Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 12/05
Η τελευταία μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού περιλαμβάνει μέτρα μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης και αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, τα οποία θα επηρεάσουν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να διατηρήσει αλώβητες τις συντάξεις, τα μέτρα αυτά οδηγούν κατ' αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις σε οδυνηρές μειώσεις του διαθέσιμου εισοδήματος. Πρέπει να γίνει προσπάθεια εξεύρεσης πόρων με περιστολή της εισφοροδιαφυγής και είσπραξη όσο το δυνατό μεγαλύτερου μέρους από τις βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία (περίπου 17 δισ. για το ΙΚΑ και άλλα 10 για τον ΟΑΕΕ), προκειμένου να καταστεί εφικτή η μείωση των υπέρογκων ασφαλιστικών συντελεστών, ιδίως για ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που κινδυνεύουν να λειτουργήσουν ως αντικίνητρο στην ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας.
Το πρόβλημα πάντως του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος απορρέει κυρίως από τη χαμηλή αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους, η οποία βρίσκεται σήμερα περίπου στο 1,3, ενώ ο πανευρωπαϊκός μέσος όρος είναι κοντά στο 1,7. Τούτο οφείλεται στον μικρό αριθμό των εργαζομένων ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (43% ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόλις 33% στην Ελλάδα), ενώ κατά τ' άλλα το ποσοστό των συνταξιούχων είναι παρόμοιο (περί το 25% σε Ελλάδα και Ευρώπη). Με άλλες λέξεις η υψηλή ανεργία, που πλήττει κυρίως τους νέους, έχει ως συνέπεια να μην υπάρχουν επαρκείς πόροι από ασφαλιστικές εισφορές για τη χρηματοδότηση των συντάξεων των ηλικιωμένων και να καλείται ο κρατικός προϋπολογισμός να καλύψει τη διαφορά, πράγμα ολοένα δυσκολότερο λόγω της γνωστής δημοσιονομικής καχεξίας. Το βαθύτερο πρόβλημα πίσω από όλα αυτά είναι η απώλεια του παραγωγικού μοντέλου της χώρας τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν παράγουμε σε επαρκή κλίμακα διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες και έτσι δεν υπάρχουν επαρκείς θέσεις εργασίας. Τούτο συνέβη αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, με τη σταδιακή απονέκρωση παραγωγικών κλάδων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα (όπως π.χ. καπνοκαλλιέργεια, ενδύματα, ναυπηγεία κλπ.), που δεν αντισταθμίσθηκε παρά μόνο κατά ένα μέρος από την άνοδο άλλων τομέων, κυρίως παροχής υπηρεσιών (π.χ. τουρισμός).
Αν θέλουμε να αντιστρέψουμε την ολέθρια αυτή πορεία, πρέπει να εκπονήσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, με έμφαση στην καινοτομία και την τεχνολογία. Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που δόθηκε πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζονται και άλλα, περισσότερα και αποφασιστικότερα, για να διαρρήξουμε τον φαύλο κύκλο λιτότητας-ύφεσης. Και βέβαια προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να υπάρξει πολιτική σταθερότητα και όχι πρόωρες εκλογές ένα οκτάμηνο μετά την προηγούμενη αναγκαστική (λόγω της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ) πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Η τελευταία μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού περιλαμβάνει μέτρα μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης και αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, τα οποία θα επηρεάσουν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να διατηρήσει αλώβητες τις συντάξεις, τα μέτρα αυτά οδηγούν κατ' αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις σε οδυνηρές μειώσεις του διαθέσιμου εισοδήματος. Πρέπει να γίνει προσπάθεια εξεύρεσης πόρων με περιστολή της εισφοροδιαφυγής και είσπραξη όσο το δυνατό μεγαλύτερου μέρους από τις βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία (περίπου 17 δισ. για το ΙΚΑ και άλλα 10 για τον ΟΑΕΕ), προκειμένου να καταστεί εφικτή η μείωση των υπέρογκων ασφαλιστικών συντελεστών, ιδίως για ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που κινδυνεύουν να λειτουργήσουν ως αντικίνητρο στην ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας.
Το πρόβλημα πάντως του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος απορρέει κυρίως από τη χαμηλή αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους, η οποία βρίσκεται σήμερα περίπου στο 1,3, ενώ ο πανευρωπαϊκός μέσος όρος είναι κοντά στο 1,7. Τούτο οφείλεται στον μικρό αριθμό των εργαζομένων ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (43% ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόλις 33% στην Ελλάδα), ενώ κατά τ' άλλα το ποσοστό των συνταξιούχων είναι παρόμοιο (περί το 25% σε Ελλάδα και Ευρώπη). Με άλλες λέξεις η υψηλή ανεργία, που πλήττει κυρίως τους νέους, έχει ως συνέπεια να μην υπάρχουν επαρκείς πόροι από ασφαλιστικές εισφορές για τη χρηματοδότηση των συντάξεων των ηλικιωμένων και να καλείται ο κρατικός προϋπολογισμός να καλύψει τη διαφορά, πράγμα ολοένα δυσκολότερο λόγω της γνωστής δημοσιονομικής καχεξίας. Το βαθύτερο πρόβλημα πίσω από όλα αυτά είναι η απώλεια του παραγωγικού μοντέλου της χώρας τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν παράγουμε σε επαρκή κλίμακα διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες και έτσι δεν υπάρχουν επαρκείς θέσεις εργασίας. Τούτο συνέβη αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, με τη σταδιακή απονέκρωση παραγωγικών κλάδων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα (όπως π.χ. καπνοκαλλιέργεια, ενδύματα, ναυπηγεία κλπ.), που δεν αντισταθμίσθηκε παρά μόνο κατά ένα μέρος από την άνοδο άλλων τομέων, κυρίως παροχής υπηρεσιών (π.χ. τουρισμός).
Αν θέλουμε να αντιστρέψουμε την ολέθρια αυτή πορεία, πρέπει να εκπονήσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, με έμφαση στην καινοτομία και την τεχνολογία. Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που δόθηκε πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζονται και άλλα, περισσότερα και αποφασιστικότερα, για να διαρρήξουμε τον φαύλο κύκλο λιτότητας-ύφεσης. Και βέβαια προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να υπάρξει πολιτική σταθερότητα και όχι πρόωρες εκλογές ένα οκτάμηνο μετά την προηγούμενη αναγκαστική (λόγω της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ) πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου