Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 02/02
Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στο τέλος του 2016 η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην ανεργία μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης, με 23% έναντι 18,4% της δεύτερης Ισπανίας, ενώ ο μέσος όρος των 19 κρατών-μελών είναι 9,6%. Τα στοιχεία αυτά άλλωστε δεν απεικονίζουν όλη την πραγματικότητα, αφού μεγαλύτερη σημασία από το θεωρητικό ποσοστό ανεργίας έχει το ποσοστό των ενεργών εργαζομένων στο σύνολο του πληθυσμού, το οποίο ανέρχεται στη χώρα μας στο 33% (3,7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε πληθυσμό περίπου 11 εκατομμυρίων), ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο 43% (217 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε πληθυσμό 508 εκατομμυρίων). Με άλλες λέξεις, για να φθάσουμε στον πανευρωπαϊκό μέσο όρο χρειαζόμαστε ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας.
Η ανεργία είναι χειρότερη στους νέους, όπου το ποσοστό φθάνει στο 44,2%, και τούτο επιδεινώνει δραματικά το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, αφού είναι προφανές ότι πολλά νέα ζευγάρια δεν μπορούν κάτω από τις συνθήκες αυτές να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα που θα συνεπάγονταν η γέννηση και η ανατροφή παιδιών. Έτσι ο αριθμός των γεννήσεων έχει πέσει από τις 118.000 το 2008 σε περίπου 90.000 το 2016, με σταθερή πτωτική τάση όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα, συνεχίζεται η φυγή των νέων Ελληνίδων και Ελλήνων στο εξωτερικό, κατά δεκάδες χιλιάδες ετησίως, με αποτέλεσμα τη σταδιακή πληθυσμιακή αποψίλωση της χώρας.
Ο φαύλος κύκλος ανεργίας - υπογεννητικότητας - μετανάστευσης μπορεί να σπάσει μόνο εφόσον εισέλθουμε από το 2017 σε μια μακρόχρονη τροχιά ανάπτυξης. Για να συμβεί αυτό δεν αρκούν τα αναπτυξιακά εργαλεία που μας προσφέρει η συμμετοχή στην ΕΕ. Χρειάζεται η εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, μέσα από διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, ώστε να υπάρξει προοπτική εφαρμογής της σε βάθος δεκαετιών ολόκληρων, ανεξάρτητα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων.
Στους άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής πρέπει να συμπεριληφθούν τομές όπως η δραστική επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και κτηματογράφησης της χώρας, καθώς και η βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, ώστε να αυξηθεί, μεταξύ άλλων, η εισπραξιμότητα των δημοσίων εσόδων και να μπορέσουν να αποκλιμακωθούν σταδιακά οι φορολογικοί και ασφαλιστικοί συντελεστές. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει σελίδα.
Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στο τέλος του 2016 η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην ανεργία μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης, με 23% έναντι 18,4% της δεύτερης Ισπανίας, ενώ ο μέσος όρος των 19 κρατών-μελών είναι 9,6%. Τα στοιχεία αυτά άλλωστε δεν απεικονίζουν όλη την πραγματικότητα, αφού μεγαλύτερη σημασία από το θεωρητικό ποσοστό ανεργίας έχει το ποσοστό των ενεργών εργαζομένων στο σύνολο του πληθυσμού, το οποίο ανέρχεται στη χώρα μας στο 33% (3,7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε πληθυσμό περίπου 11 εκατομμυρίων), ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο 43% (217 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε πληθυσμό 508 εκατομμυρίων). Με άλλες λέξεις, για να φθάσουμε στον πανευρωπαϊκό μέσο όρο χρειαζόμαστε ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας.
Η ανεργία είναι χειρότερη στους νέους, όπου το ποσοστό φθάνει στο 44,2%, και τούτο επιδεινώνει δραματικά το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, αφού είναι προφανές ότι πολλά νέα ζευγάρια δεν μπορούν κάτω από τις συνθήκες αυτές να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα που θα συνεπάγονταν η γέννηση και η ανατροφή παιδιών. Έτσι ο αριθμός των γεννήσεων έχει πέσει από τις 118.000 το 2008 σε περίπου 90.000 το 2016, με σταθερή πτωτική τάση όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα, συνεχίζεται η φυγή των νέων Ελληνίδων και Ελλήνων στο εξωτερικό, κατά δεκάδες χιλιάδες ετησίως, με αποτέλεσμα τη σταδιακή πληθυσμιακή αποψίλωση της χώρας.
Ο φαύλος κύκλος ανεργίας - υπογεννητικότητας - μετανάστευσης μπορεί να σπάσει μόνο εφόσον εισέλθουμε από το 2017 σε μια μακρόχρονη τροχιά ανάπτυξης. Για να συμβεί αυτό δεν αρκούν τα αναπτυξιακά εργαλεία που μας προσφέρει η συμμετοχή στην ΕΕ. Χρειάζεται η εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, μέσα από διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, ώστε να υπάρξει προοπτική εφαρμογής της σε βάθος δεκαετιών ολόκληρων, ανεξάρτητα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων.
Στους άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής πρέπει να συμπεριληφθούν τομές όπως η δραστική επιτάχυνση των ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης και κτηματογράφησης της χώρας, καθώς και η βελτίωση της λειτουργικότητας της δημόσιας διοίκησης, ώστε να αυξηθεί, μεταξύ άλλων, η εισπραξιμότητα των δημοσίων εσόδων και να μπορέσουν να αποκλιμακωθούν σταδιακά οι φορολογικοί και ασφαλιστικοί συντελεστές. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει σελίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου