Αναδημοσίευση από Real.gr στις 26/10/2013.
Όταν
είχε συναφθεί η πρώτη δανειακή σύμβαση της Ελλάδος με το ΔΝΤ και τα κράτη –μέλη
της ευρωζώνης,τον Μάιο του 2010, είχα επισημάνει τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα («Νομικό Βήμα» 2010,σελ 1353 επ.)
Ένα από τα κύρια σημεία της
κριτικής μου ήταν ότι η σύμβαση δεν φαίνεται να διασφαλίζει το (ως
τότε) αυτονόητο, δηλ. την ασυλία της
δημόσιας περιουσίας του κράτους έναντι αναγκαστικής εκτέλεσης εκ μέρους των
ξένων δανειστών.
Η
κρατική περιουσία γενικά διακρίνεται σε δημόσια, που σημαίνει τα
περιουσιακά στοιχεία τα προορισμένα με
βάση τη χρήση τους για την εξυπηρέτηση
δημόσιων σκοπών (π.χ. το μέγαρο της Βουλής, τα κτίρια των υπουργείων, ο
οπλισμός των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας), και σε ιδιωτική, η οποία
περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα (π.χ.
αναξιοποίητα οικόπεδα, κενά κτίρια κλπ.). Με βάση το άρθρο 94 του Συντάγματος η
ιδιωτική περιουσία του κράτους μπορεί να καταστεί αντικείμενο αναγκαστικής
εκτέλεσης (κατάσχεσης και πλειστηριασμού),εφόσον το κράτος δεν εκπληρώνει τις
δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις του. Αντίθετα η δημόσια περιουσία του κράτους δεν
μπορεί να κατασχεθεί, επειδή αποτελεί το υλικό μέσο για την άσκηση της
κυριαρχίας του, δηλ. τελικά της λαϊκής κυριαρχίας την οποία εξαγγέλλει το άρθρο
1 του Συντάγματος. Αυτή ακριβώς είναι και μια από τις βασικές διακρίσεις μεταξύ
μιας επιχείρησης που ιδρύεται με την καταβολή κεφαλαίου και ενός εθνικού
κράτους που σφυρηλατείται με τη θυσία ανθρώπων ( στην προκείμενη περίπτωση ,των
αγωνιστών του 1821,της εθνικής αντίστασης και άλλων).
Το
ότι η επαίσχυντη δανειακή σύμβαση υποβιβάζει το ελληνικό κράτος στο επίπεδο ιδιωτικής επιχείρησης υπό
πτώχευση φαινόταν από το ίδιο το κείμενό της. Το ότι οι δανειστές δεν θα
χρειαζόταν καν να φθάσουν στο στάδιο της εκτέλεσης, επειδή η υποτελής σ΄ αυτούς
μνημονιακή συγκυβέρνηση θα εκποιούσε, υπό σκανδαλώδεις μάλιστα όρους , ακόμα και τη δημόσια (και όχι
μόνο την ιδιωτική) περιουσία του κράτους κατ΄ εντολή τους, ομολογουμένως δεν
μπορούσα τότε (το 2010) να το φαντασθώ. Και όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα.
Η κυβέρνηση έχει μεταβιβάσει στο
ψευδεπίγραφο Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. (ψευδεπίγραφο επειδή το Ι είναι το αρχικό της λέξης
ιδιωτική ) μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας του κράτους. Πρόσφατα 28 ακίνητα από αυτά τα ακίνητα που
στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες κομβικής σημασίας και άρα θα ήταν ακατάσχετα με
βάση το ελληνικό συνταγματικό δίκαιο, πωλήθηκαν σε «πακέτα» (προφανώς για περιορισθεί ο ανταγωνισμός προσφορών που θα
μπορούσε να υπάρχει για το κάθε ακίνητο ξεχωριστά) σε δύο ιδιωτικές εταιρίες .
Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι η πώληση έλαβε χώρα έναντι του εξευτελιστικού
τιμήματος των 260 περίπου εκατομμυρίων ευρώ( για συνολική επιφάνεια 270.000
τετραγωνικών μέτρων ,δηλ. λιγότερο 1.000 ευρώ/μέτρο για κτίρια πολυτελούς
κατασκευής στο κέντρο της πρωτεύουσας!). Παράλληλα το κράτος ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλει για μια
εικοσαετία ετήσιο ενοίκιο 30 εκατομμυρίων ευρώ
για τη χρήση των κτιρίων, δηλ. προσφέρει εγγυημένη απόδοση εξωφρενικά υψηλού ποσοστού σχεδόν 12% στον ιδιώτη, ενώ παραιτείται
(άρθρο 7 ν.4038/2012) και από τον φόρο μεταβίβασης!
Πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση
διασπάθισης δημόσιας περιουσίας και δημόσιου χρήματος , αφού το τίμημα της
πώλησης καταβάλλεται κατ΄ ουσία
απευθείας στους ξένους δανειστές ,θυσία στο βωμό ενός προφανώς μη βιώσιμου
δημόσιου χρέους. Περαιτέρω το κράτος θα επιβαρυνθεί με το δυσβάστακτο ενοίκιο
(που θα « εξευρεθεί» προφανώς με νέες αντισυνταγματικές περικοπές κοινωνικών
παροχών σε ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες, βαθαίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την
ανθρωπιστική καταστροφή). Με τέτοιες μεθοδεύσεις η μνημονιακή εξουσία προχωρεί ακάθεκτη στο καταστροφικό «έργο»
της, το οποίο συνίσταται τελικά στην αναίρεση της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης
του ελληνισμού και τη μετατροπή της χώρας σε εξαθλιωμένη (νεο)αποικία χρέους .
Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει και να διεκδικήσει σεισάχθεια αντί υποδούλωσης
πριν να είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου