Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014
Success story
Success story
Άρθρο μου στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή 23/11
Κεντρικό αφήγημα της μνημονιακής συγκυβέρνησης, το οποίο αναπαράγεται δεόντως από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις κυβερνήσεις των κρατών-δανειστών, είναι η υποτιθέμενη "επιτυχία" (success story) της οικονομικής πολιτικής "λιτότητας" την οποία επέβαλε η τρόικα στην Ελλάδα. Την προηγούμενη εβδομάδα ωστόσο δόθηκε στη δημοσιότητα μελέτη των επιστημονικών υπηρεσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Austerity and poverty in the European Union http://goo.gl/2we01b) που αποδομεί την αφήγηση εκείνη.
Η μελέτη παραδέχεται (σελ. 44) ότι η δημοσιονομική "προσπάθεια" (μάλλον Γολγοθάς) της Ελλάδας από το 2009 έως το 2013 δεν έχει προηγούμενο μεταξύ των 184 κρατών τα ιστορικά των οποίων παρακολουθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), αφού λήφθηκαν μέτρα ύψους άνω του 20% του (καταρρέοντος) ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) στο διάστημα αυτό. Αποτέλεσμα ήταν, ομολογούν οι συντάκτες της, να εισέλθει η χώρα σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, μείωσης των φορολογικών εσόδων και διαρκούς ανάγκης για ολοένα χειρότερη "λιτότητα". Επισημαίνουν μάλιστα ότι σε κάθε εξαμηνιαία έκθεσή του για την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ από τον Απρίλιο του 2008 ως τον Απρίλιο του 2013, το ΔΝΤ αναθεωρούσε τις προβλέψεις του προς τα κάτω, με αποτέλεσμα π.χ. στα μέσα του 2012 το ΑΕΠ να βρίσκεται περίπου στα 2/3(!) του επιπέδου (σταθερές τιμές) που είχαν προβλέψει οι "εμπειρογνώμονες" του Ταμείου το 2008. Και παρά την παταγώδη αποτυχία τους, οι ίδιοι δοκησίσοφοι επιμένουν αναίσχυντοι να μας επιβάλουν ως σήμερα τις καταστροφικές συνταγές τους και να μας υπόσχονται ανάπτυξη... κάθε(!) επόμενη χρονιά (τώρα π.χ. την έχουν "τοποθετήσει" στο 2015, έως ότου αποφασίσουν να τη μεταθέσουν στο 2016 κ.ο.κ.).
Η μελέτη των υπηρεσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ομολογεί περαιτέρω ότι το ποσοστό των ατόμων με σοβαρές υλικές στερήσεις εκτοξεύθηκε από 11,5% του πληθυσμού το 2006 στο 19,5% το 2012, ότι οι πραγματικές αμοιβές εργασίας μειώθηκαν κατά περισσότερο από το ένα τέταρτο και ότι γενικά η κοινωνική προστασία περικόπηκε τη στιγμή ακριβώς που η ανάγκη για αυτήν ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. Χαρακτηριστικά επισημαίνει ότι, ως συνέπεια των μνημονιακών "συνταγών", μόνο το 15% των ανέργων λαμβάνουν κάποιας μορφής κρατική ενίσχυση και ότι περιορίσθηκε η πρόσβαση των πολιτών σε υπηρεσίες υγείας, με αποτέλεσμα δραματική επιδείνωση της δημόσιας υγείας. Επιμέρους όψεις της επιδείνωσης αυτής είναι η αύξηση, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πτώσεις, της βρεφικής θνησιμότητας το 2010-12, ο πολλαπλασιασμός των νέων κρουσμάτων AIDS λόγω περικοπών στα προγράμματα καταπολέμησης της εξάρτησης από ναρκωτικά (από 15 κρούσματα το 2009 σε 484 το 2012) και η αύξηση από 3,3% το 2008 σε 12,3% το 2013 του ποσοστού των Ελλήνων που πάσχουν από κατάθλιψη. Η μελέτη καταλήγει ότι υπάρχουν "σοβαρές αμφιβολίες" ως προς την αποτελεσματικότητα των μνημονιακών περικοπών των δαπανών υγείας (με άλλες λέξεις ότι το πάρτι των τρωκτικών στην υγεία συνεχίζεται ενώ η υγεία καταρρέει).
Είναι προφανές ότι οι ξένοι δανειστές επέβαλαν οριζόντια μέτρα χωρίς γνώση (την οποία ούτως ή άλλως δεν διέθεταν για την ελληνική πραγματικότητα) και χωρίς λογική, ή μάλλον ενταγμένα σε μια λογική όχι στήριξης και ανόρθωσης αλλά τιμωρίας των "αμαρτωλών" (κατά Μέρκελ) Ελλήνων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νέα μορφή υλοποίησης του ναζιστικής προέλευσης δόγματος της "συλλογικής ευθύνης", αφού ο κόσμος της εργασίας (και της ανεργίας) και ιδίως η νέα γενιά (που κινδυνεύει να είναι μια "χαμένη γενιά", κατά τη διαπίστωση των επιστημονικών υπηρεσιών του Ευρωκοινοβουλίου), τιμωρούνται για τα "αμαρτήματα" της κλεπτοκρατικής πολιτικής τάξης. Και το πιο εξοργιστικό είναι ότι την τιμωρία της ελληνικής κοινωνίας έχουν αναλάβει υπεργολαβικά από την τρόικα τα ίδια ακριβώς πολιτικά σχήματα τα οποία μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Αναπόφευκτα, η ώρα της κρίσης πλησιάζει για όλους.
Οι δύο επιλογές για τους δανειστές
Οι δύο επιλογές για τους δανειστές
Άρθρο μου στο ΕΘΝΟΣ «E» 24/11
Η διαφωνία για τον προϋπολογισμό του 2015 ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα συνιστά μια ακόμη απόδειξη του απατηλού χαρακτήρα του προγράμματος που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Το πρόγραμμα περιέχει ουτοπικές παραδοχές και στόχους, χωρίς συνυπολογισμό του κοινωνικού και πολιτικού κόστους. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι διαρκείς αποτυχίες στην εφαρμογή του, επαναλαμβανόμενες διαφωνίες των σχεδιαστών και στο τέλος η κατάρρευσή του.
Θεμέλιο του προγράμματος ήταν η παραδοχή ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε προσωρινό πρόβλημα ρευστότητας, που μπορούσε να αντιμετωπισθεί μέσω «εσωτερικής» υποτίμησης και παροχής πιστώσεων από το ΔΝΤ και τα άλλα κράτη – μέλη της ευρωζώνης στο μεταβατικό στάδιο. Αυτό βόλευε τόσο την ελληνική «ελίτ» , όσο και τις ομόλογές της ευρωπαϊκές (περιλαμβανομένων των διοικήσεων των ξένων τραπεζών, οι οποίες είχαν δανείσει αλόγιστα το ελληνικό δημόσιο ), προκειμένου να αποφύγουν τις ριζικές αλλά εξαιρετικά επώδυνες για τους ίδιους λύσεις, όπως μια συμφωνημένη έξοδος από την ευρωζώνη για να λυθεί το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας και βέβαια το δραστικό κούρεμα του δημόσιου χρέους. Ωστόσο το ελληνικό πρόβλημα είχε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από όσο δεχόταν το πρώτο μνημόνιο του Μαϊου 2010 και τούτο αποδείχθηκε τόσο από τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις έκτοτε, όσο και από το καθυστερημένο και στρεβλό PSI του 2012.
Σήμερα το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας φαίνεται να έχει αντιμετωπισθεί από στατιστική άποψη, αφού το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι περίπου ισοσκελισμένο, ενώ και η δημοσιονομική διαχείριση αφήνει ένα περιορισμένο πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτά όμως «επιτεύχθηκαν» με κόστος μια άνευ προηγουμένου, σε ειρηνική περίοδο, κατάρρευση της οικονομικής δραστηριότητας και τη δραματική πτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού , σε τέτοιο σημείο ώστε να έχει προκληθεί ανθρωπιστική κρίση. Είτε τώρα είτε λίγο αργότερα θα αποδειχθεί ότι η συνέχιση του προγράμματος είναι ανέφικτη με κοινοβουλευτικά μέσα.
Υπάρχουν δύο επιλογές για τα κράτη – δανειστές. Η μια να δεχθούν δραστική μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμο, και να αφήσουν στις ελληνικές κυβερνήσεις πραγματικό περιθώριο χάραξης οικονομικής πολιτικής, με κύρια επιδίωξη την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Η άλλη είναι να ωθήσουν τις σχέσεις τους με την Ελλάδα σε ρήξη, με άδηλες συνέπειες και για τις δύο πλευρές.
EuOBSERVER
ΣΤΟ EuOBSERVER
Κώστας Χρυσόγονος: Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με την υποκρισία της ευρωπαϊκής ελίτ
2 ερωτήσεις του Ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου προς τον Επίτροπο Ανάπτυξης Neven Mimica
Ερώτηση 1η
Κύριε Επίτροπε,
το 2001 τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ συμφώνησαν να πετύχουν ως το 2015 οκτώ διεθνείς αναπτυξιακούς στόχους ή στόχους της Χιλιετίας όπως ονομάστηκαν. Ωστόσο στον πιο κρίσιμο τομέα, δηλαδή τη διασφάλιση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και ειδικότερα την ανάσχεση των απωλειών στη βιοποικιλότητα όχι μόνο δεν υπήρξε πρόοδος, αλλά βλέπουμε τις παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να έχουν αυξηθεί κατά 46% από το 1990 ως σήμερα και ολοένα περισσότερα είδη ζωής να τελούν υπό εξαφάνιση. Δεδομένης της επικείμενης έναρξης των διαπραγματεύσεων για το παγκόσμιο πλαίσιο για την περίοδο μετά το 2015, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι θέσεις σκοπεύετε να πάρετε για να μη χαρακτηριστεί τελικά ο 21ος αιώνας ως ερημοζωϊκή περίοδος;
Ερώτηση 2η
Το μέσο ημερήσιο εισόδημα καθενός ανθρώπου από το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι σήμερα ίσο με το μέσο ετήσιο εισόδημα του φτωχότερου 57%, ενώ 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολ. τη μέρα και μερικοί από αυτούς μέσα στην ίδια την Ένωση και ειδικότερα στα μεσογειακά κράτη-μέλη.
Σύμφωνα με το Προοίμιο του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, η Ένωση εδράζεται στις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Ως Επίτροπος Ανάπτυξης, ποια μέτρα σκοπεύετε να λάβετε ώστε η αναπτυξιακή πολιτική και οι εξωτερικές δράσεις της ΕΕ να εξασφαλίσουν μια δικαιότερη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου;
Ερώτηση 1η
Κύριε Επίτροπε,
το 2001 τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ συμφώνησαν να πετύχουν ως το 2015 οκτώ διεθνείς αναπτυξιακούς στόχους ή στόχους της Χιλιετίας όπως ονομάστηκαν. Ωστόσο στον πιο κρίσιμο τομέα, δηλαδή τη διασφάλιση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και ειδικότερα την ανάσχεση των απωλειών στη βιοποικιλότητα όχι μόνο δεν υπήρξε πρόοδος, αλλά βλέπουμε τις παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να έχουν αυξηθεί κατά 46% από το 1990 ως σήμερα και ολοένα περισσότερα είδη ζωής να τελούν υπό εξαφάνιση. Δεδομένης της επικείμενης έναρξης των διαπραγματεύσεων για το παγκόσμιο πλαίσιο για την περίοδο μετά το 2015, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι θέσεις σκοπεύετε να πάρετε για να μη χαρακτηριστεί τελικά ο 21ος αιώνας ως ερημοζωϊκή περίοδος;
Ερώτηση 2η
Το μέσο ημερήσιο εισόδημα καθενός ανθρώπου από το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι σήμερα ίσο με το μέσο ετήσιο εισόδημα του φτωχότερου 57%, ενώ 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολ. τη μέρα και μερικοί από αυτούς μέσα στην ίδια την Ένωση και ειδικότερα στα μεσογειακά κράτη-μέλη.
Σύμφωνα με το Προοίμιο του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, η Ένωση εδράζεται στις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Ως Επίτροπος Ανάπτυξης, ποια μέτρα σκοπεύετε να λάβετε ώστε η αναπτυξιακή πολιτική και οι εξωτερικές δράσεις της ΕΕ να εξασφαλίσουν μια δικαιότερη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου;
Γράφει ο Κώστας Χρυσόγονος, Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ. Καθηγητής Νομικής ΑΠΘ
ΕΘΝΟΣ
«E» 18/8
Το άσυλο της κατοικίας
Πρόσφατη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για τη δυνατότητα εισόδου εφοριακών σε ιδιωτικούς χώρους και διεξαγωγής ερευνών χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα της συνταγματικής προστασίας του ασύλου της κατοικίας. Η γνωμοδότηση όμως αυτή δεν βρίσκει έρεισμα στα σημερινά νομοθετικά δεδομένα.
Το άρθρο 9 παρ. 1 του ισχύοντος συντάγματος του 1975 προβλέπει ότι «καμία έρευνα» δεν διεξάγεται σε χώρο ασύλου κατοικίας παρά μόνο με την παρουσία δικαστικού λειτουργού. Το άρθρο 19 παρ. 3 προσθέτει ότι τα ευρήματα που τυχόν θα προκύψουν από την παραβίαση του ασύλου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία.
Στη νομολογία των δικαστηρίων και στη συνταγματική θεωρία γινόταν εξαρχής (από το 1975) δεκτό ότι ο όρος «καμία έρευνα» υπονοεί μόνο έρευνες με ανακριτικό σκοπό, δηλαδή για τη διακρίβωση της τέλεσης ποινικών αδικημάτων.
Αντίθετα θεωρείται πάγια ως επιτρεπτή η διεξαγωγή χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού ερευνών με σκοπό τον έλεγχο εφαρμογής της κείμενης διοικητικής νομοθεσίας, δηλαδή κατά βάση εκείνων των νόμων που η παραβίασή τους επισύρει διοικητικές κυρώσεις (π.χ. πρόστιμο) και όχι ποινικές. Σε αυτού του είδους τις μη ανακριτικές έρευνες περιλαμβάνονταν τις προηγούμενες δεκαετίες και οι έλεγχοι, τους οποίους διεξήγαγαν οι φορολογικές Αρχές, εφόσον οι φορολογικές παραβάσεις δεν συνιστούσαν ταυτόχρονα και αξιόποινες πράξεις.
Ωστόσο περίπου ταυτόχρονα με την είσοδο της Ελλάδας στην εποχή των Μνημονίων, το 2010, ενέσκηψε μια καταιγίδα ποινικοποίησης για τις φορολογικές παραβάσεις και σήμερα οι πλείστες επισύρουν την επιβολή βαριών ποινικών κυρώσεων, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με τη διαδικασία του Αυτοφώρου. Κάτω από τις προϋποθέσεις αυτές οι κατ' οίκον έρευνες των φορολογικών Αρχών έχουν όχι μόνον εισπρακτικούς αλλά και ανακριτικούς σκοπούς και συνεπώς απαιτείται για το κύρος τους η παρουσία δικαστή.
Σημειωτέον μάλιστα ότι στην έννοια της κατοικίας εμπίπτει κάθε περίκλειστος χώρος, εφόσον η πρόσβαση σε αυτόν δεν είναι ελεύθερη. Επομένως άσυλο αποτελεί και η επαγγελματική κατοικία, εφόσον η θύρα είναι κλειστή και η είσοδος πελατών γίνεται κατόπιν συνεννόησης (π.χ. ιατρείο). Εάν ο δικαιούχος του ασύλου δεν βεβαιωθεί για την παρουσία δικαστή δικαιούται να μην επιτρέψει την είσοδο αστυνομικών ή εφοριακών υπαλλήλων.
ΕΘΝΟΣ
«E» 18/8
Το άσυλο της κατοικίας
Πρόσφατη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για τη δυνατότητα εισόδου εφοριακών σε ιδιωτικούς χώρους και διεξαγωγής ερευνών χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα της συνταγματικής προστασίας του ασύλου της κατοικίας. Η γνωμοδότηση όμως αυτή δεν βρίσκει έρεισμα στα σημερινά νομοθετικά δεδομένα.
Το άρθρο 9 παρ. 1 του ισχύοντος συντάγματος του 1975 προβλέπει ότι «καμία έρευνα» δεν διεξάγεται σε χώρο ασύλου κατοικίας παρά μόνο με την παρουσία δικαστικού λειτουργού. Το άρθρο 19 παρ. 3 προσθέτει ότι τα ευρήματα που τυχόν θα προκύψουν από την παραβίαση του ασύλου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία.
Στη νομολογία των δικαστηρίων και στη συνταγματική θεωρία γινόταν εξαρχής (από το 1975) δεκτό ότι ο όρος «καμία έρευνα» υπονοεί μόνο έρευνες με ανακριτικό σκοπό, δηλαδή για τη διακρίβωση της τέλεσης ποινικών αδικημάτων.
Αντίθετα θεωρείται πάγια ως επιτρεπτή η διεξαγωγή χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού ερευνών με σκοπό τον έλεγχο εφαρμογής της κείμενης διοικητικής νομοθεσίας, δηλαδή κατά βάση εκείνων των νόμων που η παραβίασή τους επισύρει διοικητικές κυρώσεις (π.χ. πρόστιμο) και όχι ποινικές. Σε αυτού του είδους τις μη ανακριτικές έρευνες περιλαμβάνονταν τις προηγούμενες δεκαετίες και οι έλεγχοι, τους οποίους διεξήγαγαν οι φορολογικές Αρχές, εφόσον οι φορολογικές παραβάσεις δεν συνιστούσαν ταυτόχρονα και αξιόποινες πράξεις.
Ωστόσο περίπου ταυτόχρονα με την είσοδο της Ελλάδας στην εποχή των Μνημονίων, το 2010, ενέσκηψε μια καταιγίδα ποινικοποίησης για τις φορολογικές παραβάσεις και σήμερα οι πλείστες επισύρουν την επιβολή βαριών ποινικών κυρώσεων, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με τη διαδικασία του Αυτοφώρου. Κάτω από τις προϋποθέσεις αυτές οι κατ' οίκον έρευνες των φορολογικών Αρχών έχουν όχι μόνον εισπρακτικούς αλλά και ανακριτικούς σκοπούς και συνεπώς απαιτείται για το κύρος τους η παρουσία δικαστή.
Σημειωτέον μάλιστα ότι στην έννοια της κατοικίας εμπίπτει κάθε περίκλειστος χώρος, εφόσον η πρόσβαση σε αυτόν δεν είναι ελεύθερη. Επομένως άσυλο αποτελεί και η επαγγελματική κατοικία, εφόσον η θύρα είναι κλειστή και η είσοδος πελατών γίνεται κατόπιν συνεννόησης (π.χ. ιατρείο). Εάν ο δικαιούχος του ασύλου δεν βεβαιωθεί για την παρουσία δικαστή δικαιούται να μην επιτρέψει την είσοδο αστυνομικών ή εφοριακών υπαλλήλων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)