Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι σοσιαλισμός.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα RealNews της Κυριακής  9/3/2014.

Πάνω από την Ευρώπη πλανάται το φάντασμα του «κεφαλαιακού φόρου». Στις σελίδες 53 – 54 της μηνιαίας έκθεσής της μηνός Ιανουαρίου 2014 (δημοσιεύθηκε στις 24.1.2014) η γερμανική κεντρική τράπεζα (Bundesbank) το προτείνει ξεκάθαρα: « «Στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης μιας επαπειλούμενης πτώχευσης κράτους μια εφάπαξ κεφαλαιακή εισφορά θα ήταν προτιμότερη από τις εναλλακτικές προοπτικές». Εξάλλου τούτο θα ανταποκρινόταν στην «αρχή της εθνικής ευθύνης», σύμφωνα με την οποία «για τις υποχρεώσεις του κράτους θα ευθύνονται πρώτα οι δικοί του φορολογούμενοι , πριν ζητηθεί η αλληλεγγύη άλλων κρατών». Η έκθεση διευκρινίζει βέβαια ότι μια τέτοια κεφαλαιακή εισφορά (Vermögensabgabe) πρέπει να εξετασθεί μόνο σε απολύτως εξαιρετικές καταστάσεις. Και για να μη μας μείνει καμιά αμφιβολία για ποιον χτυπά η καμπάνα, η ίδια έκθεση τόνιζε προηγουμένως, στη σελίδα 46, ότι από τις χώρες που  αφορά η (χρηματοπιστωτική) κρίση, η Ελλάδα συνιστά μια εξαιρετική περίπτωση (Sonderfall).

Στην πραγματικότητα όμως ο όρος Vermögensabgabe έχει εθνικοσοσιαλιστική (ναζιστική) προέλευση. Το ναζιστικό καθεστώς εξέδωσε στις 12 και 21 Νοεμβρίου 1938, Διατάγματα για την επιβολή «εξιλεωτικής» (Sühneleistung) κεφαλαιακής εισφοράς, σε ποσοστό 20% (αργότερα αυξήθηκε σε 25%) επί των κεταγεγραμμένων εβραϊκών περιουσιών (Judenvermögensabgabe) .

Τα Διατάγματα αυτά, δημοσιεύθηκαν με υπογραφή του στρατάρχη Γκαίρινγκ στη γερμανική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Reichgesetzblatt), τεύχ. Ι, σελ. 1579 και 1638-9 και προέβλεπαν την καταβολή της «εισφοράς» σε τέσσερις ισόποσες μηνιαίες δόσεις. Ωστόσο και το υπόλοιπο των εβραϊκών χρηματικών διαθεσίμων που ήταν κατατεθειμένα σε γερμανικές (και αυστριακές) τράπεζες δεσμεύθηκε και επιτρεπόταν μόνο εξαιρετικά περιορισμένες μηνιαίες αναλήψεις, εωσότου οι δικαιούχοι οδηγήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και θανατώθηκαν μαζικά.

Και μόνο η χρήση του ίδιου ακριβώς όρου (Vermögensabgabe) τότε και σήμερα αποδεικνύει πόση λίγη συναίσθηση της ιστορικής της ευθύνης έχει η γερμανική άρχουσα τάξη. Επί της ουσίας εξάλλου πρόκειται για το ίδιο πράγμα, δηλ. μαζικής κλίμακας καταλήστευση ιδιωτικής περιουσίας από το γερμανικό κράτος με εθνοτικά ή φυλετικά κριτήρια. Η ιδεολογική προετοιμασία του εδάφους τότε είχε επιτευχθεί με τη δαιμονοποίηση του «Εβραίου» στα προπολεμικά χρόνια, όταν μεταξύ άλλων ο Αδόλφος Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο  Αγών μου» (Α΄ τόμος, σ. 419 της ελληνικής μετάφρασης, εκδ. Κάκτος 2006) τον χαρακτήριζε ως «πραγματική αιματορουφήχτρα που κολλάει πάνω στο σώμα του δύστυχου λαού». Αυτή η προσωποποίηση του άλλου, ώστε να  ακολουθήσει η στοχευμένη διοχέτευση εθνικού / εθνοτικού μίσους, παρατηρείται όμως και τα τελευταία χρόνια, όταν η γερμανική πολιτική ελίτ, με προεξάρχουσα την καγκελάριο Μέρκελ, αναφέρεται συστηματικά σε «αμαρτωλά κράτη» (Sünderstaaten) του μεσογειακού νότου. Η απόδοση ηθικών ιδιοτήτων σε κράτη, αντί για άτομα, αποσκοπεί  στην κατασυκοφάντηση ενός ολόκληρου λαού ως «αμαρτωλού», προκειμένου αυτός να υποστεί τελικά μεταχείριση «εσωτερικού εχθρού» της ευρωζώνης.

Η «κεφαλαιακή εισφορά» σε βάρος των πολιτών συγκεκριμένου κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντίκειται σε θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής έννομης τάξης. Τέτοιες είναι η απαγόρευση δημευτικής φορολόγησης που απορρέει από το άρθρο 1 του πρώτου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το αντίστοιχο άρθρο 17 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης, σε συνδυασμό με την απαγόρευση κάθε διάκρισης λόγω ιθαγένειας σύμφωνα με το άρθρο 18 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ένωσης. Όλα αυτά όμως δεν φαίνεται να απασχολούν τη γερμανική «ελίτ».

Η επιδίωξη της τελευταίας είναι να φορτώσει στους ώμους ολόκληρου του ελληνικού λαού τις συνέπειες της υπερχρέωσης της χώρας, για την οποία είναι ένοχο το ελληνικό κλεπτοκρατικό σύστημα εξουσίας αλλά και συνένοχες οι ευρωπαϊκές «ελίτ» (π.χ. για τις μίζες της Siemenes υπόλογοι δεν είναι μόνο οι δωρολήπτες πολιτικοί αλλά και η γερμανική εταιρία που τους δωροδοκούσε). Και βέβαια η κατάληξη δεν θα είναι η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου σε όφελος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η ολοκληρωτική εξαθλίωση της και μακροπρόθεσμα η συντέλεση μιας αργής οικονομικής γενοκτονίας σε βάρος της και σε όφελος του διεθνούς και ειδικότερα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η αντίσταση και όχι η ευπειθής συμμόρφωση πρέπει να είναι η απάντηση.