Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα Realnews 11/10
Η προσφυγική κρίση που έχει εκδηλωθεί με σφοδρότητα τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει σαφέστερα τα γνωστά ελλείμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική και τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου, την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών κ.ά. Και οι συνέπειες των ελλειμμάτων αυτών γίνονται περισσότερο αισθητές στις χώρες οι οποίες λόγω της γεωγραφικής τους θέσης είναι οι πιο εκτεθειμένες και περισσότερο απ΄όλες στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (IOM), ο αριθμός των ανθρώπων που αναζήτησαν καταφύγιο στην Ευρώπη μέσω θαλάσσιων διαδρομών στο πρώτο οκτάμηνο του 2015 ξεπέρασε τις 430.000 (περίπου διπλάσιος από τον αντίστοιχο αριθμό για ολόκληρο το έτος 2014). Από αυτούς 310.000, ή 70% του συνόλου, καταγράφηκαν στην Ελλάδα και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι (περισσότεροι από 120.000) στην Ιταλία. Πάνω από τα δύο τρίτα των νέων αφίξεων στη χώρα μας προέρχονται από τη Συρία, όπου ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται εδώ και τέσσερα χρόνια με συνέπεια εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ανείπωτη εξαθλίωση.
Η ευρωπαϊκή βοήθεια προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι υπαρκτή αλλά ανεπαρκής. Τις τελευταίες εβδομάδες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τα εθνικά προγράμματα για τα ταμεία ασύλου, μετανάστευσης και ένταξης (ΤΑΜΕ) και εσωτερικής ασφάλειας (ΤΑΕ) για μια σειρά κρατών-μελών και μεταξύ τους τη χώρα μας, η οποία θα λάβει χρηματοδότηση άνω των 470 εκατομμυρίων ευρώ για την περίοδο 2014-2020, στο πλαίσιο των δύο αυτών ταμείων. Η συνολική χρηματοδότηση των εγκεκριμένων προγραμμάτων για το σύνολο των κρατών-μελών ανέρχεται σε 2,4 δις ευρώ, ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους σκοπούς αυτούς στην επταετία 2014-2020 θα πλησιάσει τα 7 δις ευρώ, αφήνοντάς μας να ελπίζουμε και σε νέα ευρωπαϊκά κονδύλια σημαντικού ύψους.
Όσο μεγάλα κι αν είναι τα παραπάνω κονδύλια σε απόλυτους αριθμούς, η κατανομή είναι άδικη, αφού δεχόμαστε περίπου τα δύο τρίτα των προσφύγων και/ή μεταναστών αλλά μόνο το ένα πέμπτο της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την αιτία αυτή. Και βέβαια, το κυριότερο, αν οι αφίξεις εξακολουθήσουν με τους ίδιους ρυθμούς, η Ελλάδα θα πρέπει να περιθάλψει, έστω για ένα μεταβατικό διάστημα (αφού η συντριπτική πλειονότητα όσων καταγράφονται στη χώρα μας επιθυμεί να μετακινηθεί σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, όπου υφίστανται δυνατότητες εργασιακής απασχόλησης) πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους. Τούτο είναι αδύνατο, αν δεν αυξηθούν δραστικά τόσο η συνολική χρηματοδότηση της Ένωσης προς τα κράτη-μέλη της όσο και το ελληνικό μερίδιο στην χρηματοδότηση εκείνη, αφού κατά τα άλλα ο κρατικός μας προϋπολογισμός, εν μέσω δεινής οικονομικής κρίσης και πρωτοφανούς λιτότητας, προφανώς δεν επαρκεί.
Το χειρότερο εξάλλου είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο εξακολουθεί να μην έχει μια ενιαία και ισχυρή φωνή στο συριακό ζήτημα. Αντίθετα, κάποια από τα μεγαλύτερα κράτη-μέλη, όπως ιδίως η Γαλλία, μένουν προσκολλημένα στην επιδίωξή τους (από κοινού με τις ΗΠΑ) να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ ως προαπαιτούμενο για την ειρήνευση στη Συρία, αγνοώντας ότι η τετραετής προσπάθειά τους αυτή όχι μόνο έχει αποτύχει, αλλά και πριμοδότησε στην πράξη την εξάπλωση του καρκινώματος του λεγόμενου "Ισλαμικού Κράτους". Αν δεν επικρατήσει μια πιο ρεαλιστική, ενιαία ευρωπαϊκή προσέγγιση, τότε τα δώδεκα περίπου εκατομμύρια (από τον συνολικό πληθυσμό είκοσι εκατομμυρίων της Συρίας) που έχουν ήδη προσφυγοποιηθεί (οκτώ περίπου στο εσωτερικό της χώρας και άλλα τέσσερα στην Τουρκία, την Ιορδανία και τον Λίβανο) θα οδεύσουν αργά ή γρήγορα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τούτο μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να τεθεί η τελευταία αντιμέτωπη με μια αληθινά υπαρξιακή δοκιμασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου