Ο Πρόεδρος και οι ευθύνες Σαμαρά

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 5/1

Η μόνιμη επωδός του πρωθυπουργού τις τελευταίες μέρες είναι ότι η αποτυχία της Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας συνιστούσε «πολιτικό εκβιασμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις 71 έδρες του, δεν διέθετε τις απαιτούμενες ψήφους για να εμποδίσει την εκλογή Προέδρου.

Εκτός αυτού ήταν εξαρχής (από το καλοκαίρι του 2012) πολιτικά δεδομένο ότι, λόγω της βαθιάς αντίθεσής της στην ασκούμενη μνημονιακή πολιτική, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει συνεργός στην προεδρική εκλογή, αποδεχόμενη έτσι έμμεσα τη συνέχιση της παραπάνω πολιτικής έως τη λήξη της τετραετούς κοινοβουλευτικής περιόδου. Εξάλλου ο εν ενεργεία Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετείχε με τις πράξεις και τις παραλείψεις του στη διεκπεραίωση των μνημονιακών μέτρων (π.χ. υπογράφοντας πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς να συντρέχει η συνταγματική προϋπόθεση της «απρόβλεπτης» ανάγκης ή παραλείποντας την αναπομπή αντισυνταγματικών νομοσχεδίων στη Βουλή) και πιθανότατα την ίδια πρακτική θα συνέχιζε και ο υποψήφιος της συγκυβέρνησης αν εκλεγόταν. Την εκλογή του Σταύρου Δήμα δεν την εμπόδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η άρνηση σύμπραξης της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ και αριθμού ανεξάρτητων βουλευτών προερχομένων από τα δύο αυτά κόμματα.

Το μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών των ΑΝΕΛ ήταν βουλευτές της «Νέας Δημοκρατίας» έως τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε ο αρχηγός της τους διέγραψε επειδή αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν στη φιλομνημονιακή στροφή του και να ψηφίσουν (χωρίς μάλιστα να έχει ερωτηθεί προηγουμένως κανένα συλλογικό κομματικό όργανο της ΝΔ) το λεγόμενο «δεύτερο μνημόνιο». Οσο για τη ΔΗΜΑΡ, εκείνη συμμετείχε στο κυβερνητικό σχήμα από τον Ιούνιο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013, οπότε αποχώρησε μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, παρά τη δεδηλωμένη διαφωνία δύο εκ των τριών αρχηγών των κομμάτων της τριτοκομματικής (τότε) συγκυβέρνησης.

Με άλλες λέξεις, ο αρχηγός της ΝΔ με την αυταρχική συμπεριφορά του απέναντι στους βουλευτές του και στη συνέχεια απέναντι στους κυβερνητικούς του εταίρους είχε υπονομεύσει εκ των προτέρων αρχικά το ίδιο το κόμμα του (δρομολογώντας τη διάσπασή του) και αργότερα τις προοπτικές εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Τον εαυτό του πρέπει να μέμφεται για την αποτυχία του υποψηφίου του και όχι την αξιωματική αντιπολίτευση.