Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 01/09
Η διεξαγωγή του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες επαναφέρει στην επικαιρότητα το γενικότερο θέμα της νομοθετικής ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου. Όπως είχα επισημάνει σε προηγούμενο σημείωμά μου στη στήλη αυτή (4.8.2016), η ισχύουσα νομοθεσία είναι ατελής και ανεπαρκής σε ό,τι αφορά τα κωλύματα συμμετοχής στη διοίκηση και ιδιοκτησία τηλεοπτικών σταθμών. Χρειάζεται συμπλήρωσή της με τη θέσπιση ενός προσωρινού περιορισμού (αναστολή των δικαιωμάτων του μετόχου ή μέλους Δ.Σ. τηλεοπτικής επιχείρησης-φορέα άδειας μετά την άσκηση σε βάρος του ποινικής δίωξης για αδικήματα του άρθρου 6 ν. 4339/2015) και ενός οριστικού (έκπτωση μέλους Δ.Σ. και υποχρέωση μεταβίβασης μετοχών ύστερα από αμετάκλητη καταδίκη για τα ίδια αδικήματα).
Η αναστολή των σχετικών δικαιωμάτων του κατηγορουμένου π.χ. για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, για όσο διάστημα εκκρεμεί η εναντίον του ποινική δίωξη, δεν προσκρούει στο τεκμήριο αθωότητας (άρθρο 6 παρ. 2 ΕΣΔΑ), διότι πρόκειται για προσωρινό μέτρο διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο θα αρθεί σε περίπτωση απαλλαγής του με απόφαση ή βούλευμα. Αν θεωρούνταν ότι δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους μέτρα, τότε κατά μείζονα λόγο δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται ούτε π.χ. η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου στο πλαίσιο ποινικής δίκης, πράγμα καταφανώς παράλογο.
Σε ό,τι αφορά την οριστική απαγόρευση μετά από αμετάκλητη καταδίκη, εκείνη αποτελεί την απαραίτητη και σχεδόν αυτονόητη προέκταση της υφιστάμενης διάταξης του άρθρου 6 του ν.4339/2015. Εφόσον τα πρόσωπα τα οποία έχουν αμετάκλητα καταδικαστεί για συγκεκριμένα εγκλήματα, που αναφέρονται στην ανωτέρω διάταξη, δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν σε επιχειρήσεις υποψήφιες για τηλεοπτική άδεια (ως μέτοχοι άνω του 1% ή μέλη Δ.Σ.), πολύ περισσότερο δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να συμμετέχουν (με τις ίδιες ιδιότητες) σε επιχειρήσεις που ήδη κατέχουν τέτοια άδεια.
Αυτή η απαγόρευση βρίσκεται απολύτως εντός των ορίων τόσο της αρχής της αναλογικότητας όσο και της οικονομικής ελευθερίας, αφού αποτελεί μέτρο πρόσφορο, αναγκαίο και εύλογο για την προστασία του δημόσιου βίου απέναντι στη διείσδυση του οργανωμένου ιδίως εγκλήματος. Τέλος, η θέσπιση τέτοιων κωλυμάτων θα συνιστούσε πάγια ρύθμιση, ανεξάρτητη από τον αριθμό και τον τρόπο χορήγησης των τηλεοπτικών αδειών. Συνεπώς, κατά κανέναν τρόπο δεν θα αποτελούσε εκ των υστέρων τροποποίηση όρων του σχετικού διαγωνισμού και/ή διατάραξη της διεξαγωγής του. Η κυβέρνηση και η Βουλή πρέπει να δράσουν για να προστατεύσουν τη διαφάνεια και την ελευθερία της έκφρασης στα τηλεοπτικά μέσα. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε προοδευτικό να εξαρτάται η καθοριστική συμμετοχή προσώπων στο τηλεοπτικό τοπίο μόνο από οικονομικά κριτήρια και να αγνοούνται οι ποινικές εκκρεμότητες ή και οι ποινικές καταδίκες.
Η διεξαγωγή του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες επαναφέρει στην επικαιρότητα το γενικότερο θέμα της νομοθετικής ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου. Όπως είχα επισημάνει σε προηγούμενο σημείωμά μου στη στήλη αυτή (4.8.2016), η ισχύουσα νομοθεσία είναι ατελής και ανεπαρκής σε ό,τι αφορά τα κωλύματα συμμετοχής στη διοίκηση και ιδιοκτησία τηλεοπτικών σταθμών. Χρειάζεται συμπλήρωσή της με τη θέσπιση ενός προσωρινού περιορισμού (αναστολή των δικαιωμάτων του μετόχου ή μέλους Δ.Σ. τηλεοπτικής επιχείρησης-φορέα άδειας μετά την άσκηση σε βάρος του ποινικής δίωξης για αδικήματα του άρθρου 6 ν. 4339/2015) και ενός οριστικού (έκπτωση μέλους Δ.Σ. και υποχρέωση μεταβίβασης μετοχών ύστερα από αμετάκλητη καταδίκη για τα ίδια αδικήματα).
Η αναστολή των σχετικών δικαιωμάτων του κατηγορουμένου π.χ. για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, για όσο διάστημα εκκρεμεί η εναντίον του ποινική δίωξη, δεν προσκρούει στο τεκμήριο αθωότητας (άρθρο 6 παρ. 2 ΕΣΔΑ), διότι πρόκειται για προσωρινό μέτρο διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο θα αρθεί σε περίπτωση απαλλαγής του με απόφαση ή βούλευμα. Αν θεωρούνταν ότι δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους μέτρα, τότε κατά μείζονα λόγο δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται ούτε π.χ. η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου στο πλαίσιο ποινικής δίκης, πράγμα καταφανώς παράλογο.
Σε ό,τι αφορά την οριστική απαγόρευση μετά από αμετάκλητη καταδίκη, εκείνη αποτελεί την απαραίτητη και σχεδόν αυτονόητη προέκταση της υφιστάμενης διάταξης του άρθρου 6 του ν.4339/2015. Εφόσον τα πρόσωπα τα οποία έχουν αμετάκλητα καταδικαστεί για συγκεκριμένα εγκλήματα, που αναφέρονται στην ανωτέρω διάταξη, δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν σε επιχειρήσεις υποψήφιες για τηλεοπτική άδεια (ως μέτοχοι άνω του 1% ή μέλη Δ.Σ.), πολύ περισσότερο δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να συμμετέχουν (με τις ίδιες ιδιότητες) σε επιχειρήσεις που ήδη κατέχουν τέτοια άδεια.
Αυτή η απαγόρευση βρίσκεται απολύτως εντός των ορίων τόσο της αρχής της αναλογικότητας όσο και της οικονομικής ελευθερίας, αφού αποτελεί μέτρο πρόσφορο, αναγκαίο και εύλογο για την προστασία του δημόσιου βίου απέναντι στη διείσδυση του οργανωμένου ιδίως εγκλήματος. Τέλος, η θέσπιση τέτοιων κωλυμάτων θα συνιστούσε πάγια ρύθμιση, ανεξάρτητη από τον αριθμό και τον τρόπο χορήγησης των τηλεοπτικών αδειών. Συνεπώς, κατά κανέναν τρόπο δεν θα αποτελούσε εκ των υστέρων τροποποίηση όρων του σχετικού διαγωνισμού και/ή διατάραξη της διεξαγωγής του. Η κυβέρνηση και η Βουλή πρέπει να δράσουν για να προστατεύσουν τη διαφάνεια και την ελευθερία της έκφρασης στα τηλεοπτικά μέσα. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε προοδευτικό να εξαρτάται η καθοριστική συμμετοχή προσώπων στο τηλεοπτικό τοπίο μόνο από οικονομικά κριτήρια και να αγνοούνται οι ποινικές εκκρεμότητες ή και οι ποινικές καταδίκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου