Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Κρίση και μέσα ενημέρωσης


Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 16/02


Η προσωρινή διακοπή της (ζημιογόνας) έκδοσης των «Νέων» και του «Βήματος» αποτέλεσε μια θλιβερή εξέλιξη για τον Τύπο στη χώρα μας. Πρόκειται για δύο εφημερίδες με ιστορία περίπου ενός αιώνα, που παρέμεναν σε υψηλές για τα δεδομένα της εποχής κυκλοφορίες και διατηρούσαν ένα συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα, μέσα από το οποίο συνέβαλαν στη δημοκρατικά αναγκαία πολυφωνία στον Τύπο (αν και τα τελευταία χρόνια το ποιοτικό επίπεδο ιδίως των «Νέων» είχε πέσει πολύ και ενίοτε εκτρέπονταν σε επιθέσεις κατά «ανεπιθύμητων» πολιτικών προσώπων). Στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το συγκρότημα Λαμπράκη, στο οποίο ανήκουν οι δύο εφημερίδες, αλλά τις έντυπες εκδόσεις στο σύνολό τους. Η γενίκευση της χρήσης του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης καθιστά τις εκδόσεις αυτές, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, ξεπερασμένες, αφού η ηλεκτρονική διάδοση πληροφοριών και σχολίων είναι πολύ ταχύτερη και φθηνότερη. Οι παραδοσιακές εφημερίδες μένουν πια να απευθύνονται σε ένα ειδικό κοινό, που αναζητά την ανάλυση σε βάθος και σε έκταση και όχι μόνο την είδηση της τελευταίας στιγμής ή τα επιθετικά (συχνά σε σημείο κακοήθειας και ανοησίας) «τιτιβίσματα».

Σε καμία περίπτωση, άλλωστε, δεν πρέπει το Δημόσιο να αναλάβει τη συντήρηση μη βιώσιμων μέσων ενημέρωσης, είτε με απευθείας επιδότησή τους είτε με δανεισμό χωρίς εγγυήσεις μέσω του ελεγχόμενου από αυτό τραπεζικού συστήματος. Και τούτο όχι μόνο επειδή τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται στη γνωστή οικτρή κατάσταση, αλλά κυρίως επειδή επιδοτούμενα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να είναι ανεξάρτητα και καταλήγουν να αποτελούν πρόβλημα για τη δημοκρατία. Συνεπώς στον χώρο του Τύπου οφείλουν να επιβιώσουν μόνο όσοι θα κατορθώσουν, μέσα στις αντικειμενικά πολύ δύσκολες συνθήκες της Ελλάδας της κρίσης, να βρουν ένα μη ζημιογόνο πρότυπο οικονομικής λειτουργίας.

Ευκταίο θα ήταν, μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, να δοθεί μια ευκαιρία στους εργαζόμενους στις δύο ιστορικές εφημερίδες, αν οι ίδιοι (ή έστω η πλειονότητά τους) θέλουν να βρουν ένα τέτοιο πρότυπο λειτουργίας με αυτοδιαχείριση. Η πολιτεία θα μπορούσε να συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή θεσπίζοντας το κατάλληλο πλαίσιο, εννοείται όχι μόνο για τον Τύπο αλλά και για όσες ή άλλες υπερχρεωμένες επιχειρήσεις εγκαταλείπονται ουσιαστικά από τους ιδιοκτήτες τους. Σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θα μπορούσε έτσι να εναρμονιστεί η διατήρηση θέσεων εργασίας με την προστασία των καλώς εννοουμένων συμφερόντων των πιστωτών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου