Κοινωνικό μέρισμα εκμαυλισμού

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία 23 Μαρτίου 2014.

Κοινωνικό Μέρισμα Εκμαυλισμού

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για διανομή εφάπαξ «κοινωνικού μερίσματος» ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ σε 1 εκατομμύριο αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας στις παραμονές των εκλογών του Μαΐου αποτελούν το τελευταίο επεισόδιο στη σειρά των προσπαθειών εκμαυλισμού του εκλογικού σώματος από το κλεπτοκρατικό σύστημα εξουσίας. Το σύστημα αυτό οδήγησε το κράτος στη «συντεταγμένη» χρεοκοπία και την κοινωνία στην ανθρωπιστική κρίση, με το 17,9 % του πληθυσμού να αντιμετωπίζει δυσχέρειες ακόμη και για την κάλυψη των διατροφικών του αναγκών, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ. Απτόητο όμως επιμένει να «διασώζει» τη χώρα και να διεκδικεί την ψήφο των πολιτών, μέσω των δύο παραδοσιακών πυλώνων του (Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή εσχάτως «Ελιά»), χρησιμοποιώντας τα συνηθισμένα δηλητηριώδη μείγματα φθηνών προεκλογικών παροχών και παραπλανητικών υποσχέσεων.

Η προσφορά ενός προεκλογικού δώρου κατά μέσο όρο 500 ευρώ σε καθέναν από τους δικαιούχους του «κοινωνικού μερίσματος» αποτελεί προσβολή για τη νοημοσύνη τους. Αφού η μνημονιακή συγκυβέρνηση τους οδήγησε στην εξαθλίωση, συμμορφούμενη ευπειθώς στις καταστροφικές συνταγές της τριαρχίας των δανειστών (άλλωστε το ίδιο το ΔΝΤ συνομολογεί εκ των υστέρων τα «λάθη» του), τώρα προσπαθεί να εξαγοράσει την ψήφο τους έναντι πινακίου φακής. Έστω και αυτό το πενιχρό «μέρισμα» θα είχε κάποια σοβαρότητα αν επρόκειτο για περιοδική παροχή, με προοπτική συνέχισης στο μέλλον. Εδώ όμως δεν συμβαίνει τίποτε παρόμοιο, αφού ο πρωθυπουργός ανερυθρίαστος ομολογεί τον εφάπαξ χαρακτήρα του μέτρου.

Όσο για το «πρωτογενές πλεόνασμα», από το οποίο υποτίθεται ότι πηγάζει το «μέρισμα» των πεντακοσίων ευρώ, είναι κατασκευασμένο με τη χρήση παραδοσιακών και αυτό μεθόδων «δημιουργικής λογιστικής». Άλλωστε το πρωτογενές πλεόνασμα δεν συνιστά αυτοσκοπό, αλλά μέσον προκειμένου να μειωθεί ή έστω να σταματήσει να αυξάνει το τελικό αποτέλεσμα του ισολογισμού, δηλ. το δημόσιο χρέος. Και όμως μέσα στο 2013, όπου υποτίθεται πως επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 2,9 δις ευρώ, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από τα 304 δις (στο τέλος του 2012) στα 321 δις (τέλος 2013). Από τα 17 δισεκατομμύρια της διαφοράς λιγότερα από τα μισά οφείλονται στην καταβολή τόκων για το δημόσιο χρέος, με συνέπεια να αποδεικνύεται ότι αντί πλεονασμάτων τα μνημόνια οδηγούν σε διαρκή ελλείμματα.

Όλα αυτά συνιστούν μια συμπαιγνία μεταξύ της μνημονιακής συγκυβέρνησης και της επικυρίαρχης τριαρχίας («τρόικα»), αφού η τελευταία αντιλαμβάνεται ότι η εκτέλεση των εντολών της οδηγεί τους εγχώριους διεκπεραιωτές τους στην πολιτική εξαφάνιση. Μπροστά στο απειλητικό φάσμα της ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς η τριαρχία αναδιπλώνεται προσωρινά και επιβραδύνει κάπως τη βίαιη πτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να επαναληφθεί η εξαπάτηση των ψηφοφόρων (όπως με την περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» στις παραμονές των εκλογών του 2012). Η πολιτική αυτή είναι όμως φανερό ότι καταστρατηγεί το άρθρο 52 του Συντάγματος, το οποίο επιτάσσει την «ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης» κατά την ανάδειξη της λαϊκής αντιπροσωπείας, πέρα δηλαδή από αθέμιτους-παροχολογικού χαρακτήρα επηρεασμούς. Αν το τέχνασμα αποδώσει, την προεκλογική επιβράδυνση θα ακολουθήσει η απότομη μετεκλογική επιτάχυνση. Η απάντησή μας δεν πρέπει να είναι η υποταγή αλλά η αντίσταση.