Η ανατροπή του "καταλληλότερου".

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 30/3/2014.

Για μια «νέα εποχή» και μια «νέα Ελλάδα» έκανε λόγο ο Αντώνης Σαμαράς μετά τη συμφωνία κυβέρνησης και τρόϊκας για την εκταμίευση της καθυστερούμενης δόσης του Ιουλίου 2013 (!) από τους δανειστές προς τη δοσομανή χώρα μας. Στο βωμό της δόσης αυτής θυσιάζονται βέβαια μερικοί εκπαιδευτικοί, καθώς και αρκετοί κτηνοτρόφοι, αλλά τούτο αποτελεί λεπτομέρεια για τον πρωθυπουργό της μνημονιακής συγκυβέρνησης.

Το ότι πρόκειται πάντως για «νέα Ελλάδα» είναι αναμφισβήτητο. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία το 2009 το σύνολο των μισθών των εργαζομένων στη χώρα αυτή ανήλθε σε περίπου 86 δις ευρώ (πηγή: Δελτίο Τύπου Ε.Σ.Υ.Ε. 11.3.2010, σ. 4 στη στήλη «αμοιβές εξαρτημένης εργασίας») ενώ το 2013 κατήλθε στα 57,3 δις ευρώ  (πηγή: Δελτίο Τύπου ΕΛ.ΣΤΑΤ. 11.3.2014, σ. 4 στην ίδια στήλη). Με άλλες λέξεις ποσοστό περίπου 35% του εισοδήματος των μισθωτών χάθηκε στη μνημονιακή τετραετία 2010-2014. Ο άλλος βασικός συντελεστής στη διαμόρφωση του συνολικού εισοδήματος, που εμφανίζεται στους στατιστικούς πίνακες κάτω από τον νεφελώδη τίτλο «ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα» και περιλαμβάνει ως κύριο στοιχείο κέρδη και άλλες κεφαλαιακές προσόδους, επηρεάσθηκε πολύ λιγότερο, αφού από τα 128 δις ευρώ του 2009 έπεσε στα 104 το 2013 ή σε ποσοστό περίπου 18%.        

                Επομένως εκείνο που συνέβη στην εποχή των μνημονίων ήταν, πέρα από τη συνολική πτωχοποίηση της χώρας, μια βίαιη αναδιανομή εισοδήματος στο εσωτερικό της. Η αναδιανομή αυτή επιδεινώνει την υφιστάμενη ούτως ή άλλως ταξική αδικία και εκμετάλλευση, σε βαθμό ο οποίος θα ήταν καταφανώς αδύνατο να «επιτευχθεί» υπό συνθήκες φυσιολογικής λειτουργίας των κοινοβουλευτικών θεσμών. Η δυσαρέσκεια των εργαζομένων και ακόμη περισσότερο των ανέργων, δηλ. της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.Σ.ΟΚ. – Ν.Δ.) παρά μόνο με την επίκληση «ανωτέρας βίας», δηλ. των εντολών των ξένων δανειστών, όπως και έγινε.

Η «νέα Ελλάδα» του Αντώνη Σαμαρά λειτουργεί στη βάση μιας εφιαλτικής μετανεωτερικής μετάλλαξης της λεγόμενης «αρχής του Ματθαίου» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ΙΓ’  12: «όστις γαρ έχει, δοθήσεται αυτώ και περισσευθήσεται` όστις δε ουκ έχει, και ό έχει αρθήσεται απ΄ αυτού»). Κατ΄ ουσία μάλιστα επιχειρείται τώρα να υποτιμηθεί η εργασία κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης. Η τελευταία προσδιορίζεται ως «ο χρόνος εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή, επομένως και για την αναπαραγωγή της», όπου «περιλαμβάνονται και τα μέσα συντήρησης των αντικαταστατών, δηλ. των παιδιών των εργατών» (Κ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τον. Α΄, κεφ. 4, παρ. 3). Τα εισοδήματα όμως των εργαζομένων (χωρίς να υπολογίζονται το 1,5 εκατομμύριο εξαθλιωμένοι άνεργοι) είναι σήμερα τόσο χαμηλά, ώστε να καθίστανται ανεπαρκή για τη συντήρηση παιδιών σε αριθμό ίσο με τους γονείς.

Καθόλου τυχαία, ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα (μέσος αριθμός παιδιών που θα γεννήσει μια γυναίκα στη διάρκεια της ζωής της) έπεσε από το 1,49 το έτος 2009 στο μόλις 1,34 το 2012, σύμφωνα με τα αναρτημένα στον ιστοχώρο της ΕΛΣΤΑΤ επίσημα στατιστικά στοιχεία (εννοείται ότι η πτώση επιδεινώνεται μετά το 2012, έστω και αν προς το παρόν δεν υπάρχουν  στοιχεία να το επιβεβαιώσουν). Και αυτό τη στιγμή κατά την οποία το απαιτούμενο επίπεδο για να μείνει σταθερός ο εγχώριος πληθυσμός είναι 2,1.

Αν συνεχισθεί η μείωση των γεννήσεων την οποία προκαλεί η ανέχεια εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών, θα οδηγηθούμε, με τη συμβολή και των τάσεων φυγής των άνεργων νέων από την Ελλάδα, στην πληθυσμιακή της αποψίλωση. Η νέα Ελλάδα του «καταλληλότερου» πρωθυπουργού μας θα είναι μια έρημη χώρα. Η ανατροπή του «καταλληλότερου» και η άσκηση μιας εντελώς διαφορετικής πολιτικής, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη δίκαια αμειβόμενη εργασία του, είναι άμεση ανάγκη. Οι επικείμενες ευρωεκλογές μπορούν ν΄ αποτελέσουν την αφετηρία της ανατροπής, με εμπροσθοφυλακή τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.