Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ «E» 19/1
Κυρίαρχο θέμα στη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου την προηγούμενη εβδομάδα στο Στρασβούργο ήταν ο απολογισμός της ιταλικής προεδρίας του δεύτερου εξαμήνου του 2014. Οταν ο (κεντροαριστερός) πρωθυπουργός της Ιταλίας Matteo Renzi εμφανίσθηκε στην αντίστοιχη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου για την έναρξη της προεδρίας, τον Ιούλιο του 2014, είχε ζητήσει να γίνει η ανάπτυξη θεμελιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτικής προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ανεργία και η φτώχεια και έτσι η ευρωπαϊκή ιδέα να γίνει ελκυστικότερη για τους πολίτες.
Στο μεταξύ όμως συνέβη το αντίθετο. Αντί για ανάπτυξη είδαμε στη διάρκεια της ιταλικής προεδρίας στασιμότητα και ήδη η ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα του αποπληθωρισμού (-0,2% σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για τον Δεκέμβριο του 2014). Το κωμικοτραγικό μάλιστα είναι ότι στις εκκλήσεις για ανάπτυξη ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του (κεντροδεξιού/νεοφιλελεύθερου) Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Manfred Weber απάντησε τόσο τον Ιούλιο του 2014 όσο και τον Ιανουάριο του 2015 ζητώντας αυστηρή τήρηση των συμφωνημένων, δηλαδή άκαμπτη λιτότητα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της Συνθήκης του Μάαστριχτ για το δημόσιο χρέος (κάτω του 60% του ΑΕΠ κάθε κράτους-μέλους της Ευρωζώνης).
Στην πραγματικότητα η λιτότητα αντί για μείωση οδηγεί στην αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ των κρατών-μελών (από 83% του ΑΕΠ το 2010 το συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης διογκώθηκε στο 95% το 2014) και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ακριβώς το τεράστιο ιταλικό δημόσιο χρέος. Εκείνο που χρειαζόμαστε για να θεμελιωθεί η ανάπτυξη είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε πανευρωπαϊκή βάση ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο για όλα τα κράτη-μέλη. Σχετικές προτάσεις έχουν διατυπωθεί από Ευρωπαίους οικονομολόγους, με διαφορετικές αφετηρίες μεταξύ τους, αλλά με κοινό παρονομαστή την ενεργοποίηση ευρωπαϊκών φορέων και θεσμών για τη μείωση του χρέους.
Αν αντίθετα συνεχισθεί η απραξία και το θέατρο του παραλόγου, με τους σοσιαλδημοκράτες να μιλούν για ανάπτυξη χωρίς να κάνουν τίποτε για αυτή και τους νεοφιλελεύθερους για σταθερότητα ενώ το χρέος διογκώνεται, τότε η Ευρωπαϊκή Ενωση θα αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στο μέλλον, νωρίτερα ή αργότερα, τον κίνδυνο διάλυσης. Και αν συμβεί αυτό οι συνέπειες για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες.
Κυρίαρχο θέμα στη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου την προηγούμενη εβδομάδα στο Στρασβούργο ήταν ο απολογισμός της ιταλικής προεδρίας του δεύτερου εξαμήνου του 2014. Οταν ο (κεντροαριστερός) πρωθυπουργός της Ιταλίας Matteo Renzi εμφανίσθηκε στην αντίστοιχη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου για την έναρξη της προεδρίας, τον Ιούλιο του 2014, είχε ζητήσει να γίνει η ανάπτυξη θεμελιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτικής προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ανεργία και η φτώχεια και έτσι η ευρωπαϊκή ιδέα να γίνει ελκυστικότερη για τους πολίτες.
Στο μεταξύ όμως συνέβη το αντίθετο. Αντί για ανάπτυξη είδαμε στη διάρκεια της ιταλικής προεδρίας στασιμότητα και ήδη η ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα του αποπληθωρισμού (-0,2% σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για τον Δεκέμβριο του 2014). Το κωμικοτραγικό μάλιστα είναι ότι στις εκκλήσεις για ανάπτυξη ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του (κεντροδεξιού/νεοφιλελεύθερου) Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Manfred Weber απάντησε τόσο τον Ιούλιο του 2014 όσο και τον Ιανουάριο του 2015 ζητώντας αυστηρή τήρηση των συμφωνημένων, δηλαδή άκαμπτη λιτότητα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της Συνθήκης του Μάαστριχτ για το δημόσιο χρέος (κάτω του 60% του ΑΕΠ κάθε κράτους-μέλους της Ευρωζώνης).
Στην πραγματικότητα η λιτότητα αντί για μείωση οδηγεί στην αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ των κρατών-μελών (από 83% του ΑΕΠ το 2010 το συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης διογκώθηκε στο 95% το 2014) και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ακριβώς το τεράστιο ιταλικό δημόσιο χρέος. Εκείνο που χρειαζόμαστε για να θεμελιωθεί η ανάπτυξη είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε πανευρωπαϊκή βάση ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο για όλα τα κράτη-μέλη. Σχετικές προτάσεις έχουν διατυπωθεί από Ευρωπαίους οικονομολόγους, με διαφορετικές αφετηρίες μεταξύ τους, αλλά με κοινό παρονομαστή την ενεργοποίηση ευρωπαϊκών φορέων και θεσμών για τη μείωση του χρέους.
Αν αντίθετα συνεχισθεί η απραξία και το θέατρο του παραλόγου, με τους σοσιαλδημοκράτες να μιλούν για ανάπτυξη χωρίς να κάνουν τίποτε για αυτή και τους νεοφιλελεύθερους για σταθερότητα ενώ το χρέος διογκώνεται, τότε η Ευρωπαϊκή Ενωση θα αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στο μέλλον, νωρίτερα ή αργότερα, τον κίνδυνο διάλυσης. Και αν συμβεί αυτό οι συνέπειες για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου