Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται αγριότερα από όλες

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08/02


Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ιδίως ο επιχειρούμενος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκβιασμός σε βάρος της Ελλάδας, με την απόφασή του να μην αποδέχεται πια τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο γα τη χορήγηση ρευστότητας, ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενες. Ήταν φανερό από καιρό πως οι ευρωπαϊκές ελίτ φαινομενικά μόνο σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες ενώ στην πραγματικότητα αναζητούν τρόπους για να τις παρακάμπτουν, εκβιάζοντας τις κοινωνίες με διάφορους τρόπους προκειμένου να προωθήσουν την περαιτέρω πτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας (και δυστυχώς ολοένα περισσότερο της ανεργίας) σε όφελος του κεφαλαίου.

Η αντιδραστική αυτή πολιτική επιδιώκεται να παρουσιασθεί ως «μεταρρύθμιση» και «απελευθέρωση» (των αγορών) με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά κατά βάθος είναι μια γιγαντιαία απορρύθμιση με στόχο την ισοπέδωση κεκτημένων κοινωνικών δικαιωμάτων στο βωμό του ολοένα μεγαλύτερου κέρδους. Η ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους χρησιμοποιείται απλά ως μέσο για την επιβολή της, χωρίς να υπάρχει πραγματική πρόθεση ή προοπτική αντιμετώπισης της υπερχρέωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πέντε τελευταία η δολοφονική λιτότητα στην ευρωζώνη όχι μόνο δεν οδήγησε στη μείωση του χρέους των κρατών – μελών της, αλλά συνέβαλε στην αύξησή του, ως ποσοστό επί του συνολικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος τους, από το 83% στο 95%.

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται αγριότερα από όλες, επειδή η Ελλάδα, εκτός από υπερχρεωμένη και σφοδρά ελλειμματική στην αρχή της κρίσης εξαιτίας της ασωτίας της εγχώριας κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας, είναι μια χώρα μικρή, γεωπολιτικά εκτεθειμένη και πολλαπλώς εκβιάσιμη. Στην πορεία μάλιστα ο συσχετισμός δυνάμεων επιδεινώθηκε λόγω της καταστροφικής διαχείρισης της χρεοκοπίας από εκείνες ακριβώς τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες μας οδήγησαν σ΄ αυτή (μετατροπή του δημόσιου χρέους στο μεγαλύτερο μέρος του σε διακρατικό, υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο, κλπ).

Έστω και καθυστερημένα πάντως ο ελληνικός λαός φαίνεται πως αποφάσισε, πρώτος από όλους τους άλλους ευρωπαϊκούς, να αντισταθεί σθεναρά και αυτή ακριβώς την απόφασή του εξέφρασε στις εκλογές της 25.1.2015. Όσο κι αν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιφρονούν την έκφραση της λαϊκής θέλησης (χαρακτηριστικά η δήλωση του επιτρόπου Κατάινεν ότι «δεν αλλάζουμε την πολιτική μας ανάλογα με τα εκλογικά αποτελέσματα»), κατά βάθος γνωρίζουν ότι το αν εξωθήσουν την Ελλάδα στα άκρα μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες και για τους ίδιους και άρα είναι αναγκασμένοι να προσφέρουν κάποιας μορφής συμβιβασμό. Ήταν άλλωστε εύγλωττη η δημόσια διαπίστωση του τυπικά μόνο αμέτοχου Υπουργού Οικονομικών της Βρετανίας ότι «η διένεξη Ελλάδας – ευρωζώνης αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία σήμερα».

Το πόσο ικανοποιητικό θα μπορούσε να είναι αυτός ο συμβιβασμό είναι αμφίβολο. Από την άλλη πλευρά ωστόσο δεν πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αγώνες αυτού του είδους δεν κερδίζονται σε μια μέρα ή ένα μήνα, αλλά σε βάθος χρόνου και μόνο με την ενίσχυση της αντίστασης και από άλλους, μεσογειακούς σε πρώτο στάδιο, ομοιοπαθούντες.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, όπως έγραψε ο ποιητής.