Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην Εφημερίδα Kontranews 17/01
• Δυσχεραίνει ή διευκολύνει τη συνεννόηση της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Αυτό μόνο στην πράξη μπορεί να φανεί, τους επόμενους μήνες. Ούτως ή άλλως όμως, η εκλογή για πρώτη φορά στο κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» ως προέδρου του υιού ενός πρώην προέδρου του (είχε προηγηθεί βέβαια ένας άλλος ανιψιός) αποτελεί έναν ακόμη σταθμό στη θλιβερή ιστορία της οικογενειοκρατίας στο κόμμα αυτό και γενικότερα στη χώρα μας. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί γόνοι πολιτικών οικογενειών («δυναστειών») καταλαμβάνουν αιρετά αξιώματα σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα συνιστά προφανή απόκλιση από τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα και σύγκλιση προς τα πακιστανικά (π.χ. δυναστεία Μπούτο), ινδικά (δυναστεία Νεχρού-Γκάντι), ινδονησιακά (δυναστεία Σουκάρνο) και άλλα παρόμοια. Στην πραγματικότητα η οικογενειοκρατία συνιστά την άλλη όψη του πελατειακού συστήματος. Οι Έλληνες «γόνοι» δεν είναι ικανότεροι κατά μέσο όρο από τους Γάλλους ή τους Γερμανούς, ούτε ενδιαφέρονται περισσότερο για την πολιτική. Απλώς επωφελούνται από την ύπαρξη πελατειακών δικτύων, δηλ. δικτύων παροχής προσωπικών εξυπηρετήσεων (τουρκιστί ρουσφέτι), οικοδομημένων από τους ανιόντες συγγενείς τους και μεταβιβαζόμενων από γενιά σε γενιά, προκειμένου να θεμελιώσουν σ’ αυτά την πολιτική τους σταδιοδρομία και να εξασφαλίσουν πολιτικές προσόδους κάθε είδους. Έτσι η πολιτική καταντά να από-πολιτικοποιείται και να μετατρέπεται από αντιπαράθεση ιδεολογιών και συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων σε φεουδαρχικής λογικής ανταγωνισμό προσώπων και οικογενειών για την νομή της κρατικής εξουσίας. Όλα αυτά συνέβαλλαν στο να οδηγηθούμε στην «συντεταγμένη» χρεοκοπία και αν συνεχιστούν θα μας οδηγήσουν και σε ασύντακτη χρεωκοπία στο μέλλον.
• Η κυβέρνηση έχει μια «καυτή» ατζέντα και κρίσιμες ψηφοφορίες μπροστά της. Οι 153 αρκούν ή θα κινδυνεύσει η πολιτική σταθερότητα μέσα στο 2016;
Στο παρελθόν υπήρξαν κυβερνήσεις της «Νέας Δημοκρατίας» που έφτασαν τα 2 ή και περισσότερα από 3 χρόνια (1990-93,2007-09) με 151 ή 152 βουλευτές. Το ζήτημα επομένως δεν είναι τόσο αριθμητικό, όσο πολιτικό. Η κυβέρνηση θα επιβιώσει αν έχει επαρκή στήριξη από την κοινωνία και τούτο θα συμβεί μόνο αν υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις για καταπολέμηση της μεγάλης ιδίως φοροδιαφυγής (π.χ. ενδοομιλικές συναλλαγές πολυεθνικών επιχειρήσεων), του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος (λαθρεμπόριο καυσίμων, «στημένα» στο ποδόσφαιρο κ.α.), της διαφθοράς, της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους. Αν δεν γίνουν γρήγορα και αποφασιστικά βήματα στους τομείς αυτούς, τότε όντως η πολιτική σταθερότητα θα κινδυνεύσει κάποια στιγμή.
• Αν όντως αρκούν οι 153…τότε γιατί καλείτε μετ’ επιτάσεως τις δυνάμεις τις αντιπολίτευσης να βάλουν «πλάτη»;
Δεν θεωρώ ότι χρειαζόμαστε στήριξη από την αντιπολίτευση στην παρούσα συγκυρία. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η αριστερά να αποδείξει στην πράξη ότι εννοεί σοβαρά τις εξαγγελίες της για «ταξική πάλη», απέναντι σε μια ιδιότυπη εγκληματική ολιγαρχία που ευδοκιμεί στην Ελλάδα μέσα από την παραδοσιακή διαπλοκή της με την πολιτική εξουσία. Πρέπει να αποδείξουμε στους πολίτες ότι είμαστε διαφορετικοί από τους προηγούμενους κυβερνώντες, τους οποίους αποδοκίμασαν με την ψήφο τους στις εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015, και όχι να ενωθούμε με εκείνους.
• Τα όσα κατά καιρούς ακούγονται από πολιτικά πρόσωπα, όπως είναι για παράδειγμα ο κ. Λεβέντης περί «οικουμενικής», πως τα σχολιάζετε;
Οικουμενική δεν μπορεί να υπάρξει, επειδή κανείς δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συνεργασθεί με κανένα. Θα επρόκειτο κατ’ ουσία για συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγη «γαρνιτούρα» από Ποτάμι ή Ένωση Κέντρων. Αυτό όμως θα κινδύνευε να έχει ως ακούσια «παράπλευρη» συνέπεια την πολιτική πριμοδότηση του φασισμού.
• Φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την Ένωση Κεντρώων υπάρχει;
Κινούμενος μεταξύ Θεσσαλονίκης, Βρυξελλών και Στρασβούργου αδυνατώ να παρακολουθήσω συζυγικές ή εξωσυζυγικές σχέσεις που μπορεί να αναπτύσσονται στο «κλεινόν άστυ» των Αθηνών.
• Εσείς ως ευρωβουλευτής κ. Χρυσόγονε, συχνά βρίσκεστε στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ποια μηνύματα παίρνετε από τους συνομιλητές σας για τη χώρα μας;
Υπάρχει ένας υπόκωφος ανθελληνισμός σε σημαντική μερίδα όχι μόνο της πολιτικής τάξης κάποιων κρατών-μελών, αλλά και της κοινής γνώμης. Έχοντας ζητήσει και πάρει τρεις φορές (2010, 2012, 2015) διακρατικό δανεισμό καταλήξαμε να στοχοποιηθούμε ως μόνιμα προβληματική χώρα. Εμείς βλέπουμε την άλλη πλευρά του ίδιου «νομίσματος», δηλ. τη δολοφονική λιτότητα που μας επιβάλλουν οι δανειστές μέσω των μνημονίων, εκείνοι όμως θα προτιμούσαν απλώς να μην ασχολούνται μαζί μας και να χρησιμοποιούν τα χρήματα που μας δανείζουν για άλλους, εσωτερικούς σκοπούς (π.χ. για αύξηση των συντάξεων στην Ολλανδία, όπως πρότεινε η ολλανδική ακροδεξιά στη συζήτηση για το τελευταίο ελληνικό πρόγραμμα). Η στοχοποίηση της Ελλάδας είναι σε μεγάλο βαθμό υπεραπλουστευτική (έως υποκριτική, όταν γίνεται με τη συνδρομή ξένων κέντρων εξουσίας τα οποία συνευθύνονται) και άδικη, αλλά δεν παύει να υπάρχει.
• Το ενδεχόμενο να καθυστερήσει η αξιολόγηση σας ανησυχεί ;
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτε σε μια τόσο ρευστή διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, με ποικίλες προκλήσεις σε όλα τα «μέτωπα», αλλά αισιοδοξώ ότι, εφόσον συμφωνηθεί η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού, οι δανειστές θα τιμήσουν την υπογραφή τους και θα εκπληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις απέναντι στην ελληνική πλευρά.
• Μετά και τις επαφές που είχε ο υπουργός οικονομικών στην Ευρώπη και ειδικότερα στο Βερολίνο, βλέπετε να ανοίγει η συζήτηση για την απομείωση του χρέους ή να αναβάλλεται για… αργότερα;
Η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί τα πάνδεινα την τελευταία εξαετία. Οι άλλοι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι προς το συμφέρον ούτε των ίδιων το να την ωθήσουν να κατακρημνισθεί, δημιουργώντας άλλη μια εστία αναταραχής και γεωπολιτικών κινδύνων και μάλιστα μέσα στη Γηραιά Ήπειρο. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, έστω με τη μορφή μιας μακράς επιμήκυνσης και ταυτόχρονα πτώσης του επιτοκίου δανεισμού, είναι απαραίτητη για να καταστεί η εθνική μας οικονομία συνολικά (και όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά) βιώσιμη. Περαιτέρω η ΕΚΤ πρέπει να ξαναρχίσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα στην δευτερογενή αγορά, ώστε να ανεβούν οι τιμές τους και να βελτιωθούν οι προοπτικές νέων εκδόσεων στο μέλλον. Και όλα αυτά να γίνουν το συντομότερο δυνατό, ώστε να επανέλθει η ελπίδα και η ανάπτυξη και να γυρίσει η Ελλάδα σελίδα, πράγμα που θα είναι σημαντικό τελικά για όλη την Ευρώπη.
• Πιστεύετε ότι οι δανειστές θα ζητήσουν και νέα μέτρα από την κυβέρνηση;
Οι δανειστές γενικά έχουν μια διαχρονική δυσπιστία απέναντι στις ελληνικές κυβερνήσεις και μια τάση να ζητούν μέτρα καθ’ υπέρβαση του αναγκαίου, προκειμένου να κατοχυρωθούν οι ίδιοι προληπτικά απέναντι σε ενδεχόμενες αστοχίες. Ο τρόπος για την αντιμετώπιση της τάσης αυτής είναι η εκδήλωση από την πλευρά μας πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια αναπτυξιακή δυναμική για τον τόπο, σε τομείς στους οποίου έχουμε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, όπως ο τουρισμός ή ο αγροτικός τομέας. Η κυβέρνηση πρέπει να υπερβεί γραφειοκρατικές και άλλες αγκυλώσεις και να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ για την απόκρουση των πιέσεων.
• Δυσχεραίνει ή διευκολύνει τη συνεννόηση της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Αυτό μόνο στην πράξη μπορεί να φανεί, τους επόμενους μήνες. Ούτως ή άλλως όμως, η εκλογή για πρώτη φορά στο κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» ως προέδρου του υιού ενός πρώην προέδρου του (είχε προηγηθεί βέβαια ένας άλλος ανιψιός) αποτελεί έναν ακόμη σταθμό στη θλιβερή ιστορία της οικογενειοκρατίας στο κόμμα αυτό και γενικότερα στη χώρα μας. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί γόνοι πολιτικών οικογενειών («δυναστειών») καταλαμβάνουν αιρετά αξιώματα σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα συνιστά προφανή απόκλιση από τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα και σύγκλιση προς τα πακιστανικά (π.χ. δυναστεία Μπούτο), ινδικά (δυναστεία Νεχρού-Γκάντι), ινδονησιακά (δυναστεία Σουκάρνο) και άλλα παρόμοια. Στην πραγματικότητα η οικογενειοκρατία συνιστά την άλλη όψη του πελατειακού συστήματος. Οι Έλληνες «γόνοι» δεν είναι ικανότεροι κατά μέσο όρο από τους Γάλλους ή τους Γερμανούς, ούτε ενδιαφέρονται περισσότερο για την πολιτική. Απλώς επωφελούνται από την ύπαρξη πελατειακών δικτύων, δηλ. δικτύων παροχής προσωπικών εξυπηρετήσεων (τουρκιστί ρουσφέτι), οικοδομημένων από τους ανιόντες συγγενείς τους και μεταβιβαζόμενων από γενιά σε γενιά, προκειμένου να θεμελιώσουν σ’ αυτά την πολιτική τους σταδιοδρομία και να εξασφαλίσουν πολιτικές προσόδους κάθε είδους. Έτσι η πολιτική καταντά να από-πολιτικοποιείται και να μετατρέπεται από αντιπαράθεση ιδεολογιών και συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων σε φεουδαρχικής λογικής ανταγωνισμό προσώπων και οικογενειών για την νομή της κρατικής εξουσίας. Όλα αυτά συνέβαλλαν στο να οδηγηθούμε στην «συντεταγμένη» χρεοκοπία και αν συνεχιστούν θα μας οδηγήσουν και σε ασύντακτη χρεωκοπία στο μέλλον.
• Η κυβέρνηση έχει μια «καυτή» ατζέντα και κρίσιμες ψηφοφορίες μπροστά της. Οι 153 αρκούν ή θα κινδυνεύσει η πολιτική σταθερότητα μέσα στο 2016;
Στο παρελθόν υπήρξαν κυβερνήσεις της «Νέας Δημοκρατίας» που έφτασαν τα 2 ή και περισσότερα από 3 χρόνια (1990-93,2007-09) με 151 ή 152 βουλευτές. Το ζήτημα επομένως δεν είναι τόσο αριθμητικό, όσο πολιτικό. Η κυβέρνηση θα επιβιώσει αν έχει επαρκή στήριξη από την κοινωνία και τούτο θα συμβεί μόνο αν υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις για καταπολέμηση της μεγάλης ιδίως φοροδιαφυγής (π.χ. ενδοομιλικές συναλλαγές πολυεθνικών επιχειρήσεων), του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος (λαθρεμπόριο καυσίμων, «στημένα» στο ποδόσφαιρο κ.α.), της διαφθοράς, της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους. Αν δεν γίνουν γρήγορα και αποφασιστικά βήματα στους τομείς αυτούς, τότε όντως η πολιτική σταθερότητα θα κινδυνεύσει κάποια στιγμή.
• Αν όντως αρκούν οι 153…τότε γιατί καλείτε μετ’ επιτάσεως τις δυνάμεις τις αντιπολίτευσης να βάλουν «πλάτη»;
Δεν θεωρώ ότι χρειαζόμαστε στήριξη από την αντιπολίτευση στην παρούσα συγκυρία. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η αριστερά να αποδείξει στην πράξη ότι εννοεί σοβαρά τις εξαγγελίες της για «ταξική πάλη», απέναντι σε μια ιδιότυπη εγκληματική ολιγαρχία που ευδοκιμεί στην Ελλάδα μέσα από την παραδοσιακή διαπλοκή της με την πολιτική εξουσία. Πρέπει να αποδείξουμε στους πολίτες ότι είμαστε διαφορετικοί από τους προηγούμενους κυβερνώντες, τους οποίους αποδοκίμασαν με την ψήφο τους στις εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015, και όχι να ενωθούμε με εκείνους.
• Τα όσα κατά καιρούς ακούγονται από πολιτικά πρόσωπα, όπως είναι για παράδειγμα ο κ. Λεβέντης περί «οικουμενικής», πως τα σχολιάζετε;
Οικουμενική δεν μπορεί να υπάρξει, επειδή κανείς δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συνεργασθεί με κανένα. Θα επρόκειτο κατ’ ουσία για συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγη «γαρνιτούρα» από Ποτάμι ή Ένωση Κέντρων. Αυτό όμως θα κινδύνευε να έχει ως ακούσια «παράπλευρη» συνέπεια την πολιτική πριμοδότηση του φασισμού.
• Φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την Ένωση Κεντρώων υπάρχει;
Κινούμενος μεταξύ Θεσσαλονίκης, Βρυξελλών και Στρασβούργου αδυνατώ να παρακολουθήσω συζυγικές ή εξωσυζυγικές σχέσεις που μπορεί να αναπτύσσονται στο «κλεινόν άστυ» των Αθηνών.
• Εσείς ως ευρωβουλευτής κ. Χρυσόγονε, συχνά βρίσκεστε στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ποια μηνύματα παίρνετε από τους συνομιλητές σας για τη χώρα μας;
Υπάρχει ένας υπόκωφος ανθελληνισμός σε σημαντική μερίδα όχι μόνο της πολιτικής τάξης κάποιων κρατών-μελών, αλλά και της κοινής γνώμης. Έχοντας ζητήσει και πάρει τρεις φορές (2010, 2012, 2015) διακρατικό δανεισμό καταλήξαμε να στοχοποιηθούμε ως μόνιμα προβληματική χώρα. Εμείς βλέπουμε την άλλη πλευρά του ίδιου «νομίσματος», δηλ. τη δολοφονική λιτότητα που μας επιβάλλουν οι δανειστές μέσω των μνημονίων, εκείνοι όμως θα προτιμούσαν απλώς να μην ασχολούνται μαζί μας και να χρησιμοποιούν τα χρήματα που μας δανείζουν για άλλους, εσωτερικούς σκοπούς (π.χ. για αύξηση των συντάξεων στην Ολλανδία, όπως πρότεινε η ολλανδική ακροδεξιά στη συζήτηση για το τελευταίο ελληνικό πρόγραμμα). Η στοχοποίηση της Ελλάδας είναι σε μεγάλο βαθμό υπεραπλουστευτική (έως υποκριτική, όταν γίνεται με τη συνδρομή ξένων κέντρων εξουσίας τα οποία συνευθύνονται) και άδικη, αλλά δεν παύει να υπάρχει.
• Το ενδεχόμενο να καθυστερήσει η αξιολόγηση σας ανησυχεί ;
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτε σε μια τόσο ρευστή διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, με ποικίλες προκλήσεις σε όλα τα «μέτωπα», αλλά αισιοδοξώ ότι, εφόσον συμφωνηθεί η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού, οι δανειστές θα τιμήσουν την υπογραφή τους και θα εκπληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις απέναντι στην ελληνική πλευρά.
• Μετά και τις επαφές που είχε ο υπουργός οικονομικών στην Ευρώπη και ειδικότερα στο Βερολίνο, βλέπετε να ανοίγει η συζήτηση για την απομείωση του χρέους ή να αναβάλλεται για… αργότερα;
Η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί τα πάνδεινα την τελευταία εξαετία. Οι άλλοι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι προς το συμφέρον ούτε των ίδιων το να την ωθήσουν να κατακρημνισθεί, δημιουργώντας άλλη μια εστία αναταραχής και γεωπολιτικών κινδύνων και μάλιστα μέσα στη Γηραιά Ήπειρο. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, έστω με τη μορφή μιας μακράς επιμήκυνσης και ταυτόχρονα πτώσης του επιτοκίου δανεισμού, είναι απαραίτητη για να καταστεί η εθνική μας οικονομία συνολικά (και όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά) βιώσιμη. Περαιτέρω η ΕΚΤ πρέπει να ξαναρχίσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα στην δευτερογενή αγορά, ώστε να ανεβούν οι τιμές τους και να βελτιωθούν οι προοπτικές νέων εκδόσεων στο μέλλον. Και όλα αυτά να γίνουν το συντομότερο δυνατό, ώστε να επανέλθει η ελπίδα και η ανάπτυξη και να γυρίσει η Ελλάδα σελίδα, πράγμα που θα είναι σημαντικό τελικά για όλη την Ευρώπη.
• Πιστεύετε ότι οι δανειστές θα ζητήσουν και νέα μέτρα από την κυβέρνηση;
Οι δανειστές γενικά έχουν μια διαχρονική δυσπιστία απέναντι στις ελληνικές κυβερνήσεις και μια τάση να ζητούν μέτρα καθ’ υπέρβαση του αναγκαίου, προκειμένου να κατοχυρωθούν οι ίδιοι προληπτικά απέναντι σε ενδεχόμενες αστοχίες. Ο τρόπος για την αντιμετώπιση της τάσης αυτής είναι η εκδήλωση από την πλευρά μας πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια αναπτυξιακή δυναμική για τον τόπο, σε τομείς στους οποίου έχουμε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, όπως ο τουρισμός ή ο αγροτικός τομέας. Η κυβέρνηση πρέπει να υπερβεί γραφειοκρατικές και άλλες αγκυλώσεις και να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ για την απόκρουση των πιέσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου