Οικονομία σε ασφυξία

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΕΘΝΟΣ στις 14/4/2014.

Οι πανηγυρισμοί της μνημονιακής συγκυβέρνησης για τη δήθεν «έξοδο στις αγορές» (για συμβολικό ποσό) συσκοτίζουν την πραγματικότητα της αφερεγγυότητας του ελληνικού δημοσίου. Η αφερεγγυότητα προκύπτει από την ύπαρξη ενός εμφανώς μη βιώσιμου δημοσίου χρέους σε ύψος άνω του 175% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), συμπαρασύρει τους ιδιώτες και ματαιώνει κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης.

Πέρα όμως από το έλλειμμα φερεγγυότητας, την ασφυξία επιτείνει η πολιτική του τραπεζικού συστήματος, καθ’ υπαγόρευση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Το σύνολο του δανεισμού προς επιχειρήσεις, νοικοκυριά, ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες σημειώνει διαρκή πτώση κατ’ έτος και έτσι από τα 257 δις ευρώ το Δεκέμβριου του 2010 έπεσε στα 217 δις ευρώ το Δεκέμβριο του 2013. Αν συνυπολογίσουμε τους τόκους συνάγεται ότι η πραγματική πιστωτική επέκταση ήταν αρνητική σε ποσοστό άνω του 30% μέσα στο διάστημα αυτό, δηλαδή αποστραγγίστηκε σχεδόν το 1/3 της ρευστότητας από την πραγματική οικονομία.

Η αποστράγγιση αυτή, που οδηγεί σε κατάρρευση την οικονομική δραστηριότητα, ήταν αρχικά σχεδόν επιβεβλημένη λόγω της διαρροής καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες, από μία τάξη μεγέθους 240 δις ευρώ τα τέλη του 2009 σε λιγότερο από 160 δις τα μέσα του 2012. Στη συνέχεια όμως οι καταθέσεις σε γενικές γραμμές σταθεροποιήθηκαν, ενώ ο τραπεζικός δανεισμός προς τον ιδιωτικό τομέα συνέχισε να συρρικνώνεται. Τούτο οφείλεται στην πίεση της ΕΚΤ, η οποία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μείωσε τη χρηματοδότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος μέσω του μηχανισμού εκκαθάρισης συναλλαγών των κεντρικών Τραπεζών (TARGET) περίπου στο μισό, από τα 100 στα 50 δις ευρώ.

Το ευρωπαϊκό κατεστημένο παλινδρομεί διαρκώς μεταξύ μιας τιμωρητικής λογικής απέναντι στην Ελλάδα, που την οδηγεί σε αργή ασφυξία και της ανάγκης να μην εξωθήσει τη χώρα σε ρήξη, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ενιαίο νόμισμα. Η παλινδρόμηση θα τερματιστεί μόνο όταν γίνει αντιληπτό ότι η απειλή ρήξης από την ελληνική πλευρά είναι υπαρκτή, ώστε οι ευρωπαϊκές «ελίτ» να υποχρεωθούν να μας δώσουν περιθώριο για να αναπνεύσουμε βαθιά.