Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» 14/07
Η κοινή γνώμη διακατέχεται από απαισιοδοξία σε ότι αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας, πράγμα ευεξήγητο ύστερα από μια οκταετία βαθιάς ύφεσης (2008-2015) και στασιμότητας έκτοτε (2016 και το μισό 2017). Στην πραγματικότητα όμως ο τόπος έχει ανεκμετάλλευτες δυνατότητες για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι σήμερα. Αυτό καθίσταται αντιληπτό από μια απλή σύγκριση της Ελλάδας, με ετήσιο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα περίπου 16.000 ευρώ, με την Κύπρο, όπου ουσιαστικά ο ίδιος λαός παράγει ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ περίπου 21.000 ευρώ (δηλ. 30% ανώτερο), προφανώς επειδή το κυπριακό κράτος είναι καλύτερα οργανωμένο.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε το παραγωγικό μας δυναμικό ιδίως σε τομείς όπως οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφόρησης, ο τουρισμός (με ιδιαίτερη έμφαση στην αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσα από δραστική αναβάθμιση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παραγωγή τροφίμων, η ναυτιλία και οι κατασκευές με εξωστρεφή προσανατολισμό (δηλ. κυρίως θερινών κατοικιών που μπορούν να προσελκύσουν αγοραστές από το εξωτερικό). Για να αξιοποιηθούν όμως αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταπολεμήσουμε το «τέρας» της γραφειοκρατίας, μέσα από την απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, την μεγαλύτερη επαγγελματοποίηση της δημόσιας διοίκησης με περισσότερη ανεξαρτησία απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων από τους χρήστες τους (δηλ. τους πολίτες) και την επιτάχυνση των απαράδεκτα αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ακόμη ένα πιο απλό και πιο σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Πρέπει επίσης να μειωθούν οι υφιστάμενες τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο της Αθήνας, όπου εντοπίζεται ο υδροκεφαλισμός του κράτους, το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα έφτανε το 2014, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., στα 31.604 ευρώ ετησίως, ενώ στις Σέρρες τη ίδια χρονιά (τελευταία για την οποία υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) μόλις στα 9.381. Η Δυτική Ελλάδα είναι μια από τις πιο παραμελημένες περιφέρειες, με κατά κεφαλή εισόδημα 12.241 ευρώ το 2014. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια συστηματικά οργανωμένη αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού, με σταδιακή μεταφορά μακριά από την πρωτεύουσα οργανισμών και υπηρεσιών ώστε να τονωθεί και με τον τρόπο αυτό η οικονομική δραστηριότητα στην περιφέρεια της χώρας. Έτσι π.χ. η Δυτική Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη μεταφορά της έδρας του ΕΦΚΑ στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου.
Για να συμβούν όλα αυτά απαιτούνται βαθιές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν περισσότερο στη λειτουργία των κομμάτων, επιδιώκοντας να έχουν λόγο στην άσκηση εξουσίας και όχι προσωπικές εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το πελατειακό σύστημα και να ανακτήσουμε την κατά κυριολεξία πολιτική ως υπόθεση του «δήμου», δηλ. τη δημοκρατία, η έλλειψη της οποίας μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Στη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο βίο κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες συμμετοχής που προσφέρει πια το διαδίκτυο, αν θέλουμε να αποκτήσει μέλλον η χώρα μας.
Η κοινή γνώμη διακατέχεται από απαισιοδοξία σε ότι αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας, πράγμα ευεξήγητο ύστερα από μια οκταετία βαθιάς ύφεσης (2008-2015) και στασιμότητας έκτοτε (2016 και το μισό 2017). Στην πραγματικότητα όμως ο τόπος έχει ανεκμετάλλευτες δυνατότητες για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι σήμερα. Αυτό καθίσταται αντιληπτό από μια απλή σύγκριση της Ελλάδας, με ετήσιο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα περίπου 16.000 ευρώ, με την Κύπρο, όπου ουσιαστικά ο ίδιος λαός παράγει ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ περίπου 21.000 ευρώ (δηλ. 30% ανώτερο), προφανώς επειδή το κυπριακό κράτος είναι καλύτερα οργανωμένο.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε το παραγωγικό μας δυναμικό ιδίως σε τομείς όπως οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφόρησης, ο τουρισμός (με ιδιαίτερη έμφαση στην αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσα από δραστική αναβάθμιση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παραγωγή τροφίμων, η ναυτιλία και οι κατασκευές με εξωστρεφή προσανατολισμό (δηλ. κυρίως θερινών κατοικιών που μπορούν να προσελκύσουν αγοραστές από το εξωτερικό). Για να αξιοποιηθούν όμως αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταπολεμήσουμε το «τέρας» της γραφειοκρατίας, μέσα από την απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, την μεγαλύτερη επαγγελματοποίηση της δημόσιας διοίκησης με περισσότερη ανεξαρτησία απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων από τους χρήστες τους (δηλ. τους πολίτες) και την επιτάχυνση των απαράδεκτα αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ακόμη ένα πιο απλό και πιο σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Πρέπει επίσης να μειωθούν οι υφιστάμενες τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο της Αθήνας, όπου εντοπίζεται ο υδροκεφαλισμός του κράτους, το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα έφτανε το 2014, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., στα 31.604 ευρώ ετησίως, ενώ στις Σέρρες τη ίδια χρονιά (τελευταία για την οποία υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) μόλις στα 9.381. Η Δυτική Ελλάδα είναι μια από τις πιο παραμελημένες περιφέρειες, με κατά κεφαλή εισόδημα 12.241 ευρώ το 2014. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια συστηματικά οργανωμένη αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού, με σταδιακή μεταφορά μακριά από την πρωτεύουσα οργανισμών και υπηρεσιών ώστε να τονωθεί και με τον τρόπο αυτό η οικονομική δραστηριότητα στην περιφέρεια της χώρας. Έτσι π.χ. η Δυτική Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη μεταφορά της έδρας του ΕΦΚΑ στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου.
Για να συμβούν όλα αυτά απαιτούνται βαθιές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν περισσότερο στη λειτουργία των κομμάτων, επιδιώκοντας να έχουν λόγο στην άσκηση εξουσίας και όχι προσωπικές εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το πελατειακό σύστημα και να ανακτήσουμε την κατά κυριολεξία πολιτική ως υπόθεση του «δήμου», δηλ. τη δημοκρατία, η έλλειψη της οποίας μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Στη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο βίο κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες συμμετοχής που προσφέρει πια το διαδίκτυο, αν θέλουμε να αποκτήσει μέλλον η χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου