Ζητούμενο η ισορροπία στα βάρη

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 11/5

Η πάροδος των πρώτων εκατό ημερών διακυβέρνησης της χώρας από τον συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιτρέπει μια αποτίμηση πεπραγμένων. Ο ύπατος κριτής βέβαια είναι ο ελληνικός λαός και αυτός φαίνεται θετικός, αφού όλες οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις δείχνουν περαιτέρω ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιανουαρίου και διεύρυνση της διαφοράς από μια κλυδωνιζόμενη Νέα Δημοκρατία, ενώ το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τη μάλλον προδιαγεγραμμένη πορεία προς την εξαφάνιση.

Το ζήτημα πάντως δεν είναι οι δημοσκοπήσεις, που μπορεί να αλλάξουν γρήγορα, όσο η εξέλιξη των πραγματικών μεγεθών στην οικονομία και την κοινωνία. Αυτά είναι χειρότερα από ό,τι παρουσίαζε προεκλογικά η τότε συγκυβέρνηση, αφού τώρα αποδεικνύεται ότι η οικονομική «ανάπτυξη» το 2014 ήταν προϊόν δημιουργικής λογιστικής και ότι το ΑΕΠ από 182,4 δισ. ευρώ το 2013 έπεσε στα 179 δισ. το 2014, δηλ. συνεχίσθηκε η ύφεση. Οσο για το πολυθρύλητο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα, εκείνο δεν βρέθηκε στο 1,5% του ΑΕΠ, όπως διαφήμιζαν οι πρώην κυβερνώντες, αλλά στο 0,4%, δηλ. πρακτικά δεν υπάρχει πλεόνασμα αλλά ισορροπία του τρόμου. Με άλλες λέξεις, το μνημονιακό πρόγραμμα "σταθεροποίησης" απέτυχε για άλλη μια χρονιά, την πέμπτη κατά σειρά από το 2010, στους στόχους του. Και όμως οι ξένοι δανειστές - εμπνευστές του προγράμματος όχι μόνο δεν πτοούνται, αλλά και φέρνουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση αντιμέτωπη με πολλαπλούς οικονομικούς και επικοινωνιακούς εκβιασμούς, προκειμένου αυτή να υλοποιήσει το μικρότερο δυνατό μέρος της δικής της οικονομικής πολιτικής και το μεγαλύτερο των ίδιων μνημονιακών συνταγών.

Η νέα κυβέρνηση έχει αντισταθεί μέχρι στιγμής στις πιέσεις, αλλά η σκληρή διαπραγμάτευση που γίνεται αποδεικνύεται πως συνεπάγεται δυσβάστακτο παράπλευρο κόστος για την ελληνική οικονομία, ενώ πλησιάζουμε στο δημοσιονομικά κρίσιμο τρίμηνο Ιουνίου - Αυγούστου, οπότε οι προσυμφωνημένες πληρωμές προς τους ξένους δανειστές είναι τόσο υψηλές, ώστε να είναι αδύνατο να ανταποκριθούμε χωρίς νέα δανεικά από τους ίδιους. Ο διαφαινόμενος ήδη συμβιβασμός θα περιέχει αναπόφευκτα επώδυνες παραχωρήσεις, όπως νέα φορολογικά βάρη με υφεσιακές επιπτώσεις. Το ζητούμενο είναι τουλάχιστον να αποκατασταθεί μια στοιχειώδης ισορροπία, με επιβάρυνση στους «έχοντες και κατέχοντες» και ελάφρυνση για τους άνεργους, χαμηλοσυνταξιούχους, νεόπτωχους κλπ. και από αυτό κυρίως θα εξαρτηθεί η ετυμηγορία της κοινωνίας για τις επιδόσεις της κυβέρνησης.