Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» 19/08
Η τυπική λήξη της μνημονιακής οκταετίας στις 20 Αυγούστου 2018 βρίσκει την Ελλάδα σε άσχημη οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί περίπου 25%, το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών ακόμα περισσότερο, η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στο 20% (παρά το ότι εκατοντάδες χιλιάδες δεν καταγράφονται ως άνεργοι επειδή έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό), περισσότεροι από τους μισούς φορολογούμενους έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία και βέβαια το ελληνικό κράτος δεν έχει ανακτήσει την αξιοπιστία του, αφού τα ομόλογά του εξακολουθούν να κατατάσσονται σε μη-πιστωτική βαθμίδα και να διακινούνται αρκετά κάτω της ονομαστικής τους τιμής στις κεφαλαιαγορές.
Πέρα και πίσω από όλα αυτά όμως παραμένει το βαθύτερο και χειρότερο πρόβλημα της χώρας, δηλαδή η απώλεια του παραγωγικού της μοντέλου ήδη από τη δεκαετία του 1980 περίπου, αφού η διαρκώς εξελισσόμενη και εντεινόμενη παγκοσμιοποίηση έχει πλήξει βαριά την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μας σε μια μεγάλη σειρά προϊόντων, υποβαθμίζοντας ή εξαφανίζοντας παραδοσιακά ισχυρούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια και η επικείμενη προεκλογική φιέστα υποσχέσεων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι άρα εκτός πραγματικότητας. Το ζητούμενο γενικότερα δεν είναι το πως θα αρχίσουμε να καταναλώνουμε περισσότερο, αλλά το πώς θα παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες, σε τιμές διεθνώς ανταγωνιστικές.
Αν δεν το επιτύχουμε αυτό, τότε όχι μόνο δεν θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος είτε συλλογικά είτε ατομικά, αλλά αντίθετα θα είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε διαρκώς νέες μειώσεις των εισοδημάτων μας και συνεπώς της κατανάλωσής μας.
Αντί για πανηγύρια και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, η κυβέρνηση θα έπρεπε να σχεδιάσει και να ξεκινήσει να υλοποιεί την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.
Βασικές παράμετροι αυτής της ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η απλοποίηση της νομοθεσίας μας, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερου επαγγελματισμού, περισσότερης ανεξαρτησίας από την πολιτική εξουσία και εντατικότερης αξιολόγησής της από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες, καθώς και η επιτάχυνση στην απελπιστικά αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης από τα δικαστήρια.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δρομολογήσουμε ισχυρή και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στην καινοτομία και τη διασύνδεση γνώσης και παραγωγής, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όπως είναι η γεωγραφική της θέση, οι φυσικές της ομορφιές, η πολιτιστική της κληρονομιά και πάνω από όλα η εφευρετικότητα και εργατικότητα των Ελληνίδων και των Ελλήνων.
Το γεγονός όμως πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει τα τελευταία τριάμισυ χρόνια αποδεικνύει πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δυστυχώς δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε και τη θέληση να αλλάξει σελίδα για τον τόπο.
Ο ορίζοντας της ηγεσίας των κομμάτων αυτών, τα οποία επαγγέλθηκαν ότι θα αποτελούσαν το νέο και το υγιές στοιχείο στην πολιτική ζωή της χώρας, δυστυχώς αποδείχτηκε πως είναι απλά ψηφοθηρικός και παλαιοκομματικός/πελατειακός. Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Η τυπική λήξη της μνημονιακής οκταετίας στις 20 Αυγούστου 2018 βρίσκει την Ελλάδα σε άσχημη οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί περίπου 25%, το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών ακόμα περισσότερο, η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στο 20% (παρά το ότι εκατοντάδες χιλιάδες δεν καταγράφονται ως άνεργοι επειδή έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό), περισσότεροι από τους μισούς φορολογούμενους έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία και βέβαια το ελληνικό κράτος δεν έχει ανακτήσει την αξιοπιστία του, αφού τα ομόλογά του εξακολουθούν να κατατάσσονται σε μη-πιστωτική βαθμίδα και να διακινούνται αρκετά κάτω της ονομαστικής τους τιμής στις κεφαλαιαγορές.
Πέρα και πίσω από όλα αυτά όμως παραμένει το βαθύτερο και χειρότερο πρόβλημα της χώρας, δηλαδή η απώλεια του παραγωγικού της μοντέλου ήδη από τη δεκαετία του 1980 περίπου, αφού η διαρκώς εξελισσόμενη και εντεινόμενη παγκοσμιοποίηση έχει πλήξει βαριά την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μας σε μια μεγάλη σειρά προϊόντων, υποβαθμίζοντας ή εξαφανίζοντας παραδοσιακά ισχυρούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια και η επικείμενη προεκλογική φιέστα υποσχέσεων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι άρα εκτός πραγματικότητας. Το ζητούμενο γενικότερα δεν είναι το πως θα αρχίσουμε να καταναλώνουμε περισσότερο, αλλά το πώς θα παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες, σε τιμές διεθνώς ανταγωνιστικές.
Αν δεν το επιτύχουμε αυτό, τότε όχι μόνο δεν θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος είτε συλλογικά είτε ατομικά, αλλά αντίθετα θα είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε διαρκώς νέες μειώσεις των εισοδημάτων μας και συνεπώς της κατανάλωσής μας.
Αντί για πανηγύρια και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, η κυβέρνηση θα έπρεπε να σχεδιάσει και να ξεκινήσει να υλοποιεί την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.
Βασικές παράμετροι αυτής της ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η απλοποίηση της νομοθεσίας μας, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερου επαγγελματισμού, περισσότερης ανεξαρτησίας από την πολιτική εξουσία και εντατικότερης αξιολόγησής της από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες, καθώς και η επιτάχυνση στην απελπιστικά αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης από τα δικαστήρια.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δρομολογήσουμε ισχυρή και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στην καινοτομία και τη διασύνδεση γνώσης και παραγωγής, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όπως είναι η γεωγραφική της θέση, οι φυσικές της ομορφιές, η πολιτιστική της κληρονομιά και πάνω από όλα η εφευρετικότητα και εργατικότητα των Ελληνίδων και των Ελλήνων.
Το γεγονός όμως πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει τα τελευταία τριάμισυ χρόνια αποδεικνύει πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δυστυχώς δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε και τη θέληση να αλλάξει σελίδα για τον τόπο.
Ο ορίζοντας της ηγεσίας των κομμάτων αυτών, τα οποία επαγγέλθηκαν ότι θα αποτελούσαν το νέο και το υγιές στοιχείο στην πολιτική ζωή της χώρας, δυστυχώς αποδείχτηκε πως είναι απλά ψηφοθηρικός και παλαιοκομματικός/πελατειακός. Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου