Εκτός πραγματικότητας οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» 19/08


Η τυπική λήξη της μνημονιακής οκταετίας στις 20 Αυγούστου 2018 βρίσκει την Ελλάδα σε άσχημη οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί περίπου 25%, το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών ακόμα περισσότερο, η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στο 20% (παρά το ότι εκατοντάδες χιλιάδες δεν καταγράφονται ως άνεργοι επειδή έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό), περισσότεροι από τους μισούς φορολογούμενους έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία και βέβαια το ελληνικό κράτος δεν έχει ανακτήσει την αξιοπιστία του, αφού τα ομόλογά του εξακολουθούν να κατατάσσονται σε μη-πιστωτική βαθμίδα και να διακινούνται αρκετά κάτω της ονομαστικής τους τιμής στις κεφαλαιαγορές.
Πέρα και πίσω από όλα αυτά όμως παραμένει το βαθύτερο και χειρότερο πρόβλημα της χώρας, δηλαδή η απώλεια του παραγωγικού της μοντέλου ήδη από τη δεκαετία του 1980 περίπου, αφού η διαρκώς εξελισσόμενη και εντεινόμενη παγκοσμιοποίηση έχει πλήξει βαριά την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μας σε μια μεγάλη σειρά προϊόντων, υποβαθμίζοντας ή εξαφανίζοντας παραδοσιακά ισχυρούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια και η επικείμενη προεκλογική φιέστα υποσχέσεων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι άρα εκτός πραγματικότητας. Το ζητούμενο γενικότερα δεν είναι το πως θα αρχίσουμε να καταναλώνουμε περισσότερο, αλλά το πώς θα παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες, σε τιμές διεθνώς ανταγωνιστικές.
Αν δεν το επιτύχουμε αυτό, τότε όχι μόνο δεν θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος είτε συλλογικά είτε ατομικά, αλλά αντίθετα θα είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε διαρκώς νέες μειώσεις των εισοδημάτων μας και συνεπώς της κατανάλωσής μας.
Αντί για πανηγύρια και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, η κυβέρνηση θα έπρεπε να σχεδιάσει και να ξεκινήσει να υλοποιεί την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.
Βασικές παράμετροι αυτής της ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η απλοποίηση της νομοθεσίας μας, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερου επαγγελματισμού, περισσότερης ανεξαρτησίας από την πολιτική εξουσία και εντατικότερης αξιολόγησής της από τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, δηλαδή τους πολίτες, καθώς και η επιτάχυνση στην απελπιστικά αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης από τα δικαστήρια.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δρομολογήσουμε ισχυρή και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στην καινοτομία και τη διασύνδεση γνώσης και παραγωγής, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όπως είναι η γεωγραφική της θέση, οι φυσικές της ομορφιές, η πολιτιστική της κληρονομιά και πάνω από όλα η εφευρετικότητα και εργατικότητα των Ελληνίδων και των Ελλήνων.
Το γεγονός όμως πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει τα τελευταία τριάμισυ χρόνια αποδεικνύει πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δυστυχώς δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε και τη θέληση να αλλάξει σελίδα για τον τόπο.
Ο ορίζοντας της ηγεσίας των κομμάτων αυτών, τα οποία επαγγέλθηκαν ότι θα αποτελούσαν το νέο και το υγιές στοιχείο στην πολιτική ζωή της χώρας, δυστυχώς αποδείχτηκε πως είναι απλά ψηφοθηρικός και παλαιοκομματικός/πελατειακός. Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.

Τα χαμένα χρόνια

Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr


Η καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο τις ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού καθώς και την ανεπάρκεια της κυβέρνησης Τσίπρα. Ο κύριος υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος έχει επιλέξει ένα καταστροφικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας. 

Αντί κατά κυριολεξία να κυβερνά, δηλαδή να προβλέπει, να σχεδιάζει και τελικά να εφαρμόζει πολιτικές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, επωμιζόμενος βέβαια και το πολιτικό κόστος που αναπόφευκτα θα συνεπαγόταν κάτι τέτοιο, προτιμά να καταγγέλλει διαρκώς και για τα πάντα το «παλιό πολιτικό σύστημα» και τα «αδηφάγα συμφέροντα» γενικώς και αορίστως. Επί της ουσίας εξάλλου περιορίζεται να εφαρμόζει τις εντολές των δανειστών και να διανέμει ότι απομένει σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες υπό μορφή εφήμερων ψηφοθηρικών παροχών. 

Σε ότι αφορά τις δασικές πυρκαγιές το μοντέλο αυτό μεταφράζεται σε αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των πιο επικίνδυνων από εκείνες, επειδή τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης είναι ως επί το πλείστον απαρχαιωμένα, ενώ χαρακτηριστικά ελλιπής είναι και ο εξοπλισμός του πυροσβεστικού σώματος σε επίγεια μέσα, όπως είχαν καταγγείλει οι συνδικαλιστές του λίγες μέρες πριν την καταστροφή στο Μάτι. Η παραπάνω αδυναμία συνδυάζεται με την άναρχη δόμηση και με την κλιματική αλλαγή που προκαλεί ακραία καιρικά φαινόμενα, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, εξαιρετικά επικίνδυνο για τις ζωές και τις περιουσίες εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας.

Αν υπήρχε στοιχειώδης λογική θα έπρεπε να γινόταν κατεδαφίσεις μη τακτοποιημένων αυθαίρετων κτισμάτων με εντατικούς ρυθμούς και ακόμη ένα μέρος των χρημάτων τα οποία εισπράττει το κράτος από τις «τακτοποιήσεις» θα έπρεπε να διατίθεται για τη βελτίωση της ποιότητας των οικισμών, πχ με απαλλοτριώσεις για την διάνοιξη νέων οδικών αξόνων και άλλων ελεύθερων χώρων ώστε να υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες διαφυγής σε περίπτωση φυσικών καταστροφών. Θα έπρεπε εξάλλου τα 500 εκατ. ευρώ τα οποία εξαγγέλλει τώρα ο πρωθυπουργός ότι θα δαπανηθούν για την αναβάθμιση της πολιτικής προστασίας, να είχαν δοθεί από καιρό για την ενίσχυση των μέσων πυρόσβεσης.

Επί 3,5 χρόνια όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν έχει κάνει τίποτα από όλα αυτά για τον απλό λόγο πως τίποτα όλα αυτά δεν θα της έφερνε ψήφους. Ήταν 3,5 χαμένα χρόνια όχι μόνο στο ζήτημα της πολιτικής προστασίας αλλά και στα υπόλοιπα μείζονα προβλήματα της χώρας, μιας χώρας που διαρκώς χάνει έδαφος μέσα στον διαρκώς εντεινόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική από μια άλλη κυβέρνηση.