Τα δεδομένα της διαπραγμάτευσης

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 30/3

Η διαπραγμάτευση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με τους ξένους δανειστές βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Ωστόσο ορισμένα βασικά δεδομένα υπάρχουν ήδη. Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν αναδείχτηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου υποσχόμενη ρήξη και έξοδο από την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά σκληρή διαπραγμάτευση ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της μερίδας που δέχθηκε τα χειρότερα πλήγματα από τις μνημονιακές πολιτικές (άνεργοι πάνω από το 25% του εργατικού δυναμικού, 40% του πληθυσμού στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό κ.λπ.).

Αν η λαϊκή θέληση κατευθυνόταν προς τη ρήξη, τότε η προφανής επιλογή δεν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κόμματα τα οποία επαγγέλλονται από δεκαετίες με καθαρό τρόπο τη ρήξη αυτή, συνοδευόμενη από τις αναπόφευκτες σε μια τέτοια περίπτωση γενικότερες ανατροπές, όπως ιδίως το ΚΚΕ. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι η υπεσχημένη σκληρή διαπραγμάτευση ξεκίνησε και αποδίδει καρπούς.

Το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που συμφωνήθηκε στις 20.02.2015 καθιστά σαφές ότι αντικείμενο διαπραγμάτευσης δεν αποτελούν πια τα υφεσιακά, και αντίθετα προς θεμελιώδη δικαιώματα κατοχυρωμένα στο ευρωπαϊκό δίκαιο, μέτρα της λεγόμενης «πέμπτης αξιολόγησης», τα οποία αδυνατούσε πολιτικά να υλοποιήσει ακόμη και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αντικείμενο διαπραγμάτευσης αποτελεί ο προτεινόμενος από τη νέα κυβέρνηση κατάλογος μεταρρυθμίσεων και διακηρυγμένος στόχος δεν είναι η επίτευξη των συμφωνημένων στο παρελθόν ουτοπικών πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016, αλλά «κατάλληλου με βάση τις οικονομικές συνθήκες» (δηλαδή προφανώς αρκετά χαμηλότερου) πλεονάσματος. Ολα αυτά συνιστούν σοβαρή επιτυχία της νέας κυβέρνησης, σε πείσμα σκληρών αντιδράσεων από μερίδα των ευρωπαϊκών «ελίτ».

Περαιτέρω θετικό βήμα αποτέλεσε και ο κυβερνητικός χειρισμός του ζητήματος της ανθρωπιστικής κρίσης, όπου η ευρωπαϊκή επιτροπή εκτέθηκε πολιτικά με τις αρχικές δηλώσεις στελεχών της περί μονομερούς ελληνικής ενέργειας, με αποτέλεσμα ο πρόεδρός της να καταλήξει να υποσχεθεί βοήθεια δεκαπλάσιου ύψους (!) από το δημοσιονομικό κόστος του ψηφισμένου σχετικού νομοσχεδίου. Η κατάληξη της διαπραγμάτευσης πρέπει να είναι η συμφωνία με τον ελληνικό κατάλογο των μεταρρυθμίσεων και μάλιστα σε σύντομο χρόνο, ώστε να αρθεί η τοξική αβεβαιότητα και να τεθούν οι βάσεις για μια βιώσιμη τροχιά της ελληνικής οικονομίας.