLeaks κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λήψη φορολογικών μέτρων για τη μείωση των συνολικών φορολογικών υποχρεώσεων ορισμένων εταιρειών προκειμένου να αυξηθεί τεχνητά η εθνική φορολογική βάση εις βάρος άλλων χωρών αποτελεί διαδεδομένη πρακτική στις ευρωπαϊκές χώρες.
Εξάλλου, οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις επωφελούνται στην πράξη από ευνοϊκότερους συντελεστές σε σχέση με όσα προβλέπονται στη νομοθεσία, μέσα από τη χρήση «επιθετικού φορολογικού σχεδιασμού» με τη βοήθεια στρατιών από εξειδικευμένους νομικούς και λογιστές. Αυτό, σε συνδυασμό με τη χρήση της εγγενούς δυνατότητάς τους για υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις στις ενδοομιλικές συναλλαγές τους οδηγεί στην εκμετάλλευση των εθνικών προτιμησιακών καθεστώτων προς αποφυγή καταβολής φόρων με νομιμοφάνεια.
Τα στοιχεία που παρέχονται από τις μελέτες καταδεικνύουν ότι η φοροαποφυγή των μεγάλων πολυεθνικών στοιχίζει από 160 έως 190 δισ. ευρώ ετησίως στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (δηλαδή στην Ελλάδα, ανάλογα με το μέγεθός της, περίπου 3 έως 4 δισ. ευρώ). Αίσθηση προκαλεί και η αδράνεια της τρόικας στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία δεν επιχείρησε να περιορίσει τα προτιμησιακά φορολογικά καθεστώτα για τις πολυεθνικές, με αποτέλεσμα να προκαλείται μεγάλη απώλεια κρατικών εσόδων και η επιβάρυνση να μετακυλίεται στους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι πολιτικές λιτότητας, που μείωσαν τον αριθμό των έμπειρων εφοριακών υπαλλήλων και έτσι περιέστειλαν την ικανότητα της διοίκησης για διερεύνηση φορολογικών εγκλημάτων, αποτέλεσαν έναν ακόμα επιβαρυντικό παράγοντα στα ήδη ανεπαρκή φορολογικά συστήματα, με άμεσο αντίκτυπο στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Ολα αυτά καταλήγουν σε σχεδόν μηδενικούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές για το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι άνθρωποι που έχουν πληγεί περισσότερο από τη χρηματοπιστωτική κρίση καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος. Χρειαζόμαστε ομοιόμορφους φορολογικούς κανόνες και εφαρμογή τους στην πράξη αν θέλουμε μια Ευρώπη που να προάγει την ευημερία των λαών της, όπως εξαγγέλλει το άρθρο 3 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Η έκθεση των ευρωβουλευτών Ferreira και Teurer σχετικά με τις αποφάσεις συγκαλυμμένων φοροαπαλλαγών και άλλα μέτρα παρόμοιου χαρακτήρα, που ψηφίστηκε χθες στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκαλύπτει τον παραλογισμό της οικοδόμησης ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ χωρίς να υπάρχει ενιαίο φορολογικό καθεστώς.
Με τον τρόπο που είναι δομημένη η ενιαία αγορά σήμερα και λόγω της έλλειψης κοινών φορολογικών κανόνων, δημιουργείται διακρατικός ανταγωνισμός για την προσέλκυση επιχειρήσεων με κίνητρο χαμηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις με αποτέλεσμα τη στρέβλωση του ανταγωνισμού. Μάλιστα, η ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνέχεια του σκανδάλου LuxLeaks κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λήψη φορολογικών μέτρων για τη μείωση των συνολικών φορολογικών υποχρεώσεων ορισμένων εταιρειών προκειμένου να αυξηθεί τεχνητά η εθνική φορολογική βάση εις βάρος άλλων χωρών αποτελεί διαδεδομένη πρακτική στις ευρωπαϊκές χώρες.
Εξάλλου, οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις επωφελούνται στην πράξη από ευνοϊκότερους συντελεστές σε σχέση με όσα προβλέπονται στη νομοθεσία, μέσα από τη χρήση «επιθετικού φορολογικού σχεδιασμού» με τη βοήθεια στρατιών από εξειδικευμένους νομικούς και λογιστές. Αυτό, σε συνδυασμό με τη χρήση της εγγενούς δυνατότητάς τους για υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις στις ενδοομιλικές συναλλαγές τους οδηγεί στην εκμετάλλευση των εθνικών προτιμησιακών καθεστώτων προς αποφυγή καταβολής φόρων με νομιμοφάνεια.
Τα στοιχεία που παρέχονται από τις μελέτες καταδεικνύουν ότι η φοροαποφυγή των μεγάλων πολυεθνικών στοιχίζει από 160 έως 190 δισ. ευρώ ετησίως στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (δηλαδή στην Ελλάδα, ανάλογα με το μέγεθός της, περίπου 3 έως 4 δισ. ευρώ). Αίσθηση προκαλεί και η αδράνεια της τρόικας στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία δεν επιχείρησε να περιορίσει τα προτιμησιακά φορολογικά καθεστώτα για τις πολυεθνικές, με αποτέλεσμα να προκαλείται μεγάλη απώλεια κρατικών εσόδων και η επιβάρυνση να μετακυλίεται στους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι πολιτικές λιτότητας, που μείωσαν τον αριθμό των έμπειρων εφοριακών υπαλλήλων και έτσι περιέστειλαν την ικανότητα της διοίκησης για διερεύνηση φορολογικών εγκλημάτων, αποτέλεσαν έναν ακόμα επιβαρυντικό παράγοντα στα ήδη ανεπαρκή φορολογικά συστήματα, με άμεσο αντίκτυπο στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Ολα αυτά καταλήγουν σε σχεδόν μηδενικούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές για το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι άνθρωποι που έχουν πληγεί περισσότερο από τη χρηματοπιστωτική κρίση καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος. Χρειαζόμαστε ομοιόμορφους φορολογικούς κανόνες και εφαρμογή τους στην πράξη αν θέλουμε μια Ευρώπη που να προάγει την ευημερία των λαών της, όπως εξαγγέλλει το άρθρο 3 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Ο Κώστας Χρυσόγονος παρεμβαίνει για το ζήτημα της στρατολόγησης ευρωπαίων από τρομοκρατικές οργανώσεις
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο - 26/11/2015
Ο Ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος με γραπτή δήλωση που κατέθεσε κατέδειξε τη σύγχυση που επικρατεί στην έκθεση για την πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης και της στρατολόγησης ευρωπαίων πολιτών από τρομοκρατικές οργανώσεις. Σύμφωνα με τον Ευρωβουλευτή, η τακτική εκφοβισμού των κοινωνιών από τους φανατικούς δεν μπορεί να καταπολεμηθεί με μεθόδους λογοκρισίας, αλλά με σεβασμό του διεθνούς δικαίου και στιγματισμό της παράνομης βίας.
Ακολουθεί το κείμενο της γραπτής δήλωσης :
Η έκθεση με τίτλο "Πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης και της στρατολόγησης ευρωπαίων πολιτών από τρομοκρατικές οργανώσεις" που συζητήσαμε σήμερα υποδηλώνει εννοιολογική σύγχυση, αφού λείπει ένας κοινά αποδεκτός ορισμός της τρομοκρατίας. Εξάλλου η ερμηνεία του όρου ριζοσπαστικοποίηση ως προθάλαμου της τρομοκρατίας αποτελεί δυσφήμηση του ριζοσπαστισμού, δηλαδή της διαφοροποίησης από παραδοσιακές πολιτικές συμπεριφορές. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η προθυμία μερικών χιλιάδων φανατικών να δολοφονούν μαζικά και αδιακρίτως πολιτικούς αντιπάλους και ανυποψίαστους αμάχους για να εκφοβίσουν και να υποτάξουν στην παρανοϊκή ιδεολογία τους ολόκληρες κοινωνίες. Μακροπρόθεσμα, αποτελεσματικός τρόπος για να καταπολεμηθεί ο τζιχαντισμός δεν είναι η λογοκρισία του διαδικτύου, αλλά η επίδειξη διαρκούς σεβασμού προς το διεθνές δίκαιο, ιδίως από τις μεγάλες δυτικές χώρες. Η αφετηρία της δημιουργίας του "Ισλαμικού Κράτους" ήταν η επέμβαση της "συμμαχίας των προθύμων" στο Ιράκ το 2003 κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και η "ριζοσπαστικοποίηση" των σουνιτών. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο στιγματισμός της παράνομης βίας σε όλες τις εκφάνσεις της ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε στη σταδιακή απαξίωσή της στις συνειδήσεις των ανθρώπων και τελικά στον τερματισμό της.
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015
Η Ευρώπη να γίνει πιο αυστηρή απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο - 25/11/2015
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος με παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου καλεί την Ευρώπη να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στο ημιαυταρχικό τουρκικό καθεστώς της Τουρκίας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρέμβαση εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=b2xNytLLUl4&feature=youtu.be
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
Τα αποτελέσματα τόσο της Συνόδου Κορυφής Ευρώπης και Αφρικής στη Μάλτα στις 11 και 12 Νοεμβρίου με θέμα τη μετανάστευση, όσο και της αντίστοιχης των G20 στην Αττάλεια στις 15 και 16 Νοεμβρίου με θέμα την παγκόσμια ανάπτυξη ήταν πενιχρά. Και οι δύο κατέληξαν σε γενικόλογες διακηρύξεις και ευχολόγια, χωρίς συγκεκριμένες αποφάσεις και δεσμεύσεις, λόγω των διαφωνιών των κρατών που συμμετείχαν. Ουσιαστικά το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα προήλθε από το άτυπο Συμβούλιο Κορυφής αμέσως μετά τη Σύνοδο της Μάλτας και αφορούσε τη χορήγηση στην Τουρκία ενός ποσού 3 δισεκατομμυρίων ευρώ ως συνεισφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις ανάγκες των πολυάριθμων Σύριων προσφύγων που διαμένουν στο έδαφός της. Ήταν μια απόφαση δικαιολογημένη με βάση τα δεδομένα της στιγμής, αφού η Τουρκία φιλοξενεί περίπου 2 εκατομμύρια πρόσφυγες και η συντήρησή τους συνιστά ένα μεγάλο οικονομικό βάρος.
Ωστόσο, η χθεσινή εξέλιξη της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους από την τουρκική αεροπορία ενισχύει αναδρομικά τις υποψίες που υπάρχουν για τον ρόλο της Τουρκίας στο συριακό πρόβλημα, αφού είναι φανερό ότι έτσι γίνεται ακόμα δυσκολότερη μια ευρεία συναίνεση για την καταπολέμηση του εγκληματικού Ισλαμικού Κράτους. Αν δεν καταπολεμηθεί όμως το Ισλαμικό Κράτος είναι αδύνατο να επέλθει ειρήνευση στη Συρία και να τερματισθεί το δράμα των προσφύγων. Η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη αυστηρότητα το ημιαυταρχικό καθεστώς Ερντογάν που δρα ως ταραχοποιός στην περιοχή.
Ο Κώστας Χρυσόγονος για την παιδική φτώχεια
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο - 25/11/2015
Ο Ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος, με γραπτή του αιτιολόγηση, εξήγησε την επιλογή του να υπερψηφίσει την έκθεση σχετικά με τη μείωση των ανισοτήτων με ιδιαίτερη έμφαση στην παιδική φτώχεια, κατά τη χθεσινή ψηφοφορία στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο Ευρωβουλευτής στάθηκε στα θετικά σημεία της έκθεσης, αποδοκιμάζοντας όμως παράλληλα τις πολιτικές λιτότητας που έχουν οδηγήσει στη φτωχοποίηση των παιδιών στην Ελλάδα και καλώντας την Ένωση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για την εξάλειψη των ανισοτήτων.
Ακολουθεί η αιτιολόγηση του κ. Χρυσόγονου:
Η έκθεση σχετικά με τη μείωση των ανισοτήτων με ιδιαίτερη έμφαση στην παιδική φτώχεια καταλήγει σε εύστοχες διατυπώσεις για την ανάγκη προστασίας μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας και γι' αυτό υπερψήφισα. Η θετική μου ψήφος όμως δεν συνιστά επιδοκιμασία της πολιτικής την οποία ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και επιδεινώνει τις ανισότητες και την παιδική φτώχεια. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο κατά στην περίοδο 2008-2012 ο αριθμός των παιδιών που απειλούνται από τη φτώχεια στην Ευρώπη αυξήθηκε κατά ένα εκατομμύριο. Στην Ελλάδα, μια από τις χώρες που έχουν πληγεί βαρύτερα από την οικονομική κρίση και τις πολιτικές λιτότητας, το ποσοστό παιδιών που ζει κάτω ή στο όριο της φτώχειας, αγγίζει το 37% το έτος 2014 σύμφωνα με τη Eurostat. Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα αποτελεί μέγιστη πρόκληση για όλους μας, ώστε να σταθούμε με κάθε τρόπο δίπλα σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες για να πετύχουμε βελτίωση των συνθηκών. Είναι προφανές πως οι εκθέσεις δεν επαρκούν και η Ευρώπη καλείται επιτέλους να πάρει χειροπιαστές και γενναίες αποφάσεις.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015
Διαγραφές και εσωκομματική δημοκρατία
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην Εφημερίδα των Συντακτών
Το άρθρο 16 παρ. 5 του Κανονισμού της Βουλής ορίζει ότι «οι μεταβολές στη σύνθεση Κοινοβουλευτικής Ομάδας γνωστοποιούνται στον Πρόεδρο της Βουλής.. με ενυπόγραφη δήλωση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αν πρόκειται για διαγραφή». Εξάλλου σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ίδιο άρθρου «ο Αρχηγός του Κόμματος θεωρείται Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματός του, αν είναι Βουλευτής».
Οι διατάξεις αυτές του Κανονισμού της Βουλής έχουν «ερμηνευθεί» στην κοινοβουλευτική πρακτική ότι θεσπίζουν κανόνες λειτουργίας των κομμάτων και ειδικότερα ότι καθιερώνουν «δικαίωμα» του εκάστοτε αρχηγού να διαγράφει με προσωπική του απόφαση οποιονδήποτε βουλευτή.
Τούτο έχει συμβεί σε πολλές δεκάδες περιπτώσεις, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως και την προηγούμενη εβδομάδα, με την απλή αποστολή σημειωμάτων διαγραφής βουλευτών από τους αρχηγούς διαφόρων κατά καιρούς κομμάτων και την αβασάνιστη και άμεση αποδοχή τους από το (εκάστοτε) Προεδρείο της Βουλής. Πρόκειται όμως για πρόδηλη παρερμηνεία του άρθρου 16 του Κανονισμού.
Όπως έχω επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο (βλ. Κ. Χρυσόγονου, Συνταγματικό Δίκαιο, 2003, σ. 277 επ. με περαιτέρω ενδείξεις), από το άρθρο 29 παρ. 1 του Συντάγματος απορρέουν δύο, παραπληρωματικές μεταξύ τους, αρχές για το δίκαιο των κομμάτων, δηλ. αφενός η αρχή της μη - επέμβασης του κράτους στα εσωτερικά τους και αφετέρου η αρχή της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Το άρθρο 16 του Κανονισμού οφείλει να ερμηνεύεται υπό το φως του Συντάγματος, δεδομένου ότι το τελευταίο είναι ο θεμελιώδης νόμος του κράτους. Και όμως, η «ερμηνεία» που του δίνουν στη πράξη (χωρίς εννοείται καμία αιτιολογία ή άλλη θεμελίωση) οι αρχηγοί των κομμάτων και το Προεδρείο της Βουλής παραβιάζει και τις δύο αυτές αρχές ταυτόχρονα, αφού έτσι ο Κανονισμός εμφανίζεται να επιβάλει στα κόμματα καθεστώς οιονεί απόλυτης μοναρχίας, και να δίνει τη δυνατότητα στον αρχηγό να «αποκεφαλίζει» πολιτικά κάθε αντιφρονούντα βουλευτή.
Η ορθή ερμηνεία του άρθρου 16 του Κανονισμού θα ήταν ότι η ενυπόγραφη δήλωση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (δηλ. αρχηγού κόμματος) περί διαγραφής βουλευτή είναι παραδεκτή και καταχωρείται από το Προεδρείο της Βουλής μόνο εφόσον συνοδεύεται από σχετική απόφαση του αρμόδιου, σύμφωνα με το Καταστατικό του κόμματος, πειθαρχικού οργάνου (έτσι π.χ. στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το άρθρο 7 του Καταστατικού προβλέπει ότι η ιδιότητα του μέλους αφαιρείται με απόφαση της οικείας οργάνωσης μελών και πλειοψηφία ¾, ενώ ο Κώδικας Δεοντολογίας των βουλευτών ορίζει ότι το κόμμα μπορεί να ζητήσει την παραίτηση βουλευτή με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ή του Συνεδρίου του).
Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλισθεί στοιχειωδώς θεσμική και δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την επιτέλεση του συνταγματικού τους ρόλου ως διαμεσολαβητών μεταξύ κοινωνίας και κράτους με φορά από την πρώτη προς το δεύτερο και όχι το αντίστροφο.
Οι παθογένειες στην λειτουργία των κομμάτων ήταν ένας από τους αιτιακούς παράγοντες της περιπέτειας που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπερβούμε τις συνέπειες της χρεοκοπίας αν δεν αναιρέσουμε πρώτα μία προς μία τις αιτίες της.
Το άρθρο 16 παρ. 5 του Κανονισμού της Βουλής ορίζει ότι «οι μεταβολές στη σύνθεση Κοινοβουλευτικής Ομάδας γνωστοποιούνται στον Πρόεδρο της Βουλής.. με ενυπόγραφη δήλωση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αν πρόκειται για διαγραφή». Εξάλλου σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ίδιο άρθρου «ο Αρχηγός του Κόμματος θεωρείται Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματός του, αν είναι Βουλευτής».
Οι διατάξεις αυτές του Κανονισμού της Βουλής έχουν «ερμηνευθεί» στην κοινοβουλευτική πρακτική ότι θεσπίζουν κανόνες λειτουργίας των κομμάτων και ειδικότερα ότι καθιερώνουν «δικαίωμα» του εκάστοτε αρχηγού να διαγράφει με προσωπική του απόφαση οποιονδήποτε βουλευτή.
Τούτο έχει συμβεί σε πολλές δεκάδες περιπτώσεις, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως και την προηγούμενη εβδομάδα, με την απλή αποστολή σημειωμάτων διαγραφής βουλευτών από τους αρχηγούς διαφόρων κατά καιρούς κομμάτων και την αβασάνιστη και άμεση αποδοχή τους από το (εκάστοτε) Προεδρείο της Βουλής. Πρόκειται όμως για πρόδηλη παρερμηνεία του άρθρου 16 του Κανονισμού.
Όπως έχω επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο (βλ. Κ. Χρυσόγονου, Συνταγματικό Δίκαιο, 2003, σ. 277 επ. με περαιτέρω ενδείξεις), από το άρθρο 29 παρ. 1 του Συντάγματος απορρέουν δύο, παραπληρωματικές μεταξύ τους, αρχές για το δίκαιο των κομμάτων, δηλ. αφενός η αρχή της μη - επέμβασης του κράτους στα εσωτερικά τους και αφετέρου η αρχή της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Το άρθρο 16 του Κανονισμού οφείλει να ερμηνεύεται υπό το φως του Συντάγματος, δεδομένου ότι το τελευταίο είναι ο θεμελιώδης νόμος του κράτους. Και όμως, η «ερμηνεία» που του δίνουν στη πράξη (χωρίς εννοείται καμία αιτιολογία ή άλλη θεμελίωση) οι αρχηγοί των κομμάτων και το Προεδρείο της Βουλής παραβιάζει και τις δύο αυτές αρχές ταυτόχρονα, αφού έτσι ο Κανονισμός εμφανίζεται να επιβάλει στα κόμματα καθεστώς οιονεί απόλυτης μοναρχίας, και να δίνει τη δυνατότητα στον αρχηγό να «αποκεφαλίζει» πολιτικά κάθε αντιφρονούντα βουλευτή.
Η ορθή ερμηνεία του άρθρου 16 του Κανονισμού θα ήταν ότι η ενυπόγραφη δήλωση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (δηλ. αρχηγού κόμματος) περί διαγραφής βουλευτή είναι παραδεκτή και καταχωρείται από το Προεδρείο της Βουλής μόνο εφόσον συνοδεύεται από σχετική απόφαση του αρμόδιου, σύμφωνα με το Καταστατικό του κόμματος, πειθαρχικού οργάνου (έτσι π.χ. στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το άρθρο 7 του Καταστατικού προβλέπει ότι η ιδιότητα του μέλους αφαιρείται με απόφαση της οικείας οργάνωσης μελών και πλειοψηφία ¾, ενώ ο Κώδικας Δεοντολογίας των βουλευτών ορίζει ότι το κόμμα μπορεί να ζητήσει την παραίτηση βουλευτή με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ή του Συνεδρίου του).
Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλισθεί στοιχειωδώς θεσμική και δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την επιτέλεση του συνταγματικού τους ρόλου ως διαμεσολαβητών μεταξύ κοινωνίας και κράτους με φορά από την πρώτη προς το δεύτερο και όχι το αντίστροφο.
Οι παθογένειες στην λειτουργία των κομμάτων ήταν ένας από τους αιτιακούς παράγοντες της περιπέτειας που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπερβούμε τις συνέπειες της χρεοκοπίας αν δεν αναιρέσουμε πρώτα μία προς μία τις αιτίες της.
Ο Κώστας Χρυσόγονος για την απουσία ενιαίου φορολογικού συστήματος στην ΕΕ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο - 24/11/2015
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος παρενέβη στη συζήτηση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 24.11.2015 για τις φορολογικές αποφάσεις τύπου «tax ruling». Ο Ευρωβουλευτής τόνισε πως βιώνουμε τον παραλογισμό της ύπαρξης μιας ενιαίας αγοράς κεφαλαίου χωρίς το ανάλογο φορολογικό σύστημα, γεγονός που καταλήγει να προστατεύει τους ισχυρούς μετακυλίοντας τα βάρη στους απλούς πολίτες.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρέμβαση εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=CFO0muYA7Wc&feature=youtu.be
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
Η έκθεση που συζητούμε σήμερα αποκαλύπτει τον παραλογισμό της οικοδόμησης ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, χωρίς να υπάρχει ενιαίο φορολογικό καθεστώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργείται διακρατικός ανταγωνισμός για την προσέλκυση επιχειρήσεων με κίνητρο χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές και συγκαλυμμένες φοροαπαλλαγές. Εξάλλου οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις επωφελούνται από την εγγενή δυνατότητά τους για υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις στις ενδοομιλικές συναλλαγές και εκμεταλλεύονται τα εθνικά προτιμησιακά καθεστώτα για να αποφεύγουν την καταβολή φόρων με νομιμοφάνεια. Όλα αυτά καταλήγουν σε σχεδόν μηδενικούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές για το πολυεθνικό κεφάλαιο και σε επίρριψη των φορολογικών βαρών στους απλούς πολίτες και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Χρειαζόμαστε ομοιόμορφους φορολογικούς κανόνες και εφαρμογή τους στην πράξη αν θέλουμε μια Ευρώπη που να προάγει την ευημερία των λαών της και όχι την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015
Τι πρέπει να κάνουμε για να μην εκτροχιαστούν η κυβέρνηση και η χώρα
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην Εφημερίδα Realnews 22/11
Η τελευταία συμφωνία δανειστών και κυβέρνησης της περασμένης Τρίτης, αποτελεί έναν ακόμη επώδυνο συμβιβασμό για την εδώ και πεντέμισι χρόνια δοσομανή χώρα μας. Προκειμένου να εξασφαλίσουμε την περιβόητη δόση θυσιάζουμε, μεταξύ άλλων, την προστασία των «κόκκινων» δανειοληπτών και έτσι θέτουμε ενδεχομένως σε διακινδύνευση και την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία.
Για να αποφευχθούν εκρήξεις είναι αναγκαίο να υπάρξουν αντισταθμίσματα στη μείωση της προστασίας ιδίως της πρώτης κατοικίας, που επέρχεται με την συμφωνία αυτή. Το πρώτο και συνταγματικά επιβεβλημένο αντιστάθμισμα, είναι η δραστική μείωση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, ώστε αυτές να εναρμονισθούν με τις πραγματικές («εμπορικές») αξίες. Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να επιταχύνει τη σχετική, ομολογουμένως δύσκολη (αφού πρόκειται για χιλιάδες τιμές σε όλη τη χώρα), προεργασία ώστε οι αντικειμενικές να προσαρμοσθούν εντός του 2015 ή το πολύ στις αρχές του 2016 προς τις εμπορικές αξίες και έτσι να διευρυνθεί το πεδίο προστασίας των δανειοληπτών (αφού τα όρια υπαγωγής στην προστασία της πρώτης κατοικίας εκφράζονται σε αντικειμενικές αξίες και άρα η μείωσή τους διευρύνει την προστασία).
Δεύτερη αναγκαιότητα είναι η νομοθετική παρέμβαση για «κούρεμα» των δανείων, με τη βελτίωση (υπέρ των δανειοληπτών) των σχετικών προβλέψεων του ν.3869/2010 ή «νόμου Κατσέλη». Τα νέα, αυστηρότερα κριτήρια προστασίας της πρώτης κατοικίας, με βάση το άρθρο 14 του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε στις 19.11.2015 από τη Βουλή, συνεπάγονται ουσιαστική διεύρυνση της δυνατότητας διενέργειας πλειστηριασμών. Με τα σημερινά δεδομένα όμως, το προϊόν του πλειστηριασμού δεν αρκεί για να εξοφληθεί παρά ένα μικρό μόνο μέρος του κεφαλαίου του δανείου και για το υπόλοιπο ο δανειολήπτης μπορεί (αν δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις μείωσης των χρεών του κατά τον ν.3869) να εξακολουθεί να οφείλει εφ’ όρου ζωής, τοποθετούμενος σε μια ιδιότυπη οικονομική και κοινωνική απομόνωση (κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων της μετεμφυλιακής περιόδου). Εφόσον ο δανειστής είχε αποδεχθεί ως επαρκή εγγύηση για ένα στεγαστικό δάνειο την υποθήκευση του ακινήτου που αγοράσθηκε με το δάνειο αυτό, δεν είναι λογικό να αξιώνει σήμερα την υποθήκευση της ζωής του δανειολήπτη.
Πέρα από τις κυβερνητικές και / ή νομοθετικές πρωτοβουλίες, η δικαιοσύνη οφείλει να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί για την προστασία καλόπιστων δανειοληπτών, οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί στην οικονομική κρίση. Τα δικαστήρια βρίσκονται ούτως ή άλλως σε προνομιακή θέση, επειδή δεν μπορούν να καταστούν αντικείμενο εκβιασμού από τους δανειστές, λόγω της συνταγματικά κατοχυρωμένης δικαστικής ανεξαρτησίας. Πρέπει συνεπώς να αξιοποιηθούν εντατικά οι δυνατότητες τις οποίες παρέχουν οι γενικές ρήτρες του αστικού δικαίου, όπως ιδίως τα άρθρα 281 (απαγόρευση κατάχρησης δικαιώματος) και 388 (απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών) του Αστικού Κώδικα, ώστε να αποκρουσθεί η αρπακτικότητα hedge funds ή άλλων δανειστών.
Γενικότερα εξάλλου, προκειμένου να υπάρξει η πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποδείξει η σημερινή κυβέρνηση ότι διαφέρει από τις προηγούμενες σε δύο τουλάχιστον τομείς: Πρώτο, να υλοποιηθεί άμεσα, έστω κατά ένα μέρος της, η εξαγγελία του πρωθυπουργού (ως αρχηγού τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης) στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2014 ότι θα βρεθούν 3 δις σε ετήσια βάση από την καταπολέμηση της μεγάλης ιδίως φοροδιαφυγής (ενδοομιλικές συναλλαγές πολυεθνικών κλπ.) και του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος (λαθρεμπόριο καυσίμων και ειδών καπνού). Και δεύτερο, να υπάρξουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, όπως θα ήταν η μείωση του αριθμού των βουλευτών (από τις επόμενες εκλογές) σε 200, η επιβολή μεγαλύτερης διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, η πληρέστερη κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης κ.ο.κ. Διαφορετικά ο κίνδυνος εκτροχιασμού όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας ολόκληρης ελλοχεύει.
Η τελευταία συμφωνία δανειστών και κυβέρνησης της περασμένης Τρίτης, αποτελεί έναν ακόμη επώδυνο συμβιβασμό για την εδώ και πεντέμισι χρόνια δοσομανή χώρα μας. Προκειμένου να εξασφαλίσουμε την περιβόητη δόση θυσιάζουμε, μεταξύ άλλων, την προστασία των «κόκκινων» δανειοληπτών και έτσι θέτουμε ενδεχομένως σε διακινδύνευση και την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία.
Για να αποφευχθούν εκρήξεις είναι αναγκαίο να υπάρξουν αντισταθμίσματα στη μείωση της προστασίας ιδίως της πρώτης κατοικίας, που επέρχεται με την συμφωνία αυτή. Το πρώτο και συνταγματικά επιβεβλημένο αντιστάθμισμα, είναι η δραστική μείωση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, ώστε αυτές να εναρμονισθούν με τις πραγματικές («εμπορικές») αξίες. Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να επιταχύνει τη σχετική, ομολογουμένως δύσκολη (αφού πρόκειται για χιλιάδες τιμές σε όλη τη χώρα), προεργασία ώστε οι αντικειμενικές να προσαρμοσθούν εντός του 2015 ή το πολύ στις αρχές του 2016 προς τις εμπορικές αξίες και έτσι να διευρυνθεί το πεδίο προστασίας των δανειοληπτών (αφού τα όρια υπαγωγής στην προστασία της πρώτης κατοικίας εκφράζονται σε αντικειμενικές αξίες και άρα η μείωσή τους διευρύνει την προστασία).
Δεύτερη αναγκαιότητα είναι η νομοθετική παρέμβαση για «κούρεμα» των δανείων, με τη βελτίωση (υπέρ των δανειοληπτών) των σχετικών προβλέψεων του ν.3869/2010 ή «νόμου Κατσέλη». Τα νέα, αυστηρότερα κριτήρια προστασίας της πρώτης κατοικίας, με βάση το άρθρο 14 του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε στις 19.11.2015 από τη Βουλή, συνεπάγονται ουσιαστική διεύρυνση της δυνατότητας διενέργειας πλειστηριασμών. Με τα σημερινά δεδομένα όμως, το προϊόν του πλειστηριασμού δεν αρκεί για να εξοφληθεί παρά ένα μικρό μόνο μέρος του κεφαλαίου του δανείου και για το υπόλοιπο ο δανειολήπτης μπορεί (αν δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις μείωσης των χρεών του κατά τον ν.3869) να εξακολουθεί να οφείλει εφ’ όρου ζωής, τοποθετούμενος σε μια ιδιότυπη οικονομική και κοινωνική απομόνωση (κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων της μετεμφυλιακής περιόδου). Εφόσον ο δανειστής είχε αποδεχθεί ως επαρκή εγγύηση για ένα στεγαστικό δάνειο την υποθήκευση του ακινήτου που αγοράσθηκε με το δάνειο αυτό, δεν είναι λογικό να αξιώνει σήμερα την υποθήκευση της ζωής του δανειολήπτη.
Πέρα από τις κυβερνητικές και / ή νομοθετικές πρωτοβουλίες, η δικαιοσύνη οφείλει να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί για την προστασία καλόπιστων δανειοληπτών, οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί στην οικονομική κρίση. Τα δικαστήρια βρίσκονται ούτως ή άλλως σε προνομιακή θέση, επειδή δεν μπορούν να καταστούν αντικείμενο εκβιασμού από τους δανειστές, λόγω της συνταγματικά κατοχυρωμένης δικαστικής ανεξαρτησίας. Πρέπει συνεπώς να αξιοποιηθούν εντατικά οι δυνατότητες τις οποίες παρέχουν οι γενικές ρήτρες του αστικού δικαίου, όπως ιδίως τα άρθρα 281 (απαγόρευση κατάχρησης δικαιώματος) και 388 (απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών) του Αστικού Κώδικα, ώστε να αποκρουσθεί η αρπακτικότητα hedge funds ή άλλων δανειστών.
Γενικότερα εξάλλου, προκειμένου να υπάρξει η πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποδείξει η σημερινή κυβέρνηση ότι διαφέρει από τις προηγούμενες σε δύο τουλάχιστον τομείς: Πρώτο, να υλοποιηθεί άμεσα, έστω κατά ένα μέρος της, η εξαγγελία του πρωθυπουργού (ως αρχηγού τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης) στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2014 ότι θα βρεθούν 3 δις σε ετήσια βάση από την καταπολέμηση της μεγάλης ιδίως φοροδιαφυγής (ενδοομιλικές συναλλαγές πολυεθνικών κλπ.) και του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος (λαθρεμπόριο καυσίμων και ειδών καπνού). Και δεύτερο, να υπάρξουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, όπως θα ήταν η μείωση του αριθμού των βουλευτών (από τις επόμενες εκλογές) σε 200, η επιβολή μεγαλύτερης διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, η πληρέστερη κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης κ.ο.κ. Διαφορετικά ο κίνδυνος εκτροχιασμού όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας ολόκληρης ελλοχεύει.
Τραγικό λάθος να παρασυρθεί η Ευρώπη σε θυσία των ατομικών ελευθεριών
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην ΑΥΓΗ
Η μαζική δολοφονία ανυποψίαστων αμάχων από ισλαμιστές- βομβιστές αυτοκτονίας στο Παρίσι δείχνει, για μία ακόμη φορά, ότι δεν υπάρχουν όρια στον παραλογισμό και την τυφλή βία, για τα οποία είναι ικανοί κάποιοι άνθρωποι. Τα τραγικά αυτά γεγονότα αποτελούν άλλωστε τη συνέχεια εκείνων της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 2001 και σειράς άλλων παρόμοιων στο ενδιάμεσο διάστημα.
Το κρίσιμο ζήτημα ωστόσο είναι η αντίδραση των θιγόμενων κρατών, αλλά και της διεθνούς «κοινότητας» γενικά, στις επιθέσεις του είδους αυτού. Θα ήταν τραγικό λάθος να παρασυρθεί η Γαλλία, ή και γενικότερα η Ευρώπη, σε θυσία θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων στο βωμό μιας «εκστρατείας κατά της τρομοκρατίας», με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καθιστούμε τους ακραίους ισλαμιστές καθοριστικό παράγοντα της οργάνωσης και της πορείας των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Και βέβαια δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι μια Ευρώπη - «φρούριο» θα αποδειχθεί πιο αποτελεσματική στην προάσπιση της ζωής των πολιτών της, τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία διαφαίνεται ότι στην «επιτυχία» των εγκληματιών συνέβαλε όχι τόσο η ύπαρξη υπερβολικής ελευθερίας, όσο μάλλον δυσλειτουργίες των αρμόδιων υπηρεσιών ασφαλείας (όταν π.χ. δεν υπάρχει έγκαιρη εσωτερική ενημέρωση και έτσι οι ηθικοί αυτουργοί ταυτοποιούνται αλλά δεν συλλαμβάνονται στους αστυνομικούς ελέγχους).
Ακόμη χειρότερο θα ήταν να παρασυρθεί η Ευρώπη σε ισλαμοφοβία και να ρυμουλκηθεί σε μία «σύγκρουση πολιτισμών», τοποθετώντας σε θέση αντιπάλου συνολικά τον μουσουλμανικό κόσμο, δηλ. περίπου το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού. Στην πραγματικότητα άλλωστε το εγκληματικό «Ισλαμικό Κράτος» έχει δολοφονήσει συνολικά πολύ περισσότερους μουσουλμάνους από ό,τι χριστιανούς. Η εκρίζωση του καρκινώματος αυτού από το έδαφος της Συρίας και του Ιράκ πρέπει να γίνει από τις κυβερνήσεις και τις στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών αυτών, με την συνδρομή τοπικών παραγόντων, όπως είναι οι αποδεδειγμένα αξιόμαχες κουρδικές πολιτοφυλακές, ή έστω άλλων μουσουλμανικών χωρών (π.χ. Ιράν- Ιορδανία), αλλά χωρίς επέμβαση χερσαίων δυνάμεων από τη Δύση ή τη Ρωσία.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η τερατογένεση του «Ισλαμικού Κράτους» επακολούθησε την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, μετά την εισβολή εκεί των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων τους («συμμαχία των προθύμων») το 2003, κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Η εισβολή εκείνη εντασσόταν στο ευρύτερο πλέγμα των αμερικανικών αντιδράσεων μετά το πολύνεκρο χτύπημα στη Νέα Υόρκη το 2001 και κατέληξε στη ριζοσπαστικοποίηση των Σουνιτών του Ιράκ (παραδοσιακών υποστηρικτών του Σαντάμ Χουσεΐν) και την εμφάνιση εκεί του «Ισλαμικού Κράτους», από όπου και πραγματοποίησε μετάσταση και στην Συρία. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι δυτικές επεμβάσεις, με τη μορφή εισβολής και κατοχής, στη Μέση Ανατολή, ανεξάρτητα από τα κίνητρα από τα οποία ελαύνονται, όχι μόνο έχουν μακροπρόθεσμα απαγορευτικό πολιτικό και οικονομικό κόστος αλλά και φέρνουν αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα.
Γενικότερα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ πρέπει να απαλλαγούν από την ιδεοληψία ότι μπορούν να επιβάλουν παντού καθεστώτα της αρεσκείας τους, υπό τον μανδύα της υποτιθέμενης «χρηστής διακυβέρνησης» (good governance). Είναι ανάγκη η πολιτική τους να προσαρμοστεί στις επιταγές του διεθνούς δικαίου και να υπάρξει σεβασμός προς τις εσωτερικές ισορροπίες των κοινωνιών στη Μέση Ανατολή, με στόχο τη διασφάλιση ειρήνης και σταθερότητας. Η επίτευξη του στόχου αυτού θα επιτρέψει άλλωστε την επιστροφή στις εστίες τους των εκατομμυρίων προσφύγων και θα διαμορφώσει έτσι ευνοϊκότερες συνθήκες για να υποχωρήσουν τα φαινόμενα της ανόδου της ξενοφοβίας και της εθνικιστικής ακροδεξιάς, που απειλούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015
Ανεπαρκής ο έλεγχος διαχείρισης των ευρωπαϊκών Ταμείων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 20/11/2015
Το ζήτημα των σφαλμάτων στη διάθεση κονδυλίων των ευρωπαϊκών Ταμείων, έθιξε με ερώτηση του προς την Επιτροπή, ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος. Στην απάντησή της, η Επίτροπος Crețu αρκέστηκε να αναφέρει τις προβλεπόμενες εγγυήσεις και τις συστάσεις που πραγματοποιούνται, παραλείποντας όμως να δεσμευθεί για οποιαδήποτε επιπρόσθετη ενέργεια προστασίας των κονδυλίων.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης :
Τον περασμένο Μάρτιο το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο υπενθύμισε σε έκθεσή του[1] ότι η Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 287 παράγραφος 1) του απονέμει αρμοδιότητα να ελέγχει όλα τα έσοδα και όλες τις δαπάνες της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων αυτών του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων, ύψους 315 δισ. ευρώ.
Στις 15 Σεπτεμβρίου το Ελεγκτικό Συνέδριο εντόπισε σοβαρά σφάλματα στη διάθεση κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης, του Ταμείου Συνοχής και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, συνολικού ύψους 349 δισ. ευρώ, κατά την περίοδο 2007-2013[2].
Ο έλεγχος της διαχείρισης του ευρωπαϊκού δημόσιου χρήματος, ιδίως σε περίοδο όπου οι ευρωπαϊκοί λαοί αναγκάζονται να δεχθούν βαρύτατα μέτρα λιτότητας, αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση, αλλά και δικαίωμα, όλων των ευρωπαϊκών οργάνων.
Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Πώς αξιοποιούνται τα ευρήματα του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τη διάθεση των χρημάτων των Ευρωπαίων πολιτών την περίοδο 2007-2013;
2. Ποιοι μηχανισμοί θα εξασφαλίσουν τη χρηστή διαχείριση και του τελευταίου ευρώ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων (σχέδιο Juncker) την περίοδο 2015-2018;
Απάντηση της κας Crețu
εξ ονόματος της Επιτροπής (20/11/2015)
1. Η Επιτροπή κατανοεί ότι η ερώτηση αφορά την ειδική έκθεση αριθ. 10/2015[3], η οποία αναφέρεται σε μέρος των κονδυλίων που διατέθηκαν, συνολικού ύψους 349 δισεκατ. ευρώ, και συγκεκριμένα στο μέρος που δαπανήθηκε από τους δικαιούχους του δημόσιου τομέα για τη σύναψη δημοσίων συμβάσεων. Η Επιτροπή παραπέμπει στις απαντήσεις που έδωσε στις παρατηρήσεις και στις συστάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Οι ελλείψεις κατά την εφαρμογή των κανόνων για τις δημόσιες συμβάσεις αποτελούν πηγή ανησυχίας για την Επιτροπή, η οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα των σφαλμάτων στις δημόσιες συμβάσεις από το 2006.
Η Επιτροπή έχει αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης για τις δημόσιες συμβάσεις με στόχο τη βελτίωση της διοικητικής ικανότητας των κρατών μελών να εφαρμόζουν αποτελεσματικά τις διαδικασίες σύναψης δημόσιων συμβάσεων. Η Επιτροπή αποδέχτηκε όλες τις συστάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου: όσον αφορά ορισμένες από τις συστάσεις αυτές, οι απαιτούμενες δράσεις ήδη υλοποιούνται. Περαιτέρω συστάσεις απευθύνονται στα κράτη μέλη.
2. Η Επιτροπή παραπέμπει τον κ. βουλευτή στον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 2015/1017 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΤΣΕ), τον Ευρωπαϊκό Κόμβο Επενδυτικών Συμβουλών και την Ευρωπαϊκή Πύλη Επενδυτικών Έργων, ο οποίος περιέχει πολυάριθμες εγγυήσεις και μηχανισμούς που εξασφαλίζουν τη χρηστή διαχείριση των πόρων[4].
________________________________________
[3] Ειδική έκθεση αριθ. 10/2015 του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου με τίτλο «Προβλήματα στις δημόσιες
συμβάσεις στον τομέα των δαπανών συνοχής της ΕΕ: πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες για την επίλυσή τους»,
που δημοσιεύτηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2015.
[4] ΕΕ L 169/1 της 1.07.2015.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015
Αδράνεια της Επιτροπής για τις επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος στους ανήλικους
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 18/11/2015
Το ζήτημα των κινδύνων που απειλούν τους παθητικούς καπνιστές, ανέδειξε με ερώτησή του ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος. Συγκεκριμένα, στάθηκε στα ανησυχητικά στοιχεία που εδώ και χρόνια είναι στη διάθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς και στην απουσία μιας ενιαίας πολιτικής για την προστασία των ανηλίκων. Στην απάντηση του, ο Επίτροπος Andriukaitis παραδέχθηκε πως η Επιτροπή δεν παρακολουθεί στενά το ζήτημα και πως οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται, αφορούν κυρίως ζητήματα ανταγωνισμού και εμπορίου.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης :
Σε έγγραφο που δημοσίευσε η Επιτροπή στις 14.3.2013 (SWD(2013) 56 final/2) σχετικά με την εφαρμογή της Σύστασης του Συμβουλίου της 30.11.2009 για ένα περιβάλλον χωρίς καπνό, αναφέρεται πως σε ορισμένες χώρες μέχρι και το 44,6% των ανηλίκων εκτίθενται σε παθητικό κάπνισμα σε ιδιωτικούς χώρους, όπως τα σπίτια και τα αυτοκίνητα[1].
Παρ΄ όλο που κάποιες χώρες έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία κι έχουν απαγορεύσει το κάπνισμα μέσα σε αυτοκίνητα όταν επιβαίνουν ανήλικοι (όπως για παράδειγμα η Κύπρος, αλλά πιο πρόσφατα και η Αγγλία από 1.10.2015[2]), εν τούτοις ελλείπει μια συνολική ευρωπαϊκή πρακτική που θα προστάτευε τα παιδιά από τις καταστροφικές συνέπειες του παθητικού καπνίσματος.
Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Διαθέτει επικαιροποιημένα στοιχεία για τους θανάτους που προκαλούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το παθητικό κάπνισμα;
2. Σκοπεύει να προβεί σε νέα αναθεωρημένη πρόταση για Σύσταση του Συμβουλίου που θα αναφέρεται και στο κάπνισμα σε ιδιωτικούς χώρους;
3. Τι μέτρα σκοπεύει να λάβει γενικότερα ώστε να προστατευθούν οι ανήλικοι από τις συνέπειες του παθητικού καπνίσματος;
Απάντηση του κ. Andriukaitis
εξ ονόματος της Επιτροπής (18.11.2015)
1. Η Επιτροπή δεν διαθέτει επικαιροποιημένα πλήρη στοιχεία για τον αριθμό των θανάτων που προκαλούνται στην ΕΕ από το παθητικό κάπνισμα, πέραν των στοιχείων που περιλαμβάνονται στην έκθεση εφαρμογής που αναφέρει ο κ. βουλευτής[3].
2. Οι εξελίξεις όσον αφορά το περιβάλλον χωρίς καπνό και το κάπνισμα σε ιδιωτικούς χώρους συζητούνται τακτικά σε συνεδριάσεις με τα κράτη μέλη. Σχετικά με το θέμα αυτό, η Επιτροπή σημειώνει με ικανοποίηση ότι τα κράτη μέλη λαμβάνουν όλο και περισσότερα μέτρα για τον περιορισμό της έκθεσης των παιδιών στον καπνό σε ιδιωτικούς χώρους (βλ. επίσης τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ιρλανδία[4] και τη Λετονία[5]). Η Επιτροπή δεν σκοπεύει να προβεί σε πρόταση για σύσταση του Συμβουλίου για τη μείωση του καπνίσματος σε ιδιωτικούς χώρους.
3. Η Επιτροπή ανέλαβε μια σειρά πρωτοβουλιών που ενδεχομένως θα συμβάλλουν στη μείωση του καπνίσματος και κατά συνέπεια της έκθεσης στο παθητικό κάπνισμα. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η νέα οδηγία για τα προϊόντα καπνού[6], η οποία, αν και με στόχο τη διευκόλυνση της εσωτερικής αγοράς των προϊόντων καπνού, βασίζεται στην επιταγή για τη διασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασίας της υγείας και επιδιώκει να καταστούν τα προϊόντα καπνού λιγότερο ελκυστικά, ιδίως για τους νέους. Επί του παρόντος τα κράτη μέλη μεταφέρουν στο εσωτερικό τους δίκαιο τις διατάξεις της νέας οδηγίας, οι οποίες θα ισχύουν από τον Μάιο του 2016. Όσον αφορά άλλα μέτρα, η Επιτροπή επισημαίνει τη φορολογική νομοθεσία για τα προϊόντα καπνού[7], η οποία αποτελεί επίσης αποτελεσματικό μέτρο για τη μείωση του καπνίσματος, ιδίως μεταξύ των νέων, καθώς και τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση του παράνομου εμπορίου, όπως για παράδειγμα μέσω της τρέχουσας διαδικασίας επικύρωσης του πρωτοκόλλου σχετικά με την εξάλειψη του παράνομου εμπορίου προϊόντων καπνού («FCTC Illicit Trade Protocol»).
________________________________________
[6] Οδηγία 2014/40/ΕΕ.
[7] Oδηγία 2010/12/ΕΕ όσον αφορά τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης στα καπνά.
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015
Για να μην καταρρεύσει το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στη «Μακεδονία της Κυριακής» 15/11
Το πρόγραμμα εργασιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2016 περιλαμβάνει πλείστες αναφορές στις μεγάλες προκλήσεις που καλούνται από κοινού να αντιμετωπίσουν τα κράτη-μέλη της Ένωσης. Δεσμεύσεις για καλύτερη μεταχείριση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, υποσχέσεις για μέτρα προστασίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, καθώς και μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας και ανάπτυξη του υγιούς ανταγωνισμού, κατέχουν κυρίαρχη θέση στο πρόγραμμα εργασιών.
Παρ’ όλα αυτά, η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων είναι μεγάλη. Στα μάτια των πολιτών, οι διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα είναι ένα από τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η δυσπιστία απέναντι στο ευρωπαϊκό ιδεώδες να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Φυσικά, η έλλειψη εμπιστοσύνης ενισχύεται ταχύτερα τα τελευταία χρόνια, λόγω των δύσκολων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που βιώνει μεγάλο μέρος των ευρωπαίων πολιτών. Η βρετανική Telegraph σε άρθρο της την περασμένη εβδομάδα ανέφερε πως η νέα ασθένεια της Ευρώπης είναι η “υστέρηση”, η αδυναμία του ανθρώπου να ενταχθεί στην αγορά εργασίας, ενώ το ίδρυμα Bertelsmann δημοσίευσε πρόσφατα μια έρευνα σύμφωνα με την οποία σχεδόν 26 εκατομμύρια παιδιά και νέοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση απειλούνται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα 6,3 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται κάτω από το ή στο όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, καταλαμβάνοντας τη χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Παράλληλα, ανακύπτουν θέματα που υποχρεώνουν την Ευρώπη να αναθεωρήσει τις πρακτικές της. Το προσφυγικό ζήτημα έχει αναγνωριστεί και από τους πλέον δύσπιστους ως μια πρόκληση που το σύνολο των κρατών-μελών της Ένωσης καλείται να αντιμετωπίσει, επιδεικνύοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που κατέστησαν στο πρόσφατο παρελθόν την Ευρώπη πρότυπο κοινωνικής ανάπτυξης και ευημερίας. Ο αποκλεισμός, η ξενοφοβία και οι προκαταλήψεις μπορούν και πρέπει να διαγραφούν ως επιλογές για την αντιμετώπιση των χιλιάδων ψυχών που αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν εξαιτίας πολιτικών επιλογών, για τις οποίες η Ευρώπη φέρει μεγάλη ευθύνη.
Ταυτόχρονα, το σκάνδαλο με τα παραποιημένα στοιχεία των εκπομπών ρύπων των αυτοκινήτων ήρθε να καταδείξει με εμφατικό τρόπο την εγκληματική αδιαφορία με την οποία τα όργανα της Ένωσης αντιμετωπίζουν την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος. Ήδη από το 2013 υπήρχε επίσημη έκθεση του Κοινού Κέντρου Ερευνών της επιτροπής, η οποία διαπίστωνε την ύπαρξη μηχανισμών παραποίησης των αποτελεσμάτων στους αντίστοιχους ποιοτικούς ελέγχους σε αυτοκίνητα διαφόρων τύπων. Κι όμως, αντί να υπάρξουν άμεσες κυρώσεις και περιορισμοί, είδαμε και πάλι έναν υπέρμετρο σεβασμό στα συμφέροντα κολοσσών της αυτοκινητοβιομηχανίας εις βάρος του περιβάλλοντος και βεβαίως της υγείας και ασφάλειας των Ευρωπαίων.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα αρνητικά στοιχεία έχουν οδηγήσει στην αυξημένη αυτή δυσπιστία απέναντι στους αρμόδιους φορείς και πρόσωπα που ηγούνται της Ένωσης. Το πρόγραμμα εργασιών της Επιτροπής και οι μεγαλόπνοες διακηρύξεις που περιλαμβάνει δεν σημαίνουν τίποτα για τους ανέργους και τους νέους υπό την απειλή της φτώχειας. Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και πάνω από όλα απαιτείται πολιτική βούληση προκειμένου αυτό να εφαρμοστεί και να επιφέρει χειροπιαστές αλλαγές στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Διαφορετικά δεν θα αργήσει η στιγμή που το οικοδόμημα της Ένωσης θα καταρρεύσει. Οι ευρωπαίοι πολίτες ως άμεσοι αποδέκτες των ατελέσφορων πολιτικών επιλογών θα μας κρίνουν από τον τρόπο που θα ανταποκριθούμε στις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι.
Το πρόγραμμα εργασιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2016 περιλαμβάνει πλείστες αναφορές στις μεγάλες προκλήσεις που καλούνται από κοινού να αντιμετωπίσουν τα κράτη-μέλη της Ένωσης. Δεσμεύσεις για καλύτερη μεταχείριση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, υποσχέσεις για μέτρα προστασίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, καθώς και μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας και ανάπτυξη του υγιούς ανταγωνισμού, κατέχουν κυρίαρχη θέση στο πρόγραμμα εργασιών.
Παρ’ όλα αυτά, η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων είναι μεγάλη. Στα μάτια των πολιτών, οι διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα είναι ένα από τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η δυσπιστία απέναντι στο ευρωπαϊκό ιδεώδες να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Φυσικά, η έλλειψη εμπιστοσύνης ενισχύεται ταχύτερα τα τελευταία χρόνια, λόγω των δύσκολων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που βιώνει μεγάλο μέρος των ευρωπαίων πολιτών. Η βρετανική Telegraph σε άρθρο της την περασμένη εβδομάδα ανέφερε πως η νέα ασθένεια της Ευρώπης είναι η “υστέρηση”, η αδυναμία του ανθρώπου να ενταχθεί στην αγορά εργασίας, ενώ το ίδρυμα Bertelsmann δημοσίευσε πρόσφατα μια έρευνα σύμφωνα με την οποία σχεδόν 26 εκατομμύρια παιδιά και νέοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση απειλούνται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα 6,3 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται κάτω από το ή στο όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, καταλαμβάνοντας τη χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Παράλληλα, ανακύπτουν θέματα που υποχρεώνουν την Ευρώπη να αναθεωρήσει τις πρακτικές της. Το προσφυγικό ζήτημα έχει αναγνωριστεί και από τους πλέον δύσπιστους ως μια πρόκληση που το σύνολο των κρατών-μελών της Ένωσης καλείται να αντιμετωπίσει, επιδεικνύοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που κατέστησαν στο πρόσφατο παρελθόν την Ευρώπη πρότυπο κοινωνικής ανάπτυξης και ευημερίας. Ο αποκλεισμός, η ξενοφοβία και οι προκαταλήψεις μπορούν και πρέπει να διαγραφούν ως επιλογές για την αντιμετώπιση των χιλιάδων ψυχών που αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν εξαιτίας πολιτικών επιλογών, για τις οποίες η Ευρώπη φέρει μεγάλη ευθύνη.
Ταυτόχρονα, το σκάνδαλο με τα παραποιημένα στοιχεία των εκπομπών ρύπων των αυτοκινήτων ήρθε να καταδείξει με εμφατικό τρόπο την εγκληματική αδιαφορία με την οποία τα όργανα της Ένωσης αντιμετωπίζουν την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος. Ήδη από το 2013 υπήρχε επίσημη έκθεση του Κοινού Κέντρου Ερευνών της επιτροπής, η οποία διαπίστωνε την ύπαρξη μηχανισμών παραποίησης των αποτελεσμάτων στους αντίστοιχους ποιοτικούς ελέγχους σε αυτοκίνητα διαφόρων τύπων. Κι όμως, αντί να υπάρξουν άμεσες κυρώσεις και περιορισμοί, είδαμε και πάλι έναν υπέρμετρο σεβασμό στα συμφέροντα κολοσσών της αυτοκινητοβιομηχανίας εις βάρος του περιβάλλοντος και βεβαίως της υγείας και ασφάλειας των Ευρωπαίων.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα αρνητικά στοιχεία έχουν οδηγήσει στην αυξημένη αυτή δυσπιστία απέναντι στους αρμόδιους φορείς και πρόσωπα που ηγούνται της Ένωσης. Το πρόγραμμα εργασιών της Επιτροπής και οι μεγαλόπνοες διακηρύξεις που περιλαμβάνει δεν σημαίνουν τίποτα για τους ανέργους και τους νέους υπό την απειλή της φτώχειας. Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και πάνω από όλα απαιτείται πολιτική βούληση προκειμένου αυτό να εφαρμοστεί και να επιφέρει χειροπιαστές αλλαγές στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Διαφορετικά δεν θα αργήσει η στιγμή που το οικοδόμημα της Ένωσης θα καταρρεύσει. Οι ευρωπαίοι πολίτες ως άμεσοι αποδέκτες των ατελέσφορων πολιτικών επιλογών θα μας κρίνουν από τον τρόπο που θα ανταποκριθούμε στις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι.
Ένα μεγάλο ζήτημα που απαιτεί πραγματική λύση
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Εποχή» της Κυριακής 15/11
Η σύνοδος κρατών που πραγματοποιήθηκε στις 25 Νοεμβρίου στις Βρυξέλλες, κατέστησε ξεκάθαρο πια το μέγεθος του προσφυγικού ζητήματος, που μήνες τώρα χτυπά την πόρτα της Ευρώπης.
Η πρωτοβουλία Γιουνκέρ να συγκαλέσει έκτακτη σύνοδο με τη συμμετοχή των κρατών που πλήττονται άμεσα από την ανθρωπιστική αυτή κρίση, δημιούργησε ίσως ελπίδες ως προς την εξεύρεση άμεσων και ενδεδειγμένων λύσεων. Παρά τη προσμονή που υπήρχε, η συνάντηση εκείνη δεν απέφερε τα επιθυμητά για την Ευρώπη αποτελέσματα, σε μια συζήτηση όπου η συμφωνία των κρατών για ενίσχυση της συνεργασίας και εγκατάλειψη των μεμονωμένων δράσεων αποτέλεσε το βασικό πεδίο συζητήσεων. Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται μετά τη συμφωνία δράσης των "17 σημείων", αφορούν θεωρητικά την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας αλλά ταυτόχρονα εισάγουν υποχρεώσεις κρατών, που δύσκολα θα εφαρμοστούν στην πράξη.
Συγκεκριμένα, βασικά σημεία της συμφωνίας αποτελούν :
- Η βελτίωση της συνεργασίας και της αλληλοβοήθειας ανάμεσα στα κράτη που αποτελούν τη δίοδο των προσφύγων (Αλβανία, Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Σκόπια, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία και Σλοβενία) προς τη Κεντρική και Δυτική Ευρώπη.
- Η ανάγκη για ρεαλιστική αντιμετώπιση και υποστήριξη των προσφύγων κατά το μήκος των Δυτικών Βαλκανίων με στόχο την αποφυγή γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσης στο έδαφος της Ευρώπης.
Επιμέρους, τα συμφωνηθέντα αφορούν τη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των συνεργαζόμενων κρατών, τον περιορισμό των ανεξέλεγκτων μετακινήσεων ομάδων προσφύγων, καθώς και την υποστήριξη τους με δημιουργία χώρων συγκέντρωσης που θα καλύπτουν βασικές τους ανάγκες.
Η Ελλάδα, θα πρέπει να αυξήσει τη δυνατότητα υποδοχής και φιλοξενίας σε 30 χιλιάδες πρόσφυγες εντός του 2015 (σε λίγες δηλαδή εβδομάδες), ενώ η παροχή προσωρινής στέγασης για περίπου άλλες 20 χιλιάδες άτομα θα αποτελεί προαπαιτούμενο για την ενεργοποίηση της διαδικασίας μετεγκατάστασης (relocation) των προσφύγων.
Κι αν ακόμα τα σημεία αυτά της συμφωνίας φαντάζουν για κάποιους θετικά, η σκληρή πραγματικότητα παραμένει, ιδιαίτερα στη περιοχή των Βαλκανίων και την Ελλάδα. Η αποτυχία να βρεθούν πραγματικές λύσεις σε ζωτικής σημασίας προβλήματα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε όξυνση της κατάστασης. Η αδυναμία δέσμευσης ως προς βασικά δικαιώματα και ανάγκες των αιτούντων άσυλο, όπως επίσης και η -ευχάριστη στα λόγια μα ανεφάρμοστη στην πράξη- προοπτική δημιουργίας χιλιάδων θέσεων φιλοξενίας για τους πρόσφυγες θέτουν ερωτήματα τόσο για το νόημα, όσο και για την επιτυχία της συνόδου.
Επιπλέον, η προοπτική δυσανάλογης συμμετοχής - σε σχέση με τις δυνάμεις και τον πληθυσμό- της Ελλάδας στην εφαρμογή και βιωσιμότητα αυτού του πλάνου, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να θεωρηθεί κακόγουστο αστείο. Ένα κράτος που έχει υποστεί τα πάνδεινα από το 2010 και αντίκρισε περιφρόνηση σε ζητήματα αλληλεγγύης και πολιτικής υποστήριξης από την Ένωση, οδηγείται σήμερα υπό τόσο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, να σηκώσει ουσιαστικά το βάρος ενός προβλήματος που αφορά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Τούτο δε, με την υπόσχεση οικονομικής υποστήριξης, που στη πράξη αποδεικνύεται πενιχρή καθώς δεν ξεπερνά τα 473 εκατομμύρια ευρώ σε βάθος επταετίας. Κι όλα αυτά, ενώ καλείται να καλύψει βασικές ανάγκες δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, ως προς την έλευση, διαμονή και διαβίωσή τους.
Η συνεχιζόμενη συσσώρευση ανθρώπινων ψυχών σε περιοχές και εγκαταστάσεις ακατάλληλες, ενόσω μάλιστα μπαίνουμε σε χειμερινή περίοδο, είναι δεδομένο πως μάλλον θα οδηγήσει σε ένταση της ανθρωπιστικής κρίσης, παρά σε εξομάλυνσή της, προκαλώντας στις επιμέρους κοινωνίες των Βαλκανίων βαθύτερα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Γίνεται επομένως προφανές, όχι μόνο το αρχικό βάρος του ζητήματος, αλλά και η όξυνσή του ύστερα από τις επιφανειακές και βεβιασμένες αποφάσεις των οργάνων και των κρατών της Ένωσης. Καθίσταται πλέον επιτακτική η ανάγκη αύξησης των κονδυλίων, ακόμη μεγαλύτερης στήριξης των κρατών που θίγονται άμεσα - μεταξύ των οποίων η Ελλάδα- μα και η αλλαγή του συστήματος του Δουβλίνου που όλοι πλέον αντιλαμβάνονται πως δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα λόγω της εξ ορισμού άνισης κατανομής βαρών ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ένωσης.
Οι εξακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες που έφτασαν στην Ευρώπη το 2015 (εκ των οποίων άνω των 218 χιλιάδων μόνο τον Οκτώβριο που πέρασε) και ο σχεδόν τριπλάσιος αριθμός που προβλέπεται για το επόμενο έτος σύμφωνα με αναφορές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Η υποχρέωση να πάψουν τα μεγαλόσχημα λόγια και να περάσουμε στις πράξεις, αποτελεί εκπεφρασμένη θέση της ευρωπαϊκής αριστεράς. Παράλληλα, είναι προφανής η ανάγκη να εστιάσουμε στη γενεσιουργό αιτία του προσφυγικού ζητήματος, αφού η προσφυγοποίηση δεν είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Οι πολεμικές συγκρούσεις στη περιοχή της Συρίας συνεχίζουν να προκαλούν πληθυσμιακές μετακινήσεις οι οποίες αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Είναι υποχρέωση των κρατών της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν την αιτία του προβλήματος, αντιλαμβανόμενα το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που φέρουν για τις χρονίζουσες διαμάχες στη Μέση Ανατολή. Η Δύση πρέπει να απαλλαγεί από την επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι μπορεί να επιβάλει παντού το δικό της πρότυπο διακυβέρνησης και να στοχεύσει στην αναζήτηση σταθερότητας και ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών.
Είναι απαραίτητο να δείξουμε περισσότερη αλληλεγγύη απέναντι σε συνανθρώπους μας αλλά και να επιδιώξουμε δικαιότερη κατανομή των υποχρεώσεων μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί και πρέπει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην κρίση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ενώ η διατήρηση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής συνοχής στην Ευρώπη, αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
Προσφυγικό ζήτημα: Νέες συνθήκες μετά τη Σύνοδο της Κυριακής
Η σύνοδος κρατών που πραγματοποιήθηκε στις 25 Νοεμβρίου στις Βρυξέλλες, κατέστησε ξεκάθαρο πια το μέγεθος του προσφυγικού ζητήματος, που μήνες τώρα χτυπά την πόρτα της Ευρώπης.
Η πρωτοβουλία Γιουνκέρ να συγκαλέσει έκτακτη σύνοδο με τη συμμετοχή των κρατών που πλήττονται άμεσα από την ανθρωπιστική αυτή κρίση, δημιούργησε ίσως ελπίδες ως προς την εξεύρεση άμεσων και ενδεδειγμένων λύσεων. Παρά τη προσμονή που υπήρχε, η συνάντηση εκείνη δεν απέφερε τα επιθυμητά για την Ευρώπη αποτελέσματα, σε μια συζήτηση όπου η συμφωνία των κρατών για ενίσχυση της συνεργασίας και εγκατάλειψη των μεμονωμένων δράσεων αποτέλεσε το βασικό πεδίο συζητήσεων. Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται μετά τη συμφωνία δράσης των "17 σημείων", αφορούν θεωρητικά την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας αλλά ταυτόχρονα εισάγουν υποχρεώσεις κρατών, που δύσκολα θα εφαρμοστούν στην πράξη.
Συγκεκριμένα, βασικά σημεία της συμφωνίας αποτελούν :
- Η βελτίωση της συνεργασίας και της αλληλοβοήθειας ανάμεσα στα κράτη που αποτελούν τη δίοδο των προσφύγων (Αλβανία, Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Σκόπια, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία και Σλοβενία) προς τη Κεντρική και Δυτική Ευρώπη.
- Η ανάγκη για ρεαλιστική αντιμετώπιση και υποστήριξη των προσφύγων κατά το μήκος των Δυτικών Βαλκανίων με στόχο την αποφυγή γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσης στο έδαφος της Ευρώπης.
Επιμέρους, τα συμφωνηθέντα αφορούν τη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των συνεργαζόμενων κρατών, τον περιορισμό των ανεξέλεγκτων μετακινήσεων ομάδων προσφύγων, καθώς και την υποστήριξη τους με δημιουργία χώρων συγκέντρωσης που θα καλύπτουν βασικές τους ανάγκες.
Η Ελλάδα, θα πρέπει να αυξήσει τη δυνατότητα υποδοχής και φιλοξενίας σε 30 χιλιάδες πρόσφυγες εντός του 2015 (σε λίγες δηλαδή εβδομάδες), ενώ η παροχή προσωρινής στέγασης για περίπου άλλες 20 χιλιάδες άτομα θα αποτελεί προαπαιτούμενο για την ενεργοποίηση της διαδικασίας μετεγκατάστασης (relocation) των προσφύγων.
Κι αν ακόμα τα σημεία αυτά της συμφωνίας φαντάζουν για κάποιους θετικά, η σκληρή πραγματικότητα παραμένει, ιδιαίτερα στη περιοχή των Βαλκανίων και την Ελλάδα. Η αποτυχία να βρεθούν πραγματικές λύσεις σε ζωτικής σημασίας προβλήματα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε όξυνση της κατάστασης. Η αδυναμία δέσμευσης ως προς βασικά δικαιώματα και ανάγκες των αιτούντων άσυλο, όπως επίσης και η -ευχάριστη στα λόγια μα ανεφάρμοστη στην πράξη- προοπτική δημιουργίας χιλιάδων θέσεων φιλοξενίας για τους πρόσφυγες θέτουν ερωτήματα τόσο για το νόημα, όσο και για την επιτυχία της συνόδου.
Επιπλέον, η προοπτική δυσανάλογης συμμετοχής - σε σχέση με τις δυνάμεις και τον πληθυσμό- της Ελλάδας στην εφαρμογή και βιωσιμότητα αυτού του πλάνου, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να θεωρηθεί κακόγουστο αστείο. Ένα κράτος που έχει υποστεί τα πάνδεινα από το 2010 και αντίκρισε περιφρόνηση σε ζητήματα αλληλεγγύης και πολιτικής υποστήριξης από την Ένωση, οδηγείται σήμερα υπό τόσο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, να σηκώσει ουσιαστικά το βάρος ενός προβλήματος που αφορά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Τούτο δε, με την υπόσχεση οικονομικής υποστήριξης, που στη πράξη αποδεικνύεται πενιχρή καθώς δεν ξεπερνά τα 473 εκατομμύρια ευρώ σε βάθος επταετίας. Κι όλα αυτά, ενώ καλείται να καλύψει βασικές ανάγκες δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, ως προς την έλευση, διαμονή και διαβίωσή τους.
Η συνεχιζόμενη συσσώρευση ανθρώπινων ψυχών σε περιοχές και εγκαταστάσεις ακατάλληλες, ενόσω μάλιστα μπαίνουμε σε χειμερινή περίοδο, είναι δεδομένο πως μάλλον θα οδηγήσει σε ένταση της ανθρωπιστικής κρίσης, παρά σε εξομάλυνσή της, προκαλώντας στις επιμέρους κοινωνίες των Βαλκανίων βαθύτερα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Γίνεται επομένως προφανές, όχι μόνο το αρχικό βάρος του ζητήματος, αλλά και η όξυνσή του ύστερα από τις επιφανειακές και βεβιασμένες αποφάσεις των οργάνων και των κρατών της Ένωσης. Καθίσταται πλέον επιτακτική η ανάγκη αύξησης των κονδυλίων, ακόμη μεγαλύτερης στήριξης των κρατών που θίγονται άμεσα - μεταξύ των οποίων η Ελλάδα- μα και η αλλαγή του συστήματος του Δουβλίνου που όλοι πλέον αντιλαμβάνονται πως δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα λόγω της εξ ορισμού άνισης κατανομής βαρών ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ένωσης.
Οι εξακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες που έφτασαν στην Ευρώπη το 2015 (εκ των οποίων άνω των 218 χιλιάδων μόνο τον Οκτώβριο που πέρασε) και ο σχεδόν τριπλάσιος αριθμός που προβλέπεται για το επόμενο έτος σύμφωνα με αναφορές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Η υποχρέωση να πάψουν τα μεγαλόσχημα λόγια και να περάσουμε στις πράξεις, αποτελεί εκπεφρασμένη θέση της ευρωπαϊκής αριστεράς. Παράλληλα, είναι προφανής η ανάγκη να εστιάσουμε στη γενεσιουργό αιτία του προσφυγικού ζητήματος, αφού η προσφυγοποίηση δεν είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Οι πολεμικές συγκρούσεις στη περιοχή της Συρίας συνεχίζουν να προκαλούν πληθυσμιακές μετακινήσεις οι οποίες αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Είναι υποχρέωση των κρατών της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν την αιτία του προβλήματος, αντιλαμβανόμενα το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που φέρουν για τις χρονίζουσες διαμάχες στη Μέση Ανατολή. Η Δύση πρέπει να απαλλαγεί από την επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι μπορεί να επιβάλει παντού το δικό της πρότυπο διακυβέρνησης και να στοχεύσει στην αναζήτηση σταθερότητας και ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών.
Είναι απαραίτητο να δείξουμε περισσότερη αλληλεγγύη απέναντι σε συνανθρώπους μας αλλά και να επιδιώξουμε δικαιότερη κατανομή των υποχρεώσεων μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί και πρέπει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην κρίση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ενώ η διατήρηση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής συνοχής στην Ευρώπη, αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
Χαιρετισμός του Κώστα Χρυσόγονου στην εκδήλωση για τις γερμανικές αποζημιώσεις που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς
Χαιρετισμός ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου
στην εκδήλωση για τις γερμανικές αποζημιώσεις
Κυρίες και Κύριοι,
είναι σημαντική η πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Νότη Μαριά για να συζητηθεί στον χώρο αυτό το θέμα των αποζημιώσεων για τις θηριωδίες και τα δεινά που προκάλεσε ο γερμανικός κατοχικός στρατός στην Κρήτη και αλλού στην Ελλάδα κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έχουμε επίγνωση ότι καμία συζήτηση από μόνη της δε θα λύσει το πρόβλημα ούτε θα επουλώσει της πληγές των παθόντων. Αυτό που επιδιώκουμε, και αυτή πιστεύω είναι η σπουδαιότερη συμβολή αυτής της εκδήλωσης, είναι να διατηρήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη και να διαδώσουμε την ιστορική αλήθεια.
Το αίτημα για υλική και ηθική αποκατάσταση των ζημιών δεν είναι απλά μια επαναστατική κραυγή ή μια δέσμη οικονομικών απαιτήσεων προς συμψηφισμό. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, ανεξίτηλο και αδιαπραγμάτευτο. Αντανακλά την ιστορική αλήθεια και πρέπει να διατυπώνεται πάντα με βάση το δίκαιο.
Εύχομαι κάθε επιτυχία στη σημερινή εκδήλωση και ελπίζω το μείζον αυτό ζήτημα να βρει τελικά τη λύση η οποία θα αποτελέσει δικαίωση για τη μνήμη των πεσόντων.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015
Αποποιείται των ευθυνών του για τα δυσβάσταχτα μέτρα το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 12/11/2015
Ελλιπής ήταν η θέση που πήρε το Συμβούλιο, στην ερώτηση του ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου, σχετικά με την ανάγκη προστασίας της αξιοπρεπούς διαβίωσης των συνταξιούχων. Στην απάντησή του, στάθηκε στη συμφωνία της Ελλάδος με τα κράτη-πιστωτές, αποφεύγοντας να αναφερθεί στις επιπτώσεις του προγράμματος αλλά και σε πρωτοβουλίες που προτίθεται να πάρει προς υπεράσπιση θεμελιδών δικαιωμάτων.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης :
Με την υπ' αριθ. 2287/2015 απόφαση[1] της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ανώτατο διοικητικό δικαστήριο στην Ελλάδα), κρίθηκε ότι οι μειώσεις συντάξεων με τους νόμους 4046/2012, 4051/2012 και 4093/2012, σε εφαρμογή του δεύτερου "Μνημoνίου Συνεννόησης" μεταξύ της Ελλάδας, του Προέδρου της ΕΚΤ, του Επιτρόπου Οικονομικών και του Προέδρου του Eurogroup, παραβιάζουν το θεμελιώδες δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση. Κρίθηκε συγκεκριμένα, με επίκληση και της σχετικής απόφασης της 9.2.2010 του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας[2], ότι η περικοπή συντάξεων δεν μπορεί να φθάνει στο σημείο να μην υπάρχει πια δυνατότητα του συνταξιούχου να διαβιώνει με αξιοπρέπεια, εξασφαλίζοντας τους όρους της φυσικής του υπόστασης (διατροφή κλπ) και τη συμμετοχή του στην κοινωνική ζωή. Δεδομένου ότι το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση με το ανωτέρω περιεχόμενο κατοχυρώνεται όχι μόνο στο άρθρο 22 παρ. 5 του ελληνικού Συντάγματος αλλά και στα Συντάγματα των περισσότερων κρατών-μελών της Ένωσης, αποτελώντας έτσι μέρος των κοινών συνταγματικών παραδόσεών τους, καθώς και στο άρθρο 34 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ερωτάται το Συμβούλιο:
1. Έχει συναίσθηση του ότι οι απαιτήσεις του για διαρκείς περικοπές συντάξεων προσκρούουν στην προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων που αποτελεί τη βάση της Ένωσης (άρθρο 6 ΣΕΕ);
2. Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί για να άρει τις παραβιάσεις αυτές;
Απάντηση του Συμβουλίου (11.11.2015) :
Κατά την εξέταση των όρων των προγραμμάτων μακροοικονομικής προσαρμογής, είναι σημαντικό να υπενθυμιστεί ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις των προγραμμάτων αποτελούν προϊόν κοινής συμφωνίας μεταξύ των θεσμικών οργάνων και η Ελλάδα. Οι συμφωνίες αυτές απορρέουν από το ότι τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ έχουν δείξει με τα κράτη μέλη που αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, καθώς και από μια συλλογική βούληση για τη διαφύλαξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας στη ζώνη του ευρώ. Έχουν επιτευχθεί μεταξύ των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών μελών που αιτούνται τη χορήγηση οικονομικής βοήθειας και των κρατών μελών της ευρωζώνης που ενεργούν πρωτίστως ως πιστωτές.
Την ευθύνη του σχεδιασμού των προγραμμάτων και των μέτρων που προβλέπονταν σε αυτά είχαν οι αρχές των κρατών μελών που ζητούσαν να τους χορηγηθεί βοήθεια.
________________________________________
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015
Ο Κώστας Χρυσόγονος για το σχέδιο Γιουνκέρ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες - 11/11/2015
Την υπεραισιόδοξη οπτική του σχεδίου Γιουνκέρ αλλά και την ανάγκη δημιουργίας θέσεων εργασίας, υπογράμμισε με παρέμβασή του σήμερα στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος, στη συζήτηση για την Ετήσια Επισκόπηση της Ανάπτυξης 2016.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη παρέμβαση εδώ :
https://youtu.be/xuYHRC5kDSY
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης του Κ. Χρυσόγονου :
"Συζητούμε σήμερα για ανάπτυξη, η οποία υποτίθεται ότι θα στηριχθεί στους τρεις πυλώνες, των επενδύσεων, σύμφωνα με το σχέδιο Γιουνκέρ, των δομικών μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής σταθεροποίησης. Στη πραγματικότητα όμως το σχέδιο Γιουνκέρ είναι υπεραισιόδοξο, για να μη πω ουτοπικό. Οι δομικές μεταρρυθμίσεις συνίστανται σε απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών που σημαίνει ότι δρομολογείται ύφεση και τέλος η δημοσιονομική σταθεροποίηση δε κάνει τίποτα άλλο, παρά να ανεβάζει τελικά το λόγο του δημοσίου χρέους σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, μέσω της ύφεσης την οποία προκαλεί. Χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα δίνει έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας και για να γίνει αυτό προϋπόθεση είναι να αποκτήσουν, ιδίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα δημιουργήσουν την απασχόληση, ίση πρόσβαση σε πιστώσεις από τα τραπεζικά συστήματα με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή με bail out και όχι με bail in όπως ισχύει σήμερα για τα τραπεζικά συστήματα των κρατών μελών".
Αναγκαία η κοινή ευρωπαϊκή προστασία των ανέργων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 11/11/2015
Την ιδιαίτερη σημασία υιοθέτησης ενός κοινού συστήματος ασφάλισης έναντι της ανεργίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ανέδειξε με ερώτημα του ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος. Στην απάντησή της, η Επίτροπος Thyssen στάθηκε στις προπαρασκευαστικές ενέργειες που πραγματοποιούνται προς αυτό το σκοπό. Απέφυγε όμως να αναφερθεί σε ολοκληρωμένο πλάνο, δείχνοντας πως η Επιτροπή δεν έχει πειστεί για την αναγκαιότητα προστασίας των ανέργων, παρότι οι οικονομικές συνθήκες των τελευταίων ετών το απαιτούν.
Ακολουθούν τα κείμενα της ερώτησης και της απάντησης :
Στο πλαίσιο του προβληματισμού για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της ευρωζώνης γίνεται λόγος τον τελευταίο καιρό για μια βαθύτερη δημοσιονομική ένωση. Στο πλαίσιο αυτό υποστηρίζεται, και έχει μάλιστα προταθεί από τον πρώην Επίτροπο Andor[1], ότι θα ήταν χρήσιμη η δημιουργία μιας κοινής ασφάλισης έναντι της ανεργίας, η οποία θα χρησίμευε για την αντιστάθμιση των διαφορών στα επίπεδα ανεργίας των κρατών μελών της ευρωζώνης και έτσι θα ισχυροποιούσε τη νομισματική ένωση[2].
Μια τέτοια κοινή ασφάλιση θα μπορούσε να λειτουργήσει ενισχυτικά προς τα εθνικά συστήματα ασφάλισης έναντι της ανεργίας (επιδόματα ανεργίας), είτε σε διαρκή βάση, είτε έστω σε περιπτώσεις κρατών όπου εμφανίζεται εξαιρετικά υψηλή ανεργία και μεγάλος αριθμός ανέργων παραμένουν χωρίς καθόλου ή με εντελώς ανεπαρκή για την επιβίωσή τους επιδότηση.
Ένα παρόμοιο σύστημα θα ωφελούσε δυνητικά σε βάθος χρόνου το σύνολο των κρατών μελών, αφού τίποτα δεν εγγυάται ότι όσα από αυτά έχουν σήμερα χαμηλά ποσοστά ανεργίας θα συνεχίσουν έτσι και στο απώτερο μέλλον, ούτε βέβαια και το αντίστροφο (ιστορικά άλλωστε τα ποσοστά ανεργίας παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις).
Ερωτάται η Επιτροπή αν εξετάζει το ενδεχόμενο να προωθήσει ενωσιακή νομοθεσία για κοινή ασφάλιση έναντι του κινδύνου ανεργίας μεταξύ των κρατών μελών της ευρωζώνης.
Απάντηση της κ. Thyssen
εξ ονόματος της Επιτροπής (10.11.2015)
Η Έκθεση των Πέντε Προέδρων, που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιουνίου 2015, παρουσιάζει φιλόδοξα σχέδια σχετικά με την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και τον τρόπο ολοκλήρωσής της το αργότερο έως το 2025. Μεταξύ άλλων, η Έκθεση αναφέρει ότι μια λειτουργία δημοσιονομικής σταθεροποίησης αποτελεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, φυσική εξέλιξη για την Ευρωζώνη μακροπρόθεσμα (στάδιο 2). Ο στόχος της είναι να βελτιωθεί η απορρόφηση των μεγάλων μακροοικονομικών κλυδωνισμών και κατ’ αυτό τον τρόπο να καταστεί η ΟΝΕ πιο ανθεκτική.
Η Έκθεση επισημαίνει επίσης ότι ο ακριβής σχεδιασμός των εν λόγω σταθεροποιητών της Ευρωζώνης απαιτεί πιο ενδελεχείς εργασίες, οι οποίες θα περιλαμβάνονται στα καθήκοντα συμβουλευτικής ομάδας εμπειρογνωμόνων που θα συσταθεί για να προετοιμάσει το στάδιο 2. Η Επιτροπή, στο πλαίσιο πιλοτικού έργου που δρομολογήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[3], ανέθεσε πρόσφατα την εκπόνηση μελέτης σχετικά με τη σκοπιμότητα και την προστιθέμενη αξία ενός ευρωπαϊκού συστήματος επιδομάτων ανεργίας. Η μελέτη αναμένεται να ολοκληρωθεί κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2016.
________________________________________
http://www.reuters.com/article/2014/03/03/us-eurozone-intellectuals-idUSBREA220ED20140303; http://www.glienickergruppe.eu/english.html
[3] Βλ. πρόσκληση υποβολής προσφορών VT/2014/045,
http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=624&langId=en&callId=414&furtherCalls=yes
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015
Ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για την πιθανότητα δημιουργίας κέντρων υποδοχής προσφύγων στην Τουρκία
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες - 10/11/2015
Ερώτηση για την πιθανότητα δημιουργίας κέντρων υποδοχής και καταγραφής προσφύγων στο τουρκικό έδαφος υπέβαλε ο Ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ευρωβουλευτής, αναφερόμενος στη αθρόα προσέλευση των προσφύγων που χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο τα θαλάσσια περάσματα από την Τουρκία προς την Ελλάδα προκειμένου να εισέλθουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, πρότεινε στην Επιτροπή να εξετάσει το ενδεχόμενο δημιουργίας κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης προσφύγων στην Τουρκία, ώστε να αποφεύγονται τα επικίνδυνα θαλάσσια περάσματα.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Τις τελευταίες εβδομάδες η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται ένα κύμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων με προέλευση κυρίως τη Συρία όπου συνεχίζεται ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος. Οι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς εισέρχονται από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, προερχόμενοι από τα τουρκικά παράλια, ενώ πολλοί χάνουν τη ζωή τους λόγων των ακατάλληλων πλωτών μέσων που χρησιμοποιούν και/ή των καιρικών συνθηκών. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων αυτών έχει ούτως ή άλλως δικαίωμα ασύλου, λόγω των κινδύνων τους οποίους αντιμετωπίζουν από τα πολεμικά γεγονότα στη πατρίδα τους.
Στις 6 Οκτώβρη η Επιτροπή δημοσίευσε το Draft Action Plan για την ενίσχυση της συνεργασίας με την Τουρκία σε ότι αφορά τη διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών[1]. Μεταξύ των μέτρων που αναφέρονται συγκαταλέγεται η οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας για τη δημιουργία καλύτερων υποδομών, ενώ στη συνάντηση των Υπουργών Εσωτερικών των κρατών-μελών της ΕΕ της 9.11.2015 συζητήθηκε η προοπτική δημιουργίας κέντρων καταγραφής σε κράτη των Βαλκανίων[2].
Ερωτάται η Επιτροπή:
Θα εξέταζε το ενδεχόμενο δημιουργίας κέντρων υποδοχής και καταγραφής των προσφύγων στο τουρκικό έδαφος, ώστε στη συνέχεια όσοι έχουν δικαίωμα ασύλου να προωθούνται με ασφαλή τρόπο στα κράτη-μέλη της Ένωσης και να κατανέμονται μεταξύ αυτών με βάση προκαθορισμένα κριτήρια;
________________________________________
Φοβική στάση της Επιτροπής απέναντι σε περιπτώσεις παραβίασης ευρωπαϊκών αξιών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 10/11/2015
Μια μάλλον φοβική προσέγγιση επέδειξε η Επιτροπή, σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Κ. Χρυσόγονου για τις επιθέσεις τζιχαντιστών στα σύνορα της Συρίας με τη Τουρκία και τη στήριξη που αυτοί φέρεται να λαμβάνουν απο τη τουρκική κυβέρνση. Συγκεκριμένα, η Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Mogherini στάθηκε στην έλλειψη επαρκών στοιχείων αλλά και στην αγαστή συνεργασία που η ΕΕ προσδοκά να έχει με το τουρκικό κράτος, αποφεύγωντας να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα.
Ακολουθούν τα κείμενα της ερώτησης και της απάντησης :
Τον περασμένο μήνα 35 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 70 τραυματίστηκαν έπειτα από επίθεση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» στο Κομπάνι, στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε από την τουρκική πλευρά των συνόρων, επιβεβαιώνοντας έτσι τις καταγγελίες ότι η τουρκική κυβέρνηση υποστηρίζει εδώ και χρόνια το «Ισλαμικό κράτος»[1].
Η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης έχει πολλές φορές τονίσει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της ΕΕ στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους» και πόσο απαραίτητο είναι να ασκηθεί πίεση στην Τουρκία να συνεργαστεί προς την κατεύθυνση αυτή[2], η δε Ένωση έχει αποφασίσει να διαθέσει τεράστια ποσά προς τον σκοπό αυτό[3].
Οι ευρωπαϊκές Συνθήκες ορίζουν ότι η ΕΕ έχει δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, να απαιτεί από τα υποψήφια προς ένταξη κράτη να σέβονται τις θεμελιώδεις αξίες που αποτελούν ευρωπαϊκό κεκτημένο, μεταξύ των οποίων η ελευθερία, η ανεκτικότητα και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων (άρθρο 2 ΣΕΕ).
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
– συνάδει η συμπεριφορά της τουρκικής κυβέρνησης προς τις παραπάνω θεμελιώδεις αξίες;
Απάντηση της Αντιπροέδρου Mogherini εξ ονόματος της Επιτροπής (9.11.2015) :
Η Ύπατη Εκπρόσωπος δεν διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία για την υποστήριξη των ισχυρισμών του Τύπου περί συνδρομής του ISIL από την Τουρκία. Οι τουρκικές αρχές έχουν επανειλημμένως απορρίψει τις καταγγελίες αυτές. Η Τουρκία αποτελεί σημαντικό εταίρο στον συνασπισμό κατά του ISIL, όπως αναγνωρίζεται στα συμπεράσματα του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της 9ης Φεβρουαρίου 2015. Η χώρα φιλοξενεί τον μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό στον κόσμο· πάνω από 2 εκατομμύρια άτομα εγκατέλειψαν - μέσω των συνόρων - τη Συρία, το Ιράκ και άλλες χώρες. Οι τουρκικές αρχές υπολογίζουν ότι έχουν δαπανήσει περίπου 6 δισεκατομμύρια δολάρια στο πλαίσιο των άμεσων δαπανών για τη στήριξη των προσφύγων.
Η κατάσταση στη Συρία και στο Ιράκ, στην οποία αναφέρεται ο κ. βουλευτής, απαιτεί στενότερη συνεργασία και περισσότερο διάλογο μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Η ΕΕ ενθαρρύνει πάντοτε τον συντονισμό και τη συμπληρωματικότητα της εξωτερικής πολιτικής ΕΕ/Τουρκίας. Εργαζόμαστε για την επέκταση και την ένταση του πολιτικού διαλόγου μας με την Τουρκία επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Προς τον σκοπό αυτό, η ΕΕ και η Τουρκία προέβησαν σε ειδικές διαβουλεύσεις επί του θέματος· οι διαβουλεύσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν στην Άγκυρα, στις 23 Ιουνίου 2015.
Η ΕΕ θα εξακολουθήσει να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες· επίσης, καταβάλλει προσπάθειες εξεύρεσης μιας μακροπρόθεσμης λύσης για την επανεγκατάστασή τους, σύμφωνα με τα συμπεράσματα του ΔΕΥ και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η ΕΕ είναι, πάντοτε, στρατευμένη στην υπόθεση του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Επιτροπή διατηρεί την πλήρη δέσμευσή της σχετικά με την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας και αποδίδει ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα αυτά εις ό,τι αφορά τις υποψήφιες για προσχώρηση χώρες. Έχουμε επανειλημμένα απευθύνει έκκληση για ένα ευνοϊκότερο νομικό περιβάλλον, καθώς και για την προώθηση των νομοθετικών μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με τις αξίες που καθορίζονται στο άρθρο 2 της ΣΕΕ.
________________________________________
[1] Το Κομπάνι στο έλεος των τζιχαντιστών, Καθημερινή, 26 Ιουνίου 2015, σελ. 8.
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015
Αναποτελεσματική η προσέγγιση της ΕΕ στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 09/11/2015
Με μια λιτή και ανεπαρκή απάντηση, ανταποκρίθηκε η Επιτροπή στο ερώτημα του Ευρωβουλευτή Κ. Χρυσόγονου για τις πρωτοφανείς τιμές θερμοκρασιών που παρατηρήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι και τις πρωτοβουλίες που καλείται να πάρει η Ευρώπη. Στην απάντηση του ο Arias Cañete, ως Επίτροπος Δράσης για το Κλίμα, στάθηκε στην προοπτική επίτευξης των στόχων που έχουν τεθεί για το 2020 και στην πιθανή υιοθέτηση νομικά δεσμευτικής συμφωνίας στο προσεχές μέλλον.
Ακολουθούν τα κείμενα της ερώτησης και της απάντησης :
Τον Ιούλιο του 2015 η Αμερικανική Εθνική Υπηρεσία για τους Ωκεανούς και την Ατμόσφαιρα έδωσε στη δημοσιότητα έκθεσή της, όπου επισημαίνεται ότι ο Ιούλιος του 2015 ήταν ο πιο θερμός μήνας που καταγράφηκε στην υφήλιο και ότι οι μέσες παγκόσμιες θερμοκρασίες Ιανουαρίου-Ιουλίου 2015 είναι επίσης υψηλότερες όλων των αντίστοιχων που έχουν ποτέ καταγραφεί (τιμές των ετών 1880-2015)[1].
Η επικίνδυνη αυτή αύξηση της θερμοκρασίας έχει ως συνέπεια την τήξη των πάγων και την αύξηση του όγκου των υδάτων, δηλαδή τελικά την άνοδο της στάθμης των θαλασσών, που υπολογίζεται να φθάσει τα 30 ως 90 εκατοστά μέχρι το τέλος του αιώνα[2].
Η ΕΕ είναι Συμβαλλόμενο Μέρος στη Σύμβαση-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, έχει αρμοδιότητα να λαμβάνει μέτρα στο εσωτερικό της για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής (άρθρο 191 παρ. 1 ΣΛΕΕ), και έχει αναγάγει την πολιτική για το κλίμα σε πτυχή της διεθνούς διπλωματίας της[3].
Εν όψει των ανωτέρω, ερωτάται η Επιτροπή:
Ποια είναι η μεσοπρόθεσμη και ποια η μακροπρόθεσμη στρατηγική της ΕΕ για την ανάσχεση της υπερθέρμανσης του πλανήτη; Με ποιες θέσεις και ποιους στόχους προσέρχεται η ΕΕ στην 21η Σύνοδο των Συμβαλλόμενων Μερών της Σύμβασης-Πλαίσιο του ΟΗΕ τον Δεκέμβριο στο Παρίσι;
Απάντηση του κ. Arias Cañete εξ ονόματος της Επιτροπής (9.11.2015) :
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βαδίζει σταθερά προς την εκπλήρωση των φιλόδοξων στόχων για το 2020 στον τομέα του κλίματος και της ενέργειας όσον αφορά τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (GHG) κατά 20 % σε σύγκριση με το 1990, την αύξηση του μεριδίου των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κατά 20 % και τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης κατά 20 %. Επιπλέον, η ΕΕ πρόσφατα συναίνεσε στη μείωση των εγχώριων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 40 % έως το 2030, στοχεύοντας στην κατανάλωση τουλάχιστον κατά 27 % ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και στη βελτίωση τουλάχιστον κατά 27 % της ενεργειακής απόδοσης.
Στην 21η σύνοδο των συμβαλλομένων μερών στο Παρίσι, η ΕΕ ανέλαβε να εξασφαλίσει την επίτευξη μιας νομικά δεσμευτικής, φιλόδοξης και δίκαιης διεθνούς συμφωνίας καθολικής ισχύος, ικανής να καθοδηγεί την παγκόσμια κοινότητα, ώστε η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας να μην υπερβαίνει τους 2 βαθμούς Κελσίου. Η ΕΕ, επομένως, επιδιώκει ευρεία συμμετοχή, φιλόδοξους στόχους και πορείες μείωσης των εκπομπών, ένα ισχυρό σύστημα για την παρακολούθηση της προόδου των στόχων αυτών, μια συμφωνία για την τακτική ενίσχυση των στόχων σε βάθος χρόνου, και τον μακροπρόθεσμο στόχο να μας παρέχει καθοδήγηση για την επίτευξη χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στο μέλλον. Οι χώρες θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνονται να διαθέτουν πιο μακροπρόθεσμη στρατηγική για την απαλλαγή των οικονομιών τους από τις ανθρακούχες εκπομπές, όπως διαθέτει ήδη η ΕΕ.
________________________________________
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)