Η πρόταση δυσπιστίας και η περιφρόνηση των θεσμών

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 6/4/2014

Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Υπουργού Οικονομικών οδήγησε τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης σε ένα ανώτερο επίπεδο περιφρόνησης των κοινοβουλευτικών θεσμών. Ως τώρα γνωρίζαμε ότι θέλουν να αποφεύγουν τη συζήτηση στη Βουλή και γι’ αυτό νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων εισάγονται με το πρόσχημα του «κατεπείγοντος», σε μία και μόνη συνεδρίαση. Την προηγούμενη Κυριακή αποδείχθηκε πως ούτε τα προσχήματα σέβονται, γι’ αυτό και ο Πρόεδρος της Βουλής απέρριψε προκαταβολικά την πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού.

Στο ερώτημα αν επιτρέπεται, με βάση το άρθρο 84 του Συντάγματος, η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας κατά υπουργού πριν από την πάροδο του εξαμήνου από την απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης έχουν δοθεί σε ανύποπτο χρόνο διαφορετικές απαντήσεις από ειδικούς επιστήμονες, (θετική από τον γράφοντα το 2003 και την Ιφιγένεια Καμτσίδου το 2011, αρνητική από τον Πέτρο Παραρά το 1999). Ο Πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να προκρίνει τη μία από αυτές χωρίς να είναι ο ίδιος ειδικός και χωρίς να έχει λάβει σχετική γνωμοδότηση από ειδικούς. Η άποψη που προτίμησε εξυπηρετούσε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς περί αποφυγής ουσιαστικής συζήτησης των ρυθμίσεων του «πολυνομοσχεδίου».

Ακολούθησε η εξαπόλυση μιας επικοινωνιακής καταιγίδας σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, με την επιστημονικοφανή συνεπικουρία προσώπων που φέρουν καθηγητικούς τίτλους, αλλά ουδέποτε στο παρελθόν είχαν ασχοληθεί επιστημονικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Τώρα όμως το «ανακάλυψαν» και εκφράζουν την κατηγορηματική τους αποδοκιμασία για την ερμηνεία ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά υπουργού είναι παραδεκτή και πριν την πάροδο του εξαμήνου από την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, με το περισπούδαστο επιχείρημα ότι αλλιώς διανοίγεται η δυνατότητα καταχρήσεων του θεσμού από την αντιπολίτευση και αλλεπάλληλων τριήμερων συζητήσεων τέτοιων προτάσεων. Με άλλες λέξεις, τους «ανησυχεί» το υποθετικό σενάριο μιας καταχρηστικής στάσης της αντιπολίτευσης (διόλου ρεαλιστικό, αφού αλλεπάληλες απορρίψεις από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις τελικές ψηφοφορίες θα συνεπαγόταν πολιτικό κόστος για την αντιπολίτευση), αλλά δεν τους απασχολεί καθόλου το πραγματικό γεγονός της καταχρηστικής εισαγωγής για (μη) συζήτηση και άμεση ψήφιση σειράς νομοσχεδίων από την κυβέρνηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα εξουσίας και τα φερέφωνά του αξιώνουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να περιορίζεται σε έναν ρόλο παθητικού παρατηρητή, δηλαδή να καταψηφίζει απλώς τα νομοσχέδιά τους και έτσι να τους δίνει ένα κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό άλλοθι με την παρουσία του. Όταν όμως η αντιπολίτευση αποδεικνύεται «απείθαρχη» τότε γίνεται «πεζοδρόμιο», προωθεί τον «εκτσογλανισμό της πολιτικής» και τόσα άλλα που της προσάπτουν οι ευγενείς  εκπρόσωποι του συστήματος.

Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς πως όλα αυτά δεν είναι παρά τακτικισμοί χωρίς ενδιαφέρον για την κοινωνία. Αυτή όμως η κοινωνία θα επιβαρυνθεί οριστικά με τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, ως συνέπεια της εσπευσμένης ψήφισης του «πολυνομοσχεδίου» και της επικείμενης εκποίησης των τραπεζικών μετοχών τις οποίες κατέχει το ΤΧΣ, χωρίς όριο τιμής προς τα κάτω και με διασφαλισμένη προκαταβολικά την ατιμωρησία των αυτουργών. Αυτή η κοινωνία θα υποστεί την παραπέρα συρρίκνωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την εξαφάνιση της εγχώριας κτηνοτροφίας και όλα τα υπόλοιπα μέτρα της βίαιης πτωχοποίησης. Αυτή η κοινωνία τελικά πρέπει να αντισταθεί στις επικοινωνιακές καταιγίδες τις οποίες εξαπολύει το κλεπτοκρατικό σύστημα εξουσίας και να δρομολογήσει την κατεδάφισή του.