Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 30/03
Το νέο τραγικό δυστύχημα στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, λίγες εβδομάδες ύστερα από το προηγούμενο στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι, ότι δηλαδή στο οδικό δίκτυο της χώρας μας υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σήμανσης, αστυνομικών ελέγχων και λοιπών υποδομών οι οποίες, αν υπήρχαν, θα το καθιστούσαν ασφαλέστερο. Έτσι η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει έναν φόρο αίματος πολύ βαρύτερο απ' ό,τι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε σχέση με τον κυκλοφοριακό φόρτο καθεμιάς. Και τούτο συμβαίνει ενώ ολοκληρώνονται πολυδάπανα και μεγαλεπήβολα νέα έργα στις εθνικές οδούς.
Είναι προφανές ότι εδώ υπάρχει λάθος ή έλλειψη σχεδιασμού. Η ανθρώπινη ζωή και η σωματική ακεραιότητα αποτελούν πρώτιστα αγαθά και συνεπώς η οδική ασφάλεια θα έπρεπε να αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα για την Πολιτεία. Θα ήταν συνεπώς προτιμότερο το δημόσιο χρήμα να ξοδεύεται κατά προτεραιότητα προκειμένου να λειτουργούν οι συσκευές ηλεκτρονικής καταγραφής των τροχαίων παραβάσεων, προκειμένου η ΕΛ.ΑΣ. να έχει τα μέσα (οχήματα, ανταλλακτικά κ.λπ.) για να αστυνομεύει με πολύ μεγαλύτερη επάρκεια απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα στο οδικό δίκτυο και, τέλος, προκειμένου αυτό να έχει λιγότερες παγίδες για τους οδηγούς. Και βέβαια, πέρα από την αστυνόμευση και τις υποδομές, η Πολιτεία οφείλει να καλλιεργήσει περισσότερο μια νοοτροπία συμμόρφωσης των πολιτών στους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας. Η οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος, η μη χρήση κράνους ή της ζώνης ασφαλείας, η επιθετική συμπεριφορά και η υπερβολική βιασύνη, καθώς και η χρήση κινητών τηλεφώνων αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές στη χώρα μας, πολύ περισσότερο απ' ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε με τη μορφή δυσανάλογα πολλών θανάτων και τραυματισμών σε σχέση με τα διανυόμενα χιλιόμετρα.
Πρέπει συνεπώς η ασφαλής οδική κυκλοφορία και συμπεριφορά να διδάσκεται ως μάθημα στα σχολεία επί σειρά σχολικών ετών και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται βίωμα από τους μαθητές και τις μαθήτριες (π.χ. με την προβολή ταινιών από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στις σχολικές αίθουσες κ.ο.κ.). Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου να τροποποιηθούν τα σχολικά προγράμματα τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώστε σταδιακά να μάθουμε να δείχνουμε μεγαλύτερο σεβασμό στους συνανθρώπους μας όταν κυκλοφορούμε στους δρόμους, αλλά και να αποκτήσουμε ισχυρότερο αίσθημα αυτοσυντήρησης στον τομέα αυτόν.
Το νέο τραγικό δυστύχημα στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, λίγες εβδομάδες ύστερα από το προηγούμενο στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι, ότι δηλαδή στο οδικό δίκτυο της χώρας μας υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σήμανσης, αστυνομικών ελέγχων και λοιπών υποδομών οι οποίες, αν υπήρχαν, θα το καθιστούσαν ασφαλέστερο. Έτσι η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει έναν φόρο αίματος πολύ βαρύτερο απ' ό,τι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε σχέση με τον κυκλοφοριακό φόρτο καθεμιάς. Και τούτο συμβαίνει ενώ ολοκληρώνονται πολυδάπανα και μεγαλεπήβολα νέα έργα στις εθνικές οδούς.
Είναι προφανές ότι εδώ υπάρχει λάθος ή έλλειψη σχεδιασμού. Η ανθρώπινη ζωή και η σωματική ακεραιότητα αποτελούν πρώτιστα αγαθά και συνεπώς η οδική ασφάλεια θα έπρεπε να αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα για την Πολιτεία. Θα ήταν συνεπώς προτιμότερο το δημόσιο χρήμα να ξοδεύεται κατά προτεραιότητα προκειμένου να λειτουργούν οι συσκευές ηλεκτρονικής καταγραφής των τροχαίων παραβάσεων, προκειμένου η ΕΛ.ΑΣ. να έχει τα μέσα (οχήματα, ανταλλακτικά κ.λπ.) για να αστυνομεύει με πολύ μεγαλύτερη επάρκεια απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα στο οδικό δίκτυο και, τέλος, προκειμένου αυτό να έχει λιγότερες παγίδες για τους οδηγούς. Και βέβαια, πέρα από την αστυνόμευση και τις υποδομές, η Πολιτεία οφείλει να καλλιεργήσει περισσότερο μια νοοτροπία συμμόρφωσης των πολιτών στους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας. Η οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος, η μη χρήση κράνους ή της ζώνης ασφαλείας, η επιθετική συμπεριφορά και η υπερβολική βιασύνη, καθώς και η χρήση κινητών τηλεφώνων αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές στη χώρα μας, πολύ περισσότερο απ' ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε με τη μορφή δυσανάλογα πολλών θανάτων και τραυματισμών σε σχέση με τα διανυόμενα χιλιόμετρα.
Πρέπει συνεπώς η ασφαλής οδική κυκλοφορία και συμπεριφορά να διδάσκεται ως μάθημα στα σχολεία επί σειρά σχολικών ετών και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται βίωμα από τους μαθητές και τις μαθήτριες (π.χ. με την προβολή ταινιών από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στις σχολικές αίθουσες κ.ο.κ.). Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου να τροποποιηθούν τα σχολικά προγράμματα τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώστε σταδιακά να μάθουμε να δείχνουμε μεγαλύτερο σεβασμό στους συνανθρώπους μας όταν κυκλοφορούμε στους δρόμους, αλλά και να αποκτήσουμε ισχυρότερο αίσθημα αυτοσυντήρησης στον τομέα αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου