Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 27/4
Οι ανισότητες που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση καταδεικνύονται από τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των κρατών-μελών του ευρωπαϊκού Νότου που μαστίζονται από την κρίση και της Γερμανίας, η οικονομία της οποίας βρίσκεται σε άνθηση. Συγκεκριμένα, το 2013, η γερμανική οικονομία είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 206 δισ. €, ίσο δηλαδή με το 7,5% του ΑΕΠ της, με ανοδικές τάσεις για το 2014 και το 2015. Αυτό σημαίνει ότι τα κέρδη της χώρας δεν καταναλώνονται στο εσωτερικό της, αλλά αντίθετα επενδύονται στο εξωτερικό. Περαιτέρω, ο δείκτης DAX του Χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης έχει ανέλθει στα επίπεδα των περίπου 12.000 μονάδων, βιώνοντας μια κατάσταση συγκρίσιμη με εκείνη της Ελλάδας το 1999. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου πτωχοποίηση, με τα επίπεδα ανεργίας να έχουν σκαρφαλώσει σε επίπεδα άνω του 26% και το ποσοστό των ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό να ανέρχεται σε 35,7%, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.
Τα δύο αυτά γεγονότα μπορεί να μοιάζουν ασύνδετα αλλά δεν είναι. Με τον τρόπο που είναι δομημένη η Ευρωπαϊκή Ενωση και ιδίως η Ευρωζώνη, όταν μία χώρα εμφανίζει πλεόνασμα, μία άλλη πρέπει να εμφανίσει έλλειμμα, γιατί οι επιπλέον εξαγωγές της πλεονασματικής χώρας πρέπει να απορροφηθούν από μια άλλη χώρα υπό μορφή επενδύσεων, κατανάλωσης ή εισαγωγών. Ετσι, όταν μια χώρα με την οικονομική δύναμη της Γερμανίας δεν καταναλώνει, αλλά αντίθετα αποταμιεύει και επενδύει, τα προϊόντα της εξάγονται σε άλλες χώρες εντός της Ευρωζώνης, οι οποίες, καταναλώνοντάς τα, εισάγουν περισσότερα απ' όσα εξάγουν, δημιουργώντας και τα αντίστοιχα ελλείμματα. Η πρακτική δε αυτή της Γερμανίας έχει επικριθεί τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις ετήσιες συστάσεις που απευθύνει στα κράτη-μέλη, όσο και από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, που επισήμαναν τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την οικονομία άλλων χωρών.
Η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι μόνο αν αυξήσει τους μισθούς, προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό των υποδομών της χώρας της με δημόσιες επενδύσεις και τονώσει την κατανάλωση θα μπορέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση να ορθοποδήσει οικονομικά και να σωθεί το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Σε διαφορετική περίπτωση, τις συνέπειες της ενδεχόμενης κατάρρευσης θα τις υποστούμε όλοι.
Οι ανισότητες που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση καταδεικνύονται από τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των κρατών-μελών του ευρωπαϊκού Νότου που μαστίζονται από την κρίση και της Γερμανίας, η οικονομία της οποίας βρίσκεται σε άνθηση. Συγκεκριμένα, το 2013, η γερμανική οικονομία είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 206 δισ. €, ίσο δηλαδή με το 7,5% του ΑΕΠ της, με ανοδικές τάσεις για το 2014 και το 2015. Αυτό σημαίνει ότι τα κέρδη της χώρας δεν καταναλώνονται στο εσωτερικό της, αλλά αντίθετα επενδύονται στο εξωτερικό. Περαιτέρω, ο δείκτης DAX του Χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης έχει ανέλθει στα επίπεδα των περίπου 12.000 μονάδων, βιώνοντας μια κατάσταση συγκρίσιμη με εκείνη της Ελλάδας το 1999. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου πτωχοποίηση, με τα επίπεδα ανεργίας να έχουν σκαρφαλώσει σε επίπεδα άνω του 26% και το ποσοστό των ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό να ανέρχεται σε 35,7%, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.
Τα δύο αυτά γεγονότα μπορεί να μοιάζουν ασύνδετα αλλά δεν είναι. Με τον τρόπο που είναι δομημένη η Ευρωπαϊκή Ενωση και ιδίως η Ευρωζώνη, όταν μία χώρα εμφανίζει πλεόνασμα, μία άλλη πρέπει να εμφανίσει έλλειμμα, γιατί οι επιπλέον εξαγωγές της πλεονασματικής χώρας πρέπει να απορροφηθούν από μια άλλη χώρα υπό μορφή επενδύσεων, κατανάλωσης ή εισαγωγών. Ετσι, όταν μια χώρα με την οικονομική δύναμη της Γερμανίας δεν καταναλώνει, αλλά αντίθετα αποταμιεύει και επενδύει, τα προϊόντα της εξάγονται σε άλλες χώρες εντός της Ευρωζώνης, οι οποίες, καταναλώνοντάς τα, εισάγουν περισσότερα απ' όσα εξάγουν, δημιουργώντας και τα αντίστοιχα ελλείμματα. Η πρακτική δε αυτή της Γερμανίας έχει επικριθεί τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις ετήσιες συστάσεις που απευθύνει στα κράτη-μέλη, όσο και από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, που επισήμαναν τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την οικονομία άλλων χωρών.
Η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι μόνο αν αυξήσει τους μισθούς, προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό των υποδομών της χώρας της με δημόσιες επενδύσεις και τονώσει την κατανάλωση θα μπορέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση να ορθοποδήσει οικονομικά και να σωθεί το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Σε διαφορετική περίπτωση, τις συνέπειες της ενδεχόμενης κατάρρευσης θα τις υποστούμε όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου