Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017
Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017
Χρειάζεται αποκέντρωση του κράτους
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» 14/07
Η κοινή γνώμη διακατέχεται από απαισιοδοξία σε ότι αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας, πράγμα ευεξήγητο ύστερα από μια οκταετία βαθιάς ύφεσης (2008-2015) και στασιμότητας έκτοτε (2016 και το μισό 2017). Στην πραγματικότητα όμως ο τόπος έχει ανεκμετάλλευτες δυνατότητες για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι σήμερα. Αυτό καθίσταται αντιληπτό από μια απλή σύγκριση της Ελλάδας, με ετήσιο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα περίπου 16.000 ευρώ, με την Κύπρο, όπου ουσιαστικά ο ίδιος λαός παράγει ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ περίπου 21.000 ευρώ (δηλ. 30% ανώτερο), προφανώς επειδή το κυπριακό κράτος είναι καλύτερα οργανωμένο.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε το παραγωγικό μας δυναμικό ιδίως σε τομείς όπως οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφόρησης, ο τουρισμός (με ιδιαίτερη έμφαση στην αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσα από δραστική αναβάθμιση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παραγωγή τροφίμων, η ναυτιλία και οι κατασκευές με εξωστρεφή προσανατολισμό (δηλ. κυρίως θερινών κατοικιών που μπορούν να προσελκύσουν αγοραστές από το εξωτερικό). Για να αξιοποιηθούν όμως αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταπολεμήσουμε το «τέρας» της γραφειοκρατίας, μέσα από την απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, την μεγαλύτερη επαγγελματοποίηση της δημόσιας διοίκησης με περισσότερη ανεξαρτησία απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων από τους χρήστες τους (δηλ. τους πολίτες) και την επιτάχυνση των απαράδεκτα αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ακόμη ένα πιο απλό και πιο σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Πρέπει επίσης να μειωθούν οι υφιστάμενες τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο της Αθήνας, όπου εντοπίζεται ο υδροκεφαλισμός του κράτους, το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα έφτανε το 2014, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., στα 31.604 ευρώ ετησίως, ενώ στις Σέρρες τη ίδια χρονιά (τελευταία για την οποία υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) μόλις στα 9.381. Η Δυτική Ελλάδα είναι μια από τις πιο παραμελημένες περιφέρειες, με κατά κεφαλή εισόδημα 12.241 ευρώ το 2014. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια συστηματικά οργανωμένη αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού, με σταδιακή μεταφορά μακριά από την πρωτεύουσα οργανισμών και υπηρεσιών ώστε να τονωθεί και με τον τρόπο αυτό η οικονομική δραστηριότητα στην περιφέρεια της χώρας. Έτσι π.χ. η Δυτική Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη μεταφορά της έδρας του ΕΦΚΑ στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου.
Για να συμβούν όλα αυτά απαιτούνται βαθιές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν περισσότερο στη λειτουργία των κομμάτων, επιδιώκοντας να έχουν λόγο στην άσκηση εξουσίας και όχι προσωπικές εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το πελατειακό σύστημα και να ανακτήσουμε την κατά κυριολεξία πολιτική ως υπόθεση του «δήμου», δηλ. τη δημοκρατία, η έλλειψη της οποίας μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Στη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο βίο κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες συμμετοχής που προσφέρει πια το διαδίκτυο, αν θέλουμε να αποκτήσει μέλλον η χώρα μας.
Η κοινή γνώμη διακατέχεται από απαισιοδοξία σε ότι αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας, πράγμα ευεξήγητο ύστερα από μια οκταετία βαθιάς ύφεσης (2008-2015) και στασιμότητας έκτοτε (2016 και το μισό 2017). Στην πραγματικότητα όμως ο τόπος έχει ανεκμετάλλευτες δυνατότητες για παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι σήμερα. Αυτό καθίσταται αντιληπτό από μια απλή σύγκριση της Ελλάδας, με ετήσιο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα περίπου 16.000 ευρώ, με την Κύπρο, όπου ουσιαστικά ο ίδιος λαός παράγει ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ περίπου 21.000 ευρώ (δηλ. 30% ανώτερο), προφανώς επειδή το κυπριακό κράτος είναι καλύτερα οργανωμένο.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε το παραγωγικό μας δυναμικό ιδίως σε τομείς όπως οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφόρησης, ο τουρισμός (με ιδιαίτερη έμφαση στην αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσα από δραστική αναβάθμιση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παραγωγή τροφίμων, η ναυτιλία και οι κατασκευές με εξωστρεφή προσανατολισμό (δηλ. κυρίως θερινών κατοικιών που μπορούν να προσελκύσουν αγοραστές από το εξωτερικό). Για να αξιοποιηθούν όμως αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταπολεμήσουμε το «τέρας» της γραφειοκρατίας, μέσα από την απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, την μεγαλύτερη επαγγελματοποίηση της δημόσιας διοίκησης με περισσότερη ανεξαρτησία απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων από τους χρήστες τους (δηλ. τους πολίτες) και την επιτάχυνση των απαράδεκτα αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ακόμη ένα πιο απλό και πιο σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Πρέπει επίσης να μειωθούν οι υφιστάμενες τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο της Αθήνας, όπου εντοπίζεται ο υδροκεφαλισμός του κράτους, το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα έφτανε το 2014, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., στα 31.604 ευρώ ετησίως, ενώ στις Σέρρες τη ίδια χρονιά (τελευταία για την οποία υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) μόλις στα 9.381. Η Δυτική Ελλάδα είναι μια από τις πιο παραμελημένες περιφέρειες, με κατά κεφαλή εισόδημα 12.241 ευρώ το 2014. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια συστηματικά οργανωμένη αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού, με σταδιακή μεταφορά μακριά από την πρωτεύουσα οργανισμών και υπηρεσιών ώστε να τονωθεί και με τον τρόπο αυτό η οικονομική δραστηριότητα στην περιφέρεια της χώρας. Έτσι π.χ. η Δυτική Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη μεταφορά της έδρας του ΕΦΚΑ στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου.
Για να συμβούν όλα αυτά απαιτούνται βαθιές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν περισσότερο στη λειτουργία των κομμάτων, επιδιώκοντας να έχουν λόγο στην άσκηση εξουσίας και όχι προσωπικές εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το πελατειακό σύστημα και να ανακτήσουμε την κατά κυριολεξία πολιτική ως υπόθεση του «δήμου», δηλ. τη δημοκρατία, η έλλειψη της οποίας μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Στη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο βίο κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες συμμετοχής που προσφέρει πια το διαδίκτυο, αν θέλουμε να αποκτήσει μέλλον η χώρα μας.
Γραπτή ερώτηση για τις αδιαφανείς οικονομικές συναλλαγές, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και τη φοροδιαφυγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 17/07/2017
Γραπτή ερώτηση κατέθεσαν στην Κομισιόν ο Κώστας Χρυσόγονος και ο Στέλιος Κούλογλου σχετικά με το καίριο ζήτημα των αδιαφανών οικονομικών συναλλαγών και τις οδυνηρές συνέπειες τους στο πλαίσιο της ΕΕ. Στηριζόμενοι σε στοιχεία πρόσφατων μελετών οι ευρωβουλευτές επισημαίνουν ότι σημαντικό ποσοστό του ευρωπαϊκού πλούτου βρίσκεται αδιαφανώς σε φορολογικούς παραδείσους, ενώ εκτιμάται ότι εντός της ΕΕ ξεπλένονται τεράστια ποσά βρώμικου χρήματος που υπερβαίνουν το 1,65 τρισ. ευρώ. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι οικονομικά εύρωστες χώρες της ΕΕ, που κουνούν το δάχτυλο σε οικονομικά ασθενέστερες, όπως π.χ. στην Ελλάδα, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις ξεπλύματος βρώμικου χρήματος στην ΕΕ. Οι συνθήκες αυτές οδηγούν αναπόφευκτα σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή στην ΕΕ. Οι μελέτες μάλιστα αποδεικνύουν ότι σε αυτά τα φαινόμενα συμβάλλουν σημαντικά οι τέσσερις μεγαλύτερες παγκοσμίως εταιρίες λογιστικού ελέγχου (KPMG, Deloitte, PWC, EY), οι οποίες φαίνεται ότι μάλλον ελέγχουν, δίχως όμως οι ίδιες να ελέγχονται επαρκώς για τις πράξεις ή παραλείψεις τους. Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καλούν συνεπώς την Επιτροπή να απαντήσει, εάν και πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα παραπάνω ζητήματα.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατων ερευνών καταδεικνύονται σοβαρότατες ελλείψεις στη διαφάνεια των οικονομικών συναλλαγών στην ΕΕ. Εκτιμάται ότι περίπου το 10% του οικονομικού πλούτου της Ευρώπης (2.6 τρισ. δολάρια) βρίσκονται σε υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους, υπό αδιαφανείς συνθήκες. Αυτό προκαλεί ετησίως συνολική απώλεια εσόδων στα κράτη-μέλη της ΕΕ ύψους 78 δισ. δολαρίων [1]. Τα στοιχεία δείχνουν ότι στα κράτη-μέλη της ΕΕ ξεπλένονται κάθε χρόνο πάνω από 1,65 τρισ. ευρώ βρώμικου χρήματος με χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Γερμανία να καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις [2]. Υπολογίζεται μάλιστα ότι τα συνολικά φορολογικά έσοδα που χάνονται εξαιτίας της φοροδιαφυγής στα κράτη-μέλη της ΕΕ προσεγγίζουν το 10% του ΑΕΠ της ΕΕ [3]. Ακόμη αποκαλύπτεται ότι, ιδίως οι μεγαλύτερες παγκοσμίως λογιστικές εταιρείες («The Big Four»), συμβάλλουν καίρια στην φοροαποφυγή, την κάλυψη της φοροδιαφυγής και γενικά στην οικονομική αδιαφάνεια, ενώ η εν λόγω δράση τους παραμένει στο απυρόβλητο [4].
Ερωτάται η Επιτροπή:
Σχεδιάζει να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά το παραπάνω πρόβλημα και με ποιους ακριβώς τρόπους;
________________________________________
[1] Πρβλ. http://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/STUD/2017/595371/IPOL_STU%282017%29595371_EN.pdf, σελ. 10.
[2] Ibid., σελ. 22 επ. (Figure 5, 5a).
[3] Ibid, σελ. 37 επ. (Figure 8).
[4] Πρβλ. ενδεικτ. R. Murphy/S. N. Strausholm, The Big Four - a study of opacity, GEU/NGL, July 2017; https://www.taxjustice.net/cms/upload/pdf/FSI2012_BanksBig4.pdf.
Εκτελεστική και δικαστική εξουσία: ένας εναγκαλισμός που πρέπει να «σπάσει»
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» 16/07
Ο εναγκαλισμός μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας υφίσταται στη χώρας μας από τον 19ο αιώνα έως σήμερα, προσλαμβάνοντας διάφορες μορφές, είτε θεσμοθετημένες (π.χ. επιλογή της ηγεσίας των ανώτατων δικαστηρίων από την Κυβέρνηση, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος) είτε και άτυπες. Η αναίρεσή του κατά τρόπο διαρκή και πειστικό συνιστά μια από τις αναγκαίες προϋποθέσεις, προκειμένου το συστηματικό χάος που αποκαλείται «ελληνικό κράτος» να μετατραπεί σε έναν πολιτειακό οργανισμό ο οποίος θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα. Και βέβαια για την αναίρεση αυτή δεν αρκούν οι θεσμικές τομές (όπως π.χ. η αναθεώρηση του άρθρου 90), αλλά απαιτούνται και μεταβολές στον πολιτικό μας πολιτισμό.
Πρώτιστα πολιτισμικό θέμα αποτελεί ιδίως το να μάθουν τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη να εκφράζονται με τη δέουσα αυτοσυγκράτηση όταν ασκούν κριτική σε δικαστικές αποφάσεις. Και δυστυχώς τα παραδείγματα έλλειψης αυτοσυγκράτησης και αμετροέπειας δεν προέχονται μόνο από αναπληρωτές υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης, αλλά συναντώνται διαχρονικά, όπως όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το 2011 χαρακτήριζε ως «ιδεολογική» την πρώτη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του πρόσφατου τότε νόμου περί ιθαγένειας και ψήφου των αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές, ή τη δεκαετία του 1980, όταν ο τότε πρωθυπουργός αντιδρούσε σε άλλη ανεπιθύμητη απόφαση, διακηρύσσοντας από προεκλογικό εξώστη ότι δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνο ο λαός. Άλλωστε η αμετροέπεια και η ανούσια φραστική οξύτητα συνιστούν γενικότερο πρόβλημα στον ελληνικό δημόσιο βίο, οφειλόμενο και στο γεγονός ότι πολλοί ψηφοφόροι φαίνεται να τις θεωρούν ως αρετές και να τις επιβραβεύουν στην κάλπη (αφθονούν και οι σχετικοί χαρακτηρισμοί, π.χ. «λεβεντιά», «μαγκιά», «παλληκαριά», κ.λπ.).
Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι η δικαιοσύνη είναι υπεράνω κριτικής ή ότι διαθέτει το αλάθητο του Πάπα. Ωστόσο όταν η κριτική προέρχεται όχι από τον νομικό κόσμο αλλά από τους φορείς άλλων κρατικών εξουσιών, οφείλει να εκφράζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μη μπορεί να ερμηνευθεί ως απόπειρα παραβίασης της δικαστικής ανεξαρτησίας. Και βέβαια άλλο πράγμα είναι η (θεμιτή) κριτική σε συγκεκριμένη απόφαση και άλλο η στοχοποίηση των δικαστικών λειτουργών που την εξέδωσαν (ή πολύ περισσότερο ολόκληρου του δικαστικού σώματος) και μάλιστα από ανθρώπους αδαείς περί τα νομικά και χωρίς να υφίσταται καμία απόδειξη, ή έστω ένδειξη, ότι η δικαιοδοτική συμπεριφορά του ενός ή του άλλου δικαστή ελαύνεται από αθέμιτα κίνητρα.
Ζήτημα πολιτικού πολιτισμού είναι ακόμη η αποφυγή τοποθέτησης δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, οι οποίοι παραιτούνται ή συνταξιοδοτούνται, σε άλλες θέσεις που υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας σχέσης οικειότητας και εμπιστοσύνης με φορείς πολιτικής εξουσίας. Τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τοποθετήσεις σε θέση διοικητή της ΕΥΠ, υποψήφιου βουλευτή Επικρατείας σε εκλόγιμη σειρά και προϊσταμένου του νομικού γραφείου της κυβέρνησης, από κυβερνήσεις και κόμματα με πολύ διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Όλα αυτά υπονομεύουν την αξιοπιστία της δικαιοσύνης, αφού αφήνουν να εννοηθεί ότι η σχέση οικειότητας προϋπήρχε της αποχώρησης του δικαστή ή του εισαγγελέα από το σώμα και άρα ότι η ανεξαρτησία του ήταν φαλκιδευμένη.
Στο θεσμικό εξάλλου επίπεδο η αποκοπή του ομφάλιου λώρου μεταξύ κυβέρνησης και δικαιοσύνης μπορεί να συντελεσθεί μέσω της κατάργησης της δυνατότητας του υπουργικού συμβουλίου να επιλέγει κατά την ανέλεγκτη κρίση του την ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων. Μια εύλογη κατά την άποψή μου σχετική πρόταση περιλαμβάνεται στη δέσμη ιδεών για συνταγματική αναθεώρηση της ομάδας εργασίας στην οποία μετείχα μαζί με τους καθηγητές Βερναρδάκη, Δημητρόπουλο, Ζώρα, Κατρούγκαλο και Νικολόπουλο και ήδη αποτελεί αντικείμενο δημόσιας ηλεκτρονικής διαβούλευσης. Σύμφωνα με αυτήν, η προαγωγή σε θέση προέδρου ή αντιπροέδρου ανώτατου δικαστηρίου θα γίνεται με προεδρικό διάταγμα χωρίς προσυπογραφή από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, κατόπιν επιλογής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενός από τους τρεις υποψηφίους που θα του έχει προηγουμένως προτείνει το ίδιο το δικαστήριο. Πρόκειται συνεπώς για έναν συνδυασμό εκλογής από τις τάξεις του δικαστηρίου και επιλογής από έναν υπερκομματικό πολιτειακό παράγοντα, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ώστε να τερματισθούν τα παθολογικά φαινόμενα κυβερνητικών «καταδύσεων» στην επετηρίδα και να θωρακισθεί πολύ πιο αποτελεσματικά η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Το κύριο όμως ερώτημα σε σχέση με τη δικαστική ανεξαρτησία δεν είναι το αν και πως μπορεί αυτή να θωρακισθεί, αλλά αν υπάρχει τέτοια βούληση από τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Αν υπάρχει η βούληση, τότε οι τρόποι υλοποίησης θα βρεθούν χωρίς μεγάλη δυσχέρεια. Αν αντίθετα οι συγκρουόμενοι κομματικοί «στρατοί» επιμένουν να αντιμετωπίζουν (και) τη δικαιοσύνη ως ένα από τα πεδία μάχης μεταξύ τους, και μάλιστα μιας μάχης αδυσώπητης και με τη χρήση παντός μέσου, τότε απλώς δεν υπάρχει έδαφος για σοβαρή συζήτηση.
Τελικά επομένως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η δικαιοσύνη, αλλά το πολιτικό μας σύστημα. Η χωρίς προηγούμενο (σε ειρηνική περίοδο) οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία οκτώ και πλέον έτη θα έπρεπε να μας είχε κάνει όλους σοφότερους και πιο ψύχραιμους. Έστω και τώρα πάντως δεν είναι αργά. Η κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία για τη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή, αν τη θέλουν οι πολίτες της.
Κυριακή 16 Ιουλίου 2017
Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τη σπατάλη τροφίμων στην Ευρωπαϊκή Ένωση
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 13/07/2017
Το ζήτημα της σπατάλης τροφίμων στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έθεσε με γραπτή ερώτηση που υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος. Ο Έλληνας ευρωβουλευτής τόνισε ότι εκατομμύρια τόνοι τροφίμων στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, αντί να καταναλώνονται, καταλήγουν κάθε χρόνο στα σκουπίδια, την ίδια στιγμή που περίπου το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού βιώνει συνθήκες πείνας. Η εν λόγω σπατάλη συνεπάγεται οικονομικό κόστος, που μόνο σε ό,τι αφορά την ΕΕ, υπερβαίνει τα 140 δισ., ενώ και το περιβαλλοντικό κόστος είναι εξίσου μεγάλο. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Κώστας Χρυσόγονος καλεί την Επιτροπή να αναλάβει πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να αποφεύγεται, όπου είναι δυνατό, η απόρριψη τροφίμων στα σκουπίδια και αυτά να αναδιανέμονται σε όσους τα έχουν ανάγκη.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Σύμφωνα με σύγχρονα στοιχεία, εκτιμάται ότι στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης περίπου 88 εκατ. τόνοι τροφίμων ετησίως καταλήγουν στα σκουπίδια. Παράλληλα, υπολογίζεται ότι το 20% των τροφίμων που παράγονται στην ΕΕ δεν καταναλώνονται ποτέ, ενώ το 30% των τροφίμων που παράγονται παγκοσμίως καταλήγει στα απορρίμματα [1]. Το κόστος της σπατάλης τροφίμων στην ΕΕ προσεγγίζει τα 143 δισ. ευρώ ετησίως τη στιγμή που πάνω από 800 εκατ. άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν σταθερή πρόσβαση σε τροφή [2]. Σημαντικές είναι και οι επιπτώσεις της σπατάλης τροφίμων στο περιβάλλον και το κλίμα [3]. Το παγκόσμιο μέγεθος της εν λόγω σπατάλης είναι τέτοιο, ώστε ο όγκος των πεταμένων τροφών απαιτεί καλλιεργήσιμη έκταση στο μέγεθος της Κίνας και ευθύνεται για την παραγωγή περίπου του 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου [4].
Ερωτάται η Επιτροπή:
1) Σε ποιες ενέργειες σκοπεύει να προβεί προκειμένου να εξαλείψει ή έστω να περιορίσει ουσιαστικά αυτό το φαινόμενο;
2) Σκοπεύει να αναλάβει πρωτοβουλίες ανάκτησης και αναδιανομής των πλεονασμάτων τροφίμων, έτσι ώστε ασφαλή και βρώσιμα τρόφιμα να μπορούν να φτάσουν σ' εκείνους που τα έχουν ανάγκη, αντί να καταλήγουν στα απορρίμματα;
________________________________________
Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τις φυλακίσεις γυναικών και ανηλίκων και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 12/07/2017
Γραπτή ερώτηση για τις συνεχείς παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδίως για τις μαζικές φυλακίσεις γυναικών και ενίοτε παιδιών στην Τουρκία, συχνά χωρίς δίκαιη δίκη, κατέθεσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος. Στην παρέμβασή του επισήμανε ότι παρά τις εν λόγω παραβιάσεις, αλλά και τις κατ’ εξακολούθηση στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις της Τουρκίας, ιδίως απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ενεργήσει ως τώρα αποφασιστικά, προκειμένου να διασφαλιστεί η έννομη τάξη και να προστατευτούν επαρκώς τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια χώρα που είναι υποψήφια προς ένταξη. Στο πλαίσιο αυτό, ο Κώστας Χρυσόγονος καλεί την Επιτροπή να δράσει με συγκεκριμένες ενέργειες προς αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, εκτιμάται ότι σήμερα στις φυλακές της Τουρκίας κρατούνται περίπου 17.000 γυναίκες και 585 μωρά [1]. Ιδίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία στις 15.07.2016 επισημαίνεται, ότι εκτός από μέλη της τουρκικής αντιπολίτευσης και επικριτές του καθεστώτος Ερντογάν, χιλιάδες γυναίκες, σε ορισμένες περιπτώσεις έγκυες ή μαζί με τα ανήλικα τέκνα τους, φυλακίζονται στην Τουρκία χωρίς δίκαιη δίκη, απλώς επειδή θεωρούνται αντιφρονούντες της κυβερνητικής πολιτικής. Υπογραμμίζεται μάλιστα ότι κατά κανόνα οι συνθήκες των φυλακών είναι απάνθρωπες, ενώ οι γυναίκες υποβάλλονται συστηματικά σε βασανιστήρια και εν γένει σε κακομεταχείριση σε κέντρα κράτησης και σε φυλακές [2]. Παρά τις κατ’ εξακολούθηση παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, αλλά και τις συνεχιζόμενες και κλιμακούμενες στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο, τη Συρία και όχι μόνο, η ΕΕ δε φαίνεται να αντιδρά άμεσα και αποφασιστικά απέναντι στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς της εν λόγω χώρας, ώστε να προστατευτούν επαρκώς τα ανθρώπινα δικαιώματα, η έννομη τάξη και η δημοκρατία σε μια χώρα υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ.
Ερωτάται η Επιτροπή:
1) Γνωρίζει τα παραπάνω στοιχεία;
2) Προτίθεται να ενεργήσει άμεσα και αποφασιστικά για την αντιμετώπιση της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ιδίως την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών στην Τουρκία και με ποιο τρόπο;
________________________________________
[1] http://stockholmcf.org/wp-content/uploads/2017/04/Jailing-women-in-Turkey.pdf; http://www.dialogueplatform.eu/articles/jailing-women-in-turkey.
[2] Ibid.
Τρίτη 11 Ιουλίου 2017
Γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για τη διαφάνεια και τη δημοκρατία στο πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 11/07/2017
Γραπτή ερώτηση για τη διαφάνεια και τη δημοκρατία στο πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Κώστας Χρυσόγονος υπογράμμισε ότι η ΕΚΤ διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και λήψη κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Παρά ταύτα, η ΕΚΤ χαρακτηρίζεται από έλλειμμα διαφάνειας και δημοκρατικής λειτουργίας, ενώ παράλληλα φαίνεται ότι αναμειγνύεται ακόμη στη λειτουργία της Δικαιοσύνης κρατών-μελών, όπως καταδεικνύει η πρόσφατη παρέμβαση του Μ. Ντράγκι στη δικαστική υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Έλληνας ευρωβουλευτής καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διευκρινίσει πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει το παραπάνω έλλειμμα, διασφαλίζοντας τη διαφάνεια, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου στη λειτουργία της ΕΕ.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
Πρόσφατα στοιχεία καταδεικνύουν σημαντικές ελλείψεις στη διαφάνεια και τη δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) [1]. Υπογραμμίζεται ότι η ΕΚΤ τα τελευταία έτη διαδραματίζει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση και λήψη κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων για την ΕΕ, που αφορούν ακόμα και την παραμονή ή αποχώρηση ενός κράτους-μέλους στην Ευρωζώνη ή τον περιορισμό του ορίου επείγουσας παροχής ρευστότητας σε εθνικές τράπεζες (π.χ. στην περίπτωση της Ελλάδας), δίχως διασφάλιση της απαραίτητης διαφάνειας και δημοκρατικής λογοδοσίας [2]. Είναι ενδεικτικό ότι τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ δεν υποχρεούνται να καταθέτουν δημόσια δηλώσεις συμφερόντων και περιουσιακών στοιχείων [3]. Συγχρόνως, η πολιτική προστασίας των πληροφοριοδοτών «κακώς κειμένων» που θίγουν το δημόσιο συμφέρον στο πλαίσιο της ΕΚΤ είναι αποσπασματική και παρωχημένη, ενώ δεν υπάγεται ούτε στο Μητρώο Διαφάνειας της ΕΕ [4]. Επιπλέον, φαίνεται ότι αναμειγνύεται σε θέματα απονομής δικαιοσύνης, ζητώντας π.χ., διά του κ. Μ. Ντράγκι, ο υφιστάμενος και οι νυν πρόεδροι της ΕΛΣΤΑΤ να αποζημιωθούν έναντι όλων των εξόδων από νομικές κινήσεις εναντίον τους, ως προϋπόθεση για την καταβολή της επικείμενης δανειακής δόσης στην Ελλάδα [5].
Ερωτάται η Επιτροπή:
1) Έχει γνώση των παραπάνω στοιχείων;
2) Πώς σκοπεύει να διασφαλίσει τη διαφάνεια και τη δημοκρατία στο πλαίσιο της ΕΚΤ και εν γένει της ΕΕ;
________________________________________
[1] Πρβλ. ενδεικτ. https://transparency.eu/wp-content/uploads/2017/03/TI-EU_ECB_Report_DIGITAL.pdf.
[2] Ibid., σελ. 5, 27, 49 επ.
[3] Ιbid., σελ. 55.
[4] Ιbid., σελ. 56 επ.
Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017
Κύρια διεκδίκηση της Σοσιαλιστικής Τάσης το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στη «Μακεδονία της Κυριακής» 09/07
Είστε αισιόδοξος, μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ότι μπορεί κάτι να αλλάξει στη χώρα προς το καλύτερο; Αρκεί η συμφωνία στο Eurogroup ή απαιτούνται και άλλες προϋποθέσεις;
Η συμφωνία στο Eurogroup έχει θετικά αλλά και αρνητικά σημεία. Είναι θετικό ότι καλύπτονται οι δανειακές μας ανάγκες για μεγάλο χρονικό διάστημα και περιορίζεται η αβεβαιότητα για την ελληνική οικονομία, αλλά τούτο συνοδεύεται για μια ακόμη φορά από μέτρα άδικα, επώδυνα και αχρείαστα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανόρθωση της χώρας δεν πρόκειται να προέλθει από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, που έχουν απορροφήσει σχεδόν πλήρως επί δυόμισι χρόνια την κυβέρνηση. Η ανόρθωση μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, η οποία πρέπει να σχεδιασθεί από εμάς τους Έλληνες, μέσα από έναν σοβαρό διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου και των παραγωγικών φορέων (δηλ. των εκπροσώπων εργοδοτών, εργαζομένων, ελεύθερων επαγγελματιών κλπ.)
Οι δημοσκοπήσεις οι οποίες έγιναν μετά το Eurogroup δείχνουν τους πολίτες να μην συμμερίζονται τους πανηγυρικούς τόνους και την αισιοδοξία της κυβέρνησης. Μάλιστα, η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται να διευρύνεται. Υπάρχει τρόπος να αντιστραφεί αυτή η πορεία;
Ο χρόνος έως τις εκλογές, εφόσον εκείνες διεξαχθούν το 2019, είναι υπεραρκετός για να αντιστραφεί η σημερινή δημοσκοπική εικόνα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δείξει ότι διαθέτει τη γνώση, το σχέδιο και την πολιτική βούληση για να υλοποιήσει τις βαθιές αλλαγές που απαιτούνται ώστε να δρομολογηθεί μια βιώσιμη πορεία οικονομικής ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε ένα πιο ολιγόλογο και πιο σαφές νομοθετικό πλαίσιο, μια πιο επαγγελματική, πιο λειτουργική και διαρκώς αξιολογούμενη από τους πολίτες δημόσια διοίκηση και μια σαφώς ταχύτερη και περισσότερο ανεξάρτητη (έναντι της εκτελεστικής εξουσίας) απονομή δικαιοσύνης. Το συστηματικό χάος που ονομάζεται σήμερα «ελληνικό κράτος» πρέπει να μετασχηματισθεί σε σοβαρό κράτος του 21ου αιώνα. Εφόσον γίνουν αυτά, η περίοδος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τελικά θετικό ιστορικό και κοινωνικό πρόσημο και τούτο πρέπει να αποτελεί το κυρίως ζητούμενο, όχι το εκλογικό αποτέλεσμα. Όλες οι κυβερνήσεις ολοκληρώνουν κάποια στιγμή τον βίο τους, αλλά το θέμα είναι τι αφήνουν πίσω τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τις προάλλες ένα άνοιγμα προς την Δημοκρατική Συμπαράταξη και τα υπόλοιπα κόμματα της κεντροαριστεράς, το οποίο θεωρήθηκε ως πρόσκληση για συγκυβέρνηση. Ασχέτως της τύχης που είχε προς το παρόν αυτή η πρόσκληση, πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αλλάξει κυβερνητικό εταίρο;
Αλλαγή κυβερνητικού εταίρου σήμερα είναι προφανώς ανέφικτη, αφού κανείς εκτός των ΑΝ. ΕΛ. δεν είναι διατεθειμένος να μετάσχει χωρίς να μεσολαβήσουν εκλογές. Η συζήτηση αυτή ήταν επίκαιρη το 2015, όταν υπήρχαν περισσότερες της μιας επιλογές, οι οποίες μπορούσαν και έπρεπε να συζητηθούν τότε στα συλλογικά όργανα του κόμματος και να ληφθεί απόφαση με ψηφοφορία. Αντί τούτου λήφθηκε μια προσωπική απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο βράδυ των εκλογών του Ιανουαρίου, που έχει καταστεί εκ των πραγμάτων ανέκκλητη.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολλή συζήτηση σχετικά με τη στάση ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, αλλά εν τέλει και της ίδιας της κυβέρνησης απέναντι στη Δικαιοσύνη. Κατ’ αρχάς έχουμε έναν υπουργό, τον κ. Καμμένο, ο οποίος παρεμβαίνει σε υπόθεση την οποία διερευνά η Δικαιοσύνη, τηλεφωνώντας επανειλημμένως σε έναν ισοβίτη. Πως το κρίνετε αυτό;
Από όσο γνωρίζω, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, δεν επιτρέπεται η κατοχή και χρήση κινητών τηλεφώνων από κρατούμενους και συνεπώς εδώ υφίσταται μια παρατυπία. Κατά τα άλλα, εφόσον ένας καθ’ ύλην αναρμόδιος υπουργός λάβει γνώση μιας καταγγελίας οποιασδήποτε μορφής που του φαίνεται σοβαρή, οφείλει να ενημερώσει τον αρμόδιο (δηλ. τον υπουργό Δικαιοσύνης) και ο ίδιος να απόσχει από περαιτέρω ανάμειξη.
Επίσης, είδαμε έναν άλλο υπουργό, τον κ. Πολάκη, να επιτίθεται με πολύ σκληρά σχόλια κατά των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θυμίζω, δε, ότι και προς τους δύο παρείχε πλήρη κάλυψη ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Σας βρίσκουν σύμφωνο όλα αυτά;
Η επίμαχη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για την παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων του δημοσίου κατά ιδιωτών είναι κατά τη γνώμη μου εύστοχη. Το κράτος δεν μπορεί να κρατά τους πολίτες ή και τις επιχειρήσεις «ομήρους» των φοροελεγκτικών μηχανισμών στο διηνεκές. Οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται μέσα σε εύλογο χρόνο, όπως προβλέπει άλλωστε η ισχύουσα νομοθεσία (πενταετής παραγραφή). Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να βελτιωθεί η λειτουργικότητα της φορολογικής διοίκησης, ώστε ο χρόνος αυτός να είναι αρκετός για τη διενέργεια των απαιτούμενων ελέγχων.
Πριν από μερικές ημέρες συγκροτήθηκε η Σοσιαλιστική Τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία συμμετέχετε. Ζητήσατε, μάλιστα, να γίνει καταστατικό συνέδριο εντός του 2017 προκειμένου να υπάρξουν αλλαγές στη λειτουργία του κόμματος. Αυτές θα αφορούν και τον τρόπο εκλογής του προέδρου και των καθοδηγητικών οργάνων;
Η Σοσιαλιστική Τάση προϋπήρχε της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίου κόμματος στο ιδρυτικό συνέδριο το 2013, αποτελούμενη από ανθρώπους προερχόμενους πολιτικά από τον ευρύτερο προοδευτικό-δημοκρατικό χώρο (και όχι από τις δύο διασπάσεις του ΚΚΕ το 1968 και το 1991, όπως συνέβαινε με την πλειοψηφία των μελών και στελεχών). Αμέσως μετά το συνέδριο εκείνο έγινε η πρώτη εκλογή Γραμματείας της Σοσιαλιστικής Τάσης. Πριν από μερικές ημέρες προχωρήσαμε σε νέα εκλογή Γραμματείας, με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή (περίπου πενταπλάσια) στη σχετική πανελλαδική ηλεκτρονική ψηφοφορία. Η κύρια διεκδίκησή μας είναι το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, σύμφωνα και με την εξαγγελία της ιδρυτικής διακήρυξης, που είχαμε συνυπογράψει όλοι μας το 2013, για ένα ΣΥΡΙΖΑ μαζικό και δημοκρατικό. Ένα κόμμα με 1.900.000 ψηφοφόρους στις τελευταίες εκλογές (Σεπτέμβριο 2015) δεν μπορεί να περιορίζεται σε περίπου 15.000 ενεργά μέλη. Πρέπει να υπερβούμε τη φοβική περιχαράκωση των κομματικών οργανώσεων με τροποποιήσεις στο καταστατικό, ώστε στο εξής να εγγράφονται αυτόματα ως μέλη όσοι πολίτες προσέρχονται σε ανοιχτή διαδικασία για άμεση εκλογή τόσο του προέδρου, όσο και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Και ακόμη πρέπει να ενεργοποιηθεί ο θεσμός του εσωκομματικού «δημοψηφίσματος» που προβλέπεται στο καταστατικό, προκειμένου να λαμβάνονται αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα από τη βάση.
Είστε αισιόδοξος, μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ότι μπορεί κάτι να αλλάξει στη χώρα προς το καλύτερο; Αρκεί η συμφωνία στο Eurogroup ή απαιτούνται και άλλες προϋποθέσεις;
Η συμφωνία στο Eurogroup έχει θετικά αλλά και αρνητικά σημεία. Είναι θετικό ότι καλύπτονται οι δανειακές μας ανάγκες για μεγάλο χρονικό διάστημα και περιορίζεται η αβεβαιότητα για την ελληνική οικονομία, αλλά τούτο συνοδεύεται για μια ακόμη φορά από μέτρα άδικα, επώδυνα και αχρείαστα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανόρθωση της χώρας δεν πρόκειται να προέλθει από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, που έχουν απορροφήσει σχεδόν πλήρως επί δυόμισι χρόνια την κυβέρνηση. Η ανόρθωση μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, η οποία πρέπει να σχεδιασθεί από εμάς τους Έλληνες, μέσα από έναν σοβαρό διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου και των παραγωγικών φορέων (δηλ. των εκπροσώπων εργοδοτών, εργαζομένων, ελεύθερων επαγγελματιών κλπ.)
Οι δημοσκοπήσεις οι οποίες έγιναν μετά το Eurogroup δείχνουν τους πολίτες να μην συμμερίζονται τους πανηγυρικούς τόνους και την αισιοδοξία της κυβέρνησης. Μάλιστα, η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται να διευρύνεται. Υπάρχει τρόπος να αντιστραφεί αυτή η πορεία;
Ο χρόνος έως τις εκλογές, εφόσον εκείνες διεξαχθούν το 2019, είναι υπεραρκετός για να αντιστραφεί η σημερινή δημοσκοπική εικόνα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δείξει ότι διαθέτει τη γνώση, το σχέδιο και την πολιτική βούληση για να υλοποιήσει τις βαθιές αλλαγές που απαιτούνται ώστε να δρομολογηθεί μια βιώσιμη πορεία οικονομικής ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε ένα πιο ολιγόλογο και πιο σαφές νομοθετικό πλαίσιο, μια πιο επαγγελματική, πιο λειτουργική και διαρκώς αξιολογούμενη από τους πολίτες δημόσια διοίκηση και μια σαφώς ταχύτερη και περισσότερο ανεξάρτητη (έναντι της εκτελεστικής εξουσίας) απονομή δικαιοσύνης. Το συστηματικό χάος που ονομάζεται σήμερα «ελληνικό κράτος» πρέπει να μετασχηματισθεί σε σοβαρό κράτος του 21ου αιώνα. Εφόσον γίνουν αυτά, η περίοδος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τελικά θετικό ιστορικό και κοινωνικό πρόσημο και τούτο πρέπει να αποτελεί το κυρίως ζητούμενο, όχι το εκλογικό αποτέλεσμα. Όλες οι κυβερνήσεις ολοκληρώνουν κάποια στιγμή τον βίο τους, αλλά το θέμα είναι τι αφήνουν πίσω τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τις προάλλες ένα άνοιγμα προς την Δημοκρατική Συμπαράταξη και τα υπόλοιπα κόμματα της κεντροαριστεράς, το οποίο θεωρήθηκε ως πρόσκληση για συγκυβέρνηση. Ασχέτως της τύχης που είχε προς το παρόν αυτή η πρόσκληση, πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αλλάξει κυβερνητικό εταίρο;
Αλλαγή κυβερνητικού εταίρου σήμερα είναι προφανώς ανέφικτη, αφού κανείς εκτός των ΑΝ. ΕΛ. δεν είναι διατεθειμένος να μετάσχει χωρίς να μεσολαβήσουν εκλογές. Η συζήτηση αυτή ήταν επίκαιρη το 2015, όταν υπήρχαν περισσότερες της μιας επιλογές, οι οποίες μπορούσαν και έπρεπε να συζητηθούν τότε στα συλλογικά όργανα του κόμματος και να ληφθεί απόφαση με ψηφοφορία. Αντί τούτου λήφθηκε μια προσωπική απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο βράδυ των εκλογών του Ιανουαρίου, που έχει καταστεί εκ των πραγμάτων ανέκκλητη.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολλή συζήτηση σχετικά με τη στάση ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, αλλά εν τέλει και της ίδιας της κυβέρνησης απέναντι στη Δικαιοσύνη. Κατ’ αρχάς έχουμε έναν υπουργό, τον κ. Καμμένο, ο οποίος παρεμβαίνει σε υπόθεση την οποία διερευνά η Δικαιοσύνη, τηλεφωνώντας επανειλημμένως σε έναν ισοβίτη. Πως το κρίνετε αυτό;
Από όσο γνωρίζω, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, δεν επιτρέπεται η κατοχή και χρήση κινητών τηλεφώνων από κρατούμενους και συνεπώς εδώ υφίσταται μια παρατυπία. Κατά τα άλλα, εφόσον ένας καθ’ ύλην αναρμόδιος υπουργός λάβει γνώση μιας καταγγελίας οποιασδήποτε μορφής που του φαίνεται σοβαρή, οφείλει να ενημερώσει τον αρμόδιο (δηλ. τον υπουργό Δικαιοσύνης) και ο ίδιος να απόσχει από περαιτέρω ανάμειξη.
Επίσης, είδαμε έναν άλλο υπουργό, τον κ. Πολάκη, να επιτίθεται με πολύ σκληρά σχόλια κατά των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θυμίζω, δε, ότι και προς τους δύο παρείχε πλήρη κάλυψη ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Σας βρίσκουν σύμφωνο όλα αυτά;
Η επίμαχη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για την παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων του δημοσίου κατά ιδιωτών είναι κατά τη γνώμη μου εύστοχη. Το κράτος δεν μπορεί να κρατά τους πολίτες ή και τις επιχειρήσεις «ομήρους» των φοροελεγκτικών μηχανισμών στο διηνεκές. Οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται μέσα σε εύλογο χρόνο, όπως προβλέπει άλλωστε η ισχύουσα νομοθεσία (πενταετής παραγραφή). Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να βελτιωθεί η λειτουργικότητα της φορολογικής διοίκησης, ώστε ο χρόνος αυτός να είναι αρκετός για τη διενέργεια των απαιτούμενων ελέγχων.
Πριν από μερικές ημέρες συγκροτήθηκε η Σοσιαλιστική Τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία συμμετέχετε. Ζητήσατε, μάλιστα, να γίνει καταστατικό συνέδριο εντός του 2017 προκειμένου να υπάρξουν αλλαγές στη λειτουργία του κόμματος. Αυτές θα αφορούν και τον τρόπο εκλογής του προέδρου και των καθοδηγητικών οργάνων;
Η Σοσιαλιστική Τάση προϋπήρχε της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίου κόμματος στο ιδρυτικό συνέδριο το 2013, αποτελούμενη από ανθρώπους προερχόμενους πολιτικά από τον ευρύτερο προοδευτικό-δημοκρατικό χώρο (και όχι από τις δύο διασπάσεις του ΚΚΕ το 1968 και το 1991, όπως συνέβαινε με την πλειοψηφία των μελών και στελεχών). Αμέσως μετά το συνέδριο εκείνο έγινε η πρώτη εκλογή Γραμματείας της Σοσιαλιστικής Τάσης. Πριν από μερικές ημέρες προχωρήσαμε σε νέα εκλογή Γραμματείας, με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή (περίπου πενταπλάσια) στη σχετική πανελλαδική ηλεκτρονική ψηφοφορία. Η κύρια διεκδίκησή μας είναι το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, σύμφωνα και με την εξαγγελία της ιδρυτικής διακήρυξης, που είχαμε συνυπογράψει όλοι μας το 2013, για ένα ΣΥΡΙΖΑ μαζικό και δημοκρατικό. Ένα κόμμα με 1.900.000 ψηφοφόρους στις τελευταίες εκλογές (Σεπτέμβριο 2015) δεν μπορεί να περιορίζεται σε περίπου 15.000 ενεργά μέλη. Πρέπει να υπερβούμε τη φοβική περιχαράκωση των κομματικών οργανώσεων με τροποποιήσεις στο καταστατικό, ώστε στο εξής να εγγράφονται αυτόματα ως μέλη όσοι πολίτες προσέρχονται σε ανοιχτή διαδικασία για άμεση εκλογή τόσο του προέδρου, όσο και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Και ακόμη πρέπει να ενεργοποιηθεί ο θεσμός του εσωκομματικού «δημοψηφίσματος» που προβλέπεται στο καταστατικό, προκειμένου να λαμβάνονται αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα από τη βάση.
Τη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα Realnews 09/07
Η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος με τη συμφωνία στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου συνοδεύεται από τη λήψη εξαιρετικά επώδυνων για την ελληνική κοινωνία μέτρων λιτότητας, όπως η περαιτέρω περικοπή των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου. Τα μέτρα πλήττουν κατά οριζόντιο τρόπο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ενώ η αντιστάθμιση με τα λεγόμενα «αντίμετρα» αφενός τελεί υπό την προϋπόθεση της επίτευξης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και αφετέρου είναι μερική και επιλεκτική.
Ωστόσο η οδυνηρή αυτή συμφωνία έχει και τη θετική της πλευρά, που είναι η απομάκρυνση της φημολογίας περί Grexit και η ρητή δέσμευση των Ευρωπαίων δανειστών ότι θα συνεχίσουν τη στήριξη της χώρας μας, προκειμένου το ελληνικό κράτος να ανακτήσει τη χαμένη από το 2010 φερεγγυότητά του. Ήδη μάλιστα παρατηρούνται, μετά το Eurogroup, θετικές εξελίξεις στο «μέτωπο» των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων, οι οποίες υποδηλώνουν ότι αρχίζει να αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη των αγορών, προλειαίνοντας το έδαφος για την επιστροφή στην κανονικότητα (να δανειζόμαστε από ιδιώτες και όχι από κράτη).
Τούτο πάντως δεν σημαίνει ότι έχουμε υπερβεί οριστικά την κρίση. Η κοινωνία βρίσκεται σε δραματική κατάσταση, με πτωχοποίηση μεγάλης μερίδας της, εξαιρετικά υψηλή ανεργία, τρομακτική υπογεννητικότητα και φυγή ιδίως των νέων στο εξωτερικό. Για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία πρέπει να βρούμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για τη χώρα μας, παρά τις δυσκολίες που ομολογουμένως συνεπάγεται η ύπαρξη ενός πολύ υψηλού δημόσιου χρέους και των συνακόλουθων απαιτήσεων των δανειστών (οι οποίοι πάντως υποσχέθηκαν τη λήψη μέτρων ελάφρυνσης του χρέους το φθινόπωρο του 2018).
Το νέο παραγωγικό μοντέλο πρέπει να σχεδιασθεί μέσα από έναν σοβαρό διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» και των παραγωγικών φορέων (δηλ. των εκπροσώπων εργοδοτών, εργαζομένων, αγροτών και άλλων αυτοαπασχολούμενων κ.λπ.). Πρέπει να στηριχθεί στην επιχειρηματικότητα και όχι στον κρατισμό, με έμφαση κυρίως σε νέες επιχειρήσεις από νέους (ή και λιγότερο νέους, αλλά με νέες ιδέες) ανθρώπους. Και πρέπει να δοθεί η δυνατότητα ιδίως στους νέους επιστήμονες να παραμείνουν στην πατρίδα και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους, αξιοποιώντας τις γνώσεις που διαθέτουν.
Η χώρα έχει μεγάλες δυνατότητες παραγωγής ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, ιδίως σε τομείς όπως οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφόρησης, ο τουρισμός (με ιδιαίτερη έμφαση στην αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μέσα από δραστική αναβάθμιση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παραγωγή τροφίμων, η ναυτιλία και οι κατασκευές με εξωστρεφή προσανατολισμό (δηλ. κυρίως θερινών κατοικιών που μπορούν να προσελκύσουν αγοραστές από το εξωτερικό). Για να αξιοποιηθούν όμως αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταπολεμήσουμε το «τέρας» της γραφειοκρατίας, μέσα από την απλοποίηση του πολυδαίδαλου νομοθετικού πλαισίου, την μεγαλύτερη επαγγελματοποίηση της δημόσιας διοίκησης με περισσότερη ανεξαρτησία απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων από τους χρήστες τους (δηλ. τους πολίτες) και την επιτάχυνση των απαράδεκτα αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ακόμη ένα πιο απλό και πιο σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Για να συμβούν όλα αυτά απαιτούνται βαθιές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν περισσότερο στη λειτουργία των κομμάτων επιδιώκοντας να έχουν λόγο στην άσκηση εξουσίας και όχι προσωπικές εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το πελατειακό σύστημα και να ανακτήσουμε την κατά κυριολεξία πολιτική ως υπόθεση του «δήμου», δηλ. τη δημοκρατία, η έλλειψη της οποίας μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Στη δεκαετία του 2020 πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο βίο κόμματα με δημοκρατική εσωτερική δομή και λειτουργία, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες συμμετοχής που προσφέρει πια το διαδίκτυο, αν θέλουμε να αποκτήσει μέλλον η χώρα μας.
Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017
Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου για τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο, 05/07/2017
Την αυταρχική και επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού καθεστώτος στηλίτευσε ο Κώστας Χρυσόγονος με ομιλία του κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενώ παράλληλα υπογράμμισε πως επί δώδεκα χρόνια -όσα διαρκούν οι ενταξιακές της διαπραγματεύσεις- η Τουρκία υποκρίνεται ότι είναι διατεθειμένη να συμμορφωθεί προς τους ευρωπαϊκούς κανόνες, ενώ η Ευρώπη υποκρίνεται ότι την πιστεύει.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=xWkkDM-UIzk
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:
Δώδεκα χρόνια διαρκούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας. Επί δώδεκα χρόνια η Τουρκία υποκρίνεται ότι είναι διατεθειμένη να συμμορφωθεί προς τους ευρωπαϊκούς κανόνες ώστε να καταστεί μέλος της Ένωσης και η Ευρώπη υποκρίνεται ότι την πιστεύει. Στην πράξη το τουρκικό καθεστώς καθίσταται ολοένα και πιο αυταρχικό στο εσωτερικό του, ολοένα και πιο επιθετικό απέναντι στις γειτονικές χώρες. Οι πραγματικότητες αυτές αποτυπώνονται στην έκθεση την οποία συζητούμε σήμερα, αλλά δυστυχώς αυτή καταλήγει σε ανακόλουθα συμπεράσματα όπως π.χ. ότι πρέπει να αναβαθμιστεί η τελωνειακή ένωση των δυο πλευρών ή ότι πρέπει να υπάρξει απελευθέρωση του καθεστώτος θεωρήσεων εισόδου για τούρκους πολίτες στο ευρωπαϊκό έδαφος. Εάν δεν απαλειφθούν οι συγκεκριμένες αναφορές εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπερψηφίσουμε την Έκθεση αυτή.
Παρέμβαση του Κώστα Χρυσόγονου για τις περιπτώσεις απάτης σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στρασβούργο, 05/07/2017
Την αναγκαία ποινική τιμώρηση των περιπτώσεων απάτης σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπογράμμισε με ομιλία του κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Κώστας Χρυσόγονος, τονίζοντας όμως πως αυτό δεν μπορεί να γίνει καθ’ υπέρβαση των ορίων κατανομής της αρμοδιότητας μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών.
Δείτε το βίντεο της παρέμβασης εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=M6MqByzm1T0
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας:
Λυπάμαι γιατί η συζήτηση για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η απάτη σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ, γίνεται σε τόσο προχωρημένη ώρα μπροστά σε σχεδόν άδεια έδρανα. 600 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο εκτιμά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι είναι οι απώλειες της ΕΕ από απάτες οι οποίες διαπράττονται σε βάρος των συμφερόντων της. Έχουν οι ευρωπαίοι πολίτες 600 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για να σπαταλούν κατ’ αυτό τον τρόπο; Προφανώς όχι! Είναι αναγκαία η ποινική τιμώρηση της απάτης σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Προφανώς ναι! Δεν μπορεί όμως αυτή η ποινική τιμώρηση να γίνεται καθ’ υπέρβαση των ορίων κατανομής της αρμοδιότητας μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών που θέτει η ίδια η ιδρυτική συνθήκη και γι’ αυτό τον λόγο η τελική μας ψήφος στο θέμα αυτό θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα γίνουν δεκτές οι τροπολογίες μας που αφορούν ιδίως τα ελάχιστα όρια ποινικής τιμώρησης ή όχι.
Κυριακή 2 Ιουλίου 2017
Σάββατο 1 Ιουλίου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)