Να επιβληθούν κυρώσεις σε βάρος
της Τουρκίας για τη σκανδαλώδη υπόθεση ομηρίας δύο αθώων ανθρώπων, επί σχεδόν
120 ημέρες
της Τουρκίας για τη σκανδαλώδη υπόθεση ομηρίας δύο αθώων ανθρώπων, επί σχεδόν
120 ημέρες
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018
Η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Insider.gr
Οι τουρκικές εκλογές της 24ης Ιουνίου 2018 δεν άλλαξαν ουσιαστικά τους συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων στη γείτονα χώρα. Το καθεστώς Ερντογάν απλώς επιβεβαιώθηκε μέσα από τις κάλπες και θα συνεχίσει την πορεία του προς έναν αυταρχισμό περιβεβλημένο με κάποια δημοκρατικά προσχήματα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι θα συνεχισθεί, ανεξάρτητα από παροδικές υφέσεις και εξάρσεις, η εκδήλωση ενός άκρως συγκρουσιακού και μάλιστα επεκτατικού εθνικισμού και του συνακόλουθου αναθεωρητισμού σε σχέση με τις υφιστάμενες διεθνείς συνθήκες, για τη χάραξη των συνόρων και όχι μόνο.
Τον εθνικισμό αυτό τον συμμερίζονται άλλωστε όλες λίγο – πολύ οι πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας (ισλαμιστές, κεμαλιστές, «Γκρίζοι Λύκοι» / κ.λ.π.), με την εξαίρεση βέβαια των Κούρδων οι οποίοι τον υφίστανται και τον πληρώνουν με αίμα. Οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες (Η.Π.Α., Ρωσία, Ευρωπαϊκή Ένωση) τον ανέχονται, με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, επειδή υπολογίζουν τόσο τον γεωπολιτικό ρόλο μιας χώρας 800.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και 80 εκατ. κατοίκων όσο και την αγοραστική δύναμη της γοργά αναπτυσσόμενης οικονομίας της. Η Ελλάδα και η Κύπρος τον παρακολουθούν, χωρίς να μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα για να τον περιστείλουν, αφού ακόμα και στο πεδίο του ανταγωνισμού των εξοπλισμών οι δυνατότητές μας περιορίζονται δραματικά λόγω της οικονομικής κρίσης (και αυτό γνωρίζουν οι γείτονες και αποθρασύνονται περισσότερο).
Τα ευχολόγια περί εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, που ακούγονται εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, είναι φανερό πως απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με σεβασμό των αρχών και αξιών της τελευταίας, αφού όχι μόνο δεν συγκλίνει αλλά διαρκώς αποκλίνει από εκείνες. Και βέβαια η ίδια η Ένωση αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, ώστε η ένταξη μιας τόσο μεγάλης χώρας με έναν πολιτικό και νομικό πολιτισμό τόσο διαφορετικό από τον ευρωπαϊκό, να μη μπορεί καν να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής συζήτησης, είτε τώρα είτε στο (προβλεπτό) μέλλον.
Το ζητούμενο για εμάς, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι να διαμορφωθεί μια κοινή ευρωπαϊκή αμυντική υποδομή, η οποία να μπορεί να εγγυηθεί αποτελεσματικά τα σύνορα μας απέναντι στις τουρκικές επιβουλές. Τούτο φαίνεται πως δρομολογείται, έστω και με αργούς ρυθμούς, μέσα από τις εξελισσόμενες διαδικασίες μετασχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελεί και τον κυριότερο λόγο για να συμμετέχει σταθερά η χώρα μας στην πρώτη ταχύτητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Οι τουρκικές εκλογές της 24ης Ιουνίου 2018 δεν άλλαξαν ουσιαστικά τους συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων στη γείτονα χώρα. Το καθεστώς Ερντογάν απλώς επιβεβαιώθηκε μέσα από τις κάλπες και θα συνεχίσει την πορεία του προς έναν αυταρχισμό περιβεβλημένο με κάποια δημοκρατικά προσχήματα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι θα συνεχισθεί, ανεξάρτητα από παροδικές υφέσεις και εξάρσεις, η εκδήλωση ενός άκρως συγκρουσιακού και μάλιστα επεκτατικού εθνικισμού και του συνακόλουθου αναθεωρητισμού σε σχέση με τις υφιστάμενες διεθνείς συνθήκες, για τη χάραξη των συνόρων και όχι μόνο.
Τον εθνικισμό αυτό τον συμμερίζονται άλλωστε όλες λίγο – πολύ οι πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας (ισλαμιστές, κεμαλιστές, «Γκρίζοι Λύκοι» / κ.λ.π.), με την εξαίρεση βέβαια των Κούρδων οι οποίοι τον υφίστανται και τον πληρώνουν με αίμα. Οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες (Η.Π.Α., Ρωσία, Ευρωπαϊκή Ένωση) τον ανέχονται, με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, επειδή υπολογίζουν τόσο τον γεωπολιτικό ρόλο μιας χώρας 800.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και 80 εκατ. κατοίκων όσο και την αγοραστική δύναμη της γοργά αναπτυσσόμενης οικονομίας της. Η Ελλάδα και η Κύπρος τον παρακολουθούν, χωρίς να μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα για να τον περιστείλουν, αφού ακόμα και στο πεδίο του ανταγωνισμού των εξοπλισμών οι δυνατότητές μας περιορίζονται δραματικά λόγω της οικονομικής κρίσης (και αυτό γνωρίζουν οι γείτονες και αποθρασύνονται περισσότερο).
Τα ευχολόγια περί εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, που ακούγονται εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, είναι φανερό πως απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με σεβασμό των αρχών και αξιών της τελευταίας, αφού όχι μόνο δεν συγκλίνει αλλά διαρκώς αποκλίνει από εκείνες. Και βέβαια η ίδια η Ένωση αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, ώστε η ένταξη μιας τόσο μεγάλης χώρας με έναν πολιτικό και νομικό πολιτισμό τόσο διαφορετικό από τον ευρωπαϊκό, να μη μπορεί καν να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής συζήτησης, είτε τώρα είτε στο (προβλεπτό) μέλλον.
Το ζητούμενο για εμάς, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι να διαμορφωθεί μια κοινή ευρωπαϊκή αμυντική υποδομή, η οποία να μπορεί να εγγυηθεί αποτελεσματικά τα σύνορα μας απέναντι στις τουρκικές επιβουλές. Τούτο φαίνεται πως δρομολογείται, έστω και με αργούς ρυθμούς, μέσα από τις εξελισσόμενες διαδικασίες μετασχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελεί και τον κυριότερο λόγο για να συμμετέχει σταθερά η χώρα μας στην πρώτη ταχύτητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Πιο παλιός και από το παλιό
Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr
Οι δηλώσεις υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες που επαναφέρουν στο προσκήνιο το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης με τελείως επιλεκτικό τρόπο, δηλαδή αποκλειστικά σε σχέση με τον χωρισμό κράτους - εκκλησίας, έχουν προφανή (μικρο)πολιτική στόχευση. Συνιστούν ένα είδος πριμοδότησης του μικρού κυβερνητικού έργου εταίρου (ΑΝΕΛ), ο οποίος έχει πιεσθεί πάρα πολύ λόγω του θέματος των Σκοπίων και τώρα χρειαζόταν να επιδείξει εμφατικά το πολιτικό του γονιδίωμα. Έτσι ο κ. Π. Καμένος έσπευσε να επωφεληθεί και να εκδηλώσει την αμέριστη στήριξή του προς την εκκλησία, προκειμένου να γίνει αρεστός στο δικό του, διαρκώς συρρικνούμενο ακροατήριο.
Όλα αυτά καταδεικνύουν την ασυγχώρητη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση συνολικά τους θεσμούς και ειδικά το Σύνταγμα και την αναθεώρησή του, μη διστάζοντας να τα καταστήσει αντικείμενα πρόσκαιρης πολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους επόμενους μήνες θα δούμε τη συνέχεια της ίδιας θεατρικής παράστασης, όταν (και εφόσον) έρθει επιτέλους στη Βουλή η κυοφορούμενη εδώ και χρόνια αναθεωρητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι πως θα αποδειχθεί τότε πανηγυρικά ότι η πραγματική επιδίωξη του κ. Τσίπρα δεν είναι η δρομολόγηση μιας ουσιαστικής αναθεώρησης, με στόχο τη διόρθωση των διαπιστωμένων και πανθομολογούμενων πια συνταγματικών αστοχιών (όπως π.χ. η ποινική ασυδοσία των υπουργών, η άτοπη σύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας με διάλυση της Βουλής κ.ά.), αλλά η επιδείνωση της πόλωσης και της οξύτητας στην πολιτική ζωή του τόπου, προκειμένου να περιορίσει τις διαφαινόμενες βαριές απώλειες ψήφων για το κόμμα του.
Αν θέλουμε μια αναθεώρηση που θα έχει ουσιαστική συμβολή στην πρόοδο της χώρας προς τον 21ο αιώνα (όπου από πολλές απόψεις δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε εισέλθει), τότε αυτή θα έπρεπε να γίνει με τρόπο σοβαρό και οργανωμένο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου και σε χρόνο εκλογικά ανύποπτο. Η τυχόν εκκίνηση της διαδικασίας λίγους μήνες πριν από πολλαπλές εκλογές (εθνικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές, δημοτικές) και μάλιστα μονομερώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει γίνει καμία προσπάθεια αναζήτησης συγκλίσεων με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την εξαπόλυση φραστικών πυροτεχνημάτων από υπουργούς (αφού π.χ. ο «χωρισμός εκκλησίας και κράτους» είναι απλώς ένα σύνθημα και όχι μια σοβαρή πρόταση για ένα σύνθετο ζήτημα όπως αυτό), αναδεικνύει ότι τελικά ο κ. Τσίπρας είναι πιο παλιός από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο διαρκώς καταγγέλλει. Γι’ αυτό άλλωστε και έχει ήδη απογοητεύσει πλήρως όλους όσοι τον είχαμε στηρίξει κάποτε, ελπίζοντας όχι ότι θα υλοποιήσει τις μαξιμαλιστικές του εξαγγελίες περί μνημονίων κ.λ.π., αλλά ότι τουλάχιστον θα μπορούσε να περιορίσει το πελατειακό σύστημα και να συμβάλει σε μια πραγματική ανανέωση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Οι δηλώσεις υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες που επαναφέρουν στο προσκήνιο το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης με τελείως επιλεκτικό τρόπο, δηλαδή αποκλειστικά σε σχέση με τον χωρισμό κράτους - εκκλησίας, έχουν προφανή (μικρο)πολιτική στόχευση. Συνιστούν ένα είδος πριμοδότησης του μικρού κυβερνητικού έργου εταίρου (ΑΝΕΛ), ο οποίος έχει πιεσθεί πάρα πολύ λόγω του θέματος των Σκοπίων και τώρα χρειαζόταν να επιδείξει εμφατικά το πολιτικό του γονιδίωμα. Έτσι ο κ. Π. Καμένος έσπευσε να επωφεληθεί και να εκδηλώσει την αμέριστη στήριξή του προς την εκκλησία, προκειμένου να γίνει αρεστός στο δικό του, διαρκώς συρρικνούμενο ακροατήριο.
Όλα αυτά καταδεικνύουν την ασυγχώρητη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση συνολικά τους θεσμούς και ειδικά το Σύνταγμα και την αναθεώρησή του, μη διστάζοντας να τα καταστήσει αντικείμενα πρόσκαιρης πολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους επόμενους μήνες θα δούμε τη συνέχεια της ίδιας θεατρικής παράστασης, όταν (και εφόσον) έρθει επιτέλους στη Βουλή η κυοφορούμενη εδώ και χρόνια αναθεωρητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι πως θα αποδειχθεί τότε πανηγυρικά ότι η πραγματική επιδίωξη του κ. Τσίπρα δεν είναι η δρομολόγηση μιας ουσιαστικής αναθεώρησης, με στόχο τη διόρθωση των διαπιστωμένων και πανθομολογούμενων πια συνταγματικών αστοχιών (όπως π.χ. η ποινική ασυδοσία των υπουργών, η άτοπη σύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας με διάλυση της Βουλής κ.ά.), αλλά η επιδείνωση της πόλωσης και της οξύτητας στην πολιτική ζωή του τόπου, προκειμένου να περιορίσει τις διαφαινόμενες βαριές απώλειες ψήφων για το κόμμα του.
Αν θέλουμε μια αναθεώρηση που θα έχει ουσιαστική συμβολή στην πρόοδο της χώρας προς τον 21ο αιώνα (όπου από πολλές απόψεις δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε εισέλθει), τότε αυτή θα έπρεπε να γίνει με τρόπο σοβαρό και οργανωμένο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου και σε χρόνο εκλογικά ανύποπτο. Η τυχόν εκκίνηση της διαδικασίας λίγους μήνες πριν από πολλαπλές εκλογές (εθνικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές, δημοτικές) και μάλιστα μονομερώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει γίνει καμία προσπάθεια αναζήτησης συγκλίσεων με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την εξαπόλυση φραστικών πυροτεχνημάτων από υπουργούς (αφού π.χ. ο «χωρισμός εκκλησίας και κράτους» είναι απλώς ένα σύνθημα και όχι μια σοβαρή πρόταση για ένα σύνθετο ζήτημα όπως αυτό), αναδεικνύει ότι τελικά ο κ. Τσίπρας είναι πιο παλιός από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο διαρκώς καταγγέλλει. Γι’ αυτό άλλωστε και έχει ήδη απογοητεύσει πλήρως όλους όσοι τον είχαμε στηρίξει κάποτε, ελπίζοντας όχι ότι θα υλοποιήσει τις μαξιμαλιστικές του εξαγγελίες περί μνημονίων κ.λ.π., αλλά ότι τουλάχιστον θα μπορούσε να περιορίσει το πελατειακό σύστημα και να συμβάλει σε μια πραγματική ανανέωση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Τρίτη 26 Ιουνίου 2018
Απάντηση της Επιτροπής για τις συνεχιζόμενες Τουρκικές απειλές και προκλήσεις εις βάρος της Ελλάδας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο, 26/06/2018
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απάντησε στην ερώτηση του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου για τις συνεχιζόμενες τουρκικές απειλές και προκλήσεις εις βάρος της Ελλάδας. Η Ύπατη Εκπρόσωπος για την Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι καταδικάζει τις συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και υπογραμμίζει την αμέριστη αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Επίσης υπενθυμίζει στην Τουρκία την υποχρέωσή της να σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας και να εξομαλύνει τις σχέσεις της με όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ όπως επισημάνθηκε και στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Ηγετών στη Βάρνα στις 26 Μαρτίου 2018. Δεν αρκεί η Επιτροπή να εκφράζει τη στήριξή της με λόγια αλλά η στήριξη πρέπει να εκδηλώνεται και με πράξεις.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-000653/2018
προς την Επιτροπή
Άρθρο 130 του Κανονισμού
Kostas Chrysogonos (GUE/NGL)
Θέμα: Συνεχιζόμενες τουρκικές απειλές και προκλήσεις εις βάρος της Ελλάδας
Με τη συμπλήρωση 22 ετών από την κρίση των Ιμίων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, παρατηρούνται συνεχείς προσπάθειες πρόκλησης νέου διπλωματικού επεισοδίου ή ακόμη και ατυχήματος από την πλευρά των Τούρκων. Η προσέγγιση της Θάσου από δέκα αλιευτικά σκάφη, η οποία οδήγησε στην κινητοποίηση του ελληνικού λιμενικού ώστε να τα οδηγήσει εκτός ελληνικών χωρικών υδάτων, ήταν η αρχή της τουρκικής δραστηριότητας των τελευταίων ημερών. Ακολούθησαν προκλήσεις κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδος σε τελετή για τη μνήμη αποθανόντων ελλήνων στρατιωτών στα Ίμια, όταν τουρκικά πλοία προειδοποίησαν τους έλληνες αξιωματούχους ότι πλησιάζουν σε τουρκικά ύδατα και πρέπει να αποχωρήσουν. Αποκορύφωμα των προκλήσεων αποτέλεσε το παραλήρημα του Yigit Bulut, προσωπικού συμβούλου του Ερντογάν, ο οποίος απείλησε ότι «η Αθήνα θα αντιμετωπίσει την οργή της Τουρκίας που θα είναι χειρότερη από την επιχείρηση στην Αφρίν», και «υποσχέθηκε» να σπάσει τα χέρια και τα πόδια των αξιωματούχων που θα τολμήσουν να πατήσουν στα Ίμια.
Ερωτάται η Επιτροπή:
– Παρακολουθεί τις απαράδεκτες, σε διεθνές επίπεδο, τουρκικές τακτικές; Σκοπεύει να στείλει κάποιο μήνυμα;
– Ποιες δράσεις σχεδιάζει ώστε να επιβληθούν κυρώσεις στο καθεστώς Ερντογάν για την εμπρηστική στρατηγική που ακολουθεί, η οποία θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στα Βαλκάνια;
EL
E-000653/2018
P-000910/2018
P-000923/2018
P-000939/2018
Απάντηση της Αντιπροέδρου κας Mogherini
εξ ονόματος της Επιτροπής (26.6.2018)
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στα συμπεράσματά του της 22ας Μαρτίου 2018 [1], καταδίκασε απερίφραστα τις συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και υπογράμμισε την αμέριστη αλληλεγγύη του προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Υπενθυμίζοντας τα συμπεράσματά του τού Οκτωβρίου 2014 και τη Δήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου 2005, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κάλεσε επειγόντως την Τουρκία να σταματήσει αυτές τις ενέργειες και υπενθύμισε την υποχρέωση της Τουρκίας να σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας και να εξομαλύνει τις σχέσεις της με όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, περιλαμβανομένης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επιπλέον, κατά τη Σύνοδο των Ηγετών στη Βάρνα στις 26 Μαρτίου 2018, οι πρόεδροι της Επιτροπής [2] και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου [3] υπογράμμισαν τη σημασία των σχέσεων καλής γειτονίας με τα κράτη μέλη της ΕΕ, οι οποίες αποτελούν σημαντική δέσμευση στο πλαίσιο της διαδικασίας προσχώρησης και εξέφρασαν την ανησυχία τους σχετικά με τις πρόσφατες ενέργειες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος. Ο Πρόεδρος κ. Tusk τόνισε επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζει ομόφωνα την Κυπριακή Δημοκρατία στο δικαίωμά της να εξερευνά και να εκμεταλλεύεται τους φυσικούς της πόρους εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τονίσει επανειλημμένα [4] ότι η Τουρκία πρέπει να σέβεται την κυριαρχία των κρατών μελών στα χωρικά τους ύδατα και τον εναέριο χώρο τους. Στην τελευταία ετήσια έκθεσή της για την Τουρκία [5], την οποία ενέκρινε στις 17 Απριλίου 2018, η Επιτροπή κάλεσε εκ νέου την Τουρκία να αποφεύγει κάθε είδους απειλή ή ενέργεια κατά κράτους μέλους, αιτίες προστριβής, δηλώσεις ή ενέργειες που βλάπτουν τις σχέσεις καλής γειτονίας και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα εξακολουθήσει να ασχολείται με αυτά τα θέματα [6] και η Επιτροπή θα συνεχίσει να παρακολουθεί την κατάσταση εκ του σύνεγγυς.
________________________________________
Σάββατο 23 Ιουνίου 2018
Οι δανειστές δεσμεύουν την Ελλάδα σε ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr 23/06
Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup για το ελληνικό χρέος είναι απογοητευτική. Όχι μόνο δεν καθιστά το χρέος αυτό βιώσιμο, αλλά και αποδεικνύει την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης των άλλων κρατών-μελών της ευρωζώνης προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και βέβαια εφόσον δεν μας εμπιστεύονται οι εταίροι μας, δύσκολα μπορούν να μας εμπιστευθούν και οι κεφαλαιαγορές.
Οι δανειστές επιβάλουν τη δέσμευση της Ελλάδας σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας για τα επόμενα χρόνια, με διαρκείς ελέγχους ανά τρίμηνο. Σε αντάλλαγμα εκείνοι θα παρέχουν σταδιακά μία πολύ περιορισμένη ελάφρυνση χρέους, μέσω της επιστροφής των κερδών των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών από τις πράξεις επί ελληνικών ομολόγων, ύψους περίπου 4 δις ευρώ, έως το 2022.Παράλληλα θα μας δανείσουν από τώρα με τα χρήματα που θα χρειασθούμε για την αποπληρωμή παλιότερου δανεισμού κατά το προσεχές δεκαοκτάμηνο, έτσι ώστε να στηθεί μια βιτρίνα τερματισμού των μνημονίων για λόγους πολιτικών εντυπώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα μας θα παραμείνει εγκλωβισμένη για όσο διάστημα αδυνατεί να ανακτήσει την πρόσβασή της στις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, ώστε να μπορεί να δανείζεται από αυτές με λογικά επιτόκια και να μην εξαρτάται από τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης. Απέχουμε ακόμη πάρα πολύ από το σημείο αυτό, αφού οι αποδόσεις των ελληνικών δεκαετών ομολόγων εξακολουθούν να κυμαίνονται σε επίπεδα άνω του 4% (υψηλότερα μάλιστα από ό,τι πριν από ένα εξάμηνο), παρά το γεγονός ότι επί πολλά χρόνια δεν έχουν εκδοθεί νέα τέτοια ομόλογα. Ο δεύτερος χειρότερος στην Ευρωζώνη, δηλ. η Ιταλία, βρίσκεται σήμερα μάλλον συγκυριακά στο 2,67%, λόγω των ανησυχιών για τις προθέσεις της νέας ιταλικής κυβέρνησης. Για να συζητούμε στα σοβαρά για έξοδο από τα μνημόνια θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να εκδίδουμε νέα δεκαετή ομόλογα με επιτόκια περίπου στο 2% έως 2,5%, πράγμα ουτοπικό με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Η ανάκτηση της πρόσβασης στις αγορές προϋποθέτει την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού μας προϊόντος ώστε να βελτιωθεί η ποσοστιαία σχέση του δημόσιου χρέους προς αυτό. Χρειαζόμαστε άρα ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, της τάξης του 4% ετησίως σε απόλυτους αριθμούς (δηλ. περιλαμβάνοντας και κάποια «συμβολή» του πληθωρισμού), για μία δεκαετία τουλάχιστον. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον υπάρξει ένας ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, ώστε αυτό να πάψει να αποτελεί εμπόδιο και να καταστεί αρωγός της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας, καθώς και προκειμένου να προσελκύσουμε επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό. Και τούτο διότι είναι φανερό πως δημόσιες επενδύσεις στην απαιτούμενη μεγάλη κλίμακα είναι ανέφικτες υπό καθεστώς διαρκών, και μάλιστα αναγκαστικά υψηλών, πρωτογενών πλεονασμάτων.
Στην πράξη αυτά σημαίνουν αποδόμηση του πελατειακού συστήματος, απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και εισαγωγή σε ευρεία κλίμακα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Γενικότερα πρέπει να γίνουν εκσυγχρονιστικές τομές, ώστε η Ελλάδα από κράτος του 19ου αιώνα, όπως εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι σήμερα, να βρεθεί στον 21ο.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση με τις πράξεις της, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία προς τις προεκλογικές αλλά και τις σημερινές ακόμη εξαγγελίες της, δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο. Αντίθετα επιχειρεί να οικοδομήσει τα δικά της πελατειακά δίκτυα, στηριγμένη σε ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις χειρότερες από καθετί που είχαμε δει στο παρελθόν. Άνθρωποι παντελώς ανίδεοι και αμόρφωτοι διορίζονται σε θέσεις στρατηγικής σημασίας, η οικογενειοκρατία προσλαμβάνει νέες σκανδαλώδεις διαστάσεις, γίνονται επιλεκτικές παροχές σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον και όλα αυτά με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση. Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup για το ελληνικό χρέος είναι απογοητευτική. Όχι μόνο δεν καθιστά το χρέος αυτό βιώσιμο, αλλά και αποδεικνύει την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης των άλλων κρατών-μελών της ευρωζώνης προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και βέβαια εφόσον δεν μας εμπιστεύονται οι εταίροι μας, δύσκολα μπορούν να μας εμπιστευθούν και οι κεφαλαιαγορές.
Οι δανειστές επιβάλουν τη δέσμευση της Ελλάδας σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας για τα επόμενα χρόνια, με διαρκείς ελέγχους ανά τρίμηνο. Σε αντάλλαγμα εκείνοι θα παρέχουν σταδιακά μία πολύ περιορισμένη ελάφρυνση χρέους, μέσω της επιστροφής των κερδών των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών από τις πράξεις επί ελληνικών ομολόγων, ύψους περίπου 4 δις ευρώ, έως το 2022.Παράλληλα θα μας δανείσουν από τώρα με τα χρήματα που θα χρειασθούμε για την αποπληρωμή παλιότερου δανεισμού κατά το προσεχές δεκαοκτάμηνο, έτσι ώστε να στηθεί μια βιτρίνα τερματισμού των μνημονίων για λόγους πολιτικών εντυπώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα μας θα παραμείνει εγκλωβισμένη για όσο διάστημα αδυνατεί να ανακτήσει την πρόσβασή της στις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, ώστε να μπορεί να δανείζεται από αυτές με λογικά επιτόκια και να μην εξαρτάται από τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης. Απέχουμε ακόμη πάρα πολύ από το σημείο αυτό, αφού οι αποδόσεις των ελληνικών δεκαετών ομολόγων εξακολουθούν να κυμαίνονται σε επίπεδα άνω του 4% (υψηλότερα μάλιστα από ό,τι πριν από ένα εξάμηνο), παρά το γεγονός ότι επί πολλά χρόνια δεν έχουν εκδοθεί νέα τέτοια ομόλογα. Ο δεύτερος χειρότερος στην Ευρωζώνη, δηλ. η Ιταλία, βρίσκεται σήμερα μάλλον συγκυριακά στο 2,67%, λόγω των ανησυχιών για τις προθέσεις της νέας ιταλικής κυβέρνησης. Για να συζητούμε στα σοβαρά για έξοδο από τα μνημόνια θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να εκδίδουμε νέα δεκαετή ομόλογα με επιτόκια περίπου στο 2% έως 2,5%, πράγμα ουτοπικό με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Η ανάκτηση της πρόσβασης στις αγορές προϋποθέτει την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού μας προϊόντος ώστε να βελτιωθεί η ποσοστιαία σχέση του δημόσιου χρέους προς αυτό. Χρειαζόμαστε άρα ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, της τάξης του 4% ετησίως σε απόλυτους αριθμούς (δηλ. περιλαμβάνοντας και κάποια «συμβολή» του πληθωρισμού), για μία δεκαετία τουλάχιστον. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον υπάρξει ένας ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, ώστε αυτό να πάψει να αποτελεί εμπόδιο και να καταστεί αρωγός της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας, καθώς και προκειμένου να προσελκύσουμε επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό. Και τούτο διότι είναι φανερό πως δημόσιες επενδύσεις στην απαιτούμενη μεγάλη κλίμακα είναι ανέφικτες υπό καθεστώς διαρκών, και μάλιστα αναγκαστικά υψηλών, πρωτογενών πλεονασμάτων.
Στην πράξη αυτά σημαίνουν αποδόμηση του πελατειακού συστήματος, απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και εισαγωγή σε ευρεία κλίμακα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Γενικότερα πρέπει να γίνουν εκσυγχρονιστικές τομές, ώστε η Ελλάδα από κράτος του 19ου αιώνα, όπως εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι σήμερα, να βρεθεί στον 21ο.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση με τις πράξεις της, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία προς τις προεκλογικές αλλά και τις σημερινές ακόμη εξαγγελίες της, δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο. Αντίθετα επιχειρεί να οικοδομήσει τα δικά της πελατειακά δίκτυα, στηριγμένη σε ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις χειρότερες από καθετί που είχαμε δει στο παρελθόν. Άνθρωποι παντελώς ανίδεοι και αμόρφωτοι διορίζονται σε θέσεις στρατηγικής σημασίας, η οικογενειοκρατία προσλαμβάνει νέες σκανδαλώδεις διαστάσεις, γίνονται επιλεκτικές παροχές σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον και όλα αυτά με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση. Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018
Ο μύθος της καθαρής εξόδου
Το κυβερνητικό αφήγημα περί δήθεν καθαρής εξόδου από τα μνημόνια θολώνει διαρκώς περισσότερο. Αποκαλύπτεται τώρα πως οι δανειστές αξιώνουν να δεσμευθεί η Ελλάδα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας για τα επόμενα χρόνια και σε αντάλλαγμα εκείνοι θα παρέχουν σταδιακά μία πολύ περιορισμένη ελάφρυνση χρέους.
Παράλληλα θα μας δανείσουν από τώρα με τα χρήματα που θα χρειασθούμε για την αποπληρωμή παλιότερου δανεισμού κατά το προσεχές δεκαοκτάμηνο, έτσι ώστε να στηθεί μια βιτρίνα τερματισμού των μνημονίων για λόγους πολιτικών εντυπώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα μας θα παραμείνει εγκλωβισμένη για όσο διάστημα αδυνατεί να ανακτήσει την πρόσβασή της στις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, ώστε να μπορεί να δανείζεται από αυτές με λογικά επιτόκια και να μην εξαρτάται από διακρατικό δανεισμό από τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Η ανάκτηση όμως της πρόσβασης στις αγορές προϋποθέτει την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού μας προϊόντος ώστε να βελτιωθεί η ποσοστιαία σχέση του δημόσιου χρέους προς αυτό.
Χρειαζόμαστε άρα ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης για μία δεκαετία τουλάχιστον, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον υπάρξει ένας ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, ώστε αυτό να πάψει να αποτελεί εμπόδιο και να καταστεί αρωγός της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας καθώς και προκειμένου να προσελκύσουμε επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό.
Στην πράξη αυτά σημαίνουν αποδόμηση του πελατειακού συστήματος, απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και εισαγωγή σε ευρεία κλίμακα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Γενικότερα πρέπει να γίνουν εκσυγχρονιστικές τομές, ώστε η Ελλάδα από κράτος του 19ου αιώνα, όπως εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι σήμερα, να βρεθεί στον 21ο.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση με τις πράξεις της, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη διάσταση από τις εξαγγελίες της, δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο. Αντίθετα επιχειρεί να οικοδομήσει τα δικά της πελατειακά δίκτυα, στηριγμένη σε ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις χειρότερες από καθετί που είχαμε δει στο παρελθόν. Άνθρωποι παντελώς ανίδεοι και αμόρφωτοι διορίζονται σε θέσεις στρατηγικής σημασίας, η οικογενειοκρατία προσλαμβάνει νέες σκανδαλώδεις διαστάσεις, γίνονται επιλεκτικές παροχές σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον και όλα αυτά με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση.
Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Παράλληλα θα μας δανείσουν από τώρα με τα χρήματα που θα χρειασθούμε για την αποπληρωμή παλιότερου δανεισμού κατά το προσεχές δεκαοκτάμηνο, έτσι ώστε να στηθεί μια βιτρίνα τερματισμού των μνημονίων για λόγους πολιτικών εντυπώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα μας θα παραμείνει εγκλωβισμένη για όσο διάστημα αδυνατεί να ανακτήσει την πρόσβασή της στις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές, ώστε να μπορεί να δανείζεται από αυτές με λογικά επιτόκια και να μην εξαρτάται από διακρατικό δανεισμό από τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Η ανάκτηση όμως της πρόσβασης στις αγορές προϋποθέτει την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού μας προϊόντος ώστε να βελτιωθεί η ποσοστιαία σχέση του δημόσιου χρέους προς αυτό.
Χρειαζόμαστε άρα ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης για μία δεκαετία τουλάχιστον, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον υπάρξει ένας ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, ώστε αυτό να πάψει να αποτελεί εμπόδιο και να καταστεί αρωγός της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας καθώς και προκειμένου να προσελκύσουμε επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό.
Στην πράξη αυτά σημαίνουν αποδόμηση του πελατειακού συστήματος, απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και εισαγωγή σε ευρεία κλίμακα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Γενικότερα πρέπει να γίνουν εκσυγχρονιστικές τομές, ώστε η Ελλάδα από κράτος του 19ου αιώνα, όπως εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι σήμερα, να βρεθεί στον 21ο.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση με τις πράξεις της, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη διάσταση από τις εξαγγελίες της, δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο. Αντίθετα επιχειρεί να οικοδομήσει τα δικά της πελατειακά δίκτυα, στηριγμένη σε ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις χειρότερες από καθετί που είχαμε δει στο παρελθόν. Άνθρωποι παντελώς ανίδεοι και αμόρφωτοι διορίζονται σε θέσεις στρατηγικής σημασίας, η οικογενειοκρατία προσλαμβάνει νέες σκανδαλώδεις διαστάσεις, γίνονται επιλεκτικές παροχές σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον και όλα αυτά με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση.
Η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Επιβεβλημένη η προσέλκυση επιπλέον επενδύσεων στα κράτη-μέλη του ευρωπαϊκού νότου
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 20/06/2018
Με Δελτίο Τύπου της, στις 6 Ιουνίου 2018, η Επιτροπή αναφέρθηκε στην υιοθέτηση προγράμματος επενδύσεων για τη στήριξη της απασχόλησης, της ανάπτυξης και της καινοτομίας στην Ευρώπη, με την ονομασία «InvestEU» [1]. Στόχος της πρότασης είναι να συγκεντρωθούν τα πολλά διαφορετικά χρηματοδοτικά προγράμματα που είναι ήδη διαθέσιμα και να επεκταθεί το «επιτυχημένο μοντέλο», του σχεδίου Γιούνκερ, στοχεύοντας ιδιαίτερα στη δημιουργία επιπλέον θέσεων εργασίας. Παρά τη θετική στόχευση, η πραγματικότητα ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου είναι διαφορετική, αφού το υπάρχον πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων δεν είναι επαρκές και δεν έχει καταστεί ξεκάθαρο στην πλειοψηφία των πολιτών με αποτέλεσμα συχνά την απουσία ενδιαφέροντος ή αδυναμία ανταπόκρισης από την πλευρά τους.
Ερωτάται η Επιτροπή :
α) Με τη νέα αυτή πρόταση σχεδιάζονται βελτιώσεις σε ο,τι αφορά την προσέλκυση επενδύσεων; Θα υπάρχουν προβλέψεις για ευνοϊκότερους όρους στις δανειοδοτήσεις και επιδοτήσεις προς όφελος των μικροεπενδυτών αλλά και των πλέον αδύναμων περιφερειών της Ένωσης;
β) Ποιο είναι το εναλλακτικό πλάνο σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου υπό το πρίσμα της συμφωνίας για τον μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ, για την περίοδο 2021-2027;
________________________________________
Τρίτη 19 Ιουνίου 2018
Συνεχίζονται οι κίνδυνοι για την υγεία των πολιτών, παρά τις συνεχείς αποκαλύψεις για το Dieselgate
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 19/06/2018
Σύμφωνα με διεθνή δημοσιεύματα, οι εταιρίες Audi του ομίλου Volkswagen [1] και η Mercedes-Benz [2], δύο από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες παγκοσμίως, αναγκάζονται να ανακαλέσουν περισσότερα από 750 χιλιάδες οχήματα εξ αιτίας της ύπαρξης παράνομου λογισμικού και μηχανισμών που σχετίζονται με την καταμέτρηση επιβλαβών για το περιβάλλον αερίων. Την τελευταία διετία οι συνεχείς αποκαλύψεις ως προς την ύπαρξη παραποιημένων στοιχείων και παραβάσεων των ισχύοντων κανόνων δημιουργούν ερωτήματα τόσο για τις πρακτικές που ακολουθούν πολλοί κατασκευαστές αυτοκινήτων, όσο και για την υγεία των εργαζομένων και των οδηγών, καθώς υπάρχουν αναφορές πως οι πραγματικές τιμές έκλυσης αερίων υπερβαίνουν έως και κατά 40 φορές τις επιτρεπόμενες τιμές [3]. Μάλιστα, η σύλληψη του Rupert Stadler, Διευθύνοντος Συμβούλου της Audi στη Γερμανία, με στόχο την περαιτέρω διερεύνηση πτυχών του σκανδάλου -ευρέως γνωστού ως Dieselgate- εντείνει τις ανησυχίες για την εξέλιξη της υπόθεσης [4].
Ερωτάται η Επιτροπή :
α) Πως σχολιάζει το γεγονός πως όλο και περισσότερες εταιρίες κατασκευής αυτοκινήτων εμπλέκονται σε παραβατικές διαδικασίες και πρακτικές;
β) Σε ποιον βαθμό υπολογίζεται πως αυξάνεται ο κίνδυνος για την υγεία των πολιτών από οχήματα που ήδη κυκλοφόρησαν χωρίς να ανακληθούν έγκαιρα;
γ) Πως σχεδιάζει να αναμορφώσει το σύστημα ελέγχων με στόχο την πλήρη συμμόρφωση των αυτοκινητοβιομηχανιών;
________________________________________
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018
Κίνδυνοι και προοπτικές από την εκτεταμένη χρήση "κρυπτονομισμάτων"
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 18/06/2018
Το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον πολιτών και επιχειρηματιών για τα λεγόμενα «κρυπτονομίσματα» προκάλεσε ήδη πολλές αναλύσεις τους τελευταίους μήνες. Η κατακόρυφη άνοδος και πτώση γνωστών «νομισμάτων» δημιούργησε ευκαιρίες, αλλά και μεγάλους κινδύνους για πολίτες που ουσιαστικά προσέγγισαν τη σχετική αγορά ως πεδίο κερδοσκοπίας ή και «τζόγου» [1]. Παρά τις αρχικές προειδοποιήσεις από σχετικούς φορείς, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται πως υπό όρους βλέπει και θετικά στοιχεία στα «κρυπτονομίσματα», αφού με ανάρτησή του τονίζει τις θετικές τους προεκτάσεις στην οικονομία και τις διεθνείς συναλλαγές [2].
α) Ποια η θέση της Επιτροπής για το ζήτημα αυτό; Σκοπεύει να δραστηριοποιηθεί ως προς την ενημέρωση και προστασία των πολιτών;
β) Ποιες δράσεις εφαρμόζει για τον περιορισμό της κερδοσκοπίας εις βάρος ανυποψίαστων πολιτών;
γ) Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα και συνεπώς για τους πολίτες από την εκτεταμένη χρήση και υιοθέτηση κρυπτονομισμάτων στο άμεσο μέλλον;
________________________________________
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Θεσσαλονίκη: Το χθες, το σήμερα και το αύριο…
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» 17/06
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πολλαπλά προβληματική ως αποτέλεσμα τραγικών λαθών που έχουν γίνει στο παρελθόν και από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις τοπικές αρχές της. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ πριν από έναν αιώνα, την εποχή της απελευθέρωσής της από τους Οθωμανούς, η πόλη ήταν πληθυσμιακά περίπου ισοδύναμη και οικονομικά μάλλον ανώτερη από την Αθήνα, σήμερα έχει περιορισθεί κάπου στο ένα πέμπτο του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου και το κατά κεφαλήν εισόδημα σχεδόν στο μισό.
Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα έχει πληγεί ιδιαίτερα από την αποβιομηχάνιση, η οποία ενέσκηψε στο σύνολο της χώρας ως αποτέλεσμα της εξελισσόμενης παγκοσμιοποίησης και της απώλειας ανταγωνιστικότητας κλάδων εντάσεως εργασίας, οι οποίοι στήριξαν παλιότερα την ελληνική οικονομία στο σύνολό της και κατ’ εξοχήν τη Μακεδονία, όπως η καπνοκαλλιέργεια και η βιομηχανική επεξεργασία καπνού σε φύλλα, η κλωστοϋφαντουργία κ.ά.
Παρά ταύτα υπάρχουν αναξιοποίητες δυνατότητες που μπορούν να φέρουν ανάπτυξη, αν ακολουθηθούν οι κατάλληλες πολιτικές. Το πιο προφανές παράδειγμα είναι η απαξίωση του πολιτισμικού και ιστορικού παρελθόντος της πόλης. Τα βυζαντινά τείχη, ειδικά στη δυτική πλευρά τους, θα μπορούσαν να απελευθερωθούν από αυθαίρετες κατασκευές/προσθήκες και να αναδειχθούν πολύ καλύτερα. Το Βυζαντινό Μουσείο θα μπορούσε να εμπλουτισθεί με μια σταθερή συνεργασία με τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, προκειμένου καθεμιά από αυτές κατά σειρά να πραγματοποιεί ολιγόμηνες εκθέσεις κειμηλίων της (με κάποια αύξηση του εισιτηρίου και καταβολή μέρους του στην εκθέτουσα Μονή για τις ανάγκες της).
Επίσης στους ελεύθερους χώρους του ή σε άλλο κατάλληλο οίκημα θα μπορούσε να στεγασθεί μια συλλογή κέρινων ομοιωμάτων ιστορικών φυσιογνωμιών του Βυζαντίου, καθώς και απομιμήσεων στολών, ενδυμασιών, οπλισμού κλπ. της εποχής εκείνης, ή ακόμη και μακέτες υπό κλίμακα οι οποίες να απεικονίζουν τη μεσαιωνική Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ενισχύσουν το τουριστικό ρεύμα ιδίως από βαλκανικές χώρες και τη Ρωσία. Πρέπει να προχωρήσει ακόμη χωρίς καθυστερήσεις η κατασκευή του νέου εβραϊκού μουσείου, καθώς και η ανάδειξη των υπαρχόντων μνημείων της οθωμανικής περιόδου, με στόχο την προσέλευση περισσότερων επισκεπτών από την Τουρκία και το Ισραήλ.
Μεγάλες είναι εξάλλου οι δυνατότητες που υπάρχουν για να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη σε παμβαλκανικής, και όχι μόνο, εμβέλειας κέντρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με εξωστρεφή προσανατολισμό. Το υπάρχον επιστημονικό δυναμικό, σε συνδυασμό με την ευνοϊκή γεωγραφική θέση της πόλης, μας δίνουν την ευκαιρία να προσελκύσουμε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές από το εξωτερικό, οι οποίοι και δίδακτρα μπορούν να καταβάλουν (αφού η συνταγματική πρόβλεψη για δωρεάν παιδεία αφορά μόνο τους Έλληνες) και να μας φέρνουν συνάλλαγμα για την εν γένει διαμονή τους εδώ. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να οργανωθούν αξιόπιστα προγράμματα σπουδών στην αγγλική ιδίως γλώσσα, όπως γίνεται ήδη, σε πολύ μικρή κλίμακα όμως, στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος (οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται στην περιοχή Θέρμης).
Στην πράξη όμως, αντί για βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση φαίνεται πως προσανατολίζεται παραδόξως προς την υποβάθμιση του υφιστάμενου αυτού πυρήνα εξωστρέφειας, με την ενσωμάτωσή του σε ένα μεγαλύτερο σχήμα όπου θα κυριαρχούν δύο ΤΕΙ!
Το κρίσιμο ζητούμενο είναι πολιτικές με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Πρέπει να ξεφύγουμε από την ψηφοθηρική λογική του βραχυπρόθεσμου πολιτικού οφέλους (ή κόστους), αν θέλουμε να έχει μέλλον αυτή η πόλη και συνολικά αυτή η χώρα.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πολλαπλά προβληματική ως αποτέλεσμα τραγικών λαθών που έχουν γίνει στο παρελθόν και από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις τοπικές αρχές της. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ πριν από έναν αιώνα, την εποχή της απελευθέρωσής της από τους Οθωμανούς, η πόλη ήταν πληθυσμιακά περίπου ισοδύναμη και οικονομικά μάλλον ανώτερη από την Αθήνα, σήμερα έχει περιορισθεί κάπου στο ένα πέμπτο του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου και το κατά κεφαλήν εισόδημα σχεδόν στο μισό.
Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα έχει πληγεί ιδιαίτερα από την αποβιομηχάνιση, η οποία ενέσκηψε στο σύνολο της χώρας ως αποτέλεσμα της εξελισσόμενης παγκοσμιοποίησης και της απώλειας ανταγωνιστικότητας κλάδων εντάσεως εργασίας, οι οποίοι στήριξαν παλιότερα την ελληνική οικονομία στο σύνολό της και κατ’ εξοχήν τη Μακεδονία, όπως η καπνοκαλλιέργεια και η βιομηχανική επεξεργασία καπνού σε φύλλα, η κλωστοϋφαντουργία κ.ά.
Παρά ταύτα υπάρχουν αναξιοποίητες δυνατότητες που μπορούν να φέρουν ανάπτυξη, αν ακολουθηθούν οι κατάλληλες πολιτικές. Το πιο προφανές παράδειγμα είναι η απαξίωση του πολιτισμικού και ιστορικού παρελθόντος της πόλης. Τα βυζαντινά τείχη, ειδικά στη δυτική πλευρά τους, θα μπορούσαν να απελευθερωθούν από αυθαίρετες κατασκευές/προσθήκες και να αναδειχθούν πολύ καλύτερα. Το Βυζαντινό Μουσείο θα μπορούσε να εμπλουτισθεί με μια σταθερή συνεργασία με τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, προκειμένου καθεμιά από αυτές κατά σειρά να πραγματοποιεί ολιγόμηνες εκθέσεις κειμηλίων της (με κάποια αύξηση του εισιτηρίου και καταβολή μέρους του στην εκθέτουσα Μονή για τις ανάγκες της).
Επίσης στους ελεύθερους χώρους του ή σε άλλο κατάλληλο οίκημα θα μπορούσε να στεγασθεί μια συλλογή κέρινων ομοιωμάτων ιστορικών φυσιογνωμιών του Βυζαντίου, καθώς και απομιμήσεων στολών, ενδυμασιών, οπλισμού κλπ. της εποχής εκείνης, ή ακόμη και μακέτες υπό κλίμακα οι οποίες να απεικονίζουν τη μεσαιωνική Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ενισχύσουν το τουριστικό ρεύμα ιδίως από βαλκανικές χώρες και τη Ρωσία. Πρέπει να προχωρήσει ακόμη χωρίς καθυστερήσεις η κατασκευή του νέου εβραϊκού μουσείου, καθώς και η ανάδειξη των υπαρχόντων μνημείων της οθωμανικής περιόδου, με στόχο την προσέλευση περισσότερων επισκεπτών από την Τουρκία και το Ισραήλ.
Μεγάλες είναι εξάλλου οι δυνατότητες που υπάρχουν για να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη σε παμβαλκανικής, και όχι μόνο, εμβέλειας κέντρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με εξωστρεφή προσανατολισμό. Το υπάρχον επιστημονικό δυναμικό, σε συνδυασμό με την ευνοϊκή γεωγραφική θέση της πόλης, μας δίνουν την ευκαιρία να προσελκύσουμε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές από το εξωτερικό, οι οποίοι και δίδακτρα μπορούν να καταβάλουν (αφού η συνταγματική πρόβλεψη για δωρεάν παιδεία αφορά μόνο τους Έλληνες) και να μας φέρνουν συνάλλαγμα για την εν γένει διαμονή τους εδώ. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να οργανωθούν αξιόπιστα προγράμματα σπουδών στην αγγλική ιδίως γλώσσα, όπως γίνεται ήδη, σε πολύ μικρή κλίμακα όμως, στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος (οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται στην περιοχή Θέρμης).
Στην πράξη όμως, αντί για βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση φαίνεται πως προσανατολίζεται παραδόξως προς την υποβάθμιση του υφιστάμενου αυτού πυρήνα εξωστρέφειας, με την ενσωμάτωσή του σε ένα μεγαλύτερο σχήμα όπου θα κυριαρχούν δύο ΤΕΙ!
Το κρίσιμο ζητούμενο είναι πολιτικές με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Πρέπει να ξεφύγουμε από την ψηφοθηρική λογική του βραχυπρόθεσμου πολιτικού οφέλους (ή κόστους), αν θέλουμε να έχει μέλλον αυτή η πόλη και συνολικά αυτή η χώρα.
Επικίνδυνη η μεγάλη αύξηση παραγωγής και χρήσης πλαστικών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 17/06/2018
Σύμφωνα με δημοσίευση του ΟΟΣΑ, καταγράφεται παγκοσμίως μεγάλη αύξηση παραγωγής πλαστικών από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, από τους 2 εκατομμύρια τόνους του 1950, έχουμε φτάσει σε σημείο να παράγουμε 380 εκατομμύρια τόνους το 2015 κατ’ έτος, για να καλυφθούν οι ανάγκες της αγοράς [1]. Παράλληλα, η αυξανόμενη παραγωγή και χρήση πλαστικών συμβάλλει στην επιδείνωση του περιβαλλοντικού προβλήματος, αφού η διαδικασία παραγωγής, μεταφοράς και διαχείρισής τους οδηγεί στην έκλυση άνω των 400 εκατομμυρίων τόνων αερίων θερμοκηπίου (greenhouse gas - GHG) ετησίως. Παρά την εκτεταμένη των υλικών αυτών, καλούμαστε να βρούμε ορθότερους, φιλικότερους προς το περιβάλλον τρόπους διαχείρισης των αντίστοιχων απορριμμάτων, αφού μόνο το 15% εξ αυτών συλλέγεται και ανακυκλώνεται.
Ερωτάται η Επιτροπή :
α) Έχει στη διάθεσή της τα σχετικά στοιχεία;
β) Ποια είναι η απάντηση της Ευρώπης στην ανάγκη εκτεταμένης ανακύκλωσης με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και τη μείωση του κόστους χρήσης των ανάλογων υλικών;
γ) Πως σκοπεύει να προστατεύσει τους ευρωπαίους πολίτες από τους προφανείς κινδύνους για την υγεία τους;
________________________________________
Σάββατο 16 Ιουνίου 2018
Αναγκαίες οι επενδύσεις στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 16/06/2018
Σύμφωνα με δημοσίευση της Eurostat, η κατανάλωση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές (ηλιακή, αιολική, υδροηλεκτρική κ.α.) ανέρχονταν κατά μέσο όρο στο 17% του συνόλου κατά το 2016 στην Ευρώπη [1]. Παρά τη θετική πορεία προς την επίτευξη του στόχου του 20% το 2020, παρατηρούνται μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη, ενώ οι επενδύσεις στον συγκεκριμένο τομέα δεν βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Καθώς η ολοένα και αυξανόμενη ζήτηση ενέργειας σε συνδυασμό με την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος απασχολούν τους πολίτες, τα κράτη-μέλη δυσκολεύονται να ανταποκριθούν ελλείψει πόρων και πλάνων για νέες επενδύσεις.
Ερωτάται η Επιτροπή:
α) Ποιες δράσεις σχεδιάζει ώστε να καταστήσει πιο αποτελεσματικές και πιο ενδιαφέρουσες για τους επιχειρηματίες τις επενδύσεις στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ιδιαίτερα σε κράτη μέλη του νότου μέσω της εκμετάλλευσης της θάλασσας και της ηλιοφάνειας;
β) Ποιοι κίνδυνοι εκτιμάται πως θα υπάρχουν για την υγεία των πολιτών αλλά και το περιβάλλον κατά την επόμενη δεκαετία, από τη συνεχιζόμενη υπερίσχυση «παραδοσιακών» πηγών ενέργειας στην Ευρώπη;
________________________________________
Υπερψήφιση από το Ευρωκοινοβούλιο της έκθεσης του Κώστα Χρυσόγονου για τον έλεγχο της εφαρμογής του ευρωπαϊκού δικαίου το έτος 2016
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 16.06.2018
Κατά την ψηφοφορία της 14.06.2018 στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο υπερψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την παρακολούθηση της εφαρμογής του ευρωπαϊκού δικαίου για το έτος 2016. Εισηγητής της εν λόγω έκθεσης στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου ήταν ο ανεξάρτητός ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος. Η έκθεση υπερψηφίστηκε με ψήφους 359 υπέρ, 21 κατά και 110 παρών.
Στην έκθεση υπογραμμίζεται η ανάγκη για ορθή εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου σε όλα τα επίπεδα με σεβασμό στο Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και γενικά στις βασικές αξίες και αρχές της ΕΕ. Μεταξύ άλλων, η έκθεση τονίζει ότι όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεσμεύονται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (παρ. 31), ενώ ασκεί κριτική στο γεγονός ότι τα μνημόνια που συνάπτουν τα όργανα της ΕΕ δεν θεωρούνται ότι εμπίπτουν στο ευρωπαϊκό δίκαιο (παρ. 33) με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζονται σε αυτά οι ανάλογες δικλείδες ασφαλείας. που προβλέπει το ευρωπαϊκό δίκαιο. Υπό αυτό το πρίσμα, συνιστάται ωστόσο στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ότι οφείλουν να σέβονται το πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, ακόμα και όταν συνάπτουν συνθήκες ή συμφωνίες εκτός του ευρωπαϊκού πλαισίου (παρ. 52).
Η έκθεση τονίζει την ανάγκη συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών στη θωράκιση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων (παρ. 15, 32), αλλά και την ανάγκη για ενίσχυση της διαφάνειας, της λογοδοσίας, της χρηστής διοίκησης, της δικαιοσύνης και της συνοχής στη λειτουργία της ΕΕ (παρ. 5, 6, 15, 23, 24, 34, 41, 50, 54, 55, 59, 67). Ταυτόχρονα, καλεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος (παρ. 42, 43), αλλά και την προσήκουσα στήριξη των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων (παρ. 20, 23, 35, 42, 44, 63, 64, 66), την εξάλειψη της φτώχειας και γενικότερα των ανισοτήτων (13, 20, 51, 61, 63-65). Η έκθεση επισημαίνει επίσης την ανάγκη να βελτιωθεί η προστασία της υγείας, της διατροφικής ασφάλειας και του περιβάλλοντος (25, 40, 41, 56-60,70), έτσι ώστε να γεφυρωθεί αποφασιστικά το υφιστάμενο έλλειμμα.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους ευρωπαϊκούς και εθνικούς θεσμούς ότι η ορθή εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου και η ενδελεχής παρακολούθησή του αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία και τη διατήρηση της συνοχής του περίπλοκου ενωσιακού εγχειρήματος. Διαφορετικά τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
________________________________________
Το πλήρες κείμενο της έκθεσης στα ελληνικά: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//NONSGML+TA+P8-TA-2018-0268+0+DOC+PDF+V0//EL;
το πλήρες κείμενο της έκθεσης στο αγγλικά: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//NONSGML+TA+P8-TA-2018-0268+0+DOC+PDF+V0//EN
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018
Μια συμφωνία με αβέβαιη προοπτική
Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ThePresident.gr
Το κείμενο της συμφωνίας Ελλάδας – ΠΓΔΜ που δόθηκε στη δημοσιότητα από την κυβέρνηση περιέχει μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα, σε σχέση προς τις άλλες διεθνείς συνθήκες. Το άρθρο 1 παρ. 4 της συμφωνίας αυτής προβλέπει ότι η ΠΓΔΜ θα προχωρήσει στην κύρωσή της από το δικό της κοινοβούλιο, στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος (εφόσον το αποφασίσει η ίδια) και στην αναθεώρηση του Συντάγματός της έως το τέλος του 2018. Μόνο μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής ανακύπτει υποχρέωση της Ελλάδας για κύρωση της συμφωνίας και μόλις συμβεί τούτο η τελευταία θα τεθεί σε ισχύ, όπως προβλέπει το άρθρο 2 παρ. 3, ενώ η παράγραφος 4 του ίδιου άρθρου συμπληρώνει ότι, εάν δεν τεθεί σε ισχύ, δεν δεσμεύει κανένα από τα συμβαλλόμενα μέρη.
Η παραπάνω χρονική ακολουθία υποδηλώνει ότι η ίδια η ελληνική κυβέρνηση δεν αισθάνεται καθόλου βέβαιη για την επιτυχή διεκπεραίωση των εσωτερικών διαδικασιών κύρωσης στα Σκόπια και ουσιαστικά επιφυλάσσεται να δεσμευθεί μόνο εάν ολοκληρωθούν μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Οι λόγοι της ανασφάλειας αυτής καθίστανται προφανείς μέσα από την εξέταση των σχετικών διατάξεων του Συντάγματος των Σκοπίων του 1991, όπως έχει τροποποιηθεί, σε συνδυασμό με την πολιτική πραγματικότητα στη γειτονική μας χώρα.
Το άρθρο 68 του Συντάγματος εκείνου προβλέπει ότι η Βουλή κυρώνει διεθνείς συμβάσεις, ενώ το 69 ορίζει ότι γενικά για τη λήψη αποφάσεων χρειάζεται η παρουσία τουλάχιστον του ενός τρίτου των μελών της και η (απόλυτη) πλειοψηφία των παρόντων. Ειδικά όμως για την απόφαση για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος απαιτείται, κατά το άρθρο 73, η απόλυτη πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και περαιτέρω για την αναθεώρηση του Συντάγματος, σύμφωνα με το άρθρο 131, η πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνόλου, (σε δύο μάλιστα φάσεις, τόσο διαπίστωση της ανάγκης αναθεώρησης, όσο και για την ολοκλήρωση της, χωρίς πάντως να χρειάζεται να μεσολαβήσουν βουλευτικές εκλογές, όπως αντίθετα συμβαίνει σ’ εμάς. Πριν από ένα χρόνο περίπου η κυβέρνηση Ζάεφ έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή των Σκοπίων με 62 ψήφους επί συνόλου 120 βουλευτών, ενώ τις ίδιες συγκέντρωσε και φέτος τον Απρίλιο, όταν κατατέθηκε πρόταση μομφής από την εθνικιστική αντιπολίτευση του VMRO (υπέρ της πρότασης ψήφισαν 40 βουλευτές).
Καθίσταται άρα σαφές ότι η κυβέρνηση Ζάεφ διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία τόσο για την αρχική κοινοβουλευτική κύρωση της συμφωνίας, όσο και για την προκήρυξη δημοψηφίσματος, όχι όμως και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπάρχουν αντιφατικές εκτιμήσεις, καθώς τον Ιανουάριο του 2018 μια δημοσκόπηση έδειξε στήριξη αλλαγής της ονομασίας (με στόχο την ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ) σε ποσοστό 50% από τους σλαβόφωνους και 95% από αλβανόφωνους, ενώ σε άλλη δημοσκόπηση τα ποσοστά αυτά ανέρχονταν σε μόλις 15,6% και σε 81,4% αντίστοιχα. Ακόμη και μια θετική έκβαση του δημοψηφίσματος πάντως δεν φαίνεται, με βάση τις οικείες συνταγματικές διατάξεις, να μπορεί να οδηγήσει σε παράκαμψη της Βουλής στο ζήτημα της αναθεώρησης.
Με βάση λοιπόν τα σημερινά δεδομένα, το ενδεχόμενο να συγκεντρωθεί η απαραίτητη πλειοψηφία για συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια φαίνεται μάλλον απίθανο. Το αντιπολιτευόμενο εθνικιστικό VMRO είναι το πρώτο κόμμα με 39% των ψήφων στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2016 και 51 έδρες στις 120. Η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση του Ζάεφ ήρθε δεύτερη, με 37% και 49 έδρες, ενώ τις υπόλοιπες 20 κατέλαβαν αλβανικά κόμματα. Η κυβέρνηση Ζάεφ στηρίζεται σε μια επισφαλή σύμπραξη με ορισμένα από τα κόμματα αυτά, όπου παρατηρούνται κατ’ επανάληψη τριβές των εταίρων. Εάν το VMRO εμμείνει μέχρι τέλους στην κάθετη αντίθεσή του προς τη συμφωνία, τότε το μόνο που θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς θα ήταν η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, μήπως τυχόν οι εθνικιστές πέσουν κάτω από τις 40 έδρες και χάσουν τη δυνατότητα παρεμπόδισης της διαδικασίας.
Οι αβεβαιότητες επομένως από την πλευρά των Σκοπίων είναι τόσο πολλές, ώστε να μη μπορεί να προβλέψει κανείς αν τελικά η Βουλή των Ελλήνων θα κληθεί να την κυρώσει τον Ιανουάριο του 2019 ή αν όλα θα έχουν τελειώσει νωρίτερα. Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση βέβαια ο κ. Τσίπρας θα έχει κερδίσει πολύτιμο πολιτικό χρόνο, αφού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα έχει μετατοπισθεί για πολλούς μήνες από τη σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει η Ελλάδα στις εξελίξεις στα Σκόπια. Διαφορετικά, μένει να φανεί κατά πόσο η κυβέρνησή του θα μπορέσει να ξεπεράσει τον ογκώδη σκόπελο της διαφωνίας των δύο κυβερνητικών εταίρων για το εθνικό αυτό ζήτημα ή θα ναυαγήσει πάνω του.
Το κείμενο της συμφωνίας Ελλάδας – ΠΓΔΜ που δόθηκε στη δημοσιότητα από την κυβέρνηση περιέχει μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα, σε σχέση προς τις άλλες διεθνείς συνθήκες. Το άρθρο 1 παρ. 4 της συμφωνίας αυτής προβλέπει ότι η ΠΓΔΜ θα προχωρήσει στην κύρωσή της από το δικό της κοινοβούλιο, στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος (εφόσον το αποφασίσει η ίδια) και στην αναθεώρηση του Συντάγματός της έως το τέλος του 2018. Μόνο μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής ανακύπτει υποχρέωση της Ελλάδας για κύρωση της συμφωνίας και μόλις συμβεί τούτο η τελευταία θα τεθεί σε ισχύ, όπως προβλέπει το άρθρο 2 παρ. 3, ενώ η παράγραφος 4 του ίδιου άρθρου συμπληρώνει ότι, εάν δεν τεθεί σε ισχύ, δεν δεσμεύει κανένα από τα συμβαλλόμενα μέρη.
Η παραπάνω χρονική ακολουθία υποδηλώνει ότι η ίδια η ελληνική κυβέρνηση δεν αισθάνεται καθόλου βέβαιη για την επιτυχή διεκπεραίωση των εσωτερικών διαδικασιών κύρωσης στα Σκόπια και ουσιαστικά επιφυλάσσεται να δεσμευθεί μόνο εάν ολοκληρωθούν μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Οι λόγοι της ανασφάλειας αυτής καθίστανται προφανείς μέσα από την εξέταση των σχετικών διατάξεων του Συντάγματος των Σκοπίων του 1991, όπως έχει τροποποιηθεί, σε συνδυασμό με την πολιτική πραγματικότητα στη γειτονική μας χώρα.
Το άρθρο 68 του Συντάγματος εκείνου προβλέπει ότι η Βουλή κυρώνει διεθνείς συμβάσεις, ενώ το 69 ορίζει ότι γενικά για τη λήψη αποφάσεων χρειάζεται η παρουσία τουλάχιστον του ενός τρίτου των μελών της και η (απόλυτη) πλειοψηφία των παρόντων. Ειδικά όμως για την απόφαση για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος απαιτείται, κατά το άρθρο 73, η απόλυτη πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και περαιτέρω για την αναθεώρηση του Συντάγματος, σύμφωνα με το άρθρο 131, η πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνόλου, (σε δύο μάλιστα φάσεις, τόσο διαπίστωση της ανάγκης αναθεώρησης, όσο και για την ολοκλήρωση της, χωρίς πάντως να χρειάζεται να μεσολαβήσουν βουλευτικές εκλογές, όπως αντίθετα συμβαίνει σ’ εμάς. Πριν από ένα χρόνο περίπου η κυβέρνηση Ζάεφ έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή των Σκοπίων με 62 ψήφους επί συνόλου 120 βουλευτών, ενώ τις ίδιες συγκέντρωσε και φέτος τον Απρίλιο, όταν κατατέθηκε πρόταση μομφής από την εθνικιστική αντιπολίτευση του VMRO (υπέρ της πρότασης ψήφισαν 40 βουλευτές).
Καθίσταται άρα σαφές ότι η κυβέρνηση Ζάεφ διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία τόσο για την αρχική κοινοβουλευτική κύρωση της συμφωνίας, όσο και για την προκήρυξη δημοψηφίσματος, όχι όμως και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπάρχουν αντιφατικές εκτιμήσεις, καθώς τον Ιανουάριο του 2018 μια δημοσκόπηση έδειξε στήριξη αλλαγής της ονομασίας (με στόχο την ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ) σε ποσοστό 50% από τους σλαβόφωνους και 95% από αλβανόφωνους, ενώ σε άλλη δημοσκόπηση τα ποσοστά αυτά ανέρχονταν σε μόλις 15,6% και σε 81,4% αντίστοιχα. Ακόμη και μια θετική έκβαση του δημοψηφίσματος πάντως δεν φαίνεται, με βάση τις οικείες συνταγματικές διατάξεις, να μπορεί να οδηγήσει σε παράκαμψη της Βουλής στο ζήτημα της αναθεώρησης.
Με βάση λοιπόν τα σημερινά δεδομένα, το ενδεχόμενο να συγκεντρωθεί η απαραίτητη πλειοψηφία για συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια φαίνεται μάλλον απίθανο. Το αντιπολιτευόμενο εθνικιστικό VMRO είναι το πρώτο κόμμα με 39% των ψήφων στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2016 και 51 έδρες στις 120. Η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση του Ζάεφ ήρθε δεύτερη, με 37% και 49 έδρες, ενώ τις υπόλοιπες 20 κατέλαβαν αλβανικά κόμματα. Η κυβέρνηση Ζάεφ στηρίζεται σε μια επισφαλή σύμπραξη με ορισμένα από τα κόμματα αυτά, όπου παρατηρούνται κατ’ επανάληψη τριβές των εταίρων. Εάν το VMRO εμμείνει μέχρι τέλους στην κάθετη αντίθεσή του προς τη συμφωνία, τότε το μόνο που θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς θα ήταν η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, μήπως τυχόν οι εθνικιστές πέσουν κάτω από τις 40 έδρες και χάσουν τη δυνατότητα παρεμπόδισης της διαδικασίας.
Οι αβεβαιότητες επομένως από την πλευρά των Σκοπίων είναι τόσο πολλές, ώστε να μη μπορεί να προβλέψει κανείς αν τελικά η Βουλή των Ελλήνων θα κληθεί να την κυρώσει τον Ιανουάριο του 2019 ή αν όλα θα έχουν τελειώσει νωρίτερα. Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση βέβαια ο κ. Τσίπρας θα έχει κερδίσει πολύτιμο πολιτικό χρόνο, αφού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα έχει μετατοπισθεί για πολλούς μήνες από τη σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει η Ελλάδα στις εξελίξεις στα Σκόπια. Διαφορετικά, μένει να φανεί κατά πόσο η κυβέρνησή του θα μπορέσει να ξεπεράσει τον ογκώδη σκόπελο της διαφωνίας των δύο κυβερνητικών εταίρων για το εθνικό αυτό ζήτημα ή θα ναυαγήσει πάνω του.
Μεγάλες αποκλίσεις στους δείκτες ανεργίας ανάμεσα στα κράτη-μέλη, ιδιαίτερα μεγάλο το πρόβλημα για τους νέους
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 15/06/2018
Σύμφωνα με δελτίο τύπου της Eurostat, η ανεργία στην ευρωζώνη για τον μήνα Απρίλιο του 2018 ανέρχονταν κατά μέσο όρο στο 8,5% και στην Ευρώπη των 28 στο 7,1%, διαμορφώνοντας μια πολύ θετική εικόνα για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας [1]. Αρνητική όμως εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως παρά τα στοιχεία αυτά, τις τέσσερις τελευταίες θέσεις στον σχετικό πίνακα των κρατών-μελών, καταλαμβάνουν η Γαλλία (9,2%), η Ιταλία (11,2%), η Ισπανία (15,9%) και βεβαίως η Ελλάδα (20,8% τον Φεβρουάριο του 2018). Ιδιαίτερα η Ελλάδα έχει υποβληθεί σε σκληρές δοκιμασίες με την επιβολή πολιτικών σκληρής λιτότητας, χωρίς οι πολίτες να βλέπουν την οικονομία να ανακάμπτει. Επιπλέον, αλγεινή εντύπωση προκαλούν τα αντίστοιχα στατιστικά ανεργίας στους νέους, αφού κατά μέσο όρο στην ευρωζώνη η ανεργία νέων (κάτω των 25 ετών) ανέρχεται σε 17,2%, με την Ελλάδα να καταγράφει το σοκαριστικό 45.4%, την Ισπανία 34.4% και την Ιταλία 33.1%.
Ερωτάται η Επιτροπή:
α) Πως σχολιάζει την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας υπό το πρίσμα των δεικτών ανεργίας;
β) Θεωρεί πως η εκτεταμένη απορρόφηση νέων σε θέσεις εργασίας μειωμένου ωραρίου αποτελεί μια λύση πραγματική, σταθερή και ευοίωνη για το μέλλον τους;
________________________________________
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018
Επιτακτική ανάγκη ύπαρξης ευρωπαϊκού σχεδίου για τη διαχείριση απορριμμάτων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 14/06/2018
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η διαφοροποίηση της τακτικής της Κίνας σχετικά με την εισαγωγή και αποθήκευση απορριμμάτων, που πρόκειται να εφαρμοστεί στο άμεσο μέλλον, δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για τις λύσεις που διαθέτει η Ευρώπη στον τομέα αυτό [1]. Η μείωση ή ακόμα και παύση εξαγωγής πλαστικών και ορισμένων μεταλλικών απορριμμάτων δημιουργεί την ανάγκη άμεσης δημιουργίας των κατάλληλων υποδομών διαχείρισης και ανακύκλωσης τους σε ευρωπαϊκό έδαφος, αφού η Ευρώπη εξάγει περισσότερους από 79 δισεκατομμύρια τόνους απορριμμάτων συσκευασίας κάθε χρόνο.
Ερωτάται η Επιτροπή :
α) Επιβεβαιώνει την ύπαρξη του προβλήματος αυτού;
β) Ποια στρατηγική σχεδιάζει για να το αντιμετωπίσει, θέτοντας την ανακύκλωση ως προτεραιότητα;
γ) Εκτός από την ανάγκη εύρεσης λύσης, διακρίνει την προοπτική μιας φιλικής προς το περιβάλλον εκμετάλλευσης του τομέα των απορριμμάτων, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και την παραγωγή ενέργειας;
________________________________________
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για την προστασία προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 13/06/2018
Η υποχρέωση σεβασμού των προσωπικών δεδομένων των πολιτών συζητήθηκε ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, λόγω της εφαρμογής του σχετικού κανονισμού (EU) 2016/679, ευρέως γνωστού και ως GDPR. Παρά τις έντονες προσπάθειες εφαρμογής ενός πλαισίου προστασίας των πολιτών και παρά το τεράστιο κύμα emails και μηνυμάτων που δέχθηκε η πλειοψηφία των πολιτών στην Ευρώπη σχετικά με το ζήτημα αυτό, οφείλουμε να εξετάσουμε το αν και κατά πόσο υπήρξε ορθή, αποτελεσματική ενημέρωση του πληθυσμού.
Ερωτάται η Επιτροπή :
α) Έχει συλλέξει στοιχεία σχετικά με την ουσιαστική ενημέρωση του κοινού για τη σημασία και εφαρμογή του κανονισμού;
β) Θεωρεί πως τα ξεπερασμένα, περίπλοκα μηνύματα αποδοχής της συλλογής δεδομένων από ιστοσελίδες και τρίτα μέρη κατά την πλοήγηση των πολιτών στο διαδίκτυο, είναι επαρκή;
γ) Ποιες νέες δράσεις σχεδιάζει ώστε να εμποδίσει την περαιτέρω συλλογή δεδομένων από πιθανώς συγκεκαλυμένες διαδικτυακές δράσεις των εταιριών, προστατεύοντας τους πολίτες;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)