Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην Εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» - 21.06.2015
Η προκαταρκτική έκθεση της επιτροπής που συγκρότησε πριν από ένα δίμηνο η Βουλή των Ελλήνων για τη διερεύνηση του δημόσιου χρέους καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι οικονομικά μη βιώσιμο αλλά και νομικά επονείδιστο ή απεχθές. Συνεπώς, καταλήγει η έκθεση, η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει.
Σε ό,τι αφορά τη νομική πλευρά της έκθεσης, το συμπέρασμα ότι το χρέος είναι επονείδιστο και δεν πρέπει να αποπληρωθεί στηρίζεται σε μια σειρά από εξαιρετικά ενδιαφέροντα νομικά επιχειρήματα, τα κυριότερα των οποίων σχετίζονται με τις μαζικές παραβιάσεις θεμελιωδών, κυρίως κοινωνικών, δικαιωμάτων που μεθοδεύθηκαν στο πλαίσιο των μνημονιακών προγραμμάτων. Με άλλες λέξεις , η επιχειρηματολογία της (προκαταρκτικής) έκθεσης φαίνεται να εστιάζεται στο ότι το δημόσιο χρέος ενός κράτους πρέπει να θεωρείται επονείδιστο όταν η εξυπηρέτησή του προϋποθέτει, ή πάντως συνεπάγεται, την παραβίαση των στοιχειωδών υποχρεώσεών του απέναντι στους πολίτες για κοινωνικές παροχές όπως ασφάλιση, υγεία, παιδεία κλπ. Τούτο συνιστά μια προσπάθεια διεύρυνσης της έννοιας του επονείδιστου χρέους, όπως η τελευταία ήταν ως τώρα γνωστή στο διεθνές δίκαιο και παρέπεμπε κυρίως σε (δημόσια) χρέη «καταγόμενα» από δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία μάλιστα συχνά χρησιμοποιούσαν το προϊόν του δανεισμού για τον εξοπλισμό των κατασταλτικών τους μηχανισμών και/ή προσωπικό πλουτισμό των κρατούντων.
Εάν η κυβέρνηση, υιοθετώντας την έκθεση αυτή, προχωρήσει σε παύση πληρωμών προς τους δανειστές, τα συναφή ζητήματα θα αποτελέσουν ασφαλώς αντικείμενο δικαιοδοτικής κρίσης από εθνικά και διεθνή δικαστήρια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε μια διάρκεια πολλών ετών. Από πολιτική άποψη πάντως μια παρόμοια κίνηση θα συνιστούσε πλήρη αλλαγή πορείας σε σχέση με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, με την οποία η παρούσα κυβέρνηση είχε δεσμευθεί έναντι των δανειστών για αποπληρωμή των υποχρεώσεων της χώρας.
Το πιο άμεσο και πιεστικό ερώτημα εξάλλου είναι το αν και ποιος σχεδιασμός υπάρχει από ελληνικής πλευράς για την αντιμετώπιση των (πιθανότατων) αντιδράσεων των δανειστών και ιδίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην περίπτωση της παύσης πληρωμών και άρνησης του δημόσιου χρέους. Τέτοιος σχεδιασμός, ακόμη κι αν υπάρχει, ούτε έχει διατυπωθεί δημόσια ούτε έχει υποβληθεί στην κρίση του εκλογικού σώματος στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Με άλλες λέξεις, την καίριας σημασίας απόφαση να προχωρήσουμε στην επιλογή της πλήρους ρήξης με τους δανειστές, την οποία υποδεικνύει κατ’ ουσία η έκθεση της επιτροπής της Βουλής για το δημόσιο χρέος, δεν διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση για να τη λάβουν η παρούσα κυβέρνηση και η Βουλή, παρά μόνο αφού μεσολαβήσει αναβάπτιση στη λαϊκή εντολή μέσω δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών.
Η προκαταρκτική έκθεση της επιτροπής που συγκρότησε πριν από ένα δίμηνο η Βουλή των Ελλήνων για τη διερεύνηση του δημόσιου χρέους καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι οικονομικά μη βιώσιμο αλλά και νομικά επονείδιστο ή απεχθές. Συνεπώς, καταλήγει η έκθεση, η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει.
Σε ό,τι αφορά τη νομική πλευρά της έκθεσης, το συμπέρασμα ότι το χρέος είναι επονείδιστο και δεν πρέπει να αποπληρωθεί στηρίζεται σε μια σειρά από εξαιρετικά ενδιαφέροντα νομικά επιχειρήματα, τα κυριότερα των οποίων σχετίζονται με τις μαζικές παραβιάσεις θεμελιωδών, κυρίως κοινωνικών, δικαιωμάτων που μεθοδεύθηκαν στο πλαίσιο των μνημονιακών προγραμμάτων. Με άλλες λέξεις , η επιχειρηματολογία της (προκαταρκτικής) έκθεσης φαίνεται να εστιάζεται στο ότι το δημόσιο χρέος ενός κράτους πρέπει να θεωρείται επονείδιστο όταν η εξυπηρέτησή του προϋποθέτει, ή πάντως συνεπάγεται, την παραβίαση των στοιχειωδών υποχρεώσεών του απέναντι στους πολίτες για κοινωνικές παροχές όπως ασφάλιση, υγεία, παιδεία κλπ. Τούτο συνιστά μια προσπάθεια διεύρυνσης της έννοιας του επονείδιστου χρέους, όπως η τελευταία ήταν ως τώρα γνωστή στο διεθνές δίκαιο και παρέπεμπε κυρίως σε (δημόσια) χρέη «καταγόμενα» από δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία μάλιστα συχνά χρησιμοποιούσαν το προϊόν του δανεισμού για τον εξοπλισμό των κατασταλτικών τους μηχανισμών και/ή προσωπικό πλουτισμό των κρατούντων.
Εάν η κυβέρνηση, υιοθετώντας την έκθεση αυτή, προχωρήσει σε παύση πληρωμών προς τους δανειστές, τα συναφή ζητήματα θα αποτελέσουν ασφαλώς αντικείμενο δικαιοδοτικής κρίσης από εθνικά και διεθνή δικαστήρια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε μια διάρκεια πολλών ετών. Από πολιτική άποψη πάντως μια παρόμοια κίνηση θα συνιστούσε πλήρη αλλαγή πορείας σε σχέση με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, με την οποία η παρούσα κυβέρνηση είχε δεσμευθεί έναντι των δανειστών για αποπληρωμή των υποχρεώσεων της χώρας.
Το πιο άμεσο και πιεστικό ερώτημα εξάλλου είναι το αν και ποιος σχεδιασμός υπάρχει από ελληνικής πλευράς για την αντιμετώπιση των (πιθανότατων) αντιδράσεων των δανειστών και ιδίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην περίπτωση της παύσης πληρωμών και άρνησης του δημόσιου χρέους. Τέτοιος σχεδιασμός, ακόμη κι αν υπάρχει, ούτε έχει διατυπωθεί δημόσια ούτε έχει υποβληθεί στην κρίση του εκλογικού σώματος στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Με άλλες λέξεις, την καίριας σημασίας απόφαση να προχωρήσουμε στην επιλογή της πλήρους ρήξης με τους δανειστές, την οποία υποδεικνύει κατ’ ουσία η έκθεση της επιτροπής της Βουλής για το δημόσιο χρέος, δεν διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση για να τη λάβουν η παρούσα κυβέρνηση και η Βουλή, παρά μόνο αφού μεσολαβήσει αναβάπτιση στη λαϊκή εντολή μέσω δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών.
Διαθέτετε δημοκρατική νομιμοποίηση για να υπογράψετε νέο μνημόνιο ενώ είχατε πει ότι θα το σχίσετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαθέτετε εντολή να εισπράττετε τους αντισυνταγματικούς φόρους του Σαμαρά;
Διάθετε εντολή να διατηρείται σε ισχύ τους εφαρμοστικούς νόμους που δεσμευτήκατε ότι θα καταργήσετε;
Είχατε εντολή να αναγνωρίσετε το χρέος;....κ.λ.π.