Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο politik.gr
Ο πρωθυπουργός δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει διαρκώς ότι η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει την τετραετία. Σ’ αυτό το ζήτημα μάλλον λέει αλήθεια, σε ό,τι αφορά τις δικές του προθέσεις. Φαίνεται πως γενικότερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι έχει ήδη υποστεί τα χειρότερα, ως προς τη φθορά που συνεπάγεται η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, και πως στο εναπομένον διάστημα το κόμμα μπορεί να ανακάμψει κάπως, επωφελούμενο από την έστω αναιμική οικονομική ανάπτυξη και τη σταδιακή μείωση της ανεργίας (με ευρεία διάδοση μορφών μερικής απασχόλησης βέβαια). Όσο για τις συμφωνημένες μειώσεις συντάξεων από 1.1.2019, οι ίδιοι θεωρούν πως ο αρνητικός τους αντίκτυπος θα αντισταθμιστεί με τη λήψη «αντίμετρων», η λήψη των οποίων θα καταστεί εφικτή λόγω της επαναλαμβανόμενης υπέρβασης των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού.
Ωστόσο η ύπαρξη μιας καταρχήν πρόθεσης για εξάντληση της τετραετίας δεν σημαίνει ότι υφίσταται απαραιτήτως και η αντίστοιχη πραγματική δυνατότητα. Ο πολιτικός «γάμος» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, τον οποίο έσπευσαν να συνάψουν οι πρόεδροι των δύο κομμάτων το ίδιο βράδυ των εκλογών του Ιανουαρίου2015, χωρίς να τολμήσουν να ρωτήσουν κανένα συλλογικό όργανο τους (προφανώς για να αποφύγουν τη βέβαιη και τότε έκφραση δημόσιων διαφωνιών), ήταν εξαρχής αταίριαστος. Τους δύο σχηματισμούς χωρίζει μεγάλη ιδεολογική απόσταση σε ευρύ φάσμα θεμάτων. Το μόνο που τους ένωνε ήταν η έμφαση αμφότερων στον αντιμνημονιακό προσανατολισμό, αλλά τούτο εξασθένησε ήδη από το καλοκαίρι του 2015, όταν οι ίδιοι υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, και τώρα πνέει τα λοίσθια, ενόψει του θεωρητικού τέλους της μνημονιακής εποχής το Αύγουστο του 2018.
Η πολιτική ανομοιογένεια των δύο κυβερνητικών εταίρων είναι τόση και τέτοια ώστε η συγκυβέρνηση να μοιάζει πια με θέατρο του παραλόγου, π.χ. όταν βουλευτές τους φιλονικούν μεταξύ τους στα τηλεοπτικά παράθυρα ή όταν το ένα κόμμα παραπέμπει (!) βουλευτή του άλλου στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής ως ρατσιστή. Κάτω από τα τραγελαφικά αυτά επεισόδια κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα ότι ο μικρός εταίρος, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε (κάτι αντίστοιχο είχει παρατηρηθεί και το 2012 – 15), φθείρεται αναλογικά περισσότερο από τον μεγαλύτερο και θα βρεθεί αντιμέτωπος με το φάσμα της κοινοβουλευτικής του εξαφάνισης στις επόμενες εκλογές. Ο μόνος μάλλον τρόπος για να διασωθούν οι ΑΝΕΛ φαίνεται πως θα ήταν η συνένωσή τους με άλλα σχήματα και πρόσωπα του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου (εκτός της Χρυσής Αυγής), σε μια κατεύθυνση εθνικιστική/ευρωφοβική αλλά όχι και αντικοινοβουλευτική/αντιδημοκρατική. Παρεμφερείς σχηματισμοί έχουν ήδη βρει σημαντική εκλογική απήχηση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, άρα θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς, γιατί όχι και στην Ελλάδα αύριο. Για να έχει όμως στοιχειώδη αξιοπιστία μαι τέτοια κίνηση, σχεδόν αυτονόητη πολιτική προϋπόθεση είναι ένα θορυβώδες διαζύγιο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, εκτός εάν οι εσωτερικοί τριγμοί που παρατηρούνται τελευταία στο «Κίνημα Αλλαγής» οδηγήσουν σε διάσπαση και θεαματικές περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις. Ενδέχεται λοιπόν οι επόμενοι μήνες να κρύβουν πολιτικές εκπλήξεις. Ούτως ή άλλως όμως το κρίσιμο ζητούμενο δεν είναι τόσο το πότε θα γίνουν οι εκλογές, όσο μάλλον το πως θα προκύψει από αυτές μια ισχυρή κυβέρνηση με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό, ώστε η χώρα να μπορέσει να βγει από την πτωχοποίηση και να γίνει οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμη.
Ο πρωθυπουργός δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει διαρκώς ότι η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει την τετραετία. Σ’ αυτό το ζήτημα μάλλον λέει αλήθεια, σε ό,τι αφορά τις δικές του προθέσεις. Φαίνεται πως γενικότερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι έχει ήδη υποστεί τα χειρότερα, ως προς τη φθορά που συνεπάγεται η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, και πως στο εναπομένον διάστημα το κόμμα μπορεί να ανακάμψει κάπως, επωφελούμενο από την έστω αναιμική οικονομική ανάπτυξη και τη σταδιακή μείωση της ανεργίας (με ευρεία διάδοση μορφών μερικής απασχόλησης βέβαια). Όσο για τις συμφωνημένες μειώσεις συντάξεων από 1.1.2019, οι ίδιοι θεωρούν πως ο αρνητικός τους αντίκτυπος θα αντισταθμιστεί με τη λήψη «αντίμετρων», η λήψη των οποίων θα καταστεί εφικτή λόγω της επαναλαμβανόμενης υπέρβασης των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού.
Ωστόσο η ύπαρξη μιας καταρχήν πρόθεσης για εξάντληση της τετραετίας δεν σημαίνει ότι υφίσταται απαραιτήτως και η αντίστοιχη πραγματική δυνατότητα. Ο πολιτικός «γάμος» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, τον οποίο έσπευσαν να συνάψουν οι πρόεδροι των δύο κομμάτων το ίδιο βράδυ των εκλογών του Ιανουαρίου2015, χωρίς να τολμήσουν να ρωτήσουν κανένα συλλογικό όργανο τους (προφανώς για να αποφύγουν τη βέβαιη και τότε έκφραση δημόσιων διαφωνιών), ήταν εξαρχής αταίριαστος. Τους δύο σχηματισμούς χωρίζει μεγάλη ιδεολογική απόσταση σε ευρύ φάσμα θεμάτων. Το μόνο που τους ένωνε ήταν η έμφαση αμφότερων στον αντιμνημονιακό προσανατολισμό, αλλά τούτο εξασθένησε ήδη από το καλοκαίρι του 2015, όταν οι ίδιοι υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, και τώρα πνέει τα λοίσθια, ενόψει του θεωρητικού τέλους της μνημονιακής εποχής το Αύγουστο του 2018.
Η πολιτική ανομοιογένεια των δύο κυβερνητικών εταίρων είναι τόση και τέτοια ώστε η συγκυβέρνηση να μοιάζει πια με θέατρο του παραλόγου, π.χ. όταν βουλευτές τους φιλονικούν μεταξύ τους στα τηλεοπτικά παράθυρα ή όταν το ένα κόμμα παραπέμπει (!) βουλευτή του άλλου στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής ως ρατσιστή. Κάτω από τα τραγελαφικά αυτά επεισόδια κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα ότι ο μικρός εταίρος, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε (κάτι αντίστοιχο είχει παρατηρηθεί και το 2012 – 15), φθείρεται αναλογικά περισσότερο από τον μεγαλύτερο και θα βρεθεί αντιμέτωπος με το φάσμα της κοινοβουλευτικής του εξαφάνισης στις επόμενες εκλογές. Ο μόνος μάλλον τρόπος για να διασωθούν οι ΑΝΕΛ φαίνεται πως θα ήταν η συνένωσή τους με άλλα σχήματα και πρόσωπα του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου (εκτός της Χρυσής Αυγής), σε μια κατεύθυνση εθνικιστική/ευρωφοβική αλλά όχι και αντικοινοβουλευτική/αντιδημοκρατική. Παρεμφερείς σχηματισμοί έχουν ήδη βρει σημαντική εκλογική απήχηση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, άρα θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς, γιατί όχι και στην Ελλάδα αύριο. Για να έχει όμως στοιχειώδη αξιοπιστία μαι τέτοια κίνηση, σχεδόν αυτονόητη πολιτική προϋπόθεση είναι ένα θορυβώδες διαζύγιο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, εκτός εάν οι εσωτερικοί τριγμοί που παρατηρούνται τελευταία στο «Κίνημα Αλλαγής» οδηγήσουν σε διάσπαση και θεαματικές περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις. Ενδέχεται λοιπόν οι επόμενοι μήνες να κρύβουν πολιτικές εκπλήξεις. Ούτως ή άλλως όμως το κρίσιμο ζητούμενο δεν είναι τόσο το πότε θα γίνουν οι εκλογές, όσο μάλλον το πως θα προκύψει από αυτές μια ισχυρή κυβέρνηση με ισχυρό αναπτυξιακό προσανατολισμό, ώστε η χώρα να μπορέσει να βγει από την πτωχοποίηση και να γίνει οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου