Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 13/10
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός φορολογουμένων, περίπου το μισό του συνόλου, έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο. Μεταξύ τους υπάρχουν μερικοί «στρατηγικοί κακοπληρωτές», που αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία ή εισοδήματα, αλλά οι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς τους οφειλέτες βρίσκονται σε κατάσταση πραγματικής αδυναμίας να ανταποκριθούν στις φορολογικές ή άλλες υποχρεώσεις τους. Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους (περίπου 85%) οφείλουν μικρά ποσά, κάτω των 3.000 ευρώ, τα οποία ο μέσος λογικός άνθρωπος θα τα εξοφλούσε, αν είχε την αντικειμενική δυνατότητα, προκειμένου να αποφύγει τις βαρύτατες συνέπειες του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ).
Γενικότερα ο ΚΕΔΕ είναι ένα νομοθέτημα του 1974 που παραμένει έως σήμερα αναλλοίωτο στις περισσότερες διατάξεις του, παρά τις πολυάριθμες τροποποιήσεις του στο μεταξύ. Η «φιλοσοφία» του είναι κυρίως να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Δημοσίου, χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψη του την πρωτοφανή οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να αντιμετωπίζεται από το κράτος σχεδόν με μια λογική «εσωτερικού εχθρού», αφού π.χ. η στέρηση φορολογικής ενημερότητας μπορεί να έχει συνέπειες συγκρίσιμες από κάποιες απόψεις με τη στέρηση πιστοποιητικού «κοινωνικών φρονημάτων» σε άλλες εποχές, ενώ το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών των πολιτών προς το κράτος δεν έχει σταματήσει να αυξάνεται (από περίπου 30 δισ. ευρώ το 2009 στα 90 δισ. ευρώ το 2016).
Ο κοινοβουλευτικός νομοθέτης αλλά και οι ξένοι δανειστές, που αναμφίβολα θα είχαν τη διάθεση να παρέμβουν στο ζήτημα αυτό, πρέπει να επανεξετάσουν την προσέγγισή τους. Είναι π.χ. οξύμωρο να γίνεται λόγος για «απελευθέρωση των αγορών», ως μέρος των μνημονιακών προγραμμάτων, όταν οι μισοί περίπου συμπολίτες μας δεν μπορούν να αναπτύξουν σχεδόν καμία επιχειρηματική δραστηριότητα λόγω έλλειψης φορολογικής ενημερότητας. Τούτο λειτουργεί de facto ως ένα ακόμη εμπόδιο στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας και θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά τουλάχιστον για όσους έχουν πολύ μικρά χρέη (ίσως κάτω των 1.000 ευρώ).
Ακόμη σημαντικότερο είναι το ζήτημα της μη προστασίας, ιδίως της πρώτης κατοικίας των οφειλετών του Δημοσίου. Ο ΚΕΔΕ επιτρέπει στις δημόσιες (και δημοτικές) αρχές να προχωρούν σε κατάσχεση και πλειστηριασμό ακινήτων ακόμη και για οφειλές των μόλις 500 ευρώ, ενώ δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση αυτή ούτε καν οι διατάξεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας για «κόκκινα» δάνεια, αφού εκείνες αφορούν οφειλές προς τράπεζες ή άλλους ιδιώτες και όχι προς το κράτος. Η δρακόντεια αυτή νομοθεσία μπορεί και πρέπει να τροποποιηθεί, ώστε να παρέχεται και στους οφειλέτες του Δημοσίου ένα εύλογο όριο προστασίας.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός φορολογουμένων, περίπου το μισό του συνόλου, έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο. Μεταξύ τους υπάρχουν μερικοί «στρατηγικοί κακοπληρωτές», που αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία ή εισοδήματα, αλλά οι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς τους οφειλέτες βρίσκονται σε κατάσταση πραγματικής αδυναμίας να ανταποκριθούν στις φορολογικές ή άλλες υποχρεώσεις τους. Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους (περίπου 85%) οφείλουν μικρά ποσά, κάτω των 3.000 ευρώ, τα οποία ο μέσος λογικός άνθρωπος θα τα εξοφλούσε, αν είχε την αντικειμενική δυνατότητα, προκειμένου να αποφύγει τις βαρύτατες συνέπειες του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ).
Γενικότερα ο ΚΕΔΕ είναι ένα νομοθέτημα του 1974 που παραμένει έως σήμερα αναλλοίωτο στις περισσότερες διατάξεις του, παρά τις πολυάριθμες τροποποιήσεις του στο μεταξύ. Η «φιλοσοφία» του είναι κυρίως να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Δημοσίου, χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψη του την πρωτοφανή οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να αντιμετωπίζεται από το κράτος σχεδόν με μια λογική «εσωτερικού εχθρού», αφού π.χ. η στέρηση φορολογικής ενημερότητας μπορεί να έχει συνέπειες συγκρίσιμες από κάποιες απόψεις με τη στέρηση πιστοποιητικού «κοινωνικών φρονημάτων» σε άλλες εποχές, ενώ το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών των πολιτών προς το κράτος δεν έχει σταματήσει να αυξάνεται (από περίπου 30 δισ. ευρώ το 2009 στα 90 δισ. ευρώ το 2016).
Ο κοινοβουλευτικός νομοθέτης αλλά και οι ξένοι δανειστές, που αναμφίβολα θα είχαν τη διάθεση να παρέμβουν στο ζήτημα αυτό, πρέπει να επανεξετάσουν την προσέγγισή τους. Είναι π.χ. οξύμωρο να γίνεται λόγος για «απελευθέρωση των αγορών», ως μέρος των μνημονιακών προγραμμάτων, όταν οι μισοί περίπου συμπολίτες μας δεν μπορούν να αναπτύξουν σχεδόν καμία επιχειρηματική δραστηριότητα λόγω έλλειψης φορολογικής ενημερότητας. Τούτο λειτουργεί de facto ως ένα ακόμη εμπόδιο στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας και θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά τουλάχιστον για όσους έχουν πολύ μικρά χρέη (ίσως κάτω των 1.000 ευρώ).
Ακόμη σημαντικότερο είναι το ζήτημα της μη προστασίας, ιδίως της πρώτης κατοικίας των οφειλετών του Δημοσίου. Ο ΚΕΔΕ επιτρέπει στις δημόσιες (και δημοτικές) αρχές να προχωρούν σε κατάσχεση και πλειστηριασμό ακινήτων ακόμη και για οφειλές των μόλις 500 ευρώ, ενώ δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση αυτή ούτε καν οι διατάξεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας για «κόκκινα» δάνεια, αφού εκείνες αφορούν οφειλές προς τράπεζες ή άλλους ιδιώτες και όχι προς το κράτος. Η δρακόντεια αυτή νομοθεσία μπορεί και πρέπει να τροποποιηθεί, ώστε να παρέχεται και στους οφειλέτες του Δημοσίου ένα εύλογο όριο προστασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου