Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για την απαλλοτρίωση περιουσίας μελών της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 11/12/2018
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος υπέβαλε πριν από λίγο επείγουσα γραπτή ερώτηση στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης, για την απαλλοτρίωση περιουσίας μελών της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης.
Σύμφωνα με καταγγελίες της Ελληνικής μειονότητας στην περιοχή αλλά και με δημοσιεύματα, η αλβανική κυβέρνηση προχώρησε στην απαλλοτρίωση εκτάσεων γης στην περιοχή της παραλιακής γραμμής Αυλώνα – Αγ. Σαράντα, προφασιζόμενη οικονομικούς λόγους [1]. Σημαντικό ποσοστό των ακινήτων αυτών αφορά εκτάσεις που ανήκουν σε Έλληνες ομογενείς, γεγονός το οποίο καταδεικνύει για άλλη μια φορά την επιθετική στάση του αλβανικού κράτους απέναντι στην ελληνική μειονότητα, τα μέλη της οποίας πλήττονται επί σειρά ετών σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο [2]. Ήδη οργανώσεις της ελληνικής ομογένειας μιλούν για κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους, καθώς όπως τονίζουν η απόφαση είναι αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ετοιμάζονται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη.
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
α) Ποια είναι η θέση της ως προς τη στρατηγική εις βάρος των δικαιωμάτων μειονοτήτων στην Αλβανία;
β) Θεωρεί πως κινήσεις όπως αυτή είναι συμβατές με την προοπτική ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
γ) Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να εξαλείψει επικίνδυνες στρατηγικές εθνικιστικού χαρακτήρα στα Βαλκάνια, προς όφελος όλων των πολιτών;
________________________________________
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018
Ίσως ο κ. Ζάεφ αποδειχθεί πιο ευφυής από όσο νόμιζαν οι δικοί μας «φωστήρες»
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη «Μακεδονία της Κυριακής» 09/12
1. Οι συνταγματικές αλλαγές που πέρασαν από την Βουλή των Σκοπίων αφήνουν όντως ανοιχτό θέμα αλυτρωτισμού ή πρόκειται απλώς για βερμπαλισμούς του Ζάεφ εσωτερικής χρήσης όπως αφήνει να εννοηθεί η ελληνική πλευρά;
Οι αλλαγές στο Σύνταγμα της γειτονικής μας χώρας ανταποκρίνονται, σε γενικές τουλάχιστον γραμμές, στις υποχρεώσεις που απορρέουν από την συμφωνία των Πρεσπών. Το πρόβλημα έγκειται όμως σ’ αυτή την ίδια τη συμφωνία, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει το γειτονικό μας κράτος ως «Βόρεια Μακεδονία» και ταυτόχρονα μια, ενιαία και αδιαίρετη, «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Άρα ο κάθε αμέτοχος, έστω καλόπιστος , τρίτος εύλογο είναι να αναρωτηθεί τι είναι από εθνοτική άποψη οι κάτοικοι της «Νότιας» (δηλαδή της ελληνικής) Μακεδονίας και ποια γλώσσα ομιλούν, κατά πόσο η γλώσσα αυτή διδάσκεται στα σχολεία κ. ο. κ. . Ίσως τελικά αποδειχθεί ότι ο κ.Ζάεφ είναι πιο ευφυής από όσο νόμιζαν κάποιοι δικοί μας «φωστήρες».
2. Ποιες είναι οι χρονικές προθεσμίες και διαδικασίες για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την χώρας μας;
Το άρθρο 1 παρ. 4 της συμφωνίας των Πρεσπών προβλέπει ότι μετά την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης στα Σκόπια, το αργότερο ως το τέλος του 2018, η Ελλάδα οφείλει να κυρώσει «άμεσα» (promptly) τη συμφωνία. Η τελευταία συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων για τις οποίες απαιτείται, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ.2 του Συντάγματος, η ψήφιση σχετικού (κυρωτικού) νόμου από την Βουλή, διότι περιέχει διατάξεις σχετικές με οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις. Δεν περιέχει όμως ούτε εκχώρηση συνταγματικά προβλεπόμενων αρμοδιοτήτων σε όργανα διεθνών οργανισμών, ούτε περιορισμούς στην άσκηση της (ελληνικής) εθνικής κυριαρχίας και άρα δεν απαιτούνται οι αυξημένες πλειοψηφίες του άρθρου 28 παρ.2 και 3 του Συντάγματος για την ψήφιση του νόμου αυτού. Αρκεί η απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων, σύμφωνα με το άρθρο 67 του Συντάγματος. Όσο για το χρονικό όριο, αυτό δεν προσδιορίζεται σαφώς, αλλά το «άμεσα» λογικά δεν μπορεί να σημαίνει περισσότερο από λίγες εβδομάδες, εφόσον η Βουλή βρίσκεται σε σύνοδο. Άρα αν όχι τον Ιανουάριο, η σχετική ψηφοφορία θα πρέπει να διεξαχθεί κάποια στιγμή προς τον Φεβρουάριο.
3. Για την κύρωση της Συμφωνίας χρειάζονται 151 βουλευτές - όπως υποστήριζε από το καλοκαίρι ο πρώην ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς - οπότε δεν θα εξαρτάται η τύχη της από την στάση του Π. Καμμένου και των ΑΝΕΛ;
Χρειάζεται, όπως προανέφερα, η απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων.
4. Σε πρόσφατη δήλωση σας υποστηρίζετε ότι τα ζητήματα που ανακινεί ο κ. Ζάεφ θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιώντας όλα τα διεθνώς νόμιμα μέσα. Ποια είναι αυτά και τι μπορούν να μας εξασφαλίσουν τελικά;
Το άρθρο 19 της συμφωνίας των Πρεσπών προβλέπει ότι, εφόσον κάποιο από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη θεωρεί ότι το άλλο μέρος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, οφείλει καταρχάς να το ενημερώσει και να επιδιώξει επίλυση του θέματος με διμερή διαπραγμάτευση ή και με προσφορά «καλών υπηρεσιών» από τον Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ. Αν τα μέσα αυτά αποτύχουν, τότε αναγνωρίζεται το δικαίωμα προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είτε με υπογραφή κοινού συνυποσχετικού είτε και μονομερώς, μετά την άπρακτη πάροδο εξαμήνου.
5. Τέλος , ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στη συνάντησή του με το Σλοβένο ομόλογό του - την Τρίτη 4/12 - είπε πως «αν και όταν έλθει η ώρα της κύρωσης δεν πρόκειται κατ’ ουδένα τρόπο να δεχθούμε αυθαίρετες – και πολύ περισσότερο αλυτρωτικές- ερμηνείες της Συνθήκης των Πρεσπών, από την πλευρά της ΠΓΔΜ». Υπάρχει περιθώριο να αντιδράει η Ελλάδα και πως;
Τα περιθώρια καθορίζονται στο άρθρο 19 της συμφωνίας που ανέφερα προηγουμένως. Κατά τα άλλα βέβαια, οι ερμηνείες και οι παρερμηνείες των γειτόνων εννοείται ότι δεν μας δεσμεύουν. Σε τελική ανάλυση το θέμα δεν είναι τόσο τι ισχυρίζονται εκείνοι, όσο τι αισθανόμαστε εμείς, οι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας. Εμείς λοιπόν αισθανόμαστε Έλληνες Μακεδόνες, είμαστε Έλληνες Μακεδόνες και κανείς δεν θα καταφέρει ούτε να παραχαράξει την ιστορία μας ούτε να αλλοιώσει τη συλλογική μας ταυτότητα.
Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018
Η ανακίνηση ανύπαρκτων ζητημάτων από τον Ζάεφ δεν ωφελεί κανέναν
Η συζήτηση στη Βουλή των Σκοπίων σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματός τους σε εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών δείχνει πόσο βαθιά ριζωμένος είναι ο αλυτρωτισμός στη γειτονική μας χώρα. Στην πραγματικότητα ακόμα και το κυβερνόν κόμμα στηρίζει τη συμφωνία αυτή με βαριά καρδιά, όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ζάεφ στις 11 Σεπτεμβρίου. Και ως να μην έφτανε αυτό, έχει αρχίσει ήδη να την υπονομεύει, ερμηνεύοντας την κατά το δοκούν και κάνοντας λόγο για «Μακεδόνες του Αιγαίου», οι οποίοι πρέπει να διδάσκονται τη λεγόμενη μακεδονική γλώσσα στα ελληνικά σχολεία. Υπονοεί έτσι σαφώς ότι υφίσταται μειονότητα ομοεθνών του μέσα στην ελληνική επικράτεια, που κατά τους ισχυρισμούς του στερούνται τουλάχιστον τα εκπαιδευτικά τους δικαιώματα. Όλα αυτά αποτελούν συγκαλυμμένο προανάκρουσμα ανακίνησης ζητημάτων σχετικών με τα σύνορα των δύο κρατών, κατά παράβαση τόσο προβλέψεων της ίδιας της συμφωνίας όσο όμως και θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου. Οι γείτονες πρέπει να αντιληφθούν ότι η ανακίνηση ανύπαρκτων ζητημάτων δεν ωφελεί ούτε τους ίδιους ούτε τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή μας. Και αν επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται πρέπει να τους το καταστήσουμε σαφές εμείς, χρησιμοποιώντας όλα τα διεθνώς νόμιμα μέσα.
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018
Οι Έλληνες εργαζόμενοι το 2017 είχαν τη μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη στους πραγματικούς μισθούς
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι Έλληνες εργαζόμενοι το 2017 είχαν τη μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη στους πραγματικούς μισθούς τους. Ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε την περασμένη χρονιά κατά μέσο όρο 3,5%. Η μείωση αυτή είναι η μεγαλύτερη που καταγράφηκε από το 2013 σε ετήσια βάση.
Η συνεχιζόμενη πτωχοποίηση των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα της γενικότερης στασιμότητας, στην οποία καταδικάζει την ελληνική οικονομία η υπερφορολόγηση και η γραφειοκρατία, σε συνδυασμό βέβαια με το πελατειακό σύστημα. Το άθροισμα των φόρων και των καθαρών κοινωνικών εισφορών ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος στην Ελλάδα το 2017, ανήλθε σε 41,8%, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat, με τη χώρα μας να καταλαμβάνει την 8η θέση στη λίστα με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων ως προς το ΑΕΠ τους. Δηλαδή που είναι οι πλέον υπερφορολογημένες.
Αποδεικνύεται επομένως ότι οι πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση δεν ωφελούν τους εργαζόμενους και δεν δημιουργούν προοπτικές πραγματικής εξόδου από την κρίση και ανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου.
Με τη διανομή κοινωνικών μερισμάτων και άλλων εφάπαξ παροχών η κυβέρνηση δίνει μία προσωρινή μόνο ανακούφιση σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, χωρίς να αντιμετωπίζει στη ρίζα του το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της χώρας σε διεθνές επίπεδο και το συνακόλουθο πρόβλημα της χαμηλής παραγωγής, η οποία οδηγεί τελικά σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα κατανάλωσης.
Όλα αυτά δεν συνιστούν προοδευτική πολιτική, αλλά επανάληψη ψηφοθηρικών τεχνασμάτων και πρακτικών του παρελθόντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει να είναι πιο παλιός από το παλιό πολιτικό σύστημα το οποίο δεν κουράζεται να καταγγέλλει.
Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μία άλλη κυβέρνηση.
Η συνεχιζόμενη πτωχοποίηση των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα της γενικότερης στασιμότητας, στην οποία καταδικάζει την ελληνική οικονομία η υπερφορολόγηση και η γραφειοκρατία, σε συνδυασμό βέβαια με το πελατειακό σύστημα. Το άθροισμα των φόρων και των καθαρών κοινωνικών εισφορών ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος στην Ελλάδα το 2017, ανήλθε σε 41,8%, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat, με τη χώρα μας να καταλαμβάνει την 8η θέση στη λίστα με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων ως προς το ΑΕΠ τους. Δηλαδή που είναι οι πλέον υπερφορολογημένες.
Αποδεικνύεται επομένως ότι οι πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση δεν ωφελούν τους εργαζόμενους και δεν δημιουργούν προοπτικές πραγματικής εξόδου από την κρίση και ανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου.
Με τη διανομή κοινωνικών μερισμάτων και άλλων εφάπαξ παροχών η κυβέρνηση δίνει μία προσωρινή μόνο ανακούφιση σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, χωρίς να αντιμετωπίζει στη ρίζα του το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της χώρας σε διεθνές επίπεδο και το συνακόλουθο πρόβλημα της χαμηλής παραγωγής, η οποία οδηγεί τελικά σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα κατανάλωσης.
Όλα αυτά δεν συνιστούν προοδευτική πολιτική, αλλά επανάληψη ψηφοθηρικών τεχνασμάτων και πρακτικών του παρελθόντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει να είναι πιο παλιός από το παλιό πολιτικό σύστημα το οποίο δεν κουράζεται να καταγγέλλει.
Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μία άλλη κυβέρνηση.
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018
Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την έκθεση σχετικά με την Αλβανία
Η έκθεση σχετικά με την Αλβανία έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει της έναρξης διαπραγματεύσεων προσχώρησής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιούνιο του 2019. Δεν συμμερίζομαι όμως την αισιοδοξία της έκθεσης ως προς την καταπολέμηση της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα αυτή. Χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα από αλβανικής πλευράς, ιδιαίτερα μάλιστα απέναντι στην καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών. Πρέπει ακόμα να τερματισθεί η δυσμενής διακριτική μεταχείριση σε βάρος της ελληνικής μειονότητας, η οποία πρόσφατα εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά με την υπερβολική και μη αναγκαία χρήση θανατηφόρου βίας από την αλβανική αστυνομία για τη σύλληψη του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Δεν αντιλαμβάνομαι εξάλλου πως δικαιολογείται μια υποψήφια για ένταξη χώρα να απαγορεύει την είσοδο σε ευρωβουλευτές, όπως στην περίπτωση της Ελένης Θεοχάρους. Για τους λόγους αυτούς θα ψηφίσω λευκό για την έκθεση.
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική δύναμη
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη Μυρτώ Λιαλιούτη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 27/11
Πώς κρίνετε τον τρόπο που δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση η συνταγματική αναθεώρηση;
Ο χρόνος κατάθεσης της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του 2019, υποδηλώνει σκοπιμότητα κομματικής εκμετάλλευσης. Τούτο είναι ασύμβατο με τον χαρακτήρα των συνταγματικών διατάξεων ως θεμελιωδών κανόνων του δημόσιου βίου, για τους οποίους θα έπρεπε να επιδιώκεται η ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Όμως και στο περιεχόμενο της πρότασης υπάρχει εμπαιγμός, π.χ. όταν προτείνεται η ενίσχυση της φραστικής διατύπωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων (κοινωνική ασφάλιση, υγεία κ.λ.π.), ενώ με την υφιστάμενη διατύπωση υπάρχει σωρεία δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν αντισυνταγματικές διάφορες μνημονιακές περικοπές, αλλά οι αποφάσεις αυτές εφαρμόζονται από την κυβέρνηση του ίδιου του κ. Τσίπρα κατά τρόπο ετεροχρονισμένο, μερικό και ανεπαρκή, επειδή λείπουν οι οικονομικοί πόροι. Το πραγματικό ζητούμενο επομένως δεν είναι να φορτώνουμε το Σύνταγμα με ευχολόγια, αλλά να βρούμε τρόπο να αναπτυχθεί οικονομικά η χώρα, ώστε να διασφαλισθεί ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες.
Υπάρχουν άρθρα στα οποία μπορεί να επιτευχθεί, κατά την γνώμη σας, ευρύτερη συναίνεση;
Θα μπορούσε να επιτευχθεί ευρύτερη συναίνεση σε ορισμένα θέματα, όπως ιδίως η μείωση της ποινικής προστασίας που παρέχεται στα πολιτικά πρόσωπα (ευθύνη υπουργών – όρια βουλευτικής ασυλίας). Και εδώ όμως υπάρχει υποκρισία, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει ότι η ασυλία πρέπει να καλύπτει αποκλειστικά τα αδικήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων του βουλευτή, αλλά οι βουλευτές του μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής καταψηφίζουν την άρση της ασυλίας του κ. Πάνου Καμμένου για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης δημοσιογράφου. Θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος να τους ρωτήσει αν θεωρούν βουλευτικό καθήκον την ψευδή καταμήνυση, και πως εννοούν την ισότητα των (δικονομικών) όπλων όταν ο βουλευτής μπορεί να μηνύσει τον «κοινό θνητό», όχι όμως και το αντίστροφο.
Συμφωνείτε με τις κυβερνητικές προτάσεις για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό και για διεξαγωγή δημοψηφισμάτων από υπογραφές;
Συμφωνώ ότι πρέπει αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής. Το αν αυτό είναι προτιμότερο να επιτευχθεί μέσω της εκλογής του από τον λαό, σε περίπτωση αδυναμίας επίτευξης ευρείας πλειοψηφίας των βουλευτών, ή μέσω της παραπομπής σε ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, με συμμετοχή και αιρετών της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι συζητήσιμο. Όσο για τα δημοψηφίσματα, κρίσιμο είναι ποιος και πως θα θέσει το ερώτημα, προκειμένου να μην επαναληφθούν παρωδίες όπως εκείνη του 2015. Αξιοπρόσεκτη είναι η πρόβλεψη του Συντάγματος της Δανίας για διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποκλειστικά για την έγκριση ή την απόρριψη ψηφισμένου νομοσχεδίου, ύστερα από γραπτό αίτημα του ενός τρίτου των βουλευτών.
Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας: Η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο βήμα;
Η συμφωνία αυτή συνιστά διευθέτηση ενός οικονομικού ζητήματος, δηλ. αν οι κληρικοί θα μισθοδοτούνται σε ατομική βάση ως δημόσιοι υπάλληλοι ή αν η Εκκλησία θα αναλάβει τη διαχείριση μιας κρατικής επιχορήγησης ισόποσης προς το σύνολο της καταβαλλόμενης σήμερα μισθοδοσίας. Φοβάμαι πως και εδώ υπάρχει προεκλογική σκοπιμότητα, αφού ο πρωθυπουργός έσπευσε να προαναγγείλει 10.000 προσλήψεις στο δημόσιο σε αντικατάσταση -υποτίθεται- των κληρικών, παρά το γεγονός ότι η συμφωνία επί της ουσίας ουδόλως δημιουργεί νέο δημοσιονομικό χώρο. Το γενικότερο πάντως θέμα των σχέσεων κράτους – εκκλησίας πολύ λίγο επηρεάζεται.
Έχετε ζήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από μέσα. Θεωρείτε πως το κόμμα μπορεί να κάνει σοσιαλδημοκρατική στροφή;Ένα «προοδευτικό μέτωπο», όπως αυτά που συζητιούνται αυτήν την στιγμή στην Ευρώπη, μπορεί να τον εμπεριέχει;
Κατά τη γνώμη μου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν τέμνει το πολιτικό φάσμα δεξιάς – αριστεράς κάπου στο κέντρο του, αφήνοντας μόνο προοδευτικούς προς τα αριστερά και μόνο συντηρητικούς (και αντιδραστικούς) προς τα δεξιά. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε οι παρακρατικοί των Εξαρχείων θα έπρεπε να θεωρηθούν ως εμπροσθοφυλακή μιας «προόδου» που θα συνίστατο σε παρανομίες, καταστροφές κ.λ.π., πράγμα καταφανώς παράλογο. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης τέμνει το πολιτικό φάσμα εγκάρσια, αφού προοδευτικοί και συντηρητικοί μπορούν να βρεθούν στα περισσότερα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Με βάση αυτό το κριτήριο, δηλ. πόσοι τελικά είναι εκείνοι οι οποίοι επιδιώκουν έμπρακτα να αλλάξουμε σελίδα για τη χώρα και να γίνουμε ένα κράτος του 21ου αιώνα (και όχι του 19ου, όπως από πολλές απόψεις εξακολουθούμε δυστυχώς να είμαστε), φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική δύναμη. Σήμερα πια είναι ένας καθαρά αρχηγοκεντρικός σχηματισμός, με έντονα πελατειακά – ρουσφετολογικά στοιχεία και με κύριο στόχο την πάση θυσία νομή της εξουσίας. Όσοι προοδευτικοί υπάρχουν στους κόλπους του αποτελούν σαφώς μειοψηφία.
Πρόσφατα καταθέσατε ερώτηση προς την κ. Μογκερίνι για τις απειλές της Τουρκίας. Πιστεύετε πως η Άγκυρα μπορεί να δεσμευθεί για σχέσεις καλής γειτονίας, όπως της ζητείται; Ποια πρέπει να είναι η στάση της Ευρώπης;
Φαίνεται πως το καθεστώς Ερντογάν έχει επιλέξει την τακτική της όξυνσης, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή της τουρκικής κοινής γνώμης από τα πιεστικά οικονομικά προβλήματα. Η Ευρώπη πρέπει να σταθεί με αποφασιστικότητα απέναντι σ΄ αυτή την προκλητική συμπεριφορά και να συμπαρασταθεί έμπρακτα στα απειλούμενα μέλη της, δηλ. την Ελλάδα και την Κύπρο, ενόψει και της σχετικής ρήτρας του άρθρου 42 παρ. 7 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ένωσης.
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018
Γραπτή ερώτηση του ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για τις νέες Τουρκικές απειλές
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 23/11/2018
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος υπέβαλε γραπτή ερώτηση πριν από λίγο στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για τις νέες Τουρκικές απειλές.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, η οποία θεωρητικά διατηρεί την ιδιότητα της υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ, ανακοίνωσε την έναρξη ερευνών της κρατικής εταιρείας πετρελαίου σε περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ. Ταυτόχρονα προειδοποιεί ή ακόμα και απειλεί τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες που έχουν λάβει άδειες ερευνών από την Κυπριακή Δημοκρατία σε περιοχές νότια της μεγαλονήσου να μην προχωρήσουν στις σχετικές εργασίες [1]. Πρόκειται για έναν νέο Αττίλα στη θάλασσα, αφού στην ουσία η Τουρκία αξιώνει να εκμεταλλεύεται η ίδια κατ’ αποκλειστικότητα όσες περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ βρίσκονται στον βορρά και να συνεκμεταλλεύεται όσες βρίσκονται στο νότο. Χθες μάλιστα ο πρόεδρος της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μπιναλί Γιλντιρίμ προχώρησε σε νέες συγκεκαλυμμένες απειλές, προειδοποιώντας την Κύπρο αλλά και πετρελαϊκές εταιρίες πως «η Τουρκία θα απαντήσει σε τετελεσμένα που είναι ενάντια στα συμφέροντά της» [2]. Όλα αυτά δεν μπορούν να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτά επ’ αόριστο.
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
Α) Ως πότε θα ανέχεται την πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο;
Β) Ποια είναι η θέση της ως προς το δικαίωμα της Κύπρου να εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην ΑΟΖ της;
Γ) Τι είδους προστασία σχεδιάζει να παράσχει στην Κύπρο στην περίπτωση υλοποίησης των τουρκικών απειλών;
________________________________________
[1] https://www.protothema.gr/greece/article/839871/i-tourkia-apeilei-na-valei-fotia-stin-kupriaki-aoz/
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018
Απάντηση της Ύπατης Εκπροσώπου της Ένωσης Φεντερίκα Μογκερίνι σε ερώτηση του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου για την επιθετικότητα Τούρκων αλιέων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 22/11/2018
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης P-004546/2018
προς την Επιτροπή (Αντιπρόεδρος / Ύπατη Εκπρόσωπος)
Άρθρο 130 του Κανονισμού
Kostas Chrysogonos (GUE/NGL)
Θέμα: VP/HR - Επιθετικότητα και απειλές Τούρκων αλιέων κατά Ελλήνων
Το τελευταίο διάστημα έχει επανέλθει στην επικαιρότητα η επιθετική τακτική που ακολουθούν Τούρκοι αλιείς κατά Ελλήνων σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι συνεχείς παρενοχλήσεις και απειλές, που έφτασαν μέχρι και στη ρίψη πραγματικών πυρών [1], οδήγησαν Έλληνες αλιείς στην αποστολή εξωδίκου στην ελληνική κυβέρνηση ζητώντας μέτρα για την προστασία τους [2]. Καθώς το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούριο και φαίνεται πως επαναλαμβάνεται κάθε φορά που παρουσιάζονται εσωτερικές αναταράξεις στην Τουρκία, καλούμαστε να αντιδράσουμε προστατεύοντας Ευρωπαίους πολίτες, σταματώντας την πολιτική κατευνασμού απέναντι στο τουρκικό καθεστώς.
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
1. Είναι ενήμερη για τα κρούσματα βίας και απειλών που σημειώθηκαν στην περιοχή του Αιγαίου; Πώς προτίθεται να αντιδράσει;
2. Τι είδους μέτρα προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων (συνεπώς και των δικαιωμάτων και της ακεραιότητας πολιτών που δραστηριοποιούνται κοντά σε αυτά) σχεδιάζει να προωθήσει, διασφαλίζοντας παράλληλα και τομείς, όπως η αλιεία, που προσφέρουν σημαντικά στην ευρωπαϊκή οικονομία;
EL
P-004546/2018
Απάντηση της αντιπροέδρου κ. Mogherini
εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
(19.11.2018)
Η Επιτροπή παραπέμπει τον κ. βουλευτή στην απάντησή της στη γραπτή ερώτηση P-004547/2018, η οποία αφορά το ίδιο θέμα.
Επιπλέον, η ΕΕ έχει τονίσει επανειλημμένως, και πιο πρόσφατα στα συμπεράσματα του Συμβουλίου του Ιουνίου του 2018 [3], τα οποία στη συνέχεια επικυρώθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο [4], την σταθερή προσδοκία έναντι της Τουρκίας να δεσμευθεί απερίφραστα για σχέσεις καλής γειτονίας και για ειρηνική επίλυση των διαφορών. Η Τουρκία καλείται να επιδεικνύει σεβασμό στην κυριαρχία όλων των κρατών μελών της ΕΕ.
EL
P-004547/2018
P-004548/2018
P-004578/2018
E-004568/2018
Απάντηση του κ. Vella εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5.11.2018)
Τον Ιούνιο του 2018, η Επιτροπή έλαβε πληροφορίες σχετικά με διοπτεύσεις εν πλω από τις ελληνικές αρχές στο πλαίσιο του κανονισμού σχετικά με την «παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία (ΠΛΑ)1. Οι εν λόγω πληροφορίες αφορούν αρκετές διοπτεύσεις σκαφών που, κατά τους ισχυρισμούς, φέρουν τη σημαία Τουρκίας και για τα οποία υποστηρίζεται ότι έχουν ασκήσει δραστηριότητες παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας.
Η Επιτροπή αναλύει επί του παρόντος τις πληροφορίες, ιδίως με σκοπό την ενδεχόμενη εξακρίβωση του αν τα σκάφη ασκούσαν αλιευτικές δραστηριότητες όταν εντοπίστηκαν καθώς και τη γεωγραφική θέση τους. Με βάση την ανάλυση αυτή, η Επιτροπή θα εξετάσει τα κατάλληλα μέτρα που μπορεί να ληφθούν είτε σε διμερές επίπεδο, μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, είτε σε πολυμερές επίπεδο, στα σχετικά με την αλιεία φόρουμ.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, είναι ευθύνη των κρατών μελών να διεξάγουν τις έρευνες και να εφαρμόζουν τα μέτρα επιβολής της νομοθεσίας κατά των σκαφών και των διαχειριστών τους που συμμετέχουν σε δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν δραστηριότητες παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας στα χωρικά τους ύδατα.
Η Επιτροπή θεωρεί ότι οι δραστηριότητες ΠΛΑ αλιείας θέτουν σε κίνδυνο τη βιώσιμη εκμετάλλευση των έμβιων υδρόβιων πόρων και υπονομεύουν την επιβίωση των παράκτιων κοινοτήτων.
Η Επιτροπή επισημαίνει την ανάγκη να συμμορφωθεί η Τουρκία με τους ισχύοντες διεθνείς κανόνες στη διακυβέρνηση της αλιείας και να αναλάβει αποτελεσματική και υπεύθυνη δράση για την καταπολέμηση της ΠΛΑ αλιείας, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της σχετικής περιφερειακής οργάνωσης διαχείρισης της αλιείας.
________________________________________
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018
Μπορεί να είναι ο Ρουβίκωνας η... εμπροσθοφυλακή της προόδου;
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr
Από αρκετούς μήνες έχει αρχίσει μια συζήτηση περί «σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων», με προέλευση κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναζητά υποκατάστατα για τους ολοένα απομακρυνόμενους ΑΝΕΛ. Ούτως ή άλλως το κυβερνών κόμμα δεν έχει να χάσει τίποτα, αφού αν το ΚΙΝ.ΑΛ. και το Ποτάμι αντισταθούν στο «φλερτ», τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ θα τους παρουσιάζουν ως «ουρά της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ.», με προφανή σκοπό τη λεηλασία ψηφοφόρων τους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος έχει βρει συμπαραστάτη σε αυτό το επικοινωνιακό show τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες, που θέλουν να τον προσελκύσουν στη δική τους ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο της περιόδου 2019-2024.
Στο πλαίσιο αυτό η έννοια της προοδευτικής δύναμης γίνεται αντικείμενο διαστρέβλωσης. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν τέμνει κάθετα το πολιτικό φάσμα κάπου στο κέντρο του, αφήνοντας μόνο προοδευτικούς προς την αριστερή και μόνο συντηρητικούς προς τη δεξιά πλευρά.. Αν ήταν έτσι, τότε η άκρα αριστερά, π.χ. οι γνωστές ένοπλες συλλογικότητες των Εξαρχείων, θα έπρεπε να θεωρηθεί περίπου ως η εμπροσθοφυλακή της προόδου και πρόοδος θα χαρακτηριζόταν οι καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων και οι άλλοι «ακτιβισμοί». Αυτό είναι καθαρός παραλογισμός.
Στην πραγματικότητα η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης τέμνει το πολιτικό φάσμα εγκάρσια. Συντηρητικές και προοδευτικές τάσεις συνυπάρχουν στις περισσότερες από τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι να δούμε σε ποιόν χώρο υπερισχύουν κάθε φορά οι μεν ή οι δε, με βάση το τι συνιστά πραγματική πρόοδο και τι όχι.
Πρόοδος για την Ελλάδα του 2019 θα ήταν να αποδομήσουμε το πελατειακό σύστημα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία.
Πρόοδος θα ήταν να προχωρήσουμε σε έναν βαθύ και ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του κράτους. Αυτό σημαίνει απλοποίηση της νομοθεσίας και μείωση του νομοθετικού υπερπληθωρισμού, μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μικρότερης εξάρτησης από την εκάστοτε κυβέρνηση και περισσότερης αξιοκρατίας και αξιολόγησης (ειδικά από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες), επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης μέσα από βαθιές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της ίδιας και στον τρόπο άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος.
Πρόοδος θα ήταν ακόμα να μειώσουμε σταδιακά τις υπέρμετρες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, καθώς και να εξυγιάνουμε το τραπεζικό μας σύστημα, εκκαθαρίζοντας τον μεγάλο όγκο των κόκκινων δανείων.
Πρόοδος θα ήταν, πραγματοποιώντας όλες αυτές τις δομικές αλλαγές, να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον πιο φιλικό για την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία και να προσελκύσουμε επενδύσεις σε τέτοια κλίμακα ώστε να ανακτήσουμε στα επόμενα δέκα χρόνια το σχεδόν 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας που χάθηκαν στα προηγούμενα δέκα χρόνια.
Πρόοδος θα ήταν να διασφαλίσουμε τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της αναλογίας ενεργών εργαζομένων προς συνταξιούχους.
Πρόοδος θα ήταν να καταπολεμήσουμε τον παθολογικό υδροκεφαλισμό του κράτους, μεταφέροντας οργανισμούς και υπηρεσίες εκτός Λεκανοπεδίου Αττικής και δίνοντας νέα ζωή στην περιφέρεια.
Πρόοδος θα ήταν να δώσουμε κίνητρα στους νέους ανθρώπους ώστε να κάνουν οικογένεια και έτσι να αντιμετωπίσουμε την τρομακτική υπογεννητικότητα, η οποία απειλεί μακροπρόθεσμα με φυσική εξαφάνιση τον ελληνισμό.
Αν δεν κάνουμε τίποτα από όλα αυτά, τότε τα χειρότερα θα τα συναντήσουμε μπροστά μας, τόσο η δικιά μας γενιά όσο και οι επόμενες.
Στο κρίσιμο εξάλλου σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η χώρα, το ζητούμενο δεν είναι η αποτίμηση του παρελθόντος, αλλά η χάραξη μιας νέας πορείας για το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν μπορεί να ενώνει ή να χωρίζει τους ιστορικούς. Τους πολιτικούς σχηματισμούς όμως τους ενώνει η κοινή πρόταση για το μέλλον. Για μια νέα πορεία πρέπει να συμπράξουν οι αληθινά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Όχι αυτοί που, ενώ δηλώνουν προοδευτικοί, στην πραγματικότητα αναπαράγουν τις χειρότερες ρουσφετολογικές και διχαστικές πρακτικές του παρελθόντος, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνοι που θέλουν να ξεπεράσουν τις πρακτικές αυτές, πάνω στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων τις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε.
Από αρκετούς μήνες έχει αρχίσει μια συζήτηση περί «σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων», με προέλευση κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναζητά υποκατάστατα για τους ολοένα απομακρυνόμενους ΑΝΕΛ. Ούτως ή άλλως το κυβερνών κόμμα δεν έχει να χάσει τίποτα, αφού αν το ΚΙΝ.ΑΛ. και το Ποτάμι αντισταθούν στο «φλερτ», τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ θα τους παρουσιάζουν ως «ουρά της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ.», με προφανή σκοπό τη λεηλασία ψηφοφόρων τους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος έχει βρει συμπαραστάτη σε αυτό το επικοινωνιακό show τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες, που θέλουν να τον προσελκύσουν στη δική τους ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο της περιόδου 2019-2024.
Στο πλαίσιο αυτό η έννοια της προοδευτικής δύναμης γίνεται αντικείμενο διαστρέβλωσης. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν τέμνει κάθετα το πολιτικό φάσμα κάπου στο κέντρο του, αφήνοντας μόνο προοδευτικούς προς την αριστερή και μόνο συντηρητικούς προς τη δεξιά πλευρά.. Αν ήταν έτσι, τότε η άκρα αριστερά, π.χ. οι γνωστές ένοπλες συλλογικότητες των Εξαρχείων, θα έπρεπε να θεωρηθεί περίπου ως η εμπροσθοφυλακή της προόδου και πρόοδος θα χαρακτηριζόταν οι καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων και οι άλλοι «ακτιβισμοί». Αυτό είναι καθαρός παραλογισμός.
Στην πραγματικότητα η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης τέμνει το πολιτικό φάσμα εγκάρσια. Συντηρητικές και προοδευτικές τάσεις συνυπάρχουν στις περισσότερες από τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι να δούμε σε ποιόν χώρο υπερισχύουν κάθε φορά οι μεν ή οι δε, με βάση το τι συνιστά πραγματική πρόοδο και τι όχι.
Πρόοδος για την Ελλάδα του 2019 θα ήταν να αποδομήσουμε το πελατειακό σύστημα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία.
Πρόοδος θα ήταν να προχωρήσουμε σε έναν βαθύ και ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του κράτους. Αυτό σημαίνει απλοποίηση της νομοθεσίας και μείωση του νομοθετικού υπερπληθωρισμού, μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μικρότερης εξάρτησης από την εκάστοτε κυβέρνηση και περισσότερης αξιοκρατίας και αξιολόγησης (ειδικά από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες), επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης μέσα από βαθιές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της ίδιας και στον τρόπο άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος.
Πρόοδος θα ήταν ακόμα να μειώσουμε σταδιακά τις υπέρμετρες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, καθώς και να εξυγιάνουμε το τραπεζικό μας σύστημα, εκκαθαρίζοντας τον μεγάλο όγκο των κόκκινων δανείων.
Πρόοδος θα ήταν, πραγματοποιώντας όλες αυτές τις δομικές αλλαγές, να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον πιο φιλικό για την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία και να προσελκύσουμε επενδύσεις σε τέτοια κλίμακα ώστε να ανακτήσουμε στα επόμενα δέκα χρόνια το σχεδόν 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας που χάθηκαν στα προηγούμενα δέκα χρόνια.
Πρόοδος θα ήταν να διασφαλίσουμε τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της αναλογίας ενεργών εργαζομένων προς συνταξιούχους.
Πρόοδος θα ήταν να καταπολεμήσουμε τον παθολογικό υδροκεφαλισμό του κράτους, μεταφέροντας οργανισμούς και υπηρεσίες εκτός Λεκανοπεδίου Αττικής και δίνοντας νέα ζωή στην περιφέρεια.
Πρόοδος θα ήταν να δώσουμε κίνητρα στους νέους ανθρώπους ώστε να κάνουν οικογένεια και έτσι να αντιμετωπίσουμε την τρομακτική υπογεννητικότητα, η οποία απειλεί μακροπρόθεσμα με φυσική εξαφάνιση τον ελληνισμό.
Αν δεν κάνουμε τίποτα από όλα αυτά, τότε τα χειρότερα θα τα συναντήσουμε μπροστά μας, τόσο η δικιά μας γενιά όσο και οι επόμενες.
Στο κρίσιμο εξάλλου σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η χώρα, το ζητούμενο δεν είναι η αποτίμηση του παρελθόντος, αλλά η χάραξη μιας νέας πορείας για το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν μπορεί να ενώνει ή να χωρίζει τους ιστορικούς. Τους πολιτικούς σχηματισμούς όμως τους ενώνει η κοινή πρόταση για το μέλλον. Για μια νέα πορεία πρέπει να συμπράξουν οι αληθινά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Όχι αυτοί που, ενώ δηλώνουν προοδευτικοί, στην πραγματικότητα αναπαράγουν τις χειρότερες ρουσφετολογικές και διχαστικές πρακτικές του παρελθόντος, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνοι που θέλουν να ξεπεράσουν τις πρακτικές αυτές, πάνω στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων τις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε.
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018
Ο Κανονισμός 2016/679 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων και η σχέση του με τη δημοσιογραφία
Οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και η παγκοσμιοποίηση δημιούργησαν νέες προκλήσεις για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η κλίμακα της συλλογής και της ανταλλαγής δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αυξήθηκε σημαντικά. Η τεχνολογία επιτρέπει τόσο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις όσο και σε δημόσιες αρχές να κάνουν χρήση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα σε πρωτοφανή κλίμακα για την επιδίωξη των δραστηριοτήτων τους. Εξάλλου και τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα ολοένα και περισσότερο δημοσιοποιούν προσωπικές πληροφορίες και τις καθιστούν διαθέσιμες σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό βέβαια ενέχει κινδύνους διαρροής και παράνομης επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων, όπως καταδεικνύει το γνωστό σκάνδαλο συνεργασίας Facebook - Cambridge Analytics, με τη συλλογή και χρήση εκατομμυρίων δεδομένων χρηστών της γνωστής ιστοσελίδας. Πρόσφατα μάλιστα ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικό ψήφισμα με το οποίο τονίζεται πως παραβιάστηκε το ενωσιακό δίκαιο και συστήνεται στη Facebook να προβεί σε δομικές αλλαγές της πλατφόρμας της ώστε να σεβαστεί τη νομοθεσία της ΕΕ.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι η προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Το άρθρο 8 παράγραφος 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης («Χάρτης») και το άρθρο 16 παράγραφος 1 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) ορίζουν ότι κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν.
Πριν λίγους μήνες τέθηκε σε εφαρμογή στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Κανονισμός 2016/679 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων. Όπως προδίδει ο τίτλος του, ο κανονισμός επιδιώκει τη ρύθμιση και διασφάλιση της προστασίας των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων. Ως εκ τούτου σκοπεύει να συμβάλλει στην επίτευξη ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας, δικαιοσύνης, αλλά και μιας οικονομικής ένωσης στο πλαίσιο της ΕΕ. Φιλοδοξεί ακόμη να συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο, στην ενίσχυση και σύγκλιση των οικονομιών εντός της εσωτερικής αγοράς και στην ευημερία των φυσικών προσώπων.
Το πεδίο εφαρμογής αυτού του κανονισμού είναι ευρύτατο. Ήδη στο άρθρο 1 παρ. 1-2 επισημαίνεται ότι ο κανονισμός εφαρμόζεται στην, εν όλω ή εν μέρει, αυτοματοποιημένη επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, καθώς και στη μη αυτοματοποιημένη επεξεργασία τέτοιων δεδομένων τα οποία περιλαμβάνονται ή πρόκειται να περιληφθούν σε σύστημα αρχειοθέτησης [1].
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κανονισμός θεωρεί ως «δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα»: «κάθε πληροφορία που αφορά ταυτοποιημένο ή ταυτοποιήσιμο φυσικό πρόσωπο («υποκείμενο των δεδομένων»). Το ταυτοποιήσιμο φυσικό πρόσωπο είναι εκείνο του οποίου η ταυτότητα μπορεί να εξακριβωθεί, άμεσα ή έμμεσα, ιδίως μέσω αναφοράς σε αναγνωριστικό στοιχείο ταυτότητας, όπως όνομα, σε αριθμό ταυτότητας, σε δεδομένα θέσης, σε επιγραμμικό αναγνωριστικό ταυτότητας ή σε έναν ή περισσότερους παράγοντες που προσιδιάζουν στη σωματική, φυσιολογική, γενετική, ψυχολογική, οικονομική, πολιτιστική ή κοινωνική ταυτότητα του εν λόγω φυσικού προσώπου».
Υπό το πρίσμα των δυνατοτήτων που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία, η έννοια της ταυτότητας δεν μπορεί παρά να διευρύνεται σε σχέση με το παρελθόν, αφού είναι γνωστό πως κάθε υπολογιστής ή άλλη διαδικτυακά συνδεδεμένη συσκευή «μοιράζεται» συγκεκριμένα στοιχεία με όσες αντίστοιχες συσκευές επικοινωνεί. Έτσι, ακόμη και στοιχεία που υποδηλώνουν την παρουσία μας σε συγκεκριμένη διεύθυνση, περιοχή κλπ, μπορούν να θεωρηθούν αναφορές σε προσωπικά δεδομένα.
Από την άλλη πλευρά, «επεξεργασία» νοείται σύμφωνα με τον κανονισμό: «Κάθε πράξη ή σειρά πράξεων που πραγματοποιείται με ή χωρίς τη χρήση αυτοματοποιημένων μέσων, σε δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα ή σε σύνολα δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όπως η συλλογή, η καταχώριση, η οργάνωση, η διάρθρωση, η αποθήκευση, η προσαρμογή ή η μεταβολή, η ανάκτηση, η αναζήτηση πληροφοριών, η χρήση, η κοινολόγηση με διαβίβαση, η διάδοση ή κάθε άλλη μορφή διάθεσης, η συσχέτιση ή ο συνδυασμός, ο περιορισμός, η διαγραφή ή η καταστροφή».
Εκ των πραγμάτων η δημοσιογραφική έρευνα, με συλλογή και δημοσίευση στον τύπο ή τηλεοπτική προβολή πληροφοριών, που αφορούν κάποιο πρόσωπο, συνιστά επεξεργασία προσωπικών δεδομένων [2].
Η επεξεργασία αυτών των δεδομένων κατ’ αρχήν δεν επιτρεπόταν χωρίς τη συγκατάθεση του υποκειμένου των δεδομένων. Παρά ταύτα, κατ’ εξαίρεση μέχρι σήμερα, η επεξεργασία αυτή νομιμοποιούνταν, εφόσον ήταν απολύτως αναγκαία για την πληροφόρηση του κοινού και υπό τον όρο ότι ο σκοπός αυτός υπερέχει προφανώς των δικαιωμάτων και συμφερόντων του υποκειμένου των δεδομένων και δεν θίγονται οι θεμελιώδεις ελευθερίες αυτού. Επίσης, σε αυτή την περίπτωση ο δημοσιογράφος δεν φέρει κατά το στάδιο της συλλογής προσωπικών δεδομένων την υποχρέωση ενημέρωσης του υποκειμένου των δεδομένων, εφόσον η συλλογή αυτή γίνεται αποκλειστικά για δημοσιογραφικούς σκοπούς και αφορά δημόσια πρόσωπα.
Από συνταγματική άποψη εξάλλου, η δημοσιογραφία και η ενημέρωση του κοινού, δραστηριότητες αναπόσπαστες με τα δικαιώματα του πληροφορείν και πληροφορείσθαι, ασκούνται ελεύθερα, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι τηρούνται οι περιορισμοί, που τίθενται από τον νόμο, και δεν θίγεται παράνομα η προσωπικότητα τρίτων (άρθρο 5 του Συντάγματος). Εξάλλου, ειδικότερη εκδήλωση του δικαιώματος στην προσωπικότητα είναι, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα στην πληροφοριακή αυτοδιάθεση (άρθρο 9Α του Συντάγματος).
Στις περιπτώσεις όπου τίθεται ζήτημα σύγκρουσης μεταξύ αφενός της ελευθερίας του τύπου και αφετέρου του δικαιώματος προστασίας της προσωπικότητας, όπως αυτή εξειδικεύεται στο δικαίωμα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, επιβάλλεται η κατάλληλη στάθμισή τους με βάση τις αρχές της αναλογικότητας και της προστασίας του πυρήνα του εκάστοτε δικαιώματος. Πρέπει να επισημάνουμε ότι υπό το καθεστώς του ν. 2472/1997 για την προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ο Έλληνας νομοθέτης περιόρισε στο ελάχιστο τις εξαιρέσεις από τις γενικές ρυθμίσεις χάριν της ελευθερίας της πληροφόρησης, δίνοντας ένα σχετικό προβάδισμα στο δικαίωμα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, το οποίο στη συνέχεια κατοχυρώθηκε ως αυτόνομο θεμελιώδες δικαίωμα στο ελληνικό Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001 (άρθρο 9Α Συντ.).
Μάλιστα, ο ν. 2472/1997, ειδικά για την περίπτωση επεξεργασίας ευαίσθητων δεδομένων για δημοσιογραφικούς σκοπούς, θέσπισε μια γενική απαγόρευση, με εξαίρεση την επεξεργασία δεδομένων δημοσίων προσώπων, την οποία επέτρεψε, υπό αυστηρές ουσιαστικές προϋποθέσεις και μόνο ύστερα από άδεια της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Ωστόσο η εν λόγω Αρχή δεν φαίνεται να άσκησε ποτέ μια τέτοια προληπτική επέμβαση.
Σύμφωνα με το νέο ευρωπαϊκό Κανονισμό και ειδικά το άρθρο 85 αυτού θεσπίζεται θετική υποχρέωση των κρατών-μελών να διασφαλίσουν τον συμβιβασμό των κανόνων του γενικού μέρους του Κανονισμού με τις ανάγκες προστασίας της ελευθερίας της πληροφόρησης, με την εισαγωγή τροποποιήσεων ή εξαιρέσεων από τους κανόνες αυτούς ή ακόμη και με τον παραμερισμό τους. Ο Ευρωπαίος νομοθέτης θεωρεί, λοιπόν, ότι η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων για δημοσιογραφικούς σκοπούς πρέπει να τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης σε σχέση με τις άλλες μορφές επεξεργασίας, χωρίς μάλιστα να περιορίζει την έννοια των δημοσιογραφικών σκοπών μόνο στη δραστηριότητα των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης (Τύπος και ραδιοτηλεόραση), αλλά συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή κάθε μορφή άσκησης της ελευθερίας της πληροφόρησης, π.χ. μέσω blogs. Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι με τον Γενικό Κανονισμό δεν ορίζονται κριτήρια πρακτικής εναρμόνισης μεταξύ των δύο αυτών δικαιωμάτων, τα οποία από τη φύση τους είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους.
Ειδικότερα το προοίμιο του κανονισμού διευκρινίζει ότι «Το δίκαιο των κρατών μελών θα πρέπει να συμφιλιώνει τους κανόνες που διέπουν την ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης, περιλαμβανομένης της δημοσιογραφικής, πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή και λογοτεχνικής έκφρασης, με το δικαίωμα προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δυνάμει του παρόντος κανονισμού. Η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μόνο για δημοσιογραφικούς σκοπούς ή για σκοπούς πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης θα πρέπει να υπόκειται σε παρεκκλίσεις ή εξαιρέσεις από ορισμένες διατάξεις του παρόντος κανονισμού, εφόσον είναι αναγκαίο για να συμβιβασθεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.
Αυτό θα πρέπει να ισχύει ειδικότερα όσον αφορά την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στον οπτικοακουστικό τομέα και στα αρχεία ειδήσεων και στις βιβλιοθήκες τύπου. Επομένως, τα κράτη μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν νομοθετικά μέτρα που να προβλέπουν τις αναγκαίες εξαιρέσεις και παρεκκλίσεις για την εξισορρόπηση των εν λόγω θεμελιωδών δικαιωμάτων. Τα κράτη μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν τέτοιες εξαιρέσεις και παρεκκλίσεις σχετικά με τις γενικές αρχές, τα δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων, του υπευθύνου επεξεργασίας και του εκτελούντος την επεξεργασία, τη διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα σε τρίτες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς, τις ανεξάρτητες εποπτικές αρχές, τη συνεργασία και τη συνεκτικότητα και ειδικές περιπτώσεις επεξεργασίας δεδομένων. Όταν οι εν λόγω απαλλαγές ή παρεκκλίσεις διαφέρουν από το ένα κράτος μέλος στο άλλο, θα πρέπει να εφαρμόζεται το δίκαιο του κράτους μέλους στο οποίο υπόκειται ο υπεύθυνος επεξεργασίας. Για να ληφθεί υπόψη η σημασία του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης σε κάθε δημοκρατική κοινωνία, είναι απαραίτητο να ερμηνεύονται διασταλτικά οι έννοιες που σχετίζονται με την εν λόγω ελευθερία, όπως η δημοσιογραφία [3]».
Στο πλαίσιο αυτό, το άρθρο 85 παρ. 1-2 του κανονισμού ορίζει ότι «τα κράτη μέλη διά νόμου συμβιβάζουν το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δυνάμει του παρόντος κανονισμού με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένης της επεξεργασίας για δημοσιογραφικούς σκοπούς και για σκοπούς πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης. Ορίζεται επίσης ότι για την επεξεργασία που διενεργείται για δημοσιογραφικούς σκοπούς ή για σκοπούς ακαδημαϊκής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης, τα κράτη μέλη προβλέπουν εξαιρέσεις ή παρεκκλίσεις από σημαντικά κεφάλαια του κανονισμού, και συγκεκριμένα το κεφάλαιο ΙΙ (αρχές), το κεφάλαιο ΙΙΙ (δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων), το κεφάλαιο IV (υπεύθυνος επεξεργασίας και εκτελών την επεξεργασία), το κεφάλαιο V (διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα προς τρίτες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς), το κεφάλαιο VI (ανεξάρτητες εποπτικές αρχές), το κεφάλαιο VII (συνεργασία και συνεκτικότητα) και το κεφάλαιο ΙΧ (ειδικές περιπτώσεις επεξεργασίας δεδομένων), εφόσον αυτές είναι αναγκαίες για να συμβιβαστεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με την ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης.
Ένα σημαντικό στοιχείο στην προσπάθεια προστασίας των πολιτών, μέσω του νέου κανονισμού είναι η ισχυροποίηση των δυνατοτήτων των ιδιωτών ως προς την προστασία των προσωπικών του δεδομένων από τρίτους φορείς. Ιδίως στα άρθρα 15-20 θεσπίζεται η δυνατότητα επεξεργασίας και μεταφοράς των δεδομένων τους (αρ. 15-20) από προηγούμενο πάροχο υπηρεσίας σε επόμενο, χωρίς τη διατήρησή τους σε αρχεία, όπως και η άρση της συγκατάθεσής τους αλλά και το δικαίωμα στη «λήθη» (right to be forgotten - αρ.17). Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται νέες δυνατότητες προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.
Στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την Προστασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα [4] στη στάθμιση μεταξύ του δικαιώματος στην προστασία των προσωπικών δεδομένων και της ελευθερίας της δημοσιογραφικής πληροφόρησης φαίνεται ότι λαμβάνεται περισσότερο υπόψη η ελευθερία της πληροφόρησης, χωρίς όμως να αναγνωρίζεται σε αυτή μια «προνομιακή θέση» απέναντι στο δικαίωμα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων. Αυτό άλλωστε δεν θα ανταποκρινόταν στη συνταγματική σχέση μεταξύ των δύο αυτών δικαιωμάτων.
Στο άρθρο 16 του ανωτέρω νομοσχεδίου, ορίζεται, ότι η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τους σκοπούς και στο πλαίσιο της άσκησης της ελευθερίας της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ακαδημαϊκής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης, και της πληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένης της επεξεργασίας για δημοσιογραφικούς σκοπούς, επιτρέπεται εφόσον: α) το υποκείμενο των δεδομένων έχει δώσει ρητή συγκατάθεση ή β) αφορά δεδομένα που έχει προδήλως δημοσιοποιήσει το ίδιο το υποκείμενο ή γ) η επεξεργασία είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση επί θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος.
Ορίζεται ακόμη ότι η επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και ιδίως αυτών που εμπίπτουν στις ειδικές κατηγορίες δεδομένων ή αφορούν ποινικές διώξεις, μέτρα ασφαλείας και καταδίκες, για τους σκοπούς που προαναφέρονται πρέπει να περιορίζεται στο απολύτως αναγκαίο μέτρο για την εξασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση (αρχή της ελαχιστοποίησης).
Προστίθεται ότι η άσκηση των αρμοδιοτήτων, καθηκόντων και εξουσιών της Αρχής για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα γίνεται με τρόπο ώστε να μην εμποδίζεται η άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση και ιδίως λαμβανομένης υπόψη της απαγόρευσης της προληπτικής λογοκρισίας.
Το νέο πλαίσιο προστασίας των προσωπικών δεδομένων, όπως και οι διατάξεις περί παραβίασης απορρήτων θα μπορούσαν να επηρεάσουν σε κάποια βαθμό, ιδίως το πεδίο δράσης της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και εν γένει όσοι δημοσιογράφοι δραστηριοποιούνται στην ερευνητική δημοσιογραφία, θα πρέπει να εντείνουν την προσοχή τους στην τήρηση των απαραίτητων προϋποθέσεων που προβλέπει ο νόμος, ιδίως όταν το αντικείμενο της έρευνάς αφορά πρόσωπο μη δημοσίου χαρακτήρα και εκτός επικαιρότητας ή ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Οι δημοσιογράφοι ερευνητές θα πρέπει να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα ασφάλειας, όταν χειρίζονται προσωπικά δεδομένα, π.χ. πλήρης κρυπτογράφηση δίσκων σε συσκευές, επιμελής έλεγχος των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς επιβεβαίωση ότι δεν έχουν σταλεί σε λάθος άτομο κλπ.
Μία ειδική περίπτωση όπου Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας θα μπορούσαν να βρεθούν νομικά εκτεθειμένα, αν δεν έχουν πάρει τη συγκατάθεση του προσώπου στο οποίο απευθύνονται, είναι όταν αποστέλλουν σε διάφορους αποδέκτες ηλεκτρονικό μάρκετινγκ, π.χ. διαφημίσεις χωρίς να έχουν ήδη μια πελατειακή σχέση μαζί τους.
Τα προσωπικά δεδομένα που συλλέγονται για ένα σκοπό δεν πρέπει, κατά γενικό κανόνα, να χρησιμοποιηθούν για έναν άλλο. Συνεπώς τα ΜΜΕ δεν πρέπει να χρησιμοποιούν στοιχεία επικοινωνίας για σκοπούς μάρκετινγκ όταν τα στοιχεία αυτά συλλέχθηκαν αρχικά π.χ. για τους σκοπούς μιας δημοσιογραφικής έρευνας.
Μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου στον τομέα της ενημέρωσης, θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη θέσπιση ενός σύγχρονου κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, την κατάρτιση του οποίου θα μπορούσε να προωθήσει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Ο στόχος θα ήταν να δημιουργηθεί ένα υγιές πλαίσιο ορίων μέσα στα οποία οι δημοσιογράφοι θα μπορούν να κινούνται με ασφάλεια, προκειμένου να διασφαλίσουν τον ελεγκτικό ρόλο της δημοσιογραφίας με υπευθυνότητα και με εναρμόνιση με τη νέα ανάθεση που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε οποιονδήποτε επεξεργάζεται προσωπικά δεδομένα.
Συμπερασματικά, παρά τους επιμέρους προβληματισμούς στη θέσπιση του ανωτέρω κανονισμού, πρέπει να τονιστεί ότι ο νέος κανονισμός επιδιώκει να βελτιώσει την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών. Σε ό,τι αφορά τη δημοσιογραφία οι σύγχρονες θεσμικές εξελίξεις προσδίδουν πρόσθετη σημασία στο θεμελιώδες δικαίωμα του πληροφορείν και πληροφορείσθαι, ενώ θα μπορούσαν να ενισχύσουν την υπεύθυνη και συνεπή δημοσιογραφία.
________________________________________
[1] Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι ο παρών κανονισμός δεν εφαρμόζεται στην επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα: α) στο πλαίσιο δραστηριότητας η οποία δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, β) από τα κράτη μέλη κατά την άσκηση δραστηριοτήτων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του κεφαλαίου 2 του τίτλου V της ΣΕΕ, που αφορά ειδικές διατάξεις σχετικά με την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας γ) από φυσικό πρόσωπο στο πλαίσιο αποκλειστικά προσωπικής ή οικιακής δραστηριότητας, δ) από αρμόδιες αρχές για τους σκοπούς της πρόληψης, της διερεύνησης, της ανίχνευσης ή της δίωξης ποινικών αδικημάτων ή της εκτέλεσης ποινικών κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας και πρόληψης έναντι κινδύνων που απειλούν τη δημόσια ασφάλεια.
[2] Παραδείγματα συλλογής και επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων από ΜΜΕ αποτελεί π.χ. η μαγνητοσκόπηση ιδιωτικού χώρου με χρήση κρυφής κάμερας, η τηλεοπτική προβολή ηχητικών ντοκουμέντων από τέλεση ποινικών αδικημάτων δημοσίου ενδιαφέροντος, η φωτογράφηση και περαιτέρω δημοσίευση στα ΜΜΕ εικόνας δημοσίων προσώπων ή προσώπων της επικαιρότητας, η δημοσίευση στην έντυπη έκδοση εφημερίδας προσωπικών δεδομένων προσώπων, που δε μπορούν να χαρακτηριστούν ως δημόσια ή της επικαιρότητας. Σχετικές υποθέσεις έχουν απασχολήσει τα δικαστήρια και την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (ΑΠΔΠΧ).
[3] παρ. 153 προοίμιο
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018
Επίφαση «αριστεροσύνης» και κατά φαντασίαν ενίσχυση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην πρόταση αναθεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ
Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Politik.gr
Η πρόταση αναθεώρησης που κατατέθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, έχει προφανή προεκλογική σκοπιμότητα , καθώς μας χωρίζουν περίπου έξι μήνες από τις ευρωεκλογές και ενδεχομένως και τις εθνικές εκλογές (ενόψει και του προαναγγελθέντος διαζυγίου με τους ΑΝΕΛ). Η διαφαινόμενη διάθεση χρήσης της διαδικασίας ως πολιτικού όπλου δυσχεραίνει την επίτευξη των απαιτούμενων συναινέσεων (αφού θα χρειαστεί κατά το Σύνταγμα πλειοψηφία 180 βουλευτών είτε στην παρούσα Βουλή είτε στην επόμενη) και καθιστά αμφίβολη την τελική έκβαση του εγχειρήματος. Ως προς το περιεχόμενό της έχει κάποια θετικά σημεία όπως η αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και η μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, στο οποίο πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις επί της αρχής, αν και βέβαια δεν είναι σαφές με ποιον τρόπο θα υλοποιηθούν όλα αυτά.
Υπάρχουν όμως και άλλα σημεία τα οποία δε φαίνεται να αποσκοπούν σε κάποια συνταγματική μεταβολή με ουσία, αλλά απλώς στην αποκομιδή πολιτικών εντυπώσεων. Χαρακτηριστικό είναι το ζήτημα των σχέσεων κράτους — εκκλησίας, όπου τα πραγματικά προβλήματα ξεκινούν από την κοινή νομοθεσία και την πρακτική της διοίκησης και όχι από το Σύνταγμα. Άρα ο κ. Τσίπρας προσπαθεί απλώς να δώσει μία επίφαση «αριστεροσύνης» στην πρότασή του επικεντρώνοντάς τη και στο θέμα αυτό.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα των λεγόμενων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα για κοινωνική ασφάλιση, υγεία, κ.ά. όπου γίνεται λόγος για ενίσχυση της συνταγματικής τους κατοχύρωσης, τη στιγμή που και η υφιστάμενη κατοχύρωση δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί στην πράξη λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος. Μάλιστα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην ψήφιση των μέτρων για την περικοπή των συντάξεων. Άρα δεν θα ωφελούσε τώρα να μπει μία πιο ισχυρή φραστική διατύπωση στο Σύνταγμα, αφού ακόμη και με την υφισταμένη φραστική διατύπωση, τα δικαστήρια έχουν κρίνει αντισυνταγματικές τις μειώσεις των συντάξεων και εντούτοις ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν τις επαναφέρει διότι δεν έχει τα χρήματα να το κάνει.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πρόταση για καθιέρωση ορίου βουλευτικής θητείας, σε συνδυασμό με την απαίτηση να είναι εν ενεργεία βουλευτής ο πρωθυπουργός. Τούτο θα οδηγούσε στον αυτοαποκλεισμό του κ. Τσίπρα για το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2020, αφού έχει ήδη σχεδόν μία δεκαετία βουλευτικής θητείας (από το 2009). Ενεργώντας όμως με δύο μέτρα και δύο σταθμά εξαιρεί τον εαυτό του από τον κανόνα (αφού το κώλυμα εκλογής δεν θα εφαρμόζεται για αρχηγούς κομμάτων και πρώην πρωθυπουργούς!).
Συμπερασματικά, φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας δεν έχει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς για τον τόπο. Ο μόνος σχεδιασμός που έχει και η μόνη του επιδίωξη είναι πώς θα παραμείνει είτε κάτοχος, είτε έστω διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας και τώρα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης για να αποκομίσει εκλογικό όφελος.
Η πρόταση αναθεώρησης που κατατέθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, έχει προφανή προεκλογική σκοπιμότητα , καθώς μας χωρίζουν περίπου έξι μήνες από τις ευρωεκλογές και ενδεχομένως και τις εθνικές εκλογές (ενόψει και του προαναγγελθέντος διαζυγίου με τους ΑΝΕΛ). Η διαφαινόμενη διάθεση χρήσης της διαδικασίας ως πολιτικού όπλου δυσχεραίνει την επίτευξη των απαιτούμενων συναινέσεων (αφού θα χρειαστεί κατά το Σύνταγμα πλειοψηφία 180 βουλευτών είτε στην παρούσα Βουλή είτε στην επόμενη) και καθιστά αμφίβολη την τελική έκβαση του εγχειρήματος. Ως προς το περιεχόμενό της έχει κάποια θετικά σημεία όπως η αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και η μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, στο οποίο πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις επί της αρχής, αν και βέβαια δεν είναι σαφές με ποιον τρόπο θα υλοποιηθούν όλα αυτά.
Υπάρχουν όμως και άλλα σημεία τα οποία δε φαίνεται να αποσκοπούν σε κάποια συνταγματική μεταβολή με ουσία, αλλά απλώς στην αποκομιδή πολιτικών εντυπώσεων. Χαρακτηριστικό είναι το ζήτημα των σχέσεων κράτους — εκκλησίας, όπου τα πραγματικά προβλήματα ξεκινούν από την κοινή νομοθεσία και την πρακτική της διοίκησης και όχι από το Σύνταγμα. Άρα ο κ. Τσίπρας προσπαθεί απλώς να δώσει μία επίφαση «αριστεροσύνης» στην πρότασή του επικεντρώνοντάς τη και στο θέμα αυτό.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα των λεγόμενων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα για κοινωνική ασφάλιση, υγεία, κ.ά. όπου γίνεται λόγος για ενίσχυση της συνταγματικής τους κατοχύρωσης, τη στιγμή που και η υφιστάμενη κατοχύρωση δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί στην πράξη λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος. Μάλιστα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην ψήφιση των μέτρων για την περικοπή των συντάξεων. Άρα δεν θα ωφελούσε τώρα να μπει μία πιο ισχυρή φραστική διατύπωση στο Σύνταγμα, αφού ακόμη και με την υφισταμένη φραστική διατύπωση, τα δικαστήρια έχουν κρίνει αντισυνταγματικές τις μειώσεις των συντάξεων και εντούτοις ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν τις επαναφέρει διότι δεν έχει τα χρήματα να το κάνει.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πρόταση για καθιέρωση ορίου βουλευτικής θητείας, σε συνδυασμό με την απαίτηση να είναι εν ενεργεία βουλευτής ο πρωθυπουργός. Τούτο θα οδηγούσε στον αυτοαποκλεισμό του κ. Τσίπρα για το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2020, αφού έχει ήδη σχεδόν μία δεκαετία βουλευτικής θητείας (από το 2009). Ενεργώντας όμως με δύο μέτρα και δύο σταθμά εξαιρεί τον εαυτό του από τον κανόνα (αφού το κώλυμα εκλογής δεν θα εφαρμόζεται για αρχηγούς κομμάτων και πρώην πρωθυπουργούς!).
Συμπερασματικά, φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας δεν έχει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς για τον τόπο. Ο μόνος σχεδιασμός που έχει και η μόνη του επιδίωξη είναι πώς θα παραμείνει είτε κάτοχος, είτε έστω διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας και τώρα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης για να αποκομίσει εκλογικό όφελος.
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018
Η συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια είναι αμφίβολο αν ανταποκρίνεται στη Συμφωνία των Πρεσπών
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 09/11
Συγκροτήθηκε η Επιτροπή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, όπως αποφάσισε η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, και στις 14 Νοεμβρίου θα διεξαχθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η σχετική συζήτηση και θα ληφθεί παράλληλα η απόφαση για την προθεσμία κατά την οποία η Αναθεωρητική Επιτροπή θα παραδώσει τις προτάσεις της. Πώς κρίνετε τις σχετικές προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και τι «διαβάζετε» πίσω από τα γράμματα;
Υπάρχουν κάποια σημεία, όπως ιδίως η αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της βουλής, όπου οι προτάσεις των δύο κομμάτων συγκλίνουν επί της αρχής. Εκτιμώ επίσης πως θα είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να αρνηθεί τη σύμπραξη στην αναθεώρηση των άρθρων 62 και 86, με στόχο τη μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, επειδή τούτο βρίσκει ευρύτατη απήχηση στην κοινή γνώμη. Σε άλλα ζητήματα, όπως π.χ. η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «ριζική αναδιατύπωση» του άρθρου 22 παρ. 5 (δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση), είναι εμφανές πως υποκρύπτεται σκοπός εκλογικής εκμετάλλευσης, αφού ακόμη και με την υπάρχουσα διατύπωση εκδόθηκε σειρά δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν αντισυνταγματικές συγκεκριμένες ρυθμίσεις μείωσης των συντάξεων και εντούτοις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν νομοθέτησε αποκατάστασή τους στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά επέβαλε και περαιτέρω μειώσεις από 1.1.2019 (άσχετα αν εκ των υστέρων επιχειρεί να αναβάλει την υλοποίηση τους). Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι φραστικές διατυπώσεις αλλά η ανεπάρκεια πόρων του ασφαλιστικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως η τελική απόφαση για το αν θα γίνει ή όχι αναθεώρηση, καθώς και για την διατύπωση των επιμέρους διατάξεων, ανήκει στην Αναθεωρητική Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, είτε με πλειοψηφία 180 βουλευτών (για όσες διατάξεις διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης τους με τουλάχιστον 151 ψήφους από την παρούσα Βουλή) είτε με πλειοψηφία 151 (για όσες διατάξεις η διαπίστωση της ανάγκης αναθεώρησης έχει γίνει με 180 ψήφους και άνω).
Την ίδια ώρα στη γειτονική χώρα της ΠΓΔΜ το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης τους απασχολεί επίσης. Ο τομεάρχης εξωτερικών της ΝΔ, Γιώργος Κουμουτσάκος τόνισε σχετικά πως η πρόταση Ζάεφ κάνει «ακόμη χειρότερη την ήδη κακή Συμφωνία των Πρεσπών». Ποια είναι η δική σας άποψη για τα όσα εξελίσσονται στην ΠΓΔΜ σε συνάρτηση με την προσπάθεια συμφωνίας για το τελικό όνομα;
Φαίνεται πράγματι να υπάρχει μια κακοπιστία από την άλλη πλευρά και είναι αμφίβολο αν η αναθεώρηση του Συντάγματος της ΠΓΔΜ ανταποκρίνεται στη συμφωνία των Πρεσπών. Ωστόσο, η διεθνής πίεση προς αμφότερες τις πλευρές είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μοιάζει αρκετά πιθανή η κύρωσή της τελικά και από τις δύο χώρες.
Παρατηρούνται πολλές αντιδράσεις για το Νομοσχέδιο Γαβρόγλου ανά την Ελλάδα και από διάφορες πλευρές. Στη Λάρισα υπάρχει μια γενικότερη δυσαρέσκεια και επικρατεί η εκτίμηση πως χρειάζεται βελτίωση. Οι φοιτητές ζητούν την κατάργησή του. Τι εκτιμάτε πως θα συμβεί;
Οι διατάξεις αυτές μάλλον επιδεινώνουν παρά βελτιώνουν την ήδη προβληματική κατάσταση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Εκτιμώ ότι δεν θα μακροημερεύσουν, αλλά το ζητούμενο είναι τι θα επακολουθήσει και πως θα επιτύχουμε, μέσα από τη θέσπιση αυστηρών αλλά δίκαιων και λειτουργικών ρυθμίσεων, να επιταχύνουμε τη μακροπρόθεσμη αναβάθμιση του επιπέδου των σπουδών.
Αλλάζουν τα δεδομένα στην Μεταμνημονιακή Ελλάδα ή όλα αυτά βρίσκονται τελικά στη σφαίρα της θεωρίας και παραμένουν παγωμένα πίσω από την ψυχρότητα των αριθμών; Στην πράξη επί της ουσίας θα δούνε κάτι σύντομα οι πολίτες κατά τη γνώμη σας;
Τα βασικά δεδομένα δεν έχουν αλλάξει, αφού το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να μην μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές με βιώσιμους όρους. Συνεπώς, μετά από μία διετία περίπου, όταν θα έχει εξαντληθεί το περίσσευμα δανεισμού («μαξιλάρι») από το τρίτο μνημόνιο, θα χρειασθεί να ξανασυζητήσουμε διακρατικό δανεισμό, δηλ. ένα τέταρτο επαχθέστατο μνημόνιο, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα (ξανα)δοθεί. Η μόνη διέξοδος θα ήταν να εισέλθουμε στο μεταξύ σε τροχιά ισχυρής και διατηρήσιμης σε βάθος χρόνου οικονομικής ανάπτυξης. Τούτο θα ήταν εφικτό αν είχαμε έναν γενικότερο μετασχηματισμό του κράτους, ώστε αυτό να γίνει ένα σύγχρονο κράτος του 21ου αιώνα και να λειτουργεί ως αρωγός και όχι ως εμπόδιο στην ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αφού μόνο από τους ιδιώτες μπορούν να προσέλθουν οι απαραίτητες για την ανάπτυξη επενδύσεις (αφού το υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο όχι μόνο δεν διαθέτει τους απαραίτητους πόρους για ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στην απαιτούμενη τάξη μεγέθους, αλλά ασθμαίνει ακόμη και για την εξόφληση των τρεχουσών υποχρεώσεών του). Χρειαζόμαστε άρα μια ισχυρή κυβέρνηση (δηλ. μια κυβέρνηση με κοινωνική αποδοχή πολύ ευρύτερη από το 20% έως 25% του ΣΥΡΙΖΑ και το 1% των ΑΝΕΛ), με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό.
Βρίσκεστε στη Λάρισα για μια εκδήλωση σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα και τη δημοσιογραφία. Θα επηρεαστεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα από την εφαρμογή του νέου κανονισμού; Αν ναι σε ποιό βαθμό;
Ο νέος κανονισμός θέτει μια σειρά υποχρεώσεων για τους δημοσιογράφους και όχι μόνο και πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε στο σοβαρό αυτό ζήτημα. Περισσότερα όμως δια ζώσης στην εκδήλωση.
Συγκροτήθηκε η Επιτροπή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, όπως αποφάσισε η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, και στις 14 Νοεμβρίου θα διεξαχθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η σχετική συζήτηση και θα ληφθεί παράλληλα η απόφαση για την προθεσμία κατά την οποία η Αναθεωρητική Επιτροπή θα παραδώσει τις προτάσεις της. Πώς κρίνετε τις σχετικές προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και τι «διαβάζετε» πίσω από τα γράμματα;
Υπάρχουν κάποια σημεία, όπως ιδίως η αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της βουλής, όπου οι προτάσεις των δύο κομμάτων συγκλίνουν επί της αρχής. Εκτιμώ επίσης πως θα είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να αρνηθεί τη σύμπραξη στην αναθεώρηση των άρθρων 62 και 86, με στόχο τη μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, επειδή τούτο βρίσκει ευρύτατη απήχηση στην κοινή γνώμη. Σε άλλα ζητήματα, όπως π.χ. η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «ριζική αναδιατύπωση» του άρθρου 22 παρ. 5 (δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση), είναι εμφανές πως υποκρύπτεται σκοπός εκλογικής εκμετάλλευσης, αφού ακόμη και με την υπάρχουσα διατύπωση εκδόθηκε σειρά δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν αντισυνταγματικές συγκεκριμένες ρυθμίσεις μείωσης των συντάξεων και εντούτοις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν νομοθέτησε αποκατάστασή τους στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά επέβαλε και περαιτέρω μειώσεις από 1.1.2019 (άσχετα αν εκ των υστέρων επιχειρεί να αναβάλει την υλοποίηση τους). Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι φραστικές διατυπώσεις αλλά η ανεπάρκεια πόρων του ασφαλιστικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως η τελική απόφαση για το αν θα γίνει ή όχι αναθεώρηση, καθώς και για την διατύπωση των επιμέρους διατάξεων, ανήκει στην Αναθεωρητική Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, είτε με πλειοψηφία 180 βουλευτών (για όσες διατάξεις διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης τους με τουλάχιστον 151 ψήφους από την παρούσα Βουλή) είτε με πλειοψηφία 151 (για όσες διατάξεις η διαπίστωση της ανάγκης αναθεώρησης έχει γίνει με 180 ψήφους και άνω).
Την ίδια ώρα στη γειτονική χώρα της ΠΓΔΜ το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης τους απασχολεί επίσης. Ο τομεάρχης εξωτερικών της ΝΔ, Γιώργος Κουμουτσάκος τόνισε σχετικά πως η πρόταση Ζάεφ κάνει «ακόμη χειρότερη την ήδη κακή Συμφωνία των Πρεσπών». Ποια είναι η δική σας άποψη για τα όσα εξελίσσονται στην ΠΓΔΜ σε συνάρτηση με την προσπάθεια συμφωνίας για το τελικό όνομα;
Φαίνεται πράγματι να υπάρχει μια κακοπιστία από την άλλη πλευρά και είναι αμφίβολο αν η αναθεώρηση του Συντάγματος της ΠΓΔΜ ανταποκρίνεται στη συμφωνία των Πρεσπών. Ωστόσο, η διεθνής πίεση προς αμφότερες τις πλευρές είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μοιάζει αρκετά πιθανή η κύρωσή της τελικά και από τις δύο χώρες.
Παρατηρούνται πολλές αντιδράσεις για το Νομοσχέδιο Γαβρόγλου ανά την Ελλάδα και από διάφορες πλευρές. Στη Λάρισα υπάρχει μια γενικότερη δυσαρέσκεια και επικρατεί η εκτίμηση πως χρειάζεται βελτίωση. Οι φοιτητές ζητούν την κατάργησή του. Τι εκτιμάτε πως θα συμβεί;
Οι διατάξεις αυτές μάλλον επιδεινώνουν παρά βελτιώνουν την ήδη προβληματική κατάσταση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Εκτιμώ ότι δεν θα μακροημερεύσουν, αλλά το ζητούμενο είναι τι θα επακολουθήσει και πως θα επιτύχουμε, μέσα από τη θέσπιση αυστηρών αλλά δίκαιων και λειτουργικών ρυθμίσεων, να επιταχύνουμε τη μακροπρόθεσμη αναβάθμιση του επιπέδου των σπουδών.
Αλλάζουν τα δεδομένα στην Μεταμνημονιακή Ελλάδα ή όλα αυτά βρίσκονται τελικά στη σφαίρα της θεωρίας και παραμένουν παγωμένα πίσω από την ψυχρότητα των αριθμών; Στην πράξη επί της ουσίας θα δούνε κάτι σύντομα οι πολίτες κατά τη γνώμη σας;
Τα βασικά δεδομένα δεν έχουν αλλάξει, αφού το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να μην μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές με βιώσιμους όρους. Συνεπώς, μετά από μία διετία περίπου, όταν θα έχει εξαντληθεί το περίσσευμα δανεισμού («μαξιλάρι») από το τρίτο μνημόνιο, θα χρειασθεί να ξανασυζητήσουμε διακρατικό δανεισμό, δηλ. ένα τέταρτο επαχθέστατο μνημόνιο, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα (ξανα)δοθεί. Η μόνη διέξοδος θα ήταν να εισέλθουμε στο μεταξύ σε τροχιά ισχυρής και διατηρήσιμης σε βάθος χρόνου οικονομικής ανάπτυξης. Τούτο θα ήταν εφικτό αν είχαμε έναν γενικότερο μετασχηματισμό του κράτους, ώστε αυτό να γίνει ένα σύγχρονο κράτος του 21ου αιώνα και να λειτουργεί ως αρωγός και όχι ως εμπόδιο στην ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αφού μόνο από τους ιδιώτες μπορούν να προσέλθουν οι απαραίτητες για την ανάπτυξη επενδύσεις (αφού το υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο όχι μόνο δεν διαθέτει τους απαραίτητους πόρους για ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στην απαιτούμενη τάξη μεγέθους, αλλά ασθμαίνει ακόμη και για την εξόφληση των τρεχουσών υποχρεώσεών του). Χρειαζόμαστε άρα μια ισχυρή κυβέρνηση (δηλ. μια κυβέρνηση με κοινωνική αποδοχή πολύ ευρύτερη από το 20% έως 25% του ΣΥΡΙΖΑ και το 1% των ΑΝΕΛ), με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό.
Βρίσκεστε στη Λάρισα για μια εκδήλωση σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα και τη δημοσιογραφία. Θα επηρεαστεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα από την εφαρμογή του νέου κανονισμού; Αν ναι σε ποιό βαθμό;
Ο νέος κανονισμός θέτει μια σειρά υποχρεώσεων για τους δημοσιογράφους και όχι μόνο και πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε στο σοβαρό αυτό ζήτημα. Περισσότερα όμως δια ζώσης στην εκδήλωση.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 31/10/2018
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος κατέθεσε γραπτή ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Θέμα: Αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών
Σύγχρονες μελέτες καταδεικνύουν ότι ένα ποσοστό 10% με 20% των παιδιών στην Ευρώπη έχουν υποστεί σεξουαλική βία κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας . Τα στατιστικά αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικά, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που κακοποιούνται δεν το αναφέρουν . Ακόμα μεγαλύτερο είναι το ποσοστό σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά (ιδίως σε ασυνόδευτους ανήλικους) που επιλέγουν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Το ποσοστό αυτό εκτιμάται ότι είναι ιδιαίτερα υψηλό σε ανήλικους μετανάστες, που φτάνουν στην ΕΕ από εμπόλεμες χώρες της Αφρικής και της Ασίας . Άρρηκτα συνδεδεμένη με εγκλήματα της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης ανηλίκων αποτελεί και η έξαρση της παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο. Η ΕΕ και τα κράτη μέλη εμφανίζονται διστακτικά στην αποφασιστική καταπολέμηση αυτών των εγκλημάτων. Η εφαρμογή της σχετικής Οδηγίας 201193/ΕΕ κρίνεται ελλιπής και ανεπαρκής.
Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Πώς σχεδιάζει να ενεργήσει για την αποφασιστική καταπολέμηση των ανωτέρω εγκλημάτων και την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας από τα κράτη-μέλη;
2. Σκοπεύει να λάβει μέτρα ενεργοποίησης σύγχρονων μεθόδων ηλεκτρονικής ασφάλειας και μηχανισμών ελέγχου του «Μαύρου Διαδίκτυο» για την καταπολέμηση της παιδικής πορνογραφίας και της διακίνησης υλικού της;
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για το casus belli της Τουρκίας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 23/10/2018
Ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος κατέθεσε γραπτή ερώτηση στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας κα Φ. Μογκερίνι για τις προκλητικές δηλώσεις Τσαβούσογλου σχετικά με την ισχύ του casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από 6 σε 12 ναυτικά μίλια.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης:
H Eλλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, που δεν έχει υλοποιήσει ακόμη το αναφαίρετο δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια βάσει του άρθρου 3 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας [1]. Όλες οι υπόλοιπες χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας) έχουν ασκήσει αυτό το δικαίωμα [2]. H Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει σε αυτή την επέκταση λόγω της απειλής πολέμου που απροκάλυπτα εκτοξεύει η Τουρκία (casus belli), σε περίπτωση υλοποίησης αυτού του κυριαρχικού δικαιώματος [3]. Πρόσφατα η ελληνική Κυβέρνηση (20.10.2018) προανήγγειλε την επέκταση των χωρικών υδάτων σε περιοχές του Ιονίου Πελάγους [4]. Οι εν λόγω εξαγγελίες προκάλεσαν την άμεση αντίδραση της τουρκικής Κυβέρνησης που διαμήνυσε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψει επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, καθώς το casus belli εξακολουθεί να ισχύει [5].
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος:
1) Ποια είναι η θέση της σε σχέση με το casus belli της Τουρκίας σε βάρος της άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας;
2) Τί μέτρα σχεδιάζει να λάβει για να αποτρέψει την Τουρκία από την υλοποίηση της εν λόγω απειλής διασφαλίζοντας την ειρήνη στα εδάφη της ΕΕ;
________________________________________
[3] Πρβλ. απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσής της (8/6/1995);
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018
Αυτό που ο Ζάεφ δεν θα μπορούσε να κερδίσει στις κάλπες, το πέτυχε στο κοινοβούλιο
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στον Δημήτρη Χρυσικόπουλο στην εφημερίδα «Free Sunday»
Κατ' αρχάς θα ήθελα να συζητήσουμε για τις εξελίξεις στο σκοπιανό. Πώς βλέπετε να προχωρά η πλευρά των Σκοπίων, μετά το δημοψήφισμα;
Η συμμετοχή των πολιτών στο δημοψήφισμα ήταν περιορισμένη και συνεπώς δεν προέκυψε η θετική δυναμική για την συμφωνία, την οποία ανέμενε η κυβέρνηση των Σκοπίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θετικές ψήφοι ήταν περίπου 610.000, ενώ οι ψήφοι του συνόλων των κομμάτων που στήριξαν τη συμφωνία στις εκλογές του 2016( σοσιαλδημοκρατών και αλβανοφώνων ) ήταν 650.000.Ο κ. Ζάεφ δεν φαίνεται λοιπόν να έπεισε ούτε όλους τους δικούς του ψηφοφόρους, πόσο μάλλον τους οπαδούς της εθνικιστικής αντιπολίτευσης του VMRO.
Πόσο πιθανό θεωρείτε να καταφέρει τελικά ο κ. Ζάεφ να ολοκληρώσει τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης; Πιστεύετε ότι θα υποχρεωθεί τελικά να πάει σε εκλογές;
Δεν θα ήταν εύκολο να επιτύχει ο κ. Ζάεφ μέσα από την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών μία ανατροπή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών σε τέτοια κλίμακα ώστε να κατορθώσει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3 του συνόλου των βουλευτών για να προχωρήσει στην απαιτούμενη συνταγματική αναθεώρηση. Στις εκλογές του 2016 το VMRO είχε λάβει σχεδόν το 40% των ψήφων και 51 έδρες επί συνόλου 120. Για να συμπιεσθεί κάτω από τις 41 θα έπρεπε να χάσει τώρα σχεδόν το ένα τέταρτο των ψήφων του. Σημειωτέον ότι ιστορικά σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2006 και μετά το VMRO έχει κερδίσει από 45 έδρες και πάνω. Αυτό όμως που δεν θα μπορούσε να κερδίσει στις κάλπες, το πέτυχε στο Κοινοβούλιο με τη διαφοροποίηση οκτώ βουλευτών του VMRO από την κομματική γραμμή.
Πάντως, η συμφωνία των Πρεσπών μοιάζει να δημιουργεί ρήγμα εντός της κυβέρνησης, με τον κ. Καμμένο να λέει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει υπέρ της κύρωσής της αν και όταν έλθει στην ελληνική Βουλή και τον κ. Κοτζιά να παραιτείται. Τι σημαίνει αυτό για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης;
Τα ρήγματα με Καμμένο και Κοτζιά έχουν ήδη δημιουργηθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης και απειλούν την βιωσιμότητά της. Λαμβανομένων υπόψη όλων των παραμέτρων έχω την εντύπωση ότι η πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής (και) των εθνικών εκλογών είναι ο Μάιος, μαζί με τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές και δημοτικές.
Ποια είναι η αίσθηση που έχετε αποκομίσει από την Ευρώπη, σχετικά με το τέλος του προγράμματος και τη μεταμνημονιακή εποχή για την Ελλάδα;
Δυστυχώς ο όρος «μεταμνημονιακή εποχή» δεν ανταποκρίνεται σε μία ουσιαστική αλλαγή των δεδομένων. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, τα ομόλογά της εξακολουθούν να αξιολογούνται ως «σκουπίδια» από τους διεθνείς οίκους και να μην γίνονται αποδεκτά ως ενέχυρο από την ΕΚΤ και, το χειρότερο, η περιπόθητη ανάπτυξη καρκινοβατεί. Αλλαγή εποχής για την ελληνική κοινωνία και ουσιαστική άνοδος του βιοτικού επιπέδου θα μπορούσε να υπάρξει μόνο εφόσον κατορθώναμε να βρούμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, σε αντικατάσταση του μοντέλου εντάσεως εργασίας με το οποίο είχαμε πορευθεί από τον 19ο αιώνα έως περίπου τη δεκαετία του 1980, οπότε η εξελισσόμενη παγκοσμιοποίηση ουσιαστικά το αχρήστευσε. Κοντινές μας χώρες τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα από εμάς, όπως π.χ. η Κύπρος όπου (παρά την τουρκική κατοχή του βόρειου τμήματος) το κατά κεφαλή ονομαστικό ΑΕΠ σε δολάρια ήταν περίπου 25.000 το 2017, ή ακόμη περισσότερο, το Ισραήλ, με 40.000 δολάρια, ενώ στην Ελλάδα μόλις υπερέβαινε τις 18.000. Κάνουμε σε πολλά μέτωπα σοβαρά λάθη εδώ και δεκαετίες και έτσι δεν μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες που έχει ο τόπος για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, σε πολύ ευρύτερη κλίμακα από τη σημερινή.
Θα ήθελα το σχόλιό σας για τη δήλωση του κ. Πολάκη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές «αν βάλουμε κάποιους φυλακή. Πρέπει να επιταχύνει η Δικαιοσύνη».
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίσθηκε ως μια νέα πολιτική δύναμη, η οποία δεν είχε συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας στο παρελθόν και φαινόταν να διαθέτει πολύ περισσότερη εσωκομματική δημοκρατία από όλους τους άλλους. Οι ελπίδες που μπορούσε κανείς να στηρίξει στα χαρακτηριστικά αυτά διαψεύσθηκαν με τον πιο οικτρό τρόπο, αφού την τελευταία τετραετία έχει μεταλλαχθεί σε μια πελατειακή πυραμίδα, με μόνο συνδετικό αρμό την επιδίωξη νομής με κάθε τρόπο των ωφελημάτων της εξουσίας. Οι προσπάθειες υπονόμευσης της δικαστικής ανεξαρτησίας, άλλοτε με γραφικές δηλώσεις τύπου Πολάκη και άλλοτε με πιο αθέατους και επικίνδυνους τρόπους (π.χ. άσκηση διώξεων κατά δικαστών με βάση τα προϊόντα παρακολούθησης και υποκλοπής σε βάρος της προσωπικής τους ζωής), εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Αν θέλουμε να αλλάξει σελίδα η χώρα, πρέπει να διασφαλίσουμε περισσότερο και πιο ουσιαστικό σεβασμό των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος και ένα πιο σοβαρό και ευπρεπές επίπεδο πολιτικού διαλόγου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Δυστυχώς, τίποτα τέτοιο δεν διαφαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Αντίθετα, όλες οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος έρχονται και επανέρχονται, χωρίς, από ό, τι φαίνεται, να έχουμε διδαχθεί τίποτα από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για αντιθεσμικότητα και παρεμβάσεις στο χώρο της δικαιοσύνης. Θεωρείτε ότι οι κατηγορίες έχουν βάση;
Ασφαλώς και έχουν βάση, όπως προανέφερα, αλλά και η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιτείνει «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ίσως θα ήταν χρήσιμη μια αναθεώρηση του άρθρου 90 του Συντάγματος, σε σχέση με την επιλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων κατά τρόπο ώστε να μειωθεί ή εξαλειφθεί η ανάμειξη της εκάστοτε κυβέρνησης σ’ αυτή. Ακόμη πιο χρήσιμο θα ήταν να διδάσκονται οι αρχές του πολιτεύματος ως βασικό μάθημα στη μέση εκπαίδευση, ώστε οι πολίτες να ενστερνισθούν περισσότερο τις βασικές αξίες της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Κατ' αρχάς θα ήθελα να συζητήσουμε για τις εξελίξεις στο σκοπιανό. Πώς βλέπετε να προχωρά η πλευρά των Σκοπίων, μετά το δημοψήφισμα;
Η συμμετοχή των πολιτών στο δημοψήφισμα ήταν περιορισμένη και συνεπώς δεν προέκυψε η θετική δυναμική για την συμφωνία, την οποία ανέμενε η κυβέρνηση των Σκοπίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θετικές ψήφοι ήταν περίπου 610.000, ενώ οι ψήφοι του συνόλων των κομμάτων που στήριξαν τη συμφωνία στις εκλογές του 2016( σοσιαλδημοκρατών και αλβανοφώνων ) ήταν 650.000.Ο κ. Ζάεφ δεν φαίνεται λοιπόν να έπεισε ούτε όλους τους δικούς του ψηφοφόρους, πόσο μάλλον τους οπαδούς της εθνικιστικής αντιπολίτευσης του VMRO.
Πόσο πιθανό θεωρείτε να καταφέρει τελικά ο κ. Ζάεφ να ολοκληρώσει τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης; Πιστεύετε ότι θα υποχρεωθεί τελικά να πάει σε εκλογές;
Δεν θα ήταν εύκολο να επιτύχει ο κ. Ζάεφ μέσα από την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών μία ανατροπή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών σε τέτοια κλίμακα ώστε να κατορθώσει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3 του συνόλου των βουλευτών για να προχωρήσει στην απαιτούμενη συνταγματική αναθεώρηση. Στις εκλογές του 2016 το VMRO είχε λάβει σχεδόν το 40% των ψήφων και 51 έδρες επί συνόλου 120. Για να συμπιεσθεί κάτω από τις 41 θα έπρεπε να χάσει τώρα σχεδόν το ένα τέταρτο των ψήφων του. Σημειωτέον ότι ιστορικά σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2006 και μετά το VMRO έχει κερδίσει από 45 έδρες και πάνω. Αυτό όμως που δεν θα μπορούσε να κερδίσει στις κάλπες, το πέτυχε στο Κοινοβούλιο με τη διαφοροποίηση οκτώ βουλευτών του VMRO από την κομματική γραμμή.
Πάντως, η συμφωνία των Πρεσπών μοιάζει να δημιουργεί ρήγμα εντός της κυβέρνησης, με τον κ. Καμμένο να λέει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει υπέρ της κύρωσής της αν και όταν έλθει στην ελληνική Βουλή και τον κ. Κοτζιά να παραιτείται. Τι σημαίνει αυτό για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης;
Τα ρήγματα με Καμμένο και Κοτζιά έχουν ήδη δημιουργηθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης και απειλούν την βιωσιμότητά της. Λαμβανομένων υπόψη όλων των παραμέτρων έχω την εντύπωση ότι η πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής (και) των εθνικών εκλογών είναι ο Μάιος, μαζί με τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές και δημοτικές.
Ποια είναι η αίσθηση που έχετε αποκομίσει από την Ευρώπη, σχετικά με το τέλος του προγράμματος και τη μεταμνημονιακή εποχή για την Ελλάδα;
Δυστυχώς ο όρος «μεταμνημονιακή εποχή» δεν ανταποκρίνεται σε μία ουσιαστική αλλαγή των δεδομένων. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, τα ομόλογά της εξακολουθούν να αξιολογούνται ως «σκουπίδια» από τους διεθνείς οίκους και να μην γίνονται αποδεκτά ως ενέχυρο από την ΕΚΤ και, το χειρότερο, η περιπόθητη ανάπτυξη καρκινοβατεί. Αλλαγή εποχής για την ελληνική κοινωνία και ουσιαστική άνοδος του βιοτικού επιπέδου θα μπορούσε να υπάρξει μόνο εφόσον κατορθώναμε να βρούμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, σε αντικατάσταση του μοντέλου εντάσεως εργασίας με το οποίο είχαμε πορευθεί από τον 19ο αιώνα έως περίπου τη δεκαετία του 1980, οπότε η εξελισσόμενη παγκοσμιοποίηση ουσιαστικά το αχρήστευσε. Κοντινές μας χώρες τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα από εμάς, όπως π.χ. η Κύπρος όπου (παρά την τουρκική κατοχή του βόρειου τμήματος) το κατά κεφαλή ονομαστικό ΑΕΠ σε δολάρια ήταν περίπου 25.000 το 2017, ή ακόμη περισσότερο, το Ισραήλ, με 40.000 δολάρια, ενώ στην Ελλάδα μόλις υπερέβαινε τις 18.000. Κάνουμε σε πολλά μέτωπα σοβαρά λάθη εδώ και δεκαετίες και έτσι δεν μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες που έχει ο τόπος για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, σε πολύ ευρύτερη κλίμακα από τη σημερινή.
Θα ήθελα το σχόλιό σας για τη δήλωση του κ. Πολάκη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές «αν βάλουμε κάποιους φυλακή. Πρέπει να επιταχύνει η Δικαιοσύνη».
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίσθηκε ως μια νέα πολιτική δύναμη, η οποία δεν είχε συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας στο παρελθόν και φαινόταν να διαθέτει πολύ περισσότερη εσωκομματική δημοκρατία από όλους τους άλλους. Οι ελπίδες που μπορούσε κανείς να στηρίξει στα χαρακτηριστικά αυτά διαψεύσθηκαν με τον πιο οικτρό τρόπο, αφού την τελευταία τετραετία έχει μεταλλαχθεί σε μια πελατειακή πυραμίδα, με μόνο συνδετικό αρμό την επιδίωξη νομής με κάθε τρόπο των ωφελημάτων της εξουσίας. Οι προσπάθειες υπονόμευσης της δικαστικής ανεξαρτησίας, άλλοτε με γραφικές δηλώσεις τύπου Πολάκη και άλλοτε με πιο αθέατους και επικίνδυνους τρόπους (π.χ. άσκηση διώξεων κατά δικαστών με βάση τα προϊόντα παρακολούθησης και υποκλοπής σε βάρος της προσωπικής τους ζωής), εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Αν θέλουμε να αλλάξει σελίδα η χώρα, πρέπει να διασφαλίσουμε περισσότερο και πιο ουσιαστικό σεβασμό των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος και ένα πιο σοβαρό και ευπρεπές επίπεδο πολιτικού διαλόγου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Δυστυχώς, τίποτα τέτοιο δεν διαφαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Αντίθετα, όλες οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος έρχονται και επανέρχονται, χωρίς, από ό, τι φαίνεται, να έχουμε διδαχθεί τίποτα από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για αντιθεσμικότητα και παρεμβάσεις στο χώρο της δικαιοσύνης. Θεωρείτε ότι οι κατηγορίες έχουν βάση;
Ασφαλώς και έχουν βάση, όπως προανέφερα, αλλά και η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιτείνει «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ίσως θα ήταν χρήσιμη μια αναθεώρηση του άρθρου 90 του Συντάγματος, σε σχέση με την επιλογή της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων κατά τρόπο ώστε να μειωθεί ή εξαλειφθεί η ανάμειξη της εκάστοτε κυβέρνησης σ’ αυτή. Ακόμη πιο χρήσιμο θα ήταν να διδάσκονται οι αρχές του πολιτεύματος ως βασικό μάθημα στη μέση εκπαίδευση, ώστε οι πολίτες να ενστερνισθούν περισσότερο τις βασικές αξίες της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Καλούμαστε να καταθέσουμε χειροπιαστά πλάνα βιώσιμης ανάπτυξης για τα νησιά
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Κυκλαδική»
Η τυπική ολοκλήρωση των μνημονιακών προγραμμάτων έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους Ευρωπαίους αξιωματούχους να εκφραστούν με θετικά λόγια για την πρόοδο της χώρας μας και τις προσπάθειες των πολιτών της. Με τον τρόπο αυτό βέβαια επιχειρείται η οικοδόμηση ενός success story για τις σχετικές «επιδόσεις» των ευρωπαϊκών θεσμών, με προφανή επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Το να υποστηρίζει όμως κανείς πως η κρίση ανήκει πια στο παρελθόν και όλα βαίνουν καλώς είναι εκτός από αβάσιμο, εξίσου επικίνδυνο με τις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ. Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο των τελευταίων ετών είναι δίχως αμφιβολία η έλλειψη ξεκάθαρου, σύγχρονου και αποδοτικού παραγωγικού μοντέλου, που μας έφερε σε θέση αδυναμίας απέναντι σε τρίτα κράτη τα οποία αδυνατούσαμε να ανταγωνιστούμε εξ αιτίας της αλλαγής συσχετισμών στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Το δεδομένο αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα.
Η έλλειψη ξεκάθαρων ιδεών όχι μόνο επιβίωσης αλλά και ανάπτυξης της Ελλάδας συνοδευόταν επί μακρόν από χαρακτηριστικά όπως ο υδροκεφαλισμός του κράτους, η αδυναμία αποκέντρωσης και βεβαίως η ανυπαρξία παροχής δυνατοτήτων σε περιφέρειες όπως η νησιωτική Ελλάδα να προγραμματίσουν την πορεία τους και να προοδεύσουν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε συνεχείς ελλείψεις και αδυναμίες τόσο σε κεντρικό-διοικητικό επίπεδο, με την υποβάθμιση των υποδομών τους και τη χειροτέρευση της κατάστασής τους, όσο και σε ατομικό για τους πολίτες των περιοχών αυτών.
Η υποστήριξη και αναβάθμιση των ελληνικών νησιών είναι συνεπώς επιβεβλημένη και αναγκαία. Τούτο δεν αποτελεί μόνο οικονομικό ζήτημα, αλλά πρωτίστως πρακτικό για τους πολίτες που κατοικούν μόνιμα στα νησιά μας, οι οποίοι καλούνται σε καθημερινή βάση να αντιπαρέλθουν δυσκολίες στις μετακινήσεις, την εργασία και ευρύτερα τη διαβίωσή τους. Δεν είναι άλλωστε σπάνιες οι περιπτώσεις κινδύνων που προκαλούνται από την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών που σχετίζονται με την υγεία, τη δυνατότητα μεταφοράς ασθενών, την ηλεκτροδότηση σε σταθερή βάση. Η αντιμετώπιση των αδυναμιών αυτών είναι προφανές πως απαιτεί την υλοποίηση ιδιαίτερα κοστοβόρων επεμβάσεων, τις οποίες το ελληνικό κράτος αδυνατούσε, ακόμα και σε περιόδους ευημερίας, να υποστηρίξει.
Στο σημείο αυτό η προοπτική προσέλκυσης επενδύσεων προκύπτει αβίαστα ως η καλύτερη πρόταση, προς επίλυση χρόνιων ζητημάτων. Αν όμως θέλουμε να στοχεύσουμε στη μακροπρόθεσμη ισχυροποίηση των νησιωτικών περιοχών, θα πρέπει να προσεγγίσουμε την προοπτική προσέλκυσης επενδύσεων υπό ένα ευρύτερο πρίσμα, παρότι η στόχευση στην πρόσκαιρη οικονομική αναζωογόνηση και ανάπτυξη φαντάζει πιο σημαντική, αν όχι αναγκαστική, λόγω της κρίσης, από τη βελτίωση των υποδομών που βελτιώνουν την καθημερινή ζωή των πολιτών.
Οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα τελευταία χρόνια, μέσω των διαφόρων προγραμμάτων που ενώνονται υπό τη δράση InvestEu, προσβλέπουν στην προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών μέσω πολύπλοκων διαδικασιών, χωρίς πάντοτε να υπάρχει ξεκάθαρο στίγμα ή στόχος, ενώ σε πρώτη προτεραιότητα βρίσκονται επενδύσεις σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, υποδομές, έρευνα και ανάπτυξη, όπως βεβαίως και η καινοτομία. Σε θεωρητικό επίπεδο στόχος είναι να συγκεντρωθούν τα πολλά διαφορετικά χρηματοδοτικά προγράμματα που είναι ήδη διαθέσιμα και να επεκταθεί το «επιτυχημένο μοντέλο» του σχεδίου Γιούνκερ, δίνοντας παράλληλα εγγυήσεις σε επενδυτικά σχήματα, στοχεύοντας έτσι και στη δημιουργία επιπλέον θέσεων εργασίας, μόνιμων ή έστω και παροδικών, μέσω του κλάδου κατασκευών κλπ. Παρά τα θετικά για διάφορες περιφέρειες της Ευρώπης αποτελέσματα, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως έχει επιτευχθεί κάποια άμεσα αισθητή βελτίωση για τους ευρωπαίους πολίτες, ιδιαίτερα βέβαια σε περιοχές που εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα, όπως οι νησιωτικές.
Γι’ αυτό και από την πλευρά μας, είναι αναγκαία η σε βάθος ανάλυση των αναγκών, ώστε να επιχειρήσουμε στοχευμένες εκτιμήσεις και να εκπονήσουμε συγκεκριμένα σχέδια για το είδος των επενδύσεων που κάθε περιοχή χρειάζεται να προσελκύσει. Στην περίπτωση των νησιών του Αιγαίου, είναι δεδομένο πως ο τουρισμός αποτελεί τον βασικότερο μοχλό ανάπτυξης και συνεπώς αυτός ο τομέας τραβά τα βλέμματα των υποψήφιων επενδυτικών σχημάτων, αποτελώντας παράλληλα μια καλή ευκαιρία τόνωσης της τοπικής και βεβαίως της κρατικής οικονομίας. Παράλληλα, η προοπτική προσέλκυσης μόνιμων αλλοδαπών κατοίκων από τη Βόρεια Ευρώπη, όπως σε αρκετές χώρες της Μεσογείου συμβαίνει με συνταξιούχους από τη Βρετανία και τη Δανία εδώ και χρόνια, θα μπορούσε να αποτελέσει χρυσή ευκαιρία εισροής σημαντικών πόρων με μακροπρόθεσμο, σχετικά ασφαλή ορίζοντα σε σχέση με τις μεταπτώσεις του παραδοσιακού τουρισμού. Τέλος, είναι αναγκαία η εκπόνηση σχεδίου ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής, με στόχο την προώθηση πλάνων βελτίωσης των υποδομών παραγωγής και διαχείρισης ενέργειας, αφού ιδιαίτερα στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας η νησιωτική Ελλάδα έχει ως εκ φύσεως προβάδισμα λόγω κλιματολογικών συνθηκών.
Σε ό,τι αφορά τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κεντρικό επίπεδο, είναι προφανές πως η ενίσχυση των επενδύσεων και η ενίσχυση της απασχόλησης στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες δεν βρίσκεται στο σημείο που θα έπρεπε.
Οφείλουμε λοιπόν ως κράτος-μέλος να κινηθούμε αποφασιστικά σε δύο κατευθύνσεις : Τόσο προς το εξωτερικό με την εξασφάλιση μιας πιο ισορροπημένης, δίκαιης υποστήριξης περιφερειών όπως η νησιωτική Ελλάδα, όσο παράλληλα και προς το εσωτερικό με την εκπόνηση βιώσιμων, επενδυτικά θελκτικών σχεδίων ανάπτυξης της περιοχής, δίνοντας την ευκαιρία σε νησιά που μέχρι σήμερα θεωρούνται απομακρυσμένα ή και αποκομμένα, να καταστούν αξιόπιστες επενδυτικές επιλογές. Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την εξάλειψη αγκυλώσεων του παρελθόντος, χωρίς δηλαδή την εφαρμογή συγκεκριμένου, σύγχρονου και αποδοτικού νομοθετικού πλαισίου, αλλά και την επιτάχυνση γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Γίνεται επομένως αντιληπτό πως παρά τις υπαρκτές προοπτικές ανάπτυξης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες που είναι κοινές για όλους τους Ευρωπαίους (πολύπλοκοι μηχανισμοί χρηματοδότησης, ανισότητες στην κατανομή κονδυλίων και επενδύσεων, δυσκολίες στη διεθνή αγορά) αλλά και με εσωτερικά ζητήματα, που δεν εστιάζονται μόνο στη γραφειοκρατία αλλά εξ αρχής σχετίζονται με την έλλειψη κεντρικού σχεδίου ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του κράτους. Η ανάγκη εξεύρεσης λύσεων όχι μόνο για το παρόν αλλά κυρίως για το μέλλον της Ελλάδας και βεβαίως των νησιωτικών περιοχών καθίσταται ακόμη πιο άμεση όταν συγκρούεται με παραδοσιακές, σχεδόν εμμονικές ελλείψεις και ασυνεννοησίες μεταξύ των αρμόδιων φορέων, ακόμη και σε μια εποχή που η σύλληψη και δημιουργία επενδυτικών προτάσεων φαντάζει ευκολότερη, λόγω τεχνολογίας. Καλούμαστε πλέον να καταθέσουμε χειροπιαστά πλάνα βιώσιμης ανάπτυξης με σύγχρονο πνεύμα και όχι απλά ευχολόγια, αν δεν θέλουμε να χάσουμε μια ακόμη ευκαιρία.
Η τυπική ολοκλήρωση των μνημονιακών προγραμμάτων έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους Ευρωπαίους αξιωματούχους να εκφραστούν με θετικά λόγια για την πρόοδο της χώρας μας και τις προσπάθειες των πολιτών της. Με τον τρόπο αυτό βέβαια επιχειρείται η οικοδόμηση ενός success story για τις σχετικές «επιδόσεις» των ευρωπαϊκών θεσμών, με προφανή επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Το να υποστηρίζει όμως κανείς πως η κρίση ανήκει πια στο παρελθόν και όλα βαίνουν καλώς είναι εκτός από αβάσιμο, εξίσου επικίνδυνο με τις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ. Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο των τελευταίων ετών είναι δίχως αμφιβολία η έλλειψη ξεκάθαρου, σύγχρονου και αποδοτικού παραγωγικού μοντέλου, που μας έφερε σε θέση αδυναμίας απέναντι σε τρίτα κράτη τα οποία αδυνατούσαμε να ανταγωνιστούμε εξ αιτίας της αλλαγής συσχετισμών στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Το δεδομένο αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα.
Η έλλειψη ξεκάθαρων ιδεών όχι μόνο επιβίωσης αλλά και ανάπτυξης της Ελλάδας συνοδευόταν επί μακρόν από χαρακτηριστικά όπως ο υδροκεφαλισμός του κράτους, η αδυναμία αποκέντρωσης και βεβαίως η ανυπαρξία παροχής δυνατοτήτων σε περιφέρειες όπως η νησιωτική Ελλάδα να προγραμματίσουν την πορεία τους και να προοδεύσουν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε συνεχείς ελλείψεις και αδυναμίες τόσο σε κεντρικό-διοικητικό επίπεδο, με την υποβάθμιση των υποδομών τους και τη χειροτέρευση της κατάστασής τους, όσο και σε ατομικό για τους πολίτες των περιοχών αυτών.
Η υποστήριξη και αναβάθμιση των ελληνικών νησιών είναι συνεπώς επιβεβλημένη και αναγκαία. Τούτο δεν αποτελεί μόνο οικονομικό ζήτημα, αλλά πρωτίστως πρακτικό για τους πολίτες που κατοικούν μόνιμα στα νησιά μας, οι οποίοι καλούνται σε καθημερινή βάση να αντιπαρέλθουν δυσκολίες στις μετακινήσεις, την εργασία και ευρύτερα τη διαβίωσή τους. Δεν είναι άλλωστε σπάνιες οι περιπτώσεις κινδύνων που προκαλούνται από την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών που σχετίζονται με την υγεία, τη δυνατότητα μεταφοράς ασθενών, την ηλεκτροδότηση σε σταθερή βάση. Η αντιμετώπιση των αδυναμιών αυτών είναι προφανές πως απαιτεί την υλοποίηση ιδιαίτερα κοστοβόρων επεμβάσεων, τις οποίες το ελληνικό κράτος αδυνατούσε, ακόμα και σε περιόδους ευημερίας, να υποστηρίξει.
Στο σημείο αυτό η προοπτική προσέλκυσης επενδύσεων προκύπτει αβίαστα ως η καλύτερη πρόταση, προς επίλυση χρόνιων ζητημάτων. Αν όμως θέλουμε να στοχεύσουμε στη μακροπρόθεσμη ισχυροποίηση των νησιωτικών περιοχών, θα πρέπει να προσεγγίσουμε την προοπτική προσέλκυσης επενδύσεων υπό ένα ευρύτερο πρίσμα, παρότι η στόχευση στην πρόσκαιρη οικονομική αναζωογόνηση και ανάπτυξη φαντάζει πιο σημαντική, αν όχι αναγκαστική, λόγω της κρίσης, από τη βελτίωση των υποδομών που βελτιώνουν την καθημερινή ζωή των πολιτών.
Οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα τελευταία χρόνια, μέσω των διαφόρων προγραμμάτων που ενώνονται υπό τη δράση InvestEu, προσβλέπουν στην προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών μέσω πολύπλοκων διαδικασιών, χωρίς πάντοτε να υπάρχει ξεκάθαρο στίγμα ή στόχος, ενώ σε πρώτη προτεραιότητα βρίσκονται επενδύσεις σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, υποδομές, έρευνα και ανάπτυξη, όπως βεβαίως και η καινοτομία. Σε θεωρητικό επίπεδο στόχος είναι να συγκεντρωθούν τα πολλά διαφορετικά χρηματοδοτικά προγράμματα που είναι ήδη διαθέσιμα και να επεκταθεί το «επιτυχημένο μοντέλο» του σχεδίου Γιούνκερ, δίνοντας παράλληλα εγγυήσεις σε επενδυτικά σχήματα, στοχεύοντας έτσι και στη δημιουργία επιπλέον θέσεων εργασίας, μόνιμων ή έστω και παροδικών, μέσω του κλάδου κατασκευών κλπ. Παρά τα θετικά για διάφορες περιφέρειες της Ευρώπης αποτελέσματα, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως έχει επιτευχθεί κάποια άμεσα αισθητή βελτίωση για τους ευρωπαίους πολίτες, ιδιαίτερα βέβαια σε περιοχές που εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα, όπως οι νησιωτικές.
Γι’ αυτό και από την πλευρά μας, είναι αναγκαία η σε βάθος ανάλυση των αναγκών, ώστε να επιχειρήσουμε στοχευμένες εκτιμήσεις και να εκπονήσουμε συγκεκριμένα σχέδια για το είδος των επενδύσεων που κάθε περιοχή χρειάζεται να προσελκύσει. Στην περίπτωση των νησιών του Αιγαίου, είναι δεδομένο πως ο τουρισμός αποτελεί τον βασικότερο μοχλό ανάπτυξης και συνεπώς αυτός ο τομέας τραβά τα βλέμματα των υποψήφιων επενδυτικών σχημάτων, αποτελώντας παράλληλα μια καλή ευκαιρία τόνωσης της τοπικής και βεβαίως της κρατικής οικονομίας. Παράλληλα, η προοπτική προσέλκυσης μόνιμων αλλοδαπών κατοίκων από τη Βόρεια Ευρώπη, όπως σε αρκετές χώρες της Μεσογείου συμβαίνει με συνταξιούχους από τη Βρετανία και τη Δανία εδώ και χρόνια, θα μπορούσε να αποτελέσει χρυσή ευκαιρία εισροής σημαντικών πόρων με μακροπρόθεσμο, σχετικά ασφαλή ορίζοντα σε σχέση με τις μεταπτώσεις του παραδοσιακού τουρισμού. Τέλος, είναι αναγκαία η εκπόνηση σχεδίου ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής, με στόχο την προώθηση πλάνων βελτίωσης των υποδομών παραγωγής και διαχείρισης ενέργειας, αφού ιδιαίτερα στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας η νησιωτική Ελλάδα έχει ως εκ φύσεως προβάδισμα λόγω κλιματολογικών συνθηκών.
Σε ό,τι αφορά τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κεντρικό επίπεδο, είναι προφανές πως η ενίσχυση των επενδύσεων και η ενίσχυση της απασχόλησης στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες δεν βρίσκεται στο σημείο που θα έπρεπε.
Οφείλουμε λοιπόν ως κράτος-μέλος να κινηθούμε αποφασιστικά σε δύο κατευθύνσεις : Τόσο προς το εξωτερικό με την εξασφάλιση μιας πιο ισορροπημένης, δίκαιης υποστήριξης περιφερειών όπως η νησιωτική Ελλάδα, όσο παράλληλα και προς το εσωτερικό με την εκπόνηση βιώσιμων, επενδυτικά θελκτικών σχεδίων ανάπτυξης της περιοχής, δίνοντας την ευκαιρία σε νησιά που μέχρι σήμερα θεωρούνται απομακρυσμένα ή και αποκομμένα, να καταστούν αξιόπιστες επενδυτικές επιλογές. Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την εξάλειψη αγκυλώσεων του παρελθόντος, χωρίς δηλαδή την εφαρμογή συγκεκριμένου, σύγχρονου και αποδοτικού νομοθετικού πλαισίου, αλλά και την επιτάχυνση γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Γίνεται επομένως αντιληπτό πως παρά τις υπαρκτές προοπτικές ανάπτυξης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες που είναι κοινές για όλους τους Ευρωπαίους (πολύπλοκοι μηχανισμοί χρηματοδότησης, ανισότητες στην κατανομή κονδυλίων και επενδύσεων, δυσκολίες στη διεθνή αγορά) αλλά και με εσωτερικά ζητήματα, που δεν εστιάζονται μόνο στη γραφειοκρατία αλλά εξ αρχής σχετίζονται με την έλλειψη κεντρικού σχεδίου ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του κράτους. Η ανάγκη εξεύρεσης λύσεων όχι μόνο για το παρόν αλλά κυρίως για το μέλλον της Ελλάδας και βεβαίως των νησιωτικών περιοχών καθίσταται ακόμη πιο άμεση όταν συγκρούεται με παραδοσιακές, σχεδόν εμμονικές ελλείψεις και ασυνεννοησίες μεταξύ των αρμόδιων φορέων, ακόμη και σε μια εποχή που η σύλληψη και δημιουργία επενδυτικών προτάσεων φαντάζει ευκολότερη, λόγω τεχνολογίας. Καλούμαστε πλέον να καταθέσουμε χειροπιαστά πλάνα βιώσιμης ανάπτυξης με σύγχρονο πνεύμα και όχι απλά ευχολόγια, αν δεν θέλουμε να χάσουμε μια ακόμη ευκαιρία.
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018
Επείγουσα γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για την παράνομη NAVTEX της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 18/10/2018
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος κατέθεσε επείγουσα γραπτή ερώτηση στην Ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ, για την παράνομη δέσμευση θαλάσσιων περιοχών εντός της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας με παράτυπες εκδόσεις Navtex από την Τουρκία.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Παράνομη δέσμευση θαλάσσιων περιοχών εντός της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας με αυθαίρετη έκδοση Navtex από την Τουρκία
Με παράνομη Navtex που εξέδωσε η Τουρκία στις 16.10.18 ανακοινώθηκε ότι το τουρκικό σεισμογραφικό ερευνητικό πλοίο «Mπαρμπαρός» μαζί με τα βοηθητικά σκάφη M/V TANUX-1 και R/V APOLLO MOON, ξεκινούν σεισμικές έρευνες από τις 17.10.18 ως την 01.02.2019 σε θαλάσσιες περιοχές έκτασης 44.000 τ.χλμ. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι περιοχές αυτές εμπίπτουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως αυτή οριοθετείται από το Καστελόριζο, αλλά και σε περιοχές στα όρια της ΑΟΖ Κύπρου, Ελλάδας και Αιγύπτου και συγκεκριμένα εντός των τεμαχίων 4 και 5 της κυπριακής ΑΟΖ [1]. Σημειωτέον, ότι την ίδια περίοδο έχουν προγραμματιστεί γεωτρήσεις της ExxonMobil για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας στο τεμάχιο 10 της ΑΟΖ Κύπρου [2]. Παράλληλα, η Τουρκία εξέδωσε νέα παράνομη Navtex (1028/18), δεσμεύοντας από τις 19.10. έως τις 23.10.18 μεγάλη περιοχή μεταξύ Ικαρίας, Φούρνων και Πάτμου για τη ρυμούλκηση θαλάσσιας συσκευής, παρά το γεγονός ότι η ευθύνη έκδοσης στη συγκεκριμένη περιοχή ανήκει στις ελληνικές αρχές [3].
Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ:
1) Πώς αξιολογεί τις ανωτέρω προκλήσεις;
2) Πώς σχεδιάζει να δράσει για την ανάσχεσή τους;
3) Πώς σκοπεύει να διασφαλίσει την ακώλυτη εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου εντός της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας που απειλείται από τις ενέργειες της Τουρκίας;
4) Πώς σχεδιάζει να ενεργήσει για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συνόρων σε περιπτώσεις τέτοιων ή αντίστοιχων προκλήσεων;
________________________________________
[1] http://www.philenews.com/eidiseis/politiki/article/596468/nea-eisboli-toy-barmparos;
http://www.philenews.com/eidiseis/politiki/article/596090/pros-ti-nea-periochi-seismogafikon-to-mparmparos-chartis
[2] http://www.philenews.com/eidiseis/politiki/article/596468/nea-eisboli-toy-barmparos
[3] https://www.902.gr/eidisi/politiki/171425/toyrkiki-navtex-desmeyei-tin-periohi-notia-tis-ikarias
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)