"Σταθερότητα" ο κοινωνικός αρμαγεδδών

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Έθνος στις 23/5/2014

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια χωρίς προηγούμενο οικονομική κρίση, ως συνέπεια της υπερχρέωσης μετά την είσοδο στην ευρωζώνη και της καταστροφικής πολιτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων από το 2010. Η πολιτική αυτή συνοψίζεται στην ευπειθή συμμόρφωση στα κελεύσματα της επικυρίαρχης  τρόικας των δανειστών, δηλ. κατ’ ουσία στη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους.

Το οξύμωρο είναι μάλιστα ότι ακριβώς εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία διατείνονται ότι τη σώζουν τώρα. Και η υποτιθέμενη διάσωση  συνίσταται σε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, 2,5 εκατομμύρια πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους στην εφορία, χιλιάδες αυτοκτονίες λόγω οικονομικών προβλημάτων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό κ.ο.κ. Ένας οικονομικός και κοινωνικός αρμαγεδδών μεταβαπτίζεται σε «σταθερότητα» από την κυβερνητική προπαγάνδα.

Στην πραγματικότητα ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν πιστεύει όσα λέει και γι’ αυτό δεν έχει το θάρρος να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του σε καμία μορφή δημόσιου διαλόγου. Ακόμη και η πρόσφατη «διακαναλική συνέντευξη» του ήταν ένας μονόλογος χωρίς ερωτήσεις δημοσιογράφων, ενώ κατά τα άλλα έχει εμφανιστεί στη Βουλή, αν ληφθεί υπόψιν ο χρόνος άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας, λιγότερο από κάθε άλλο πρωθυπουργό στην κοινοβουλευτική μας ιστορία. Όσο για τις πρόσφατες προεκλογικές υποσχέσεις του περί 550.000 νέων θέσεων εργασίας και άλλων οικονομικών θαυμάτων, όλα αυτά έχουν τόση αξία όση είχε και η λησμονημένη δέσμευσή του για αποζημίωση των ομολογιούχων-θυμάτων του PSI τον Ιούνιο του 2012.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αγνοήσει την κυβερνητική κινδυνολογία και να εκφράσει στις επερχόμενες ευρωεκλογές την ηχηρή αποδοκιμασία του για την επιχειρούμενη βίαιη πτωχοποίηση του. Και ο πιο πρόσφορος τρόπος εκδήλωσης αυτής της αποδοκιμασίας είναι η ενίσχυση της κύριας αντιμνημονιακής πολιτικής δύναμης, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε το όχι στην νεοφιλελεύθερη μνημονιακή λαίλαπα να ακουστεί δυνατά σε όλη την Ευρώπη.

Η νέα ελληνική αντιπροσωπεία στον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ισχυρότερη ομάδα τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει τότε τη δυνατότητα να καταγγείλει τις πολλαπλές παραβιάσεις του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου και γενικότερα του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου που συντελούνται σήμερα μέσω των μνημονίων. Οι ευρωπαϊκές «ελίτ» πρέπει να αντιληφθούν ότι είτε θα αλλάξουν πολιτική είτε θα οδηγήσουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση σε πλήρη εκτροχιασμό.

Ο Σόιμπλε και οι ομογάλακτοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους

Αναδημοσίευση από Πρώτο Θέμα στις 23/5/2014.

Η πρόσφατη κυνική δήλωση του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας ότι: «οι Έλληνες πληρώνουν τα λάθη των πολιτικών τους ελίτ» περιέχει βέβαια ένα ποσοστό αλήθειας. Είναι όμως μισή αλήθεια δηλαδή ολόκληρο ψέμα.

Για τη «δημιουργική λογιστική» κατά την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη συνυπεύθυνοι είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τη Eurostat που αποδέχονταν τα περιβόητα Greek statistics. Συνυπεύθυνες είναι και οι πολιτικές τάξεις («ελίτ») της Γερμανίας και της Γαλλίας που αγνόησαν το γεγονός ότι η Ελλάδα, έστω και αν οριακά ανταποκρινόταν στο κριτήριο του ελλείμματος (έως 3% του ΑΕΠ), ομολογημένα δεν κάλυπτε τότε το κριτήριο του δημοσίου χρέους (αντί για 60% της Συνθήκης του Μάαστριχτ το δικό μας πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ, χωρίς σταθερή τάση μείωσης).

Συνυπεύθυνες για την ελληνική χρεοκοπία είναι οι διοικήσεις και των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που δάνειζαν την ήδη καταχρεωμένη Ελλάδα όλη την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα απλώς και μόνο για να καταγράψουν υπεραποδόσεις και τόκους. Συνυπεύθυνες είναι και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες όταν εξεράγει  η ωρολογιακή βόμβα του ελληνικού χρέους την άνοιξη του 2010 φρόντισαν να ανακαλύψουν τις δικές τους τράπεζες με χρήματα των δικών τους φορολογουμένων και με ενδιάμεσο το de facto υποτελές ελληνικό κράτος των μνημονίων. Συνυπεύθυνη είναι τέλος η Siemens και οι άλλες γερμανικές εταιρίες που δωροδοκούσαν διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς και κλεπτοκρατικά κόμματα εξουσίας, προκειμένου να πωλούν τα υπερτιμημένα ή και άχρηστα προϊόντα τους στο ελληνικό κράτος.

Και τώρα όλοι αυτοί, δια στόματος Σόιμπλε, όχι μόνο αρνούνται την ευθύνη τους, αλλά και οικτίρουν τους Έλληνες. Το πιο εξωφρενικό μάλιστα είναι ότι ο ίδιος συνεργάζεται ακριβώς με εκείνα τα κλεπτοκρατικά κόμματα εξουσίας τα οποία ελεεινολογεί ως υπεύθυνα για όλα μας τα δεινά Αν στις 25 Μαΐου ο ελληνικός λαός τολμήσει, ο κ. Σόιμπλε και οι ομογάλακτοι και ομοτράπεζοί του μπορεί να υποχρεωθούν σύντομα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.  

Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στις 11/5/2014

Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία μας διδάσκει ότι «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», σύμφωνα με τη ρήση του Πρωταγόρα. Η ανοησία του σύγχρονου καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης εκφράζεται αντίθετα μέσα από την αγοραία αμερικανική έκφραση  «what is he (she) worth», δηλ. «τι αξίζει αυτός» (ή αυτή), που υπονοεί την περιουσία του προσώπου, ως αυτή να είναι το μοναδικό μέτρο. Η ίδια ανοησία διαπερνά ως κεντρική ιδέα ολόκληρο το μνημονιακό πρόγραμμα, το οποίο κατέστρωσε η τριαρχία (τρόικα) των δανειστών και εκτελεί η μνημονιακή συγκυβέρνηση.

Στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει οι ελληνικές κυβερνήσεις ανήκει μεταξύ άλλων η κατάρτιση και η κατά διαστήματα επικαιροποίηση ενός μεσοπρόθεσμου δημοσιονομικού προγράμματος. Το τελευταίο δείγμα του είδους κατατέθηκε υπό μορφή νομοσχεδίου στη Βουλή και ψηφίσθηκε από αυτή την προηγούμενη εβδομάδα, περιλαμβάνοντας, ως συνήθως, σωρεία υπεραισιόδοξων προβλέψεων για να συγκαλυφθεί η οικτρή αποτυχία των υφεσιακών μνημονιακών συνταγών. Αν και καθεαυτός ο μεσοπρόθεσμος αλλά και μακροπρόθεσμος προγραμματισμός για τα δημόσια οικονομικά είναι αναγκαίος, από όλα αυτά τα προγράμματα λείπει εντελώς η εκτίμηση των συνεπειών τους στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας, το οποίο είναι το πλέον σημαντικό και αναντικατάστατο.

Τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) αποδεικνύουν ότι από το 2008 ως το 2012, τελευταία χρονιά για την οποία υπάρχουν στατιστικά, οι γεννήσεις στη χώρα μας σημείωναν διαρκή πτώση, με αποτέλεσμα από τις 118.302 το 2008 να φθάσουν μόλις στις 100.371 το 2012. Και βέβαια τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθούν πολύ χειρότερα, αφού η ανεργία ιδίως στους νέους έχει ανέλθει στα πρωτοφανή επίπεδα του 60% περίπου, με αποτέλεσμα να είναι για τους περισσότερους αδιανόητη η δημιουργία οικογένειας και η συντήρηση παιδιών.

Από την άλλη πλευρά παρατηρείται επίσης διαρκής κατ’ έτος αύξηση του αριθμού των θανάτων, προφανώς ως αποτέλεσμα της διαρκούς υποβάθμισης της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές. Έτσι από τους 107.979 το 2008 οι θάνατοι έφθασαν τους 116.670 το 2012, με αποτέλεσμα η φυσική κίνηση του πληθυσμού (γεννήσεις-θάνατοι) να έχει καταστεί αρνητική από το 2011, με διαρκώς επιδεινούμενη τάση. Τούτο δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική ιστορία, εκτός από το πολεμικό έτος 1941.

Με άλλες λέξεις, το καθεστώς των μνημονίων και της χρεοκρατίας σηματοδοτεί μια μείζονα ιστορική καμπή, μετά την οποία ο ελληνισμός αρχίζει να τίθεται αντιμέτωπος με το απειλητικό φάσμα της φυσικής εξαφάνισης ή πάντως της διασποράς. Και τούτο διότι στην αρνητική φυσική κίνηση του πληθυσμού πρέπει να προστεθεί η μετανάστευση σε ετήσια βάση δεκάδων χιλιάδων ανέργων νέων στο εξωτερικό, προκειμένου να βρουν εκεί εργασία (προς το παρόν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά είναι εμφανής η τάση φυγής). Το ζητούμενο λοιπόν θα ήταν όχι ένα μεσοπρόθεσμο με ουτοπικές προβλέψεις για τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά ένας ρεαλιστικός προγραμματισμός σε μακροπρόθεσμη βάση για να καταστούν διατηρήσιμα τα ανθρώπινα μεγέθη.

Κάτι τέτοιο όμως ξεφεύγει εντελώς από τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της τριαρχίας και κατ’ επέκταση και από τον ορίζοντα της υποτελούς σε αυτή μνημονιακή συγκυβέρνηση. Χρειαζόμαστε συνεπώς τη μεγάλη ανατροπή, με αφετηρία τις επερχόμενες ευρωεκλογές έτσι ώστε το πρόταγμά μας να καταστεί ο άνθρωπος και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. 

Ζητούμενο η τήρηση, όχι η αναθεώρηση.

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής στις 11/5/2014

Για «εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος της χώρας» έκανε λόγο στις 7.5.2014 ο πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας τις προτάσεις της «Νέας Δημοκρατίας» για μια νέα συνταγματική αναθεώρηση. Εννοείται ότι οι προτάσεις δεν έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ούτε στην κοινοβουλευτική ομάδα ούτε στην κεντρική επιτροπή της Ν.Δ, αφού τα θεσμοθετημένα όργανα έχουν de facto αχρηστευθεί. Συνιστούν τον καρπό των εργασιών μιας ad hoc επιτροπής υπό τον αντιπρόεδρο του κόμματος και προφανώς οι βουλευτές θα κληθούν απλώς να τις ψηφίσουν, κατά παράβαση για μια ακόμη φορά κάθε έννοιας εσωκομματικής δημοκρατίας (και, ειρήσθω εν παρόδω, του λησμονημένου σχετικού άρθρου 29 παρ. 1 Συντ.)

Χρονικά εξάλλου η πρωθυπουργική εξαγγελία είναι άκαιρη. Η αναθεώρηση είναι μια εξ ορισμού συναινετική διαδικασία, αφού το άρθρο 110 του Συντάγματος θέτει ως προϋπόθεση τη συγκέντρωση της αυξημένης πλειοψηφίας των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών στη Βουλή η οποία θα διαπιστώσει την ανάγκη αναθεώρησης και της απόλυτης πλειοψηφίας στην επόμενη, δηλ. την Αναθεωρητική Βουλή (ή αντίστροφα). Σε προεκλογικές όμως περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε, η κομματική αντιπαράθεση οξύνεται, καθιστώντας τις συναινέσεις ακόμη δυσχερέστερες από ό,τι συνήθως. Σημειωτέον μάλιστα ότι το χρονικό όριο της πενταετίας από την προηγούμενη αναθεώρηση είχε παρέλθει από τον Ιούνιο του 2013, αλλά ο πρωθυπουργός «θυμήθηκε» την αναθεώρηση μόλις τώρα, εκτιθέμενος έτσι στη μομφή ότι απλώς εξαπολύει προεκλογικό πυροτέχνημα.

Επί της ουσίας οι τριάντα προτάσεις θα μπορούσαν να διαχωρισθούν σε τέσσερις κατηγορίες. Πρώτον, σε εκείνες για τις οποίες σε εύθετο χρόνο θα μπορούσε να υπάρξει μια ευρεία συναίνεση, όπως η πρόβλεψη διενέργειας δημοψηφίσματος (και) με λαϊκή πρωτοβουλία, η αναθεώρηση των διατάξεων για την ποινική ευθύνη των υπουργών και την ασυλία των βουλευτών και η θέσπιση χρονικών ορίων στις θητείες αιρετών αξιωματούχων (ήδη π.χ. το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει ανώτατο όριο θητείας για τους βουλευτές του κόμματος). Ωστόσο «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» και άρα πολλά θα εξαρτηθούν από το πώς ακριβώς εννοεί τις προτάσεις του ο πρωθυπουργός.

Μια δεύτερη κατηγορία αποτελούν οι προτάσεις που διατυπώνονται κατά τρόπο παντελώς αόριστο και άρα είναι ανεπίδεκτες εκτίμησης έως την εξειδίκευσή τους, όπως π.χ. εκείνη για τον «εξορθολογισμό» της λειτουργίας των ανεξάρτητων αρχών (σε τι ακριβώς θα συνίσταται ο «εξορθολογισμός»;). Το πιο προκλητικό εδώ είναι η γενικόλογη αναφορά σε «ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των πολιτικών κομμάτων», τη στιγμή κατά την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται περίπου ως μεσαιωνικός μονάρχης στο ίδιο το κόμμα του (με πιο χαρακτηριστικό τον συμβολικό πολιτικό «αποκεφαλισμό» του Νικήτα Κακλαμάνη πριν λίγες εβδομάδες, με την επιδεικτική τελετουργία του ιδιόγραφου αρχηγικού σημειώματος επί των εδράνων του Προεδρείου της Βουλής).

Σε μια τρίτη κατηγορία θα μπορούσαν να καταταχθούν προτάσεις κενές περιεχομένου, που διατυπώνονται για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους και ευτελίζουν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Προτείνεται π.χ. «η κατάργηση των πολλών γενικών γραμματειών των υπουργείων». Ευλόγως θα διερωτηθεί κάθε καλόπιστος παρατηρητής γιατί δεν έχουν καταργηθεί αυτές με κοινό νόμο και ποιος άραγε διόρισε όλους όσοι κατέχουν τις αντίστοιχες θέσεις σήμερα. Ή ακόμη εκτοξεύεται το σύνθημα της «μείωσης του αριθμού των βουλευτών» και αποσιωπάται ότι το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 51 παρ. 3) δίνει και σήμερα ακόμη τη δυνατότητα να μειωθεί ο αριθμός τους σε 200, με αλλαγή απλώς του εκλογικού νόμου (τότε όμως ο κ. Σαμαράς θα χρειαζόταν να «αποκεφαλίσει» όχι έναν, αλλά δεκάδες βουλευτές του).

Τέλος μια τέταρτη κατηγορία συνιστούν οι προτάσεις που διατυπώνονται για να τονίσουν ακριβώς την πολεμική-προεκλογική διάσταση της πρωθυπουργικής πρωτοβουλίας, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι τουλάχιστον τα κόμματα της αριστεράς θα αντιταχθούν (π.χ. για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος).

Γενικότερα πάντως το ζητούμενο τη στιγμή αυτή δεν είναι η αναθεώρηση, αλλά η τήρηση του Συντάγματος. Το τελευταίο καταστρατηγείται με την ισοπέδωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, με την συστηματική παραβίαση των συνταγματικών τύπων της νομοθετικής διαδικασίας και τελικά με τη σιωπηρή μεταβολή της ίδιας της μορφής του πολιτεύματος από δημοκρατία καταρχάς σε κλεπτοκρατία και στη συνέχεια σε χρεοκρατία (βλ. αναλυτικότερα Κ. Χρυσόγονου, Η καταστρατήγηση του Συντάγματος στην εποχή των μνημονίων, 2013). Και την απάντηση σ’ αυτό δεν είναι σε θέση να τη δώσει ο πρωθυπουργός, παρά μόνο ο ελληνικός λαός στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Προεκλογικό δώρο της συγκυβέρνησης στον εαυτό της

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 11/5/2014

Από τον συνδυασμό της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος) και της κατοχύρωσης του πολυκομματισμού (άρθρο 29 παρ. 1 του Συντάγματος) απορρέει η αρχή της παροχής ίσων ευκαιριών στα πολιτικά κόμματα. Η τήρηση του ίσου μέτρου ευκαιριών στα κόμματα αποτελεί δείκτη της ίδια της δημοκρατικής ποιότητας του πολιτεύματος. Στο πλαίσιο αυτό, η κρατική χρηματοδότηση προς τα κόμματα, που είναι στενά συνυφασμένη προς την ουσιαστική αρχή της ισότητας, δεν μπορεί να γίνεται στη βάση στοιχείων τυχαίων, συμπτωματικών ή ανεπίκαιρων και δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από το μέγεθος των κομμάτων και την απήχησή τους στο εκλογικό σώμα (σχετική η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 930/1990 και σειρά παρόμοιων έκτοτε).

Με το νόμο 3023/2003 ρυθμίστηκαν τα θέματα εκλογικής χρηματοδότησης των κομμάτων. Αυτή ανέρχεται κατ’ ανώτατο σε ένα συγκεκριμένο ύψος του κρατικού προϋπολογισμού (0,22 τοις χιλίοις), ενώ το ακριβές ποσοστό προβλέφθηκε να αποφασίζεται  από τον Υπουργό Εσωτερικών κατόπιν διατύπωσης γνώμης από τη Διακομματική Επιτροπή.  Με το άρθρο 3 παρ. 3 του ίδιου νόμου ορίστηκε ότι η κατανομή της εκλογικής χρηματοδότησης προκύπτει σε συνάρτηση με το συνολικό αριθμό των έγκυρων ψηφοδελτίων που συγκέντρωσαν τα κόμματα και οι συνασπισμοί. Εκείνο που όμως δεν ορίζεται είναι με βάση το αποτέλεσμα τίνων εκλογών (και άρα ψηφοδελτίων) θα καθορισθεί η επιχορήγηση. Εδώ η λογική απάντηση (και η μόνη που θα έβρισκε έρεισμα στο Σύνταγμα) θα ήταν με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, αφού τούτη είναι αναμφίβολα η πλέον πρόσφατη και αξιόπιστη έκφραση της λαϊκής βούλησης.

Ο υπουργός Εσωτερικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης αποφάσισε όμως διαφορετικά. Σε μια πρωτοφανή χειρονομία προεκλογικής στήριξης προς τον ασθμαίνοντα (και καταχρεωμένο) κυβερνητικό εταίρο ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε τον καθορισμό του ύψους της χρηματοδότησης με κύριο συντελεστή βαρύτητας τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2009(!), σε πλήρη αναντιστοιχία προς το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Αρκεί να υπενθυμιστεί ότι έκτοτε μεσολάβησαν τρεις εθνικές αναμετρήσεις (Οκτώβριος 2009, Μάιος και Ιούνιος 2012) και ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην τελευταία από αυτές έλαβε λιγότερο από το ένα τρίτο των ψήφων που είχε στις ευρωεκλογές του 2004, ενώ συρρίκνωση παρουσίασε και το εκλογικό ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας.    

Πρόκειται επομένως για υφαρπαγή δημοσίου χρήματος από τον συνασπισμό των υπερχρεωμένων και αναξιόχρεων (οφειλετών 270 εκ. ευρώ προς το διασωθέν με χρήματα φορολογουμένων τραπεζικό σύστημα) «διασωστών» της ελληνικής οικονομίας, με στόχο την πολιτική-εκλογική διαιώνιση πολιτικών απολιθωμάτων. Η υφαρπαγή αυτή είναι αντισυνταγματική, αφού η χρησιμοποίηση ανεπίκαιρων ιστορικών κριτηρίων για την κατανομή της κρατικής ενίσχυσης στα κόμματα παραβιάζει, όπως εκτέθηκε, τα άρθρα 1 και 29 του Συντάγματος. Το πρακτικό πρόβλημα όμως είναι ότι η τυχόν προσβολή της υπουργικής απόφασης στο Συμβούλιο της Επικρατείας δεν μπορεί να οδηγήσει σε έκδοση ακυρωτικής δικαστικής απόφασης παρά μόνο ύστερα από την πάροδο ικανού χρονικού διαστήματος, λόγω των γνωστών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας. Έτσι πιθανότατα η δικαστική διαπίστωση της αντισυνταγματικότητας δεν θα επιφέρει την επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών, αφού τότε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (ή «Ελιά») δεν θα υπάρχει καν.    

Τα θαύματα του μεσοπρόθεσμου

Αναδημοσίευση από εφημερίδα REAL NEWS στις 11/5/2014

Η κοινή πείρα μας διδάσκει ότι η άσκηση αντιπολίτευσης είναι γενικά ευκολότερη από ό,τι η άσκηση κυβερνητικού έργου, επειδή η κυβέρνηση κατ’ ανάγκη κρίνεται από τους ψηφοφόρους με βάση τα αποτελέσματα που έχει (ή δεν έχει) φέρει, ενώ η αντιπολίτευση με βάση όσα υπόσχεται. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται συνήθως λόγος για την «φθορά» την οποία συνεπάγεται η άσκηση της εξουσίας.

Αν όμως η σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση κριθεί από τους πολίτες στις επερχόμενες ευρωεκλογές ενόψει των «επιτευγμάτων» της, τότε ο καταποντισμός αμφοτέρων των κομμάτων που τη στηρίζουν είναι αναπόφευκτος. Ενδεικτικά μπορεί να επισημάνει κανείς ότι τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια προς ιδιώτες από 16,1% του συνόλου των χορηγήσεων το 2011 ανήλθαν σε 32,2% στις 30.9.2013 και σήμερα, κατ’ εκτίμηση, υπερβαίνουν το 35%. Παράλληλα τα ληξιπρόθεσμα χρέη φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων προς το δημόσιο διογκώνονται από τις αρχές του 2013 ως σήμερα κατά περίπου 1 δις ευρώ μηνιαία (!), και ήδη υπερβαίνουν τα 60 δις, ενώ οι οφειλέτες οι οποίοι αδυνατούν να τα αποπληρώσουν είναι περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι (!). Με άλλες λέξεις, η μνημονιακή συγκυβέρνηση την τελευταία διετία «επέτυχε» να πτωχεύσει και τους πολίτες, μετά την πτώχευση («συντεταγμένη χρεοκοπία») του κράτους.

Το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα που κατατέθηκε από την κυβέρνηση υπό μορφή νομοσχεδίου στη Βουλή συνιστά μια ομολογουμένως ευρηματική απόπειρα υπέρβασης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας. Το συνοδεύει μια επικοινωνιακή καταιγίδα, προκειμένου να πεισθούμε ότι, μεταξύ άλλων, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μας από μείωση (ύφεση) κοντά στο 4% το 2013 θα καταγράψει άνοδο κατά 0,6% το 2014 και 3% ή περισσότερο τα επόμενα χρόνια, ότι η ανεργία από το 27% (επισήμως) σήμερα θα βρεθεί σε μέσα επίπεδα 24,5% για όλο το 2014 και στο 15,9% (!) το 2018, οι επενδύσεις και η απασχόληση θα σημειώνουν διαρκή αύξηση κλπ. Άδηλο παραμένει βέβαια πως θα συντελεστούν όλα αυτά τα θαυμάσια, όταν συνεχίζουν να εφαρμόζονται πεισματικά οι  ίδιες μνημονιακές-υφεσιακές συνταγές οικονομικής πολιτικής.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι οι ίδιοι οι κυβερνώντες προεξοφλούν τα οικονομικά και άλλα θαύματα τα οποία εξαγγέλλουν ως ήδη συντελεσμένα. Σε πρόσφατη «ασφαλή» εμφάνισή του στις στήλες κυριακάτικης εφημερίδας (τις ζωντανές τηλεοπτικές συνεντεύξεις τις αποφεύγει συστηματικά, όπως και την εμφάνιση στο κοινοβούλιο) ο θαυματοποιός πρωθυπουργός μας πληροφορεί ότι «η Ελλάδα θρυμμάτισε τις αλυσίδες της», καθώς και ότι «η νέα Ελλάδα γεννιέται», αφού αποτελεί γεγονός «η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση».

Αντί για άλλο σχόλιο θα μπορούσε κανείς να τον παραπέμψει στην έγκυρη βρετανική εφημερίδα Guardian, η οποία στο φύλλο της 28.4.2014 χαρακτηρίζει την ελληνική «ανάκαμψη» ως pure fiction (καθαρή φαντασία) και τις σχετικές πρωθυπουργικές εξαγγελίες ως rubbish (ανοησίες). Λίγο νωρίτερα, στις 25.4.2014, ο Γερμανός χριστιανοδημοκράτης βουλευτής Klaus-Peter Willsch, πολιτικός ομογάλακτος του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δήλωσε στην εφημερίδα Bild ότι «η τρόικα εξωραΐζει την ελληνική τραγωδία…αποκλείεται η Ελλάδα να ξεπληρώσει ποτέ το χρέος της». Αν για τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα-Διγενή ισχύει η δηκτική  διαπίστωση (του Γεωργίου Παπανδρέου) ότι «εδοξάσθη κρυπτόμενος», για τον Αντώνη Σαμαρά μπορεί να ειπωθεί ότι «εχλευάσθη κρυπτόμενος». 

Επιμένουν στις ίδιες συνταγές λιτότητας.

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Έθνος στις 28/4/2014.

Η προπαγάνδα για το δήθεν «τέλος της εποχής των μνημονίων» αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων που στηρίζουν την μνημονιακή συγκυβέρνηση. Η προπαγάνδα αυτή ανατρέπεται με τον πιο επίσημο τρόπο στην Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελληνική οικονομία, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή 25.4.2014.

Η Έκθεση διαπιστώνει δημοσιονομικό κενό ύψους 7,7 δις ευρώ για την τριετία 2015-17 και απαιτεί τη λήψη ισόποσων νέων μέτρων λιτότητας. Με άλλες λέξεις, οι ξένοι επικυρίαρχοι επιμένουν απτόητοι στην παραπέρα εφαρμογή των ίδιων συνταγών που οδήγησαν την τελευταία τριετία σε απώλεια του ενός τετάρτου του εθνικού προϊόντος, σε ανεργία της τάξεως του 30% του εργατικού δυναμικού και σε βίαιη πτωχοποίηση της κοινωνίας. Και οι εγχώριοι μεταπράτες της μνημονιακής υποτέλειας επιχειρούν να πείσουν τους ψηφοφόρους για την ανύπαρκτη «επιτυχία» των συνταγών αυτών.

Είναι προφανές ότι η συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα, δηλαδή στη συνέχιση και εμβάθυνση της ύφεσης. Οι κυβερνητικές προβλέψεις για οριακή ανάπτυξη το 2014 και μεγαλύτερη το 2015 έχουν συνεπώς τόση αξιοπιστία όση και εκείνες του τότε Υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το 2010, ο οποίος τοποθετούσε την έναρξη της ανάπτυξης στο… γ’ τρίμηνο του 2011(!). Και πάντως, ακόμη και όταν με λογιστικές και άλλες αλχημείες εμφανιστεί «ανάπτυξη», τούτο θα στηρίζεται στους μισθούς πείνας (π.χ. κάτω των 500 ευρώ το μήνα για τους νέους εργαζόμενους) που θεσπίστηκαν κατά παράβαση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (βλ. τις σχετικές από 23.5.2012 αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων).

Γενικότερα το ζητούμενο για την τρόικα και την υποτελή σε αυτήν συγκυβέρνηση είναι αποκλειστικά αριθμοί εκφρασμένοι σε ευρώ ή ποσοστά. Τους αφήνουν παγερά αδιάφορους οι πραγματικά κρίσιμοι αριθμοί, δηλ. οι αριθμοί που αφορούν τους ανθρώπους. Η μείωση των γεννήσεων, λόγω της οικονομικής ένδειας των νέων ζευγαριών, η μαζική μετανάστευση των ανέργων στο εξωτερικό και η πτώση της μέσης διάρκειας ζωής, λόγω της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας, συνδυάζονται για να επιφέρουν τον αφανισμό του ελληνισμού σε ένα βάθος κάποιων δεκαετιών, αν δεν αντιστραφούν οι μνημονιακές πολιτικές.

Η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας προϋποθέτει την κατάρρευση της μνημονιακής συγκυβέρνησης και την εκλογική επικράτηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία έχει αναδειχθεί από τον Ιούνιο του 2012 σε κύρια δύναμη της αναγκαίας ανατροπής. Οι επερχόμενες ευρωεκλογές δίνουν στον ελληνικό λαό μια εξαιρετική ευκαιρία να δρομολογήσει την ανατροπή αυτή.

Η αρπαγή της Ελλάδας.

Αναδημοσίευση από Εφημερίδα των Συντακτών στις 29/4/2014.

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της συγκυβέρνησης επιχειρούν τις τελευταίες εβδομάδες και ενόψει εκλογών να μας πείσουν πως δήθεν τα μνημόνια «τελειώνουν». Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με τα όσα έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές και μας περιμένουν τους επόμενους μήνες. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα είναι οι νέες αλλαγές που προβλέπονται στο επικαιροποιημένο μνημόνιο για τις εργασιακές σχέσεις (βλ. το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» στις 24/3/2014, σελ. 6).

Σε αυτές περιλαμβάνεται η νέα ρύθμιση τον Σεπτέμβριο του γενικού καθεστώτος των απολύσεων, η οποία στην πράξη μεταφράζεται σε «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων. Τον Οκτώβριο θα ακολουθήσει η ψήφιση της νέας συνδικαλιστικής νομοθεσίας, με κεντρικό στόχο «την αποτροπή κάθε αναστάτωσης που θα εμπόδιζε τη λειτουργία των επιχειρήσεων» και τη θέσπιση ενός «ώριμου» πλαισίου δράσεων για τα συνδικάτα. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, κατάργηση των υπολειμμάτων του ήδη αποδυναμωμένου (μέσω των μονότονα επαναλαμβανόμενων δικαστικών αποφάσεων περί «καταχρηστικότητας») δικαιώματος της απεργίας και de facto αδρανοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ακόμη, νέες ρυθμίσεις περί επαγγελματικής «μαθητείας» θα επιδεινώσουν το ήδη υφιστάμενο καθεστώς οιονεί δουλοπαροικίας για τους νέους εργαζόμενους, με μισθούς πείνας κάτω από τα 500 ευρώ (όπου έχει προσδιορισθεί ο κατώτατος μισθός για εκείνους με το άρθρο 74 ν. 3863/2010 και την ΠΥΣ 6/2012).

Ο κοινός παρονομαστής είναι η περαιτέρω απαξίωση της εργασίας, σε όφελος του κεφαλαίου, με το πρόσχημα της «προσέλευσης επενδύσεων». Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται ούτε καν γι’ αυτό, αφού νέες επενδύσεις σε μια χώρα με διαρκώς μειούμενη εγχώρια ζήτηση (λόγω ακριβώς των μνημονιακών πολιτικών βίαιης πτωχοποίησης των εργαζομένων) και με διαρκώς επιδεινούμενη διεθνή ανταγωνιστικότητα (λόγω της ανατίμησης του ευρώ έναντι των λοιπών νομισμάτων) είναι ασύμφορες. Οι δήθεν «επενδύσεις» συνιστούν προσχεδιασμένη αρπαγή υφιστάμενων επιχειρήσεων από το ξένο κεφάλαιο σε εξευτελιστικές τιμές, κατ’ ουσία μια μετανεωτερική μορφή τυμβωρυχίας (όπως π.χ. στην περίπτωση της Eurobank, στην οποία καναδικό «επενδυτικό» σχήμα απέκτησε μεγάλο ποσοστό από το ΤΧΣ, δηλ. το ελληνικό κράτος, έναντι περίπου 0,30 ευρώ ανά μετοχή, ενώ η χρηματιστηριακή τιμή υπερέβαινε τα 0,40 και η τιμή κτήσης του ΤΧΣ ήταν περίπου 1,50 ευρώ!)

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με δημοσιονομική «εξυγίανση», η οποία είναι ανέφικτη χωρίς διαγραφή μεγάλου μέρους του υφιστάμενου τερατώδους δημοσίου χρέους. Συνιστούν επιμέρους όψεις του συνολικού σχεδίου που ενσωματώνεται στα περιβόητα μνημόνια για την αποικιοποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε ένα εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο, τύπου Κοσσυφοπεδίου. Στο τέλος του δρόμου θα συναντήσουμε την «κεφαλαιακή εισφορά», δηλ. τη δήμευση και των ιδιωτικών περιουσιών με φυλετικά/εθνικά κριτήρια, όπως επαγγέλλεται η μηνιαία έκθεση Ιανουαρίου 2014 της γερμανικής κεντρικής Τράπεζας (Bundesbank), επαναλαμβάνοντας τον σχετικό γερμανικό όρο (Vermoegensabgabe) που πρωτοεμφανίστηκε στα ναζιστικά διατάγματα του Νοεμβρίου 1938 για τις εβραϊκές περιουσίες (με υπογραφή του στρατάρχη του Ράιχ Χέρμαν Γκαίρινγκ).

Ο ελληνικός λαός πρέπει να βρει τη δύναμη να αντισταθεί στις σειρήνες των συστημικών ΜΜΕ και να ματαιώσει την εφαρμογή του σχεδίου αποικιοποίησης. Το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει στις επερχόμενες ευρωεκλογές, με την καταδίκη των εγχώριων μεταπρατών της υποτέλειας και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα , ώστε να δρομολογηθεί μετά ταύτα το τέλος της μνημονιακής συγκυβέρνησης και η ριζική αλλαγή πολιτικής.