Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

Οι Έλληνες εργαζόμενοι το 2017 είχαν τη μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη στους πραγματικούς μισθούς



Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι Έλληνες εργαζόμενοι το 2017 είχαν τη μεγαλύτερη μείωση στην Ευρώπη στους πραγματικούς μισθούς τους. Ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε την περασμένη χρονιά κατά μέσο όρο 3,5%. Η μείωση αυτή είναι η μεγαλύτερη που καταγράφηκε από το 2013 σε ετήσια βάση.

Η συνεχιζόμενη πτωχοποίηση των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα της γενικότερης στασιμότητας, στην οποία καταδικάζει την ελληνική οικονομία η υπερφορολόγηση και η γραφειοκρατία, σε συνδυασμό βέβαια με το πελατειακό σύστημα. Το άθροισμα των φόρων και των καθαρών κοινωνικών εισφορών ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος στην Ελλάδα το 2017, ανήλθε σε 41,8%, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat, με τη χώρα μας να καταλαμβάνει την 8η θέση στη λίστα με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων ως προς το ΑΕΠ τους. Δηλαδή που είναι οι πλέον υπερφορολογημένες.

Αποδεικνύεται επομένως ότι οι πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση δεν ωφελούν τους εργαζόμενους και δεν δημιουργούν προοπτικές πραγματικής εξόδου από την κρίση και ανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου.

Με τη διανομή κοινωνικών μερισμάτων και άλλων εφάπαξ παροχών η κυβέρνηση δίνει μία προσωρινή μόνο ανακούφιση σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, χωρίς να αντιμετωπίζει στη ρίζα του το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της χώρας σε διεθνές επίπεδο και το συνακόλουθο πρόβλημα της χαμηλής παραγωγής, η οποία οδηγεί τελικά σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα κατανάλωσης.

Όλα αυτά δεν συνιστούν προοδευτική πολιτική, αλλά επανάληψη ψηφοθηρικών τεχνασμάτων και πρακτικών του παρελθόντος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει να είναι πιο παλιός από το παλιό πολιτικό σύστημα το οποίο δεν κουράζεται να καταγγέλλει.

Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μία άλλη κυβέρνηση.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την έκθεση σχετικά με την Αλβανία



Η έκθεση σχετικά με την Αλβανία έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει της έναρξης διαπραγματεύσεων προσχώρησής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιούνιο του 2019. Δεν συμμερίζομαι όμως την αισιοδοξία της έκθεσης ως προς την καταπολέμηση της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα αυτή. Χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα από αλβανικής πλευράς, ιδιαίτερα μάλιστα απέναντι στην καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών. Πρέπει ακόμα να τερματισθεί η δυσμενής διακριτική μεταχείριση σε βάρος της ελληνικής μειονότητας, η οποία πρόσφατα εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά με την υπερβολική και μη αναγκαία χρήση θανατηφόρου βίας από την αλβανική αστυνομία για τη σύλληψη του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Δεν αντιλαμβάνομαι εξάλλου πως δικαιολογείται μια υποψήφια για ένταξη χώρα να απαγορεύει την είσοδο σε ευρωβουλευτές, όπως στην περίπτωση της Ελένης Θεοχάρους. Για τους λόγους αυτούς θα ψηφίσω λευκό για την έκθεση.  

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική δύναμη


Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη Μυρτώ Λιαλιούτη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 27/11


Πώς κρίνετε τον τρόπο που δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση η συνταγματική αναθεώρηση; 
Ο χρόνος κατάθεσης της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του 2019, υποδηλώνει σκοπιμότητα κομματικής εκμετάλλευσης. Τούτο είναι ασύμβατο με τον χαρακτήρα των συνταγματικών διατάξεων ως θεμελιωδών κανόνων του δημόσιου βίου, για τους οποίους θα έπρεπε να επιδιώκεται η ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Όμως και στο περιεχόμενο της πρότασης υπάρχει εμπαιγμός, π.χ. όταν προτείνεται η ενίσχυση της φραστικής διατύπωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων (κοινωνική ασφάλιση, υγεία κ.λ.π.), ενώ με την υφιστάμενη διατύπωση υπάρχει σωρεία δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν αντισυνταγματικές διάφορες μνημονιακές περικοπές, αλλά οι αποφάσεις αυτές εφαρμόζονται από την κυβέρνηση του ίδιου του κ. Τσίπρα κατά τρόπο ετεροχρονισμένο, μερικό και ανεπαρκή, επειδή λείπουν οι οικονομικοί πόροι. Το πραγματικό ζητούμενο επομένως δεν είναι να φορτώνουμε το Σύνταγμα με ευχολόγια, αλλά να βρούμε τρόπο να αναπτυχθεί οικονομικά η χώρα, ώστε να διασφαλισθεί ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες.

Υπάρχουν άρθρα στα οποία μπορεί να επιτευχθεί, κατά την γνώμη σας, ευρύτερη συναίνεση;
Θα μπορούσε να επιτευχθεί ευρύτερη συναίνεση σε ορισμένα θέματα, όπως ιδίως η μείωση της ποινικής προστασίας που παρέχεται στα πολιτικά πρόσωπα (ευθύνη υπουργών – όρια βουλευτικής ασυλίας). Και εδώ όμως υπάρχει υποκρισία, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει ότι η ασυλία πρέπει να καλύπτει αποκλειστικά τα αδικήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων του βουλευτή, αλλά οι βουλευτές του μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής καταψηφίζουν την άρση της ασυλίας του κ. Πάνου Καμμένου για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης δημοσιογράφου. Θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος να τους ρωτήσει αν θεωρούν βουλευτικό καθήκον την ψευδή καταμήνυση, και πως εννοούν την ισότητα των (δικονομικών) όπλων όταν ο βουλευτής μπορεί να μηνύσει τον «κοινό θνητό», όχι όμως και το αντίστροφο. 

Συμφωνείτε με τις κυβερνητικές προτάσεις για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό και για διεξαγωγή δημοψηφισμάτων από υπογραφές; 
Συμφωνώ ότι πρέπει αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής. Το αν αυτό είναι προτιμότερο να επιτευχθεί μέσω της εκλογής του από τον λαό, σε περίπτωση αδυναμίας επίτευξης ευρείας πλειοψηφίας των βουλευτών, ή μέσω της παραπομπής σε ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, με συμμετοχή και αιρετών της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι συζητήσιμο. Όσο για τα δημοψηφίσματα, κρίσιμο είναι ποιος και πως θα θέσει το ερώτημα, προκειμένου να μην επαναληφθούν παρωδίες όπως εκείνη του 2015. Αξιοπρόσεκτη είναι η πρόβλεψη του Συντάγματος της Δανίας για διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποκλειστικά για την έγκριση ή την απόρριψη ψηφισμένου νομοσχεδίου, ύστερα από γραπτό αίτημα του ενός τρίτου των βουλευτών.

Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας: Η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο βήμα; 
Η συμφωνία αυτή συνιστά διευθέτηση ενός οικονομικού ζητήματος, δηλ. αν οι κληρικοί θα μισθοδοτούνται σε ατομική βάση ως δημόσιοι υπάλληλοι ή αν η Εκκλησία θα αναλάβει τη διαχείριση μιας κρατικής επιχορήγησης ισόποσης προς το σύνολο της καταβαλλόμενης σήμερα μισθοδοσίας. Φοβάμαι πως και εδώ υπάρχει προεκλογική σκοπιμότητα, αφού ο πρωθυπουργός έσπευσε να προαναγγείλει 10.000 προσλήψεις στο δημόσιο σε αντικατάσταση -υποτίθεται- των κληρικών, παρά το γεγονός ότι η συμφωνία επί της ουσίας ουδόλως δημιουργεί νέο δημοσιονομικό χώρο. Το γενικότερο πάντως θέμα των σχέσεων κράτους – εκκλησίας πολύ λίγο επηρεάζεται.

Έχετε ζήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από μέσα. Θεωρείτε πως το κόμμα μπορεί να κάνει σοσιαλδημοκρατική στροφή;Ένα «προοδευτικό μέτωπο», όπως αυτά που συζητιούνται αυτήν την στιγμή στην Ευρώπη, μπορεί να τον εμπεριέχει; 
Κατά τη γνώμη μου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν τέμνει το πολιτικό φάσμα δεξιάς – αριστεράς κάπου στο κέντρο του, αφήνοντας μόνο προοδευτικούς προς τα αριστερά και μόνο συντηρητικούς (και αντιδραστικούς) προς τα δεξιά. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε οι παρακρατικοί των Εξαρχείων θα έπρεπε να θεωρηθούν ως εμπροσθοφυλακή μιας «προόδου» που θα συνίστατο σε παρανομίες, καταστροφές κ.λ.π., πράγμα καταφανώς παράλογο. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης τέμνει το πολιτικό φάσμα εγκάρσια, αφού προοδευτικοί και συντηρητικοί μπορούν να βρεθούν στα περισσότερα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Με βάση αυτό το κριτήριο, δηλ. πόσοι τελικά είναι εκείνοι οι οποίοι επιδιώκουν έμπρακτα να αλλάξουμε σελίδα για τη χώρα και να γίνουμε ένα κράτος του 21ου αιώνα (και όχι του 19ου, όπως από πολλές απόψεις εξακολουθούμε δυστυχώς να είμαστε), φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική δύναμη. Σήμερα πια είναι ένας καθαρά αρχηγοκεντρικός σχηματισμός, με έντονα πελατειακά – ρουσφετολογικά στοιχεία και με κύριο στόχο την πάση θυσία νομή της εξουσίας. Όσοι προοδευτικοί υπάρχουν στους κόλπους του αποτελούν σαφώς μειοψηφία.

Πρόσφατα καταθέσατε ερώτηση προς την κ. Μογκερίνι για τις απειλές της Τουρκίας. Πιστεύετε πως η Άγκυρα μπορεί να δεσμευθεί για σχέσεις καλής γειτονίας, όπως της ζητείται; Ποια πρέπει να είναι η στάση της Ευρώπης;
Φαίνεται πως το καθεστώς Ερντογάν έχει επιλέξει την τακτική της όξυνσης, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή της τουρκικής κοινής γνώμης από τα πιεστικά οικονομικά προβλήματα. Η Ευρώπη πρέπει να σταθεί με αποφασιστικότητα απέναντι σ΄ αυτή την προκλητική συμπεριφορά και να συμπαρασταθεί έμπρακτα στα απειλούμενα μέλη της, δηλ. την Ελλάδα και την Κύπρο, ενόψει και της σχετικής ρήτρας του άρθρου 42 παρ. 7 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ένωσης.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Γραπτή ερώτηση του ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για τις νέες Τουρκικές απειλές

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 23/11/2018


Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος υπέβαλε γραπτή ερώτηση πριν από λίγο στην Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για τις νέες Τουρκικές απειλές.


Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης: 

Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, η οποία θεωρητικά διατηρεί την ιδιότητα της υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ, ανακοίνωσε την έναρξη ερευνών της κρατικής εταιρείας πετρελαίου σε περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ. Ταυτόχρονα προειδοποιεί ή ακόμα και απειλεί τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες που έχουν λάβει άδειες ερευνών από την Κυπριακή Δημοκρατία σε περιοχές νότια της μεγαλονήσου να μην προχωρήσουν στις σχετικές εργασίες [1]. Πρόκειται για έναν νέο Αττίλα στη θάλασσα, αφού στην ουσία η Τουρκία αξιώνει να εκμεταλλεύεται η ίδια κατ’ αποκλειστικότητα όσες περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ βρίσκονται στον βορρά και να συνεκμεταλλεύεται όσες βρίσκονται στο νότο. Χθες μάλιστα ο πρόεδρος της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μπιναλί Γιλντιρίμ προχώρησε σε νέες συγκεκαλυμμένες απειλές, προειδοποιώντας την Κύπρο αλλά και πετρελαϊκές εταιρίες πως «η Τουρκία θα απαντήσει σε τετελεσμένα που είναι ενάντια στα συμφέροντά της» [2]. Όλα αυτά δεν μπορούν να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτά επ’ αόριστο.

Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
Α) Ως πότε θα ανέχεται την πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο;
Β) Ποια είναι η θέση της ως προς το δικαίωμα της Κύπρου να εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην ΑΟΖ της;
Γ) Τι είδους προστασία σχεδιάζει να παράσχει στην Κύπρο στην περίπτωση υλοποίησης των τουρκικών απειλών;

________________________________________

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Απάντηση της Ύπατης Εκπροσώπου της Ένωσης Φεντερίκα Μογκερίνι σε ερώτηση του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου για την επιθετικότητα Τούρκων αλιέων


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βρυξέλλες, 22/11/2018



Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:

Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης P-004546/2018
προς την Επιτροπή (Αντιπρόεδρος / Ύπατη Εκπρόσωπος)
Άρθρο 130 του Κανονισμού
Kostas Chrysogonos (GUE/NGL)
Θέμα: VP/HR - Επιθετικότητα και απειλές Τούρκων αλιέων κατά Ελλήνων

Το τελευταίο διάστημα έχει επανέλθει στην επικαιρότητα η επιθετική τακτική που ακολουθούν Τούρκοι αλιείς κατά Ελλήνων σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι συνεχείς παρενοχλήσεις και απειλές, που έφτασαν μέχρι και στη ρίψη πραγματικών πυρών [1], οδήγησαν Έλληνες αλιείς στην αποστολή εξωδίκου στην ελληνική κυβέρνηση ζητώντας μέτρα για την προστασία τους [2]. Καθώς το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούριο και φαίνεται πως επαναλαμβάνεται κάθε φορά που παρουσιάζονται εσωτερικές αναταράξεις στην Τουρκία, καλούμαστε να αντιδράσουμε προστατεύοντας Ευρωπαίους πολίτες, σταματώντας την πολιτική κατευνασμού απέναντι στο τουρκικό καθεστώς.

Ερωτάται η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης:
1. Είναι ενήμερη για τα κρούσματα βίας και απειλών που σημειώθηκαν στην περιοχή του Αιγαίου; Πώς προτίθεται να αντιδράσει;
2. Τι είδους μέτρα προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων (συνεπώς και των δικαιωμάτων και της ακεραιότητας πολιτών που δραστηριοποιούνται κοντά σε αυτά) σχεδιάζει να προωθήσει, διασφαλίζοντας παράλληλα και τομείς, όπως η αλιεία, που προσφέρουν σημαντικά στην ευρωπαϊκή οικονομία;

EL
P-004546/2018
Απάντηση της αντιπροέδρου κ. Mogherini
εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
(19.11.2018)


Η Επιτροπή παραπέμπει τον κ. βουλευτή στην απάντησή της στη γραπτή ερώτηση P-004547/2018, η οποία αφορά το ίδιο θέμα.

Επιπλέον, η ΕΕ έχει τονίσει επανειλημμένως, και πιο πρόσφατα στα συμπεράσματα του Συμβουλίου του Ιουνίου του 2018 [3], τα οποία στη συνέχεια επικυρώθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο [4], την σταθερή προσδοκία έναντι της Τουρκίας να δεσμευθεί απερίφραστα για σχέσεις καλής γειτονίας και για ειρηνική επίλυση των διαφορών. Η Τουρκία καλείται να επιδεικνύει σεβασμό στην κυριαρχία όλων των κρατών μελών της ΕΕ.

EL
P-004547/2018
P-004548/2018
P-004578/2018
E-004568/2018


Απάντηση του κ. Vella εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5.11.2018)

Τον Ιούνιο του 2018, η Επιτροπή έλαβε πληροφορίες σχετικά με διοπτεύσεις εν πλω από τις ελληνικές αρχές στο πλαίσιο του κανονισμού σχετικά με την «παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία (ΠΛΑ)1. Οι εν λόγω πληροφορίες αφορούν αρκετές διοπτεύσεις σκαφών που, κατά τους ισχυρισμούς, φέρουν τη σημαία Τουρκίας και για τα οποία υποστηρίζεται ότι έχουν ασκήσει δραστηριότητες παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας.

Η Επιτροπή αναλύει επί του παρόντος τις πληροφορίες, ιδίως με σκοπό την ενδεχόμενη εξακρίβωση του αν τα σκάφη ασκούσαν αλιευτικές δραστηριότητες όταν εντοπίστηκαν καθώς και τη γεωγραφική θέση τους. Με βάση την ανάλυση αυτή, η Επιτροπή θα εξετάσει τα κατάλληλα μέτρα που μπορεί να ληφθούν είτε σε διμερές επίπεδο, μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, είτε σε πολυμερές επίπεδο, στα σχετικά με την αλιεία φόρουμ.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, είναι ευθύνη των κρατών μελών να διεξάγουν τις έρευνες και να εφαρμόζουν τα μέτρα επιβολής της νομοθεσίας κατά των σκαφών και των διαχειριστών τους που συμμετέχουν σε δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν δραστηριότητες παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας στα χωρικά τους ύδατα.

Η Επιτροπή θεωρεί ότι οι δραστηριότητες ΠΛΑ αλιείας θέτουν σε κίνδυνο τη βιώσιμη εκμετάλλευση των έμβιων υδρόβιων πόρων και υπονομεύουν την επιβίωση των παράκτιων κοινοτήτων.

Η Επιτροπή επισημαίνει την ανάγκη να συμμορφωθεί η Τουρκία με τους ισχύοντες διεθνείς κανόνες στη διακυβέρνηση της αλιείας και να αναλάβει αποτελεσματική και υπεύθυνη δράση για την καταπολέμηση της ΠΛΑ αλιείας, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της σχετικής περιφερειακής οργάνωσης διαχείρισης της αλιείας. 

________________________________________

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Μπορεί να είναι ο Ρουβίκωνας η... εμπροσθοφυλακή της προόδου;


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr


Από αρκετούς μήνες έχει αρχίσει μια συζήτηση περί «σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων», με προέλευση κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναζητά υποκατάστατα για τους ολοένα απομακρυνόμενους ΑΝΕΛ. Ούτως ή άλλως το κυβερνών κόμμα δεν έχει να χάσει τίποτα, αφού αν το ΚΙΝ.ΑΛ. και το Ποτάμι αντισταθούν στο «φλερτ», τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ θα τους παρουσιάζουν ως «ουρά της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ.», με προφανή σκοπό τη λεηλασία ψηφοφόρων τους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος έχει βρει συμπαραστάτη σε αυτό το επικοινωνιακό show τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες, που θέλουν να τον προσελκύσουν στη δική τους ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο της περιόδου 2019-2024.

Στο πλαίσιο αυτό η έννοια της προοδευτικής δύναμης γίνεται αντικείμενο διαστρέβλωσης. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν τέμνει κάθετα το πολιτικό φάσμα κάπου στο κέντρο του, αφήνοντας μόνο προοδευτικούς προς την αριστερή και μόνο συντηρητικούς προς τη δεξιά πλευρά.. Αν ήταν έτσι, τότε η άκρα αριστερά, π.χ. οι γνωστές ένοπλες συλλογικότητες των Εξαρχείων, θα έπρεπε να θεωρηθεί περίπου ως η εμπροσθοφυλακή της προόδου και πρόοδος θα χαρακτηριζόταν οι καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων και οι άλλοι «ακτιβισμοί». Αυτό είναι καθαρός παραλογισμός.

Στην πραγματικότητα η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης τέμνει το πολιτικό φάσμα εγκάρσια. Συντηρητικές και προοδευτικές τάσεις συνυπάρχουν στις περισσότερες από τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι να δούμε σε ποιόν χώρο υπερισχύουν κάθε φορά οι μεν ή οι δε, με βάση το τι συνιστά πραγματική πρόοδο και τι όχι.

Πρόοδος για την Ελλάδα του 2019 θα ήταν να αποδομήσουμε το πελατειακό σύστημα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία.

Πρόοδος θα ήταν να προχωρήσουμε σε έναν βαθύ και ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του κράτους. Αυτό σημαίνει απλοποίηση της νομοθεσίας και μείωση του νομοθετικού υπερπληθωρισμού, μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μικρότερης εξάρτησης από την εκάστοτε κυβέρνηση και περισσότερης αξιοκρατίας και αξιολόγησης (ειδικά από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες), επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης μέσα από βαθιές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της ίδιας και στον τρόπο άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος.

Πρόοδος θα ήταν ακόμα να μειώσουμε σταδιακά τις υπέρμετρες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, καθώς και να εξυγιάνουμε το τραπεζικό μας σύστημα, εκκαθαρίζοντας τον μεγάλο όγκο των κόκκινων δανείων.

Πρόοδος θα ήταν, πραγματοποιώντας όλες αυτές τις δομικές αλλαγές, να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον πιο φιλικό για την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία και να προσελκύσουμε επενδύσεις σε τέτοια κλίμακα ώστε να ανακτήσουμε στα επόμενα δέκα χρόνια το σχεδόν 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας που χάθηκαν στα προηγούμενα δέκα χρόνια.

Πρόοδος θα ήταν να διασφαλίσουμε τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της αναλογίας ενεργών εργαζομένων προς συνταξιούχους.

Πρόοδος θα ήταν να καταπολεμήσουμε τον παθολογικό υδροκεφαλισμό του κράτους, μεταφέροντας οργανισμούς και υπηρεσίες εκτός Λεκανοπεδίου Αττικής και δίνοντας νέα ζωή στην περιφέρεια.

Πρόοδος θα ήταν να δώσουμε κίνητρα στους νέους ανθρώπους ώστε να κάνουν οικογένεια και έτσι να αντιμετωπίσουμε την τρομακτική υπογεννητικότητα, η οποία απειλεί μακροπρόθεσμα με φυσική εξαφάνιση τον ελληνισμό.

Αν δεν κάνουμε τίποτα από όλα αυτά, τότε τα χειρότερα θα τα συναντήσουμε μπροστά μας, τόσο η δικιά μας γενιά όσο και οι επόμενες.

Στο κρίσιμο εξάλλου σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η χώρα, το ζητούμενο δεν είναι η αποτίμηση του παρελθόντος, αλλά η χάραξη μιας νέας πορείας για το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν μπορεί να ενώνει ή να χωρίζει τους ιστορικούς. Τους πολιτικούς σχηματισμούς όμως τους ενώνει η κοινή πρόταση για το μέλλον. Για μια νέα πορεία πρέπει να συμπράξουν οι αληθινά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Όχι αυτοί που, ενώ δηλώνουν προοδευτικοί, στην πραγματικότητα αναπαράγουν τις χειρότερες ρουσφετολογικές και διχαστικές πρακτικές του παρελθόντος, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνοι που θέλουν να ξεπεράσουν τις πρακτικές αυτές, πάνω στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων τις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Ο Κανονισμός 2016/679 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων και η σχέση του με τη δημοσιογραφία




Οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και η παγκοσμιοποίηση δημιούργησαν νέες προκλήσεις για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η κλίμακα της συλλογής και της ανταλλαγής δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αυξήθηκε σημαντικά. Η τεχνολογία επιτρέπει τόσο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις όσο και σε δημόσιες αρχές να κάνουν χρήση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα σε πρωτοφανή κλίμακα για την επιδίωξη των δραστηριοτήτων τους. Εξάλλου και τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα ολοένα και περισσότερο δημοσιοποιούν προσωπικές πληροφορίες και τις καθιστούν διαθέσιμες σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό βέβαια ενέχει κινδύνους διαρροής και παράνομης επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων, όπως καταδεικνύει το γνωστό σκάνδαλο συνεργασίας Facebook - Cambridge Analytics, με τη συλλογή και χρήση εκατομμυρίων δεδομένων χρηστών της γνωστής ιστοσελίδας. Πρόσφατα μάλιστα ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικό ψήφισμα με το οποίο τονίζεται πως παραβιάστηκε το ενωσιακό δίκαιο και συστήνεται στη Facebook να προβεί σε δομικές αλλαγές της πλατφόρμας της ώστε να σεβαστεί τη νομοθεσία της ΕΕ. 

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Το άρθρο 8 παράγραφος 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης («Χάρτης») και το άρθρο 16 παράγραφος 1 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) ορίζουν ότι κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν.

Πριν λίγους μήνες τέθηκε σε εφαρμογή στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Κανονισμός 2016/679 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων. Όπως προδίδει ο τίτλος του, ο κανονισμός επιδιώκει τη ρύθμιση και διασφάλιση της προστασίας των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των δεδομένων. Ως εκ τούτου σκοπεύει να συμβάλλει στην επίτευξη ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας, δικαιοσύνης, αλλά και μιας οικονομικής ένωσης στο πλαίσιο της ΕΕ. Φιλοδοξεί ακόμη να συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο, στην ενίσχυση και σύγκλιση των οικονομιών εντός της εσωτερικής αγοράς και στην ευημερία των φυσικών προσώπων.

Το πεδίο εφαρμογής αυτού του κανονισμού είναι ευρύτατο. Ήδη στο άρθρο 1 παρ. 1-2 επισημαίνεται ότι ο κανονισμός εφαρμόζεται στην, εν όλω ή εν μέρει, αυτοματοποιημένη επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, καθώς και στη μη αυτοματοποιημένη επεξεργασία τέτοιων δεδομένων τα οποία περιλαμβάνονται ή πρόκειται να περιληφθούν σε σύστημα αρχειοθέτησης [1].

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κανονισμός θεωρεί ως «δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα»: «κάθε πληροφορία που αφορά ταυτοποιημένο ή ταυτοποιήσιμο φυσικό πρόσωπο («υποκείμενο των δεδομένων»). Το ταυτοποιήσιμο φυσικό πρόσωπο είναι εκείνο του οποίου η ταυτότητα μπορεί να εξακριβωθεί, άμεσα ή έμμεσα, ιδίως μέσω αναφοράς σε αναγνωριστικό στοιχείο ταυτότητας, όπως όνομα, σε αριθμό ταυτότητας, σε δεδομένα θέσης, σε επιγραμμικό αναγνωριστικό ταυτότητας ή σε έναν ή περισσότερους παράγοντες που προσιδιάζουν στη σωματική, φυσιολογική, γενετική, ψυχολογική, οικονομική, πολιτιστική ή κοινωνική ταυτότητα του εν λόγω φυσικού προσώπου». 

Υπό το πρίσμα των δυνατοτήτων που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία, η έννοια της ταυτότητας δεν μπορεί παρά να διευρύνεται σε σχέση με το παρελθόν, αφού είναι γνωστό πως κάθε υπολογιστής ή άλλη διαδικτυακά συνδεδεμένη συσκευή «μοιράζεται» συγκεκριμένα στοιχεία με όσες αντίστοιχες συσκευές επικοινωνεί. Έτσι, ακόμη και στοιχεία που υποδηλώνουν την παρουσία μας σε συγκεκριμένη διεύθυνση, περιοχή κλπ, μπορούν να θεωρηθούν αναφορές σε προσωπικά δεδομένα. 

Από την άλλη πλευρά, «επεξεργασία» νοείται σύμφωνα με τον κανονισμό: «Κάθε πράξη ή σειρά πράξεων που πραγματοποιείται με ή χωρίς τη χρήση αυτοματοποιημένων μέσων, σε δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα ή σε σύνολα δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όπως η συλλογή, η καταχώριση, η οργάνωση, η διάρθρωση, η αποθήκευση, η προσαρμογή ή η μεταβολή, η ανάκτηση, η αναζήτηση πληροφοριών, η χρήση, η κοινολόγηση με διαβίβαση, η διάδοση ή κάθε άλλη μορφή διάθεσης, η συσχέτιση ή ο συνδυασμός, ο περιορισμός, η διαγραφή ή η καταστροφή».

Εκ των πραγμάτων η δημοσιογραφική έρευνα, με συλλογή και δημοσίευση στον τύπο ή τηλεοπτική προβολή πληροφοριών, που αφορούν κάποιο πρόσωπο, συνιστά επεξεργασία προσωπικών δεδομένων [2]. 

Η επεξεργασία αυτών των δεδομένων κατ’ αρχήν δεν επιτρεπόταν χωρίς τη συγκατάθεση του υποκειμένου των δεδομένων. Παρά ταύτα, κατ’ εξαίρεση μέχρι σήμερα, η επεξεργασία αυτή νομιμοποιούνταν, εφόσον ήταν απολύτως αναγκαία για την πληροφόρηση του κοινού και υπό τον όρο ότι ο σκοπός αυτός υπερέχει προφανώς των δικαιωμάτων και συμφερόντων του υποκειμένου των δεδομένων και δεν θίγονται οι θεμελιώδεις ελευθερίες αυτού. Επίσης, σε αυτή την περίπτωση ο δημοσιογράφος δεν φέρει κατά το στάδιο της συλλογής προσωπικών δεδομένων την υποχρέωση ενημέρωσης του υποκειμένου των δεδομένων, εφόσον η συλλογή αυτή γίνεται αποκλειστικά για δημοσιογραφικούς σκοπούς και αφορά δημόσια πρόσωπα.

Από συνταγματική άποψη εξάλλου, η δημοσιογραφία και η ενημέρωση του κοινού, δραστηριότητες αναπόσπαστες με τα δικαιώματα του πληροφορείν και πληροφορείσθαι, ασκούνται ελεύθερα, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι τηρούνται οι περιορισμοί, που τίθενται από τον νόμο, και δεν θίγεται παράνομα η προσωπικότητα τρίτων (άρθρο 5 του Συντάγματος). Εξάλλου, ειδικότερη εκδήλωση του δικαιώματος στην προσωπικότητα είναι, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα στην πληροφοριακή αυτοδιάθεση (άρθρο 9Α του Συντάγματος).

Στις περιπτώσεις όπου τίθεται ζήτημα σύγκρουσης μεταξύ αφενός της ελευθερίας του τύπου και αφετέρου του δικαιώματος προστασίας της προσωπικότητας, όπως αυτή εξειδικεύεται στο δικαίωμα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, επιβάλλεται η κατάλληλη στάθμισή τους με βάση τις αρχές της αναλογικότητας και της προστασίας του πυρήνα του εκάστοτε δικαιώματος. Πρέπει να επισημάνουμε ότι υπό το καθεστώς του ν. 2472/1997 για την προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ο Έλληνας νομοθέτης περιόρισε στο ελάχιστο τις εξαιρέσεις από τις γενικές ρυθμίσεις χάριν της ελευθερίας της πληροφόρησης, δίνοντας ένα σχετικό προβάδισμα στο δικαίωμα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, το οποίο στη συνέχεια κατοχυρώθηκε ως αυτόνομο θεμελιώδες δικαίωμα στο ελληνικό Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001 (άρθρο 9Α Συντ.).

Μάλιστα, ο ν. 2472/1997, ειδικά για την περίπτωση επεξεργασίας ευαίσθητων δεδομένων για δημοσιογραφικούς σκοπούς, θέσπισε μια γενική απαγόρευση, με εξαίρεση την επεξεργασία δεδομένων δημοσίων προσώπων, την οποία επέτρεψε, υπό αυστηρές ουσιαστικές προϋποθέσεις και μόνο ύστερα από άδεια της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Ωστόσο η εν λόγω Αρχή δεν φαίνεται να άσκησε ποτέ μια τέτοια προληπτική επέμβαση.

Σύμφωνα με το νέο ευρωπαϊκό Κανονισμό και ειδικά το άρθρο 85 αυτού θεσπίζεται θετική υποχρέωση των κρατών-μελών να διασφαλίσουν τον συμβιβασμό των κανόνων του γενικού μέρους του Κανονισμού με τις ανάγκες προστασίας της ελευθερίας της πληροφόρησης, με την εισαγωγή τροποποιήσεων ή εξαιρέσεων από τους κανόνες αυτούς ή ακόμη και με τον παραμερισμό τους. Ο Ευρωπαίος νομοθέτης θεωρεί, λοιπόν, ότι η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων για δημοσιογραφικούς σκοπούς πρέπει να τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης σε σχέση με τις άλλες μορφές επεξεργασίας, χωρίς μάλιστα να περιορίζει την έννοια των δημοσιογραφικών σκοπών μόνο στη δραστηριότητα των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης (Τύπος και ραδιοτηλεόραση), αλλά συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή κάθε μορφή άσκησης της ελευθερίας της πληροφόρησης, π.χ. μέσω blogs. Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι με τον Γενικό Κανονισμό δεν ορίζονται κριτήρια πρακτικής εναρμόνισης μεταξύ των δύο αυτών δικαιωμάτων, τα οποία από τη φύση τους είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους. 

Ειδικότερα το προοίμιο του κανονισμού διευκρινίζει ότι «Το δίκαιο των κρατών μελών θα πρέπει να συμφιλιώνει τους κανόνες που διέπουν την ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης, περιλαμβανομένης της δημοσιογραφικής, πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή και λογοτεχνικής έκφρασης, με το δικαίωμα προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δυνάμει του παρόντος κανονισμού. Η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μόνο για δημοσιογραφικούς σκοπούς ή για σκοπούς πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης θα πρέπει να υπόκειται σε παρεκκλίσεις ή εξαιρέσεις από ορισμένες διατάξεις του παρόντος κανονισμού, εφόσον είναι αναγκαίο για να συμβιβασθεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. 

Αυτό θα πρέπει να ισχύει ειδικότερα όσον αφορά την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στον οπτικοακουστικό τομέα και στα αρχεία ειδήσεων και στις βιβλιοθήκες τύπου. Επομένως, τα κράτη μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν νομοθετικά μέτρα που να προβλέπουν τις αναγκαίες εξαιρέσεις και παρεκκλίσεις για την εξισορρόπηση των εν λόγω θεμελιωδών δικαιωμάτων. Τα κράτη μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν τέτοιες εξαιρέσεις και παρεκκλίσεις σχετικά με τις γενικές αρχές, τα δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων, του υπευθύνου επεξεργασίας και του εκτελούντος την επεξεργασία, τη διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα σε τρίτες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς, τις ανεξάρτητες εποπτικές αρχές, τη συνεργασία και τη συνεκτικότητα και ειδικές περιπτώσεις επεξεργασίας δεδομένων. Όταν οι εν λόγω απαλλαγές ή παρεκκλίσεις διαφέρουν από το ένα κράτος μέλος στο άλλο, θα πρέπει να εφαρμόζεται το δίκαιο του κράτους μέλους στο οποίο υπόκειται ο υπεύθυνος επεξεργασίας. Για να ληφθεί υπόψη η σημασία του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης σε κάθε δημοκρατική κοινωνία, είναι απαραίτητο να ερμηνεύονται διασταλτικά οι έννοιες που σχετίζονται με την εν λόγω ελευθερία, όπως η δημοσιογραφία [3]». 

Στο πλαίσιο αυτό, το άρθρο 85 παρ. 1-2 του κανονισμού ορίζει ότι «τα κράτη μέλη διά νόμου συμβιβάζουν το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δυνάμει του παρόντος κανονισμού με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένης της επεξεργασίας για δημοσιογραφικούς σκοπούς και για σκοπούς πανεπιστημιακής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης. Ορίζεται επίσης ότι για την επεξεργασία που διενεργείται για δημοσιογραφικούς σκοπούς ή για σκοπούς ακαδημαϊκής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης, τα κράτη μέλη προβλέπουν εξαιρέσεις ή παρεκκλίσεις από σημαντικά κεφάλαια του κανονισμού, και συγκεκριμένα το κεφάλαιο ΙΙ (αρχές), το κεφάλαιο ΙΙΙ (δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων), το κεφάλαιο IV (υπεύθυνος επεξεργασίας και εκτελών την επεξεργασία), το κεφάλαιο V (διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα προς τρίτες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς), το κεφάλαιο VI (ανεξάρτητες εποπτικές αρχές), το κεφάλαιο VII (συνεργασία και συνεκτικότητα) και το κεφάλαιο ΙΧ (ειδικές περιπτώσεις επεξεργασίας δεδομένων), εφόσον αυτές είναι αναγκαίες για να συμβιβαστεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με την ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης. 

Ένα σημαντικό στοιχείο στην προσπάθεια προστασίας των πολιτών, μέσω του νέου κανονισμού είναι η ισχυροποίηση των δυνατοτήτων των ιδιωτών ως προς την προστασία των προσωπικών του δεδομένων από τρίτους φορείς. Ιδίως στα άρθρα 15-20 θεσπίζεται η δυνατότητα επεξεργασίας και μεταφοράς των δεδομένων τους (αρ. 15-20) από προηγούμενο πάροχο υπηρεσίας σε επόμενο, χωρίς τη διατήρησή τους σε αρχεία, όπως και η άρση της συγκατάθεσής τους αλλά και το δικαίωμα στη «λήθη» (right to be forgotten - αρ.17). Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται νέες δυνατότητες προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την Προστασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα [4] στη στάθμιση μεταξύ του δικαιώματος στην προστασία των προσωπικών δεδομένων και της ελευθερίας της δημοσιογραφικής πληροφόρησης φαίνεται ότι λαμβάνεται περισσότερο υπόψη η ελευθερία της πληροφόρησης, χωρίς όμως να αναγνωρίζεται σε αυτή μια «προνομιακή θέση» απέναντι στο δικαίωμα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων. Αυτό άλλωστε δεν θα ανταποκρινόταν στη συνταγματική σχέση μεταξύ των δύο αυτών δικαιωμάτων. 

Στο άρθρο 16 του ανωτέρω νομοσχεδίου, ορίζεται, ότι η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τους σκοπούς και στο πλαίσιο της άσκησης της ελευθερίας της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ακαδημαϊκής, καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης, και της πληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένης της επεξεργασίας για δημοσιογραφικούς σκοπούς, επιτρέπεται εφόσον: α) το υποκείμενο των δεδομένων έχει δώσει ρητή συγκατάθεση ή β) αφορά δεδομένα που έχει προδήλως δημοσιοποιήσει το ίδιο το υποκείμενο ή γ) η επεξεργασία είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση επί θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος.

Ορίζεται ακόμη ότι η επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και ιδίως αυτών που εμπίπτουν στις ειδικές κατηγορίες δεδομένων ή αφορούν ποινικές διώξεις, μέτρα ασφαλείας και καταδίκες, για τους σκοπούς που προαναφέρονται πρέπει να περιορίζεται στο απολύτως αναγκαίο μέτρο για την εξασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση (αρχή της ελαχιστοποίησης).

Προστίθεται ότι η άσκηση των αρμοδιοτήτων, καθηκόντων και εξουσιών της Αρχής για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα γίνεται με τρόπο ώστε να μην εμποδίζεται η άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση και ιδίως λαμβανομένης υπόψη της απαγόρευσης της προληπτικής λογοκρισίας.

Το νέο πλαίσιο προστασίας των προσωπικών δεδομένων, όπως και οι διατάξεις περί παραβίασης απορρήτων θα μπορούσαν να επηρεάσουν σε κάποια βαθμό, ιδίως το πεδίο δράσης της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και εν γένει όσοι δημοσιογράφοι δραστηριοποιούνται στην ερευνητική δημοσιογραφία, θα πρέπει να εντείνουν την προσοχή τους στην τήρηση των απαραίτητων προϋποθέσεων που προβλέπει ο νόμος, ιδίως όταν το αντικείμενο της έρευνάς αφορά πρόσωπο μη δημοσίου χαρακτήρα και εκτός επικαιρότητας ή ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Οι δημοσιογράφοι ερευνητές θα πρέπει να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα ασφάλειας, όταν χειρίζονται προσωπικά δεδομένα, π.χ. πλήρης κρυπτογράφηση δίσκων σε συσκευές, επιμελής έλεγχος των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς επιβεβαίωση ότι δεν έχουν σταλεί σε λάθος άτομο κλπ.

Μία ειδική περίπτωση όπου Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας θα μπορούσαν να βρεθούν νομικά εκτεθειμένα, αν δεν έχουν πάρει τη συγκατάθεση του προσώπου στο οποίο απευθύνονται, είναι όταν αποστέλλουν σε διάφορους αποδέκτες ηλεκτρονικό μάρκετινγκ, π.χ. διαφημίσεις χωρίς να έχουν ήδη μια πελατειακή σχέση μαζί τους.

Τα προσωπικά δεδομένα που συλλέγονται για ένα σκοπό δεν πρέπει, κατά γενικό κανόνα, να χρησιμοποιηθούν για έναν άλλο. Συνεπώς τα ΜΜΕ δεν πρέπει να χρησιμοποιούν στοιχεία επικοινωνίας για σκοπούς μάρκετινγκ όταν τα στοιχεία αυτά συλλέχθηκαν αρχικά π.χ. για τους σκοπούς μιας δημοσιογραφικής έρευνας.

Μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου στον τομέα της ενημέρωσης, θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη θέσπιση ενός σύγχρονου κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, την κατάρτιση του οποίου θα μπορούσε να προωθήσει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Ο στόχος θα ήταν να δημιουργηθεί ένα υγιές πλαίσιο ορίων μέσα στα οποία οι δημοσιογράφοι θα μπορούν να κινούνται με ασφάλεια, προκειμένου να διασφαλίσουν τον ελεγκτικό ρόλο της δημοσιογραφίας με υπευθυνότητα και με εναρμόνιση με τη νέα ανάθεση που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε οποιονδήποτε επεξεργάζεται προσωπικά δεδομένα.

Συμπερασματικά, παρά τους επιμέρους προβληματισμούς στη θέσπιση του ανωτέρω κανονισμού, πρέπει να τονιστεί ότι ο νέος κανονισμός επιδιώκει να βελτιώσει την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών. Σε ό,τι αφορά τη δημοσιογραφία οι σύγχρονες θεσμικές εξελίξεις προσδίδουν πρόσθετη σημασία στο θεμελιώδες δικαίωμα του πληροφορείν και πληροφορείσθαι, ενώ θα μπορούσαν να ενισχύσουν την υπεύθυνη και συνεπή δημοσιογραφία.

________________________________________
[1] Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι ο παρών κανονισμός δεν εφαρμόζεται στην επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα: α) στο πλαίσιο δραστηριότητας η οποία δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, β) από τα κράτη μέλη κατά την άσκηση δραστηριοτήτων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του κεφαλαίου 2 του τίτλου V της ΣΕΕ, που αφορά ειδικές διατάξεις σχετικά με την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας γ) από φυσικό πρόσωπο στο πλαίσιο αποκλειστικά προσωπικής ή οικιακής δραστηριότητας, δ) από αρμόδιες αρχές για τους σκοπούς της πρόληψης, της διερεύνησης, της ανίχνευσης ή της δίωξης ποινικών αδικημάτων ή της εκτέλεσης ποινικών κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας και πρόληψης έναντι κινδύνων που απειλούν τη δημόσια ασφάλεια.
[2] Παραδείγματα συλλογής και επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων από ΜΜΕ αποτελεί π.χ. η μαγνητοσκόπηση ιδιωτικού χώρου με χρήση κρυφής κάμερας, η τηλεοπτική προβολή ηχητικών ντοκουμέντων από τέλεση ποινικών αδικημάτων δημοσίου ενδιαφέροντος, η φωτογράφηση και περαιτέρω δημοσίευση στα ΜΜΕ εικόνας δημοσίων προσώπων ή προσώπων της επικαιρότητας, η δημοσίευση στην έντυπη έκδοση εφημερίδας προσωπικών δεδομένων προσώπων, που δε μπορούν να χαρακτηριστούν ως δημόσια ή της επικαιρότητας. Σχετικές υποθέσεις έχουν απασχολήσει τα δικαστήρια και την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (ΑΠΔΠΧ).
[3] παρ. 153 προοίμιο 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Επίφαση «αριστεροσύνης» και κατά φαντασίαν ενίσχυση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην πρόταση αναθεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ


Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Politik.gr


Η πρόταση αναθεώρησης που κατατέθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, έχει προφανή προεκλογική σκοπιμότητα , καθώς μας χωρίζουν περίπου έξι μήνες από τις ευρωεκλογές και ενδεχομένως και τις εθνικές εκλογές (ενόψει και του προαναγγελθέντος διαζυγίου με τους ΑΝΕΛ). Η διαφαινόμενη διάθεση χρήσης της διαδικασίας ως πολιτικού όπλου δυσχεραίνει την επίτευξη των απαιτούμενων συναινέσεων (αφού θα χρειαστεί κατά το Σύνταγμα πλειοψηφία 180 βουλευτών είτε στην παρούσα Βουλή είτε στην επόμενη) και καθιστά αμφίβολη την τελική έκβαση του εγχειρήματος. Ως προς το περιεχόμενό της έχει κάποια θετικά σημεία όπως η αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και η μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, στο οποίο πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις επί της αρχής, αν και βέβαια δεν είναι σαφές με ποιον τρόπο θα υλοποιηθούν όλα αυτά.


Υπάρχουν όμως και άλλα σημεία τα οποία δε φαίνεται να αποσκοπούν σε κάποια συνταγματική μεταβολή με ουσία, αλλά απλώς στην αποκομιδή πολιτικών εντυπώσεων. Χαρακτηριστικό είναι το ζήτημα των σχέσεων κράτους — εκκλησίας, όπου τα πραγματικά προβλήματα ξεκινούν από την κοινή νομοθεσία και την πρακτική της διοίκησης και όχι από το Σύνταγμα. Άρα ο κ. Τσίπρας προσπαθεί απλώς να δώσει μία επίφαση «αριστεροσύνης» στην πρότασή του επικεντρώνοντάς τη και στο θέμα αυτό. 

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα των λεγόμενων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα για κοινωνική ασφάλιση, υγεία, κ.ά. όπου γίνεται λόγος για ενίσχυση της συνταγματικής τους κατοχύρωσης, τη στιγμή που και η υφιστάμενη κατοχύρωση δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί στην πράξη λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος. Μάλιστα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην ψήφιση των μέτρων για την περικοπή των συντάξεων. Άρα δεν θα ωφελούσε τώρα να μπει μία πιο ισχυρή φραστική διατύπωση στο Σύνταγμα, αφού ακόμη και με την υφισταμένη φραστική διατύπωση, τα δικαστήρια έχουν κρίνει αντισυνταγματικές τις μειώσεις των συντάξεων και εντούτοις ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν τις επαναφέρει διότι δεν έχει τα χρήματα να το κάνει.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πρόταση για καθιέρωση ορίου βουλευτικής θητείας, σε συνδυασμό με την απαίτηση να είναι εν ενεργεία βουλευτής ο πρωθυπουργός. Τούτο θα οδηγούσε στον αυτοαποκλεισμό του κ. Τσίπρα για το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2020, αφού έχει ήδη σχεδόν μία δεκαετία βουλευτικής θητείας (από το 2009). Ενεργώντας όμως με δύο μέτρα και δύο σταθμά εξαιρεί τον εαυτό του από τον κανόνα (αφού το κώλυμα εκλογής δεν θα εφαρμόζεται για αρχηγούς κομμάτων και πρώην πρωθυπουργούς!).

Συμπερασματικά, φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας δεν έχει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς για τον τόπο. Ο μόνος σχεδιασμός που έχει και η μόνη του επιδίωξη είναι πώς θα παραμείνει είτε κάτοχος, είτε έστω διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας και τώρα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης για να αποκομίσει εκλογικό όφελος.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Η συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια είναι αμφίβολο αν ανταποκρίνεται στη Συμφωνία των Πρεσπών


Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 09/11


Συγκροτήθηκε η Επιτροπή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, όπως αποφάσισε η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, και στις 14 Νοεμβρίου θα διεξαχθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η σχετική συζήτηση και θα ληφθεί παράλληλα η απόφαση για την προθεσμία κατά την οποία η Αναθεωρητική Επιτροπή θα παραδώσει τις προτάσεις της. Πώς κρίνετε τις σχετικές προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και τι «διαβάζετε» πίσω από τα γράμματα;
Υπάρχουν κάποια σημεία, όπως ιδίως η αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της βουλής, όπου οι προτάσεις των δύο κομμάτων συγκλίνουν επί της αρχής. Εκτιμώ επίσης πως θα είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να αρνηθεί τη σύμπραξη στην αναθεώρηση των άρθρων 62 και 86, με στόχο τη μείωση της ποινικής προστασίας των πολιτικών προσώπων, επειδή τούτο βρίσκει ευρύτατη απήχηση στην κοινή γνώμη. Σε άλλα ζητήματα, όπως π.χ. η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «ριζική αναδιατύπωση» του άρθρου 22 παρ. 5 (δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση), είναι εμφανές πως υποκρύπτεται σκοπός εκλογικής εκμετάλλευσης, αφού ακόμη και με την υπάρχουσα διατύπωση εκδόθηκε σειρά δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν αντισυνταγματικές συγκεκριμένες ρυθμίσεις μείωσης των συντάξεων και εντούτοις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν νομοθέτησε αποκατάστασή τους στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά επέβαλε και περαιτέρω μειώσεις από 1.1.2019 (άσχετα αν εκ των υστέρων επιχειρεί να αναβάλει την υλοποίηση τους). Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι φραστικές διατυπώσεις αλλά η ανεπάρκεια πόρων του ασφαλιστικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως η τελική απόφαση για το αν θα γίνει ή όχι αναθεώρηση, καθώς και για την διατύπωση των επιμέρους διατάξεων, ανήκει στην Αναθεωρητική Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, είτε με πλειοψηφία 180 βουλευτών (για όσες διατάξεις διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης τους με τουλάχιστον 151 ψήφους από την παρούσα Βουλή) είτε με πλειοψηφία 151 (για όσες διατάξεις η διαπίστωση της ανάγκης αναθεώρησης έχει γίνει με 180 ψήφους και άνω).

Την ίδια ώρα στη γειτονική χώρα της ΠΓΔΜ το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης τους απασχολεί επίσης. Ο τομεάρχης εξωτερικών της ΝΔ, Γιώργος Κουμουτσάκος τόνισε σχετικά πως η πρόταση Ζάεφ κάνει «ακόμη χειρότερη την ήδη κακή Συμφωνία των Πρεσπών». Ποια είναι η δική σας άποψη για τα όσα εξελίσσονται στην ΠΓΔΜ σε συνάρτηση με την προσπάθεια συμφωνίας για το τελικό όνομα;
Φαίνεται πράγματι να υπάρχει μια κακοπιστία από την άλλη πλευρά και είναι αμφίβολο αν η αναθεώρηση του Συντάγματος της ΠΓΔΜ ανταποκρίνεται στη συμφωνία των Πρεσπών. Ωστόσο, η διεθνής πίεση προς αμφότερες τις πλευρές είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μοιάζει αρκετά πιθανή η κύρωσή της τελικά και από τις δύο χώρες. 

Παρατηρούνται πολλές αντιδράσεις για το Νομοσχέδιο Γαβρόγλου ανά την Ελλάδα και από διάφορες πλευρές. Στη Λάρισα υπάρχει μια γενικότερη δυσαρέσκεια και επικρατεί η εκτίμηση πως χρειάζεται βελτίωση. Οι φοιτητές ζητούν την κατάργησή του. Τι εκτιμάτε πως θα συμβεί;
Οι διατάξεις αυτές μάλλον επιδεινώνουν παρά βελτιώνουν την ήδη προβληματική κατάσταση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Εκτιμώ ότι δεν θα μακροημερεύσουν, αλλά το ζητούμενο είναι τι θα επακολουθήσει και πως θα επιτύχουμε, μέσα από τη θέσπιση αυστηρών αλλά δίκαιων και λειτουργικών ρυθμίσεων, να επιταχύνουμε τη μακροπρόθεσμη αναβάθμιση του επιπέδου των σπουδών. 

Αλλάζουν τα δεδομένα στην Μεταμνημονιακή Ελλάδα ή όλα αυτά βρίσκονται τελικά στη σφαίρα της θεωρίας και παραμένουν παγωμένα πίσω από την ψυχρότητα των αριθμών; Στην πράξη επί της ουσίας θα δούνε κάτι σύντομα οι πολίτες κατά τη γνώμη σας;
Τα βασικά δεδομένα δεν έχουν αλλάξει, αφού το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να μην μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές με βιώσιμους όρους. Συνεπώς, μετά από μία διετία περίπου, όταν θα έχει εξαντληθεί το περίσσευμα δανεισμού («μαξιλάρι») από το τρίτο μνημόνιο, θα χρειασθεί να ξανασυζητήσουμε διακρατικό δανεισμό, δηλ. ένα τέταρτο επαχθέστατο μνημόνιο, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα (ξανα)δοθεί. Η μόνη διέξοδος θα ήταν να εισέλθουμε στο μεταξύ σε τροχιά ισχυρής και διατηρήσιμης σε βάθος χρόνου οικονομικής ανάπτυξης. Τούτο θα ήταν εφικτό αν είχαμε έναν γενικότερο μετασχηματισμό του κράτους, ώστε αυτό να γίνει ένα σύγχρονο κράτος του 21ου αιώνα και να λειτουργεί ως αρωγός και όχι ως εμπόδιο στην ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αφού μόνο από τους ιδιώτες μπορούν να προσέλθουν οι απαραίτητες για την ανάπτυξη επενδύσεις (αφού το υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο όχι μόνο δεν διαθέτει τους απαραίτητους πόρους για ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στην απαιτούμενη τάξη μεγέθους, αλλά ασθμαίνει ακόμη και για την εξόφληση των τρεχουσών υποχρεώσεών του). Χρειαζόμαστε άρα μια ισχυρή κυβέρνηση (δηλ. μια κυβέρνηση με κοινωνική αποδοχή πολύ ευρύτερη από το 20% έως 25% του ΣΥΡΙΖΑ και το 1% των ΑΝΕΛ), με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό. 

Βρίσκεστε στη Λάρισα για μια εκδήλωση σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα και τη δημοσιογραφία. Θα επηρεαστεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα από την εφαρμογή του νέου κανονισμού; Αν ναι σε ποιό βαθμό;
Ο νέος κανονισμός θέτει μια σειρά υποχρεώσεων για τους δημοσιογράφους και όχι μόνο και πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε στο σοβαρό αυτό ζήτημα. Περισσότερα όμως δια ζώσης στην εκδήλωση.